кај (предл.) - може (гл.)

Еден ден Симон дојде дома многу доцна. Не можев да претпоставам кај можел да отиде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога на конференциите, организирани против бога и верата, некој од младите ќе се осилеше отповеќе, старите му довикуваа Ајде де, ако ти стиска, ако си толку маж, отиди сам на Самовилец, а раководството на младината му одговараше нему За ширење на антинародна пропаганда знаеш кај можеш да отидеш.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И зашто никој од нив не знаеше да посочи кај можел свети Јован Крстител да го одведе Бошета - Сигурно не на небо, зашто, што бара таму жив човек? - сите тие, кревајќи ја раката, велеа Натаму, од кај што нѐ угрева сонце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште не можам да заверувам до кај можело да се извитопери човечкиот сој...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите велеа дека се добри луѓе, а бе итрите кај можеле да бидат добри?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А кај може да се спие кога во главата ти седат белите нозе на Родна и оние нејзини полни и подзавртени цицки што како збудалени животинчиња чиниш се ловат под веленцето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во пазарните утра, кога некој селанец ќе му се обратеше некому со прашање кај може да купи лек за своето болно дете, тој го испраќаше на сосем друга страна, кон оној крај што нема аптеки а отаде друг еснаф го испраќаше кон стариот град што се давеше во штавени кожи и лој.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)