зад (предл.) - ѕид (имн.)

Можеш да им се заколниш на агите дека само тоа правиме. Ако тие те испратија да душкаш зад ѕидовите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Никој не можеше да каже што се случува таму, зад ѕидовите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од зад ѕидовите на Имотот се зададоа детски писоци и се зададоа писоци на луѓето што живееја и работеа на Имотот - некој, преку ноќта, ги исклал возрасните од Акиноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во сонот неговото најдлабоко чувство беше чувството на самозалажување, зашто тој всушност знаеше што има зад ѕидот на темнината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега внимателно Србин ја здобави и тамам почна полека да ја врати матарката за да може камчето со лизгање некако да излезе одвнатре, кога, оној од зад ѕидот рече на цел глас: - Што се шуњате овде мајку вам вашу!
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Прво ги кренаа погледите и видоа како зад ѕидот под мисериштето се подадоа двајцата српски војници.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Чинките на човековата беспричинска радост им ја грееле крвта, ги тргале кон огнот зад ѕидот на урнатината и кон гајдата на Каменчо Скитник, човек што можел и од кал да измеси слатка погача.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од арамиите се спасил само еден. Отишол во некој манастир и, за спас на душата, братски му оставил на игуменот торба злато, да го топат и да леат олтарски двери на кој ќе може да се види историјата на светот...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Главите зад ѕидот на колата со почит се гледаа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трепетот на невидливата птица на звукот ги облагородил луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И само кога ќе ѝ ја споменев Сара, се насмевнуваше со насмевка каква што имаат оние кои се помириле со пустошот во кој се претворил нивниот живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледот ѝ луташе некаде далеку, далеку зад ѕидот во кој гледаше, дури и кога ќе ѝ ја допрев раката и ќе ја прашав „Ме слушаш ли, Клара?,“ таа остануваше отсутна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)