По тоа Вадим потполно се смурти; лекарите му припишаа шизофренија; но тој одеднаш           едноставно затапе за математика; тоа го беше притиснало како вошка; дури почна да плаче, се           сеќаваше на своите „халуцинации“, се обидуваше да предложи нешто корисно, но испаѓаше           немоќен, како некакво учениче.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Бодлер доживува слична состојба и кажува: „Нотите стануваат броеви, а ако имате и малку дарба за математика, мелодијата и звучниот склад што го слушате задржувајќи ја својата сладострасна и сетилна карактеристика, се претвора во широки аритметички операции                   во кои броевите раѓаат броеви и чии фази и настојувања ги следите                   неверојатно лесно и снаодливо, токму како изведувач”.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 8-9“
              
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Таа излезе од           таму без дијагноза, формално здрава, но до крајот на својот живот постојано беше насмевната.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)