за (предл.) - поет (имн.)

Да разгледаме некои 96 заеднички карактеристики кои потсвесно можеле да ја поттикнат оваа идентификација Duchamp/Аполинер.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Описот на секојдневното однесување на нашиот херој ќе го надополниме со една специфичност која веројатно на многумина не им паднала в очи или ја избегнала нивната љубопитност: од вратот па угоре за Поетот (или во негово име) владее посебната поетска висока сфера, таканаречениот простор на имагинацијата и на ослободените намери од секаков вид туторства.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А ние за поети си ги мислевме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сандри слушна за ѕидиштата што го заштитувале градот на Марин Крусиќ од сите страни, ѕидишта и кули; за непријателите, особено за Млетките кои алчно го меркале богатството на оваа република; слушна за кнезот и за слободата што секој дубровчанец ја чува како нешто најскапоцено, за поетите и писателите што ја величаат и што ѝ ги посветуваат своите творби на чист словенски говор, исмевајќи ги оние што лесно ја продаваат... за водоводот, изграден пред стотина години; за болниците-лазарети; за првата аптека отворена уште пред скоро двеста години...
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но пресудите на денот за поетот се горчливи тревки што растат само за лековерните.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Низ целиот живот Duchamp себеси повеќе се сметаше за поет отколку сликар.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)