Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Таа стоеше и се држеше за навлаката од седиштето в лево а јас зад неа, со раката за држачот зад мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И кога Миќо, со кого седев заедно во првата клупа, ќе почнеше да прави непристојни движења зад неа штом таа ќе помине меѓу клупите јас не ги обелував забите како другите ученици, ами страшно одвратна ми се чинеше таа постапка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мојата роднина Емилија веќе исчезнуваше зад неа, ја видов само нејзината рака како ми дава знак да дојдам и јас, да побрзам, да внимавам, да не стојам тука здрвен.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

А-а?!... Што правиш, сите си отидоа. Извика од вратата Драган и застана зад неа, поправајќи си ја врската.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Баба Севда продолжи така смерно да си седи на патот, потпрена на ѕидот зад неа, со патерицата навалена крај неа, при секое поткревање на погледот тресејќи ја главата и главно со наведната глава во знак на покорност и помиреност со судбината.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ковчегот е ставен и колата поаѓа и ние зад неа тргнуваме молчаливи на почетокот, а како што се должи патот до последното почивалиште, се погласно се слуша крцкањето на протезите, некои подзастануваат да земат подлабок здив, други се поддржуваат под рака и така почнува нов разговор за тоа што беше наша младост во времето – невремето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Онисифор Проказник гледал зад неа, во древниот ѕид на манастирот. Врз едното око му лежело густо перче коса.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Небото е ваша утеха, рекла игуменијата. - На земјата ѝ се стопани богатите. Реков - немате толку камења.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чекаа да заврши ловот, чекаа да го видат пред своите нозе Мечкојадовиот труп или да го продолжат патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја допрев со прсти болката во слепоочниците и ми се стори дека врвовите на пораснатите нокти ја минуваат коската и растат зад неа криви, непокорни и готови да искинат сѐ што е во мене, и жиличе и мисла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој го следи идниот дијалог меѓу Младичот и Фезлиев затскриен зад неа и невидлив за нив, но сето време со револверот в рака и готов да стапи во акција.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ја гледаше таа разнобојна драперија и се прашуваше што се наоѓа зад неа, зад тие рајски двери.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Пред неа одеа три божји крста, а зад неа гологлави мажи и забрадени жени во црни шамии.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мечката ќе се подисправа, ќе крева камења и ќе се подисправа, велеше, ќе сака да го удри, да го погоди со каменот, ама крмакот е само пред неа, зад неа, покрај неа, в жили, ќе фрли подалеку од него, и така, ќе се умори, или ќе се уплаши и пак ќе се качи на буката, велеше, и ловецот скришум тоа ќе го гледа и пак не ќе се јавува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ѓувезија Дубровска стоеше пред Ѓувезија Дубровска.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога запре кај автобуската станица на патот, долго време не смееше да се сврти назад, да види кој е зад неа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со копачи ги испокинавме жиците што се протегаа од ѕидот зад неа и ја поеја со струја.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Татко додека го следеше патот на една голема количка која ги носи трите сандаци со книги, а Камилски чекори зад неа, слушајќи лево-десно коментари, дека си го потрошил времето за овие книги, кои ќе завршат на некој таван или подрум се сети на своето враќање од Цариград, многу години пред да се најде Камилски во Париз, кога во родниот Поградец крај Охридското Езеро, по студиите во Париз, стигна со една чеза во која имаше два големи куфери.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тргна божем случајно кон неа, барајќи со очите место на некоја од масите зад неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој стоеше малку зад неа и ја фати за половината за да ја придржи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сликата падна на подот, откривајќи телекран зад неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само што се затвори вратата зад неа, О'Брајан како да заборави на нејзиното постоење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја следеше нерешително еден дел од патот, половина чекор зад неа. Не проговорија повторно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Седнат малку зад неа вкосо, Лена не била сигурна кога тој гледал во екранот, а кога не гледал.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Милата таа, небаре дрво вкочането, со раце - гранки виснати... зад неа забелот, а длабоко под неа коријата, на места со пламнати лисја - уште неотфрлени.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Те погледнав свету И мрачен ти беше (божем погрешен) Црно на бело крстозбор решен Кон светлина божем почна да идеш Но рабови тенки, кршлива рамка И овде-онде-пак црна дамка Те допрев потоа за сигурна да бидам Дали по патекава мека и тенка Можам воопшто на кај тебе да идам Или мене само така ми се виде А по текот твој и други видов нешта Девојка невешта по истиот пат Со мисли во облаци чекори кон Ад Со допир стаклен и смирен поглед Ко кукавица птица в незнаен лет А зад неа: надзирам јас со двоглед: – гледам кристално јасно низ овој проѕирен свет! 2001

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Ја гледал, ја меркал откришум кога врвела низ селото, одел зад неа, одел отстрана, го гледал секој дел на нејзиното тело, ја вагал со очите како купувач кога купува добиче и се двоумел.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Од темницата крај челниот ѕид некој се разврте, очигледно врз рогозина според шумовите што дојдоа, испушти една тешка воздишка а зад неа и зборовите Еве ни ја Македонијата наша!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Петра се врткаше околу големата зграда, дури натаму, зад неа, низ бавчите, го шеташе мирисот на своето тело, го распостилаше секаде зад себе, како да си обележува територија.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Коуку адно маж ва момата! си помислува Роса гледајќи ја Чана без очи без уста без лице туку само со рабовите на снагата што ги црта светлината од зад неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Нејзините деца длабоко спијат зад неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Крв!“ Виде зад неа извезени лебеди во гоблен и се сети на мртвата птица.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Скржаво крцна стара врата, зад неа замреа поткованите чекори.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Смртта зад неа чмае со сонцето зад својот грб.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Лицето ѝ беше завиткано в темен превез од силните рефлектори поставени зад неа.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Минк ѕирна внатре, а зад неа имаше високи синкасти сенки. „Ѕе!“ викна Минк. 58

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Бидејќи пред неа и зад неа нема двор, неговите родители чуваат еден петел на таванот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Добро, се сложувам со тебе, можеби и не било сѐ токму по тој ред, како што јас си претпоставувам, но ако имало барем малку мајчинско чувство во неа, морала да постапи така, морала да се наоѓа само неколку чекори зад ќерка си.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Напротив, сметам дека сето време ја следела ќерка си, се прикрадувала зад неа, сакала да се увери дали Аксја ќе постапи токму онака како што била посоветувана, според напатствијата што самата ѝ ги дала...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Соба преку црн праг мине, а зад неа модра пчела со топ стара мечка стрела, па мечката в река плива, но ја демне риба дива и ја лапа.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Зад неа завеа ветар, ги потсобра сламките, ги подигна и ги расфрли по селското сокаче.