за (предл.) - џабе (прил.)

Дејгиди моме од ЕЛЕМ од мразој ми коса побеле знам сила Бога не моли ѕемнам цел ден по јамболии Ах мори моме од ЕЛЕМ имам проблем преголем в темница книга пишувам пареа од усти издишувам Студ ми влезе во душата камен се стори срцево во зимските дни студени знаеш ти да ме ИЗГОРИШ Зошто ли зошто се продаде в туѓи раце ти отиде и џебови мој ти запусти Џевад за џабе те користи
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Нема повеќе ебавање без пари. Живот даваме, мозок за џабе не даваме. Пари бараме мозок да продаваме.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Само еднаш. Да пробам еден капут, како божем за мене да ќе го земам, ама, не за џабе се рекло ѓаволот ни ора ни копа, па во следната секунда со крајот на окото видов како мојот ранец трча по „Румели џаде“ на Осман Бег, а јас во неплатениот капут по бабата во романска носија, со широко ромско здолниште (да не кажам сукња), претворена, чиниш, во брзата птица итрица.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не за џабе има во градов девет школи за учење на коранот.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Земи сега читај некоја книга, немој да окапуваш пред телевизор, како што си знаеш, и сè да гледаш, и што било и што не било, тие дебилните квизови, тие глупостите, очите да си ги расипуваш за џабе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
— Море, пичка ѝ мајчина, вели, за џабе зафаќа место на земјава! 23.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
СУЛТАНА: Каде? Никаде! Што? Ништо! Кога? Никогаш! Како? Никако! Зошто? За џабе!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
На крајот на краиштата, подобро и да се фрлат за џабе два џепа грав, отколку да се сварат и испрдат низ сувите боишта на живеачката.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Што е сигурно – сигурно.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тој разочаран ѝ рекол: Туф, колку се израдував за џабе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)