кон (предл.) - човек (имн.)

Крсте се поокуражи. Го сврте магарето кон човекот и кога наближа на десетина метра и се убеди дека навистина е Ристе овчарот, рипна од магарето, го извади секирчето и се загна кај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој беше еден од малкуте што имаа храброст да ги изложат застрашувачките остатоци од таа трагедија но истовремено и да ни укаже на тоа дека нашите грешки не се прават само кон човекот туку и кон природата и животните.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но неговото чувство за тоа дека е Германец никогаш не беше застрашувачко.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговата привлеченост од Христос како фигура и неговото искуство со смртта го okno.mk | Margina #11-12 [1994] 91 доведе до таму да не го негира минатото, туку да го трансфор­мира во колективно наследство (како што тоа е изразено во неговата витрина посве­тена на Auschwitz).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
5.4 На најсувото од островот, На најтврдото, На најтемното Копам длабок бунар За да се огледам Во природната големина на самувањето, Во приближувањето кон Човекот Што бев Јас.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа крена еден прст кон човекот во белиот мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како што се приближувам кон човекот така сѐ повеќе го препознавам. Како да е тој, како да не е тој, ама тој ќе е.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Откако еднаш ја сфати постојаноста и бескрајноста на таа прошка и големината на Неговата љубов кон човекот, тој се смири во вербата. Eднаш и засекогаш се покаја за сè и тогаш, во физичкото слепило ја сфати својата духовна кусогледост.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Да сфатиме каков е општочовечкиот однос кон природата и на природата кон човекот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Наближувам кон луѓето, а тие ги привсениле веѓите и крв немаат на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој пречекорил некоку пати натаму, а кога застанал, пак расколебан од својата несигурност, мечката ја подигнала малку главата кон своето малечко до себе, го подушила малку и чиниш му дошепнала нешто притоа, како жена, покажала кон него, малото се свртело кон човекот и како дете, испратено да послуша нешто, дошло до него, завртело неколку пати околу него, со наведнат поглед што моли, а после седнало малку подалечку и го гледало, сосема исто како расплакано дете, дури така и бришејќи си ги солзите од своето лице со големите питоми шепи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Луѓето одминуваа нагоре-надолу и многумина фрлаа поглед кон човекот во сина облека што беше понесно дисциплинирано застанат токму под таблата со која беше означена автобуската станица.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но тие сакаат да умрат, постои желба, постои омраза кон човекот во човекот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ова тврдење постојано методски го мелеа и сѐ повеќе распалуваа колективна омраза кон човекот за кого сме пееле песни, сме го славеле и за земјата која прва ни подаде рака, нѐ хранеше, нѐ вооружуваше и ни ги лекуваше раните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Луѓето одминуваа нагоре-надолу и многумина фрлаа поглед кон човекот во сина облека којшто беше понесно дисциплинирано застанат токму под таблата со која беше означена автобуската станица.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но и верата ваша, свети се овие коски, бакнете тука, освестете се, срцето за милост кон човек нека ви чука.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
А со тоа кон човекот што сте го поздравиле, а тој не ви отпоздравил, веќе засекогаш сте го измениле својот однос.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Нашите застрашени детски очи беа управени кон човекот со долго црно кожено палто и со долги мустаќи, кои му даваа строг израз, дури и кога на лицето ќе се појавеше здржана насмевка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Така е, мој Горски, гревот кон човекот и неговиот живот е и грев кон природата, - рече подготвено Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мене ми бега мислата кон воздушните струи што вестат снег, кон трпките на мазното тело што гази снег, кон човекот што го погребуваме, а таа го напушта погребот со изговор дека ѝ ѕемни, дека не може повеќе со жалните слики и заминува со автобус.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се тегне бузата на охолоста, игра мустаќот дар дара дам, а велам: ниту една! Ах, не лажам!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во нашето маало, со години, живееше легендата за мајката на Мајка Тереза која успеала да ги изгледа, со љубов и со достоинство, своите деца, а на ќерка си Гонџа ќе ѝ ја влее љубовта кон човекот и кон големата мисија што ќе ја оствари во текот на својот живот, во заштита на сиромашните.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)