зад (предл.) - мене (зам.)

Таа стоеше и се држеше за навлаката од седиштето в лево а јас зад неа, со раката за држачот зад мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Немајќи друг избор, се вртам уште еднаш да погледнам кон Сатирот и тамам погледнав на која колчето на коешто седеше кога одеднаш еве го Сатирот зад мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Штира излезе“, викна повторно Џорџ. „Гуд фор натинг“. Сетив како зад мене куќата се затресува од неговиот глас.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Реков: „Ќе ви... “, сторив и исправен излегов. Децата го сетија мојот бес и останаа зад мене веднаш штом заминав од дуќанот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зад мене шепоти Караџица. Голем, гласен кос на слива се довикува со ветерот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Зад мене некој струже на тенеќе и ми писка в уши. Замавнувам со рака и го замолчувам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Некој зад мене ме бутка в грб и ми подава нешто.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ама признајте дека сте Хрватка и решен проблем - добронамерно шепна чекачот зад мене. - Не можам - реков.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Веројатно и со лага или со еден вид принуда се послужил бидејќи помислил дека тоа е најдобар начин да ѝ ја истурка на девојката од мислите несигурноста и колебањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми ја прати кашлицата како опомена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Војната остана зад мене“, рекол тој, „а ако сакаш да не нѐ престигне, качувај се!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сосема заборавив дека сум на погреб, а една од душичките што дишеше шумно зад мене, се накашла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека ветрот фучеше околу мојата глава посипувајќи ме со песок, заспав. Заборавив дури и дека сум жеден.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Чув, се отвори вратата зад мене и се завртев.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И наеднаш ми дојде да заплачам од радост: ми се стори дека на светот живеат само добри луѓе, а зли се само крокодилите и лавовите што јадат туѓи сенки. Не заплакав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Веднаш и тоа се качи зад мене и викна нешто. Камилата се исправи и потрча. Се натпреваруваше со ветрот во брзина.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Одев замислен по разговорот со Ана кога некој зад мене свирна.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Штотуку влегов во месечевите сенки на Станчевата куќа, забележав како час пред мене, час зад мене се препелка црно јаре. Блее.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се обидов да станам. Долго, со напрегање на бубачка, се отплеткував од волнената тежина на покривката и веќе седев кога девојката се сврте на петици, ги стисна дланките на гради и остана загледана во мене или во сенката зад мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак истото ја прашав од збор до збор и пак таа остана во тесната рамка на прозорецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Остана зад мене срната со насолзени очи, празни раце, ПРОСТИ!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
И пак бегав а зад мене биеја чапунките на ноќта- бик и `рзнуваа ноздрите искри, страв, олово.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Штом ќе излезам од станицата, зад мене останува темноцрвена тулана. Ме пречекуваат ред тополи и згрчени куќи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Паѓа и на мене. Се свртувам, а окопата зад мене ја нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Првин ќе видам слечена змијска кошула, ќе наѕрам во неа, а некаде од зад мене, ќе се појави змија или смок или слепјак и ќе ми се качи да ме облазува, да ме врзува, да ме цица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не смеам да се свртам, да видам дали останува нешто зад мене или сѐ е празно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зад мене Неделкојца Сивеска ми се добира со устата до увото и вели: - Вистина, оној пат, го виде Неделка, вели, или така ти се сторило?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пак ќе те викнеме, вели, Јас станувам, се прекрстувам и ги оставам зад мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам со нив, ме фатило јанѕа. Едни одат пред мене, други зад мене, одиме по месечината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се качуваме ־. ајде, ајде, а некој зад мене гласно си зборува: - Цел живот одев по трагата на бога, вели, а бога никаде не го најдов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се исправам и дури си ги бришам капките од устата, од зад мене излегува Јоше Свирачот. Ја стиснал гајдата под мишка и ги одбира чекорите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од зад мене, наеднаш слушам: долу оружјето! Јас ги кревам рацете, се свртувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зад мене штракаат празни пушки, а јас уште гледам по капетан Мирковиќ, по командирот мој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не можеш да се разбереш, вели, а трагите зад мене снегот ги пополнува, ги зарамнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас удирам во трнот или во некоја дрезга удирам, а зад мене удира гранатата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отвори го ковчегот и запиши сѐ што е во него, ми рекоа а јас стоев и ги слушав како буричкаат по секакви отпадоци зад мене и се закашлуваат од прав и тешки мириси што се закачуваа со лепливи шепи за нивните ноздри и бараа пат кон грлото, кон дробовите, кон многубројното дно на ковчегот од човечко месо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бев зафатен: ја следев својата сенка, тој проклет дух,што се влечеше по разјадената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Глутницата зад мене повторува само еден збор -смрт, смрт, смрт!
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И пак бегав, а зад мене биеја чапунките на ноќта - бик и 'рзнуваа ноздрите, искри, страв, олово.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Караницата на гласовите близнаци остана на ридот зад мене. Веќе не го слушав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Брзав по надолнината да влезам во градот и да ја најдам куќата што воздивнува и, доколку навистина има таква куќа, да ја замолам да ми ги каже своите пророштва.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Не знам, - рече Барбут- бег зад мене. – Бездруго е јануари, околу Бадник. –Зошто прашуваш?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Кои луѓе? - Сите. Најмногу трговците.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Камчиња зачкрипеа зад мене. Толку цврсто и ненадејно што се исплашив.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ја турнав вратата зад мене, но не ја заклучив. Зошто не ја заклучив?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зад мене е Гупешкиот манастир, се гледа само големиот покрив.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Симон, кој беше зад мене, осети дека затреперив.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зад мене беше Манастирот Свети Наум во Македонија, врз чиј црвен ќерамиден покрив шеташе гордо паун со раширени крилја со сите бои на божилакот, надополнувајќи ја убавината на библискиот пејзаж.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ама, отсега не смеам да му подглегнувам на срцето односно – да подлегнувам на убавицата зад мене.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Еден автомобил ама за педа се вкопал зад мене!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ѕвезда,којашто ја носеше иконата на свети Никола, по неа знамето, некако турната зад мене.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не лути се, ќе огрдиш, ќе ѝ речам јас на Оливера и ќе ја удрам вратата зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И со тој здив сум викала: гробари, свињи, сѐ што ќе ми дојде да викам, а да си мислам дека некој друг го прави тоа зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трчам и си ги слушам чекорите зад мене...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тргнав да се качувам на бината, народот веќе ракоплеска, а од зад мене иде некој глас, сѐ појасно го слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се губи пак некаде, којзнае каде, зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор стои онака зад мене, а јас вртам околу крушата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па уште кога ќе чујам зад мене: аман, од овие Егејчишта, нигде не ги собира!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пред мене оди полицаец и зад мене оди полицаец. Се искачуваме еден кат погоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Е, ама е опасна, ги слушам зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Рафалот беше му поминал преку целата слабина зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„На гости ти дојдов“, зад мене има војници, пеам „тебе не те најдов, Кито моме“, бегајте или фаќајте засолниште, „китка од градина“.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не останува зад мене, на ништо не се сеќавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги надаваат главите од зад сртот, зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зад мене народот уште си плеска со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)