за (предл.) - чудо (имн.)

Но, за чудо, со нив беше полесно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За чудо, не ја зеде црната, излитена службеничка чанта со која секогаш одеше на работа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Под носот, устата никако не му се затвори, за целото време ја држеше во полунакривена насмевка, та му се гледаа забите, за чудо бели, па и добро подредени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие ѕидини, на кои дедо му живо се сеќаваше, беа битни делови на историската хроника на градот, а со тоа и на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие меѓу себе, тој со себе.  Тука, му раскажуваше дедо му, пристанувале импозантни венецијански галии додека, од петнаесеттиот па до самиот крај на осумнаесеттиот век, јонскиот остров бил под власта на кралицата на Јадранот, на Неапол и на Фиренца, подоцна двапати потпаѓајќи под власта на Французите и на Англичаните, но и на Русите, за чудо, краткорочно и на Турците, за конечно во 1864 да се присоедини кон матицата Грција.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
При тоа, за чудо, се покажа дека таквите работни модели не можат да бидат ниту слики ниту текстови, туку дека се алгоритми.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ја веќе ја сипав третата чаша од Смрдевката и со благотелечи поглед ги посматрав одлучните потези на Парољуб Шврчковски како сѐ уште брца у грчките маслинки, а притоа осетив непријатен мирис на расолница за што бев сигурен дека беше прдежот од Далибор Чмаровски Чмаро, кој таа вечер за чудо не пушти ниту глас туку мудро го прелистуеше новиот билтен од Бронзената копачка на Санчо Панса.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
За чудо челото и јаготките му биле мазни, неподвижни, и преку ден како облеани од летна месечина, чиниш целото лице му е изделкано од јадра биволска коска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бил загатлив дивјак со куси нозе, црнките во очните глобови му биле иглести, на преширокиот врат му се протегале остри брчки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така некако... Не е за чудо тие да се да сакаат од овде да ја грабат.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Стројната Рада со секој чекор ја истакнуваше својата женственост која, за чудо, ја беше наследила од својата тетка, сестрата на Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Е, де, денес за чудо возот од Белград не доцнеше. И еве ме, малку порано дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаеш Радо, од денес вртиме нова страница во животот. - започна Томо додека заедно во дворот го пиеја утринското кафе. За чудо, овој пат беа сами.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но тоа, за чудо, ниту ѝ скокна, ниту се помрдна. Стоеше како здрвено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Веќе не врнеше и мразот стегна уште повеќе, а Бајко, за чудо, целиот вриеше и чадеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се појави Лена. Ми се стори, без брзање, и туку плесна два-три пати со дланките и прибрано изговори, мирен Гаро, на што ѕверот, за чудо, се поколеба, се заврте лево-десно, а опашката и застреланите уши му се олабавија.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И за чудо беше. При такви услови на животот оваа беговска стока се множеше од секоја друга повеќе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Видите луѓе, за чудо големо! — вади компир од ваганката и им го покажува. — Та воа, ни е било, ни ќе биде нешчо послатко и поубаво . . . ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Балканот се ослободуваше од стегите на идеолошкиот тоталитаризам, а дури и во родната земја, за чудо, падна сталинизмот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не знам дали ме разбираш? ...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Ќе ти појаснам – продолжи Хорацио Цвикало. – Разликата меѓу големиот малечок човек, замисли го на пример амбасадорот на Америка, Русија или Франција во нашава држава – имаш чест да се запознаеш со нив преку ТВ екраните, и малечкиот голем човек, некој што можеби си го возел во ова такси, не сфаќај ме суетно, не мислам на себе, значи разликата меѓу едниот и другиот е, просто кажано, во начинот како го решиле судирот меѓу личната духовна конституција и она што се нарекува судбина.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Врати во лер, па го отвори прозорецот од својата страна до четвртина: Да влезе малку свежина. Сопатникот, за чудо, ништо не му одговори.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таксистот, пак, за чудо, осети потреба да продолжи: - Извинете, да не сте Вие од Куманово?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Само главата ми тежеше од виното. И за чудо, од нешто што личеше на срам.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Така тој, за чудо големо, ја пригледал својата убавица, Нова Година.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ама, она од џуџето, за чудо, многу ми се заслади.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Авторот се почувствува подутешен. Овој сепак можеби мисли дека се работи за чудо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Трансформацијата на љубовната афера со Летка авторот веќе ја имаше преболено или ја преболуваше, но за чудо, што обично не се случува, тие останаа добри пријатели на кои разговорите им беа забавни, средбите многу поретки но не прекинати и секогаш проткаени со хумор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)