до (предл.) - татко (имн.)

Арсо сега седи до татка си покрај софрата, чест која се прави само на заслужните и пораснатите луѓе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дедо попот чита од Евангелието, сѐ по ред запишано од Апостол Марко - како што се случило на тој Ден - ВЕЛИПЕТОК - мачни страдања на Богочовекот... молитвени зборови од СИНА до ТАТКОТО - ОЧЕ, ПРОСТИ ИМ ОТИ НЕ ЗНААТ ШТО ПРАВАТ...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кристина рече „пис!“ уште неколкупати, ја затвори вратата и сета зацрвенета од возбуда седна до татко ѝ и таа да ги гледа вестите, како да е возрасна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми требаа неколку минути офкање и стенкање за да се разбудам обвиткан во ужасна смрдеа, како што претпоставив, од сопствените гасови, и со уште позагрижувачки болки во стомакот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веста стигна и до нашето семејство. – Каков попис сега, пустината, па не заврши ли пописот есеноска? – се прашуваше мајка ми гласно оставајќи го плеталото крај себе, на чардакот, седната до татко ми кој прелистуваше некаква стара книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Брзо излази до татка си, којшто малку потаму, исто така вчудоневидено беше загледан кон огништето.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога акушерката ме принесе до татко ми, тој со изглед на зналец го погледна она што бев јас и воскликна: - Можам да се обложам дека ова е син!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Само по себе ова е ситно посочување, јас го чинам само затоа што сакам да ги предупредам за четврт час сите други истакнати луѓе, чиј што живот со зачудувачка едноличност се опишува задолжително од моментот на раѓањето. Ете, тоа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)