Токму тоа и ги збунува критичарите: гледајќи дека Набоков не прави видлива разлика меѓу речта на хероите, не гледајќи ја исфокусираната авторска оценка, тие го обвинуваат Набоков за нејзино непостоење, во негова некритичност кон моралот, во “нерускост”.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)