до (предл.) - река (имн.)

Долу, го дочекаа стивнувањето на гласовите и го довлекоа гробот до реката, која блескаше покрај.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Барем децата останаа, а јас немам никого...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Онаа чешмичка горе сè уште цеди по некоја капка и таа го држи животот сосема да не папса, и она изворче во подножјето на онаа стрмна меѓа близу до реката.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, добро ни беше што не нѐ брка. Си седевме во колата, се труцкавме и се смеевме. - Стигнавме до реката.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Со такви мисли, невесел, Мече се ближеше до реката.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Застана. Запалија. Одеднаш Нумо прозборе: - Вчера докликав до реката.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ќе ги пренесеме до реката, ќе ги пуштиме низ неа, а таа ќе ги однесе до најблиската пилана“ - рече учителката, но во тој миг екна школското ѕвонче.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
„Јана дојде...“ и тој рече тивко, „ќе појдеме до Реката, до ливадата! Да знаете каде сум...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Миризмата од чудесните јадења се прошири до реката, се помеша со свежата миризма која идеше од езерските води, која сигурно стигнуваше дури од родниот брег, од родната куќа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И ги посадивме на јуријата, под куќа. Сета јурија ја исполнивме дури до реката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)