ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Втората негова болка е онаа, кон државата.

Од сево ова нужно се извлекува заклучок којшто на прв поглед може да изгледа парадоксално, но е клучен: во денешно време поимот за утопија доживеа потполн пресврт - утописката енергија веќе не е насочена кон општеството без држава, туку кон државата без нација, држава којашто не би била заснована на етнички заедници и територија, па така едновремено значи и кон држава без 156 okno.mk територија, кон едно сосема артифициелно устројство на начела и авторитети коешто ќе ја пресече папочната врвка на етничкото потекло, локалната припадност и вкоренетост.

Согледувајќи го македонското општество и внатрешните односи во него, то ест односот на поединецот кон државата дојдов до една класификација на неколку типови (карактери) личности кои егзистираат у оваа наша банана република.

Но, да бил Хегел ноќта на закопот на Џуди Гарланд оној петок, на 27 јуни во 1969 година, меѓу кралиците што се насобрале пред гостилницата Стоунвол кога онаму полицијата правела рација, можеби ќе пеел друга песна – под претпоставка, се разбира, дека воопшто знаел да пее.

Токму таков ироничен однос кон машката власт, имплицирал Хегел, бил подлога на Антигониниот отпор кон законот и ѝ овозможил да си го оправда, без потреба да се повикува на никакво поопшто начело, пркосот кон државата. ‌Џуди Гарланд не е Антигона.

Го нагласувал ироничниот однос на Антигона кон светот на машката моќ, однос типичен за жени што, рекол Хегел, ја искривоколчуваат универзалната цел на владеењето за лична цел преку сплетки.

Но тој изнесувал битна политичка поента. ‌Хегел не зборувал за мелодрамата, туку за трагедијата – за Антигона од Софокле.

За таквата неодговорност, пред се, кон државата која колку-толку им овозможила некаква едукација и им ја субвенционира програмата за работа врз основа на што си го вадат лепчето, треба да бидат санкционирани.