кон (предл.) - планина (имн.)

Јован ја понесе со себе, за последен пат, миризбата на пресно варено млеко, која испаруваше од нејзините пори, кога се гушнаа... ја остави со осум деца, иако тоа не е машки, по патот одјава кон планините... ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Едно утро, пред да падне големиот снег, во мугрите, учителот ја зеде Мила и се упати кон планината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како што предвидуваше Гоце, наскоро од Струмица втаса потерата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
-Тогаш побрзајте да одиме кон планината! - нареди Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тргна крадешкум, зашто за трчаница немаше ни жили ни сили, нагоре кон планините, каде што остануваше единствениот излез.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бојан се надеваше дека снегот ќе престане, а потоа ќе долета јужен ветар, па за ноќ, две ќе го преполови, и ќе го отвори патот од селото кон планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дали и забележуваше само на својата лековерност и поводливост кога тргнала по младичот кого речиси и не го познавала?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ми го кажуваше ова важев за пораснат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Спомнав некои моменти од заминувањето на мајка ми кон планината што можеби нѐ приближуваат кон нејзината патека на вистината, но сепак никогаш не сфатив кон кого беше упатен оној нејзин прекор, (за грдотиите и убавините на животот) и тоа изречен толку отсутно, без секаква врска со претходните размисли.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По тој ист пат нејзините мисли и понатаму непречено ќе слегуваат кон полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А во оризиштата имаше најмногу пијавици. Таму ја заработив и љубовта кон планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттаму, од нејзината могила, таа ќе ја гледа куќата во која ги поминала сите тешки и сите среќни години, како и најголемиот дел од патот, оној единствен пат по кој во една далечна ноќ се качуваше кон ѕвездите и кон планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледот сам му заскита во спротивното огледало, каде што го ослепуваше белата планина; се загледа некаде низ отворот на тунелот во вителот, надвор од прозорските окна, кон планината.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Стапалките се оддалечуваа од просторот и одеа кон планината.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кукулино; таа плитарска тврдина на маченици и вдовици, ја посвоило немата Ганка, да ора, да сее, да копа и да окопува со другите жени и во предвечерните часови да стои осамена и да гледа кон планините.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му се придружувале на отпорот против пребогатиот Али-бег.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мажот, вујкото, кога ја здогледал разулавената банда, всушност, пушката во рацете на својот шура, ја здувнал кон планињето.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
а душата ни лета кон Македонија, кон планината, кон шумата, како оди јагленот, уште шумата ми се гледа в очи, од некои повисоки дрвја не можам да клепнам со очиве, не можам да ги затворам, а и сонот ми беше лабав таму, во Америка,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бугарските војници излегуваа од училиштето, до гробиштата, и поставуваа стражари околу селото. „Сутрин ште трсим шумкарите“ , зборуваа некои од војниците и погледнуваа кон планината.„Ќе им се фатите за кундакот“ , шепотеше Дуко Вендија, крстејќи се со левата рака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Србин и Шишман веднаш штом сфатија што им вели Чакарвелика, ги свртеа полека главите назад кон планината како да ќе видат нешто од тоа што го чуја.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога влезе во бараката, беше посмирен.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Покажав со глава кон планините. - Ајде, одиме, одиме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако не копа и погребува, тој, покрај ретките разговори, квечерум и зорум чека крај џадето и преку ден по ендеците и по, бурјанот бара писма, обични, какви што пишуваат војниците од фронтот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Пандо сврте глава и потоа рече: - Тебе ли те викаат? - Мене, - рече Кире.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дрвјата не ти го пуштаат погледот ни кон планините, ни кон небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еден летен ден, јавајќи кон планината, коњот нешто ми се потплаши, се разрипа и од торбето ми испадна лебот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не ни насетуваа тогаш што ќе се случи кога ја управија арабата на другата страна од котлината, кон планината Караџица.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)