за (предл.) - срам (имн.)

Последната приказна на нашите творци беше онаа за чинителите на духовните добра (театарџиите, писателите, музичарите), за срамот од сиромаштијата и од гладот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И со слово мачно, со јазик одбран, со срам и пониженост му преподаде логотетот на Филозофот и слово за ќерката малоумна негова, за срамот негов, за гревот што не го сторил тој, ами некој негов предок, а тој го плаќа како долг туѓ од божјата книга на вересиите запишани.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Чекајте! Да не се правиме за срам и поруга!“ свика тој.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Си приспомнуваше со сочувство за срамот што го снајде татко му Мустафа-паша бег, еден од тројцата синови на славниот Исхак бег, кога ги изведе браќата пред шеријатот, барајќи право во наследството и вакафнамето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Колку друг човек стануваше Филип Хаџиевски тогаш... За срамови...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, за жал и за срам, птиците денес се сѐ поретки.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Фелтфебелот школник, - одговори Рангел. - „Остај, вели, за срам се сторивме“.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)