до (предл.) - планина (имн.)

Чесно молејќи се богу, одејќи пристигнаа се до планините стрмни, толку надиплени многу.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Мажи и жени и по некоја уште нестасана девојка ги собираа и ноќе пренесуваа оружје од магазините во Преспа до планините на Грамос.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Штом ме заминаа, јас ја шмугнав. Преку ендекот, низ шумата, како чукнат зајак, преку бачилата, до планината. И толку.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
37 Трчаше до планината на крајот од земјата, додека не го изеде небото, а тогаш низ тишината на заспаните птици слушна како од другата страна на планината се качува џин, прво над гребенот го забележа сјајот што го излачува неговата топлина во ноќта, потоа се појави бледата, ќелава, таткова глава.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Пак ги свикал дворските старешини на советување што ќе прават сега.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Војската тргнала и не се вратила. Стасала до планините.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Топлината од огнот како да досега до планината, до нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)