кон (предл.) - уста (имн.)

Лилица и Азра со грбовите (на Лилица грбот и беше испотен и по него се тркалаа јадри капки вода) беа потпрени на градите на Андон, двете со опуштени глави наназад, легнати едната на левото, другата на десното рамо на пријателот кој лакомо си ги имаше наполнето рацете со по половина задник од двете жени и со бавни движења на дланките ја чувствуваше разликата меѓу оној на малата Азра, тврд, заоблен, голем колку цицката на Лилица, со зафатнина рамна на својата рака, и задникот на Лилица кој оставаше широк простор за движење на другата рака со која Андон со благ стисок на најиспупчениот дел ѝ даде знак да се наведне над креветот, при што таа ја потпре главата на здружените подлактици и многу бргу ја почувствува тврдоста негова која влегуваше внимателно но сигурно и ѝ ја поткреваше сета внатрешност нагоре, ѝ ја враќаше кон грлото, кон устата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Штом изустив „Господ“, се освестив ко од длабок сон да се разбудив, со крената празна рака кон устата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ја крена раката решително и брзо ја принесе кон устата, силно повлече чад и, додека лакомо го вдушуваше, му се расмеа на авторот со целото лице широко откривајќи ги своите бели и сочни заби.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Понекогаш, така, полускришно, гледав во него додека јаде, гледав како ја држи лажицата и како, со погледот надолу, ја принесува кон устата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тие си ги собираат кон устата, ама уште идат по нас. Зјапаат, зеат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ја удираат по раце и таа си ги собира кон устата, си дува во прстите, на удреното, и пишти ко квачка што го рани пилето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еразмо занеме од возбуда и страв, додека старецот остана смирен, покажувајќи со прстот кон устата на Еразмо за да молчи, шепнувајќи му: -Молчи за да не ја разбудиме, подај го јажето!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Потоа Илко ја крена раката кон устата како да сакаше да си ја фати душата што ја чувствуваше дека му е на усните, но раката нагло му се спушти.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)