до (предл.) - кале (имн.)

Кога викна, кучката се загна, но замолкна, бидејќи ја познаваше, а од под тремот се одзва Неда: — Ела, ела, кој вика? — се слушна ѕвовливиот глас на Неда. Тода ја викна до калето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не може човек од ниедна страна да се доближи до Калето! – рече брзо постариот брат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)