до (предл.) - земја (имн.)

Старецот покриеното со крпа го испружи далеку пред себе и со претпазлив од на полуслеп човек дојде до десната страна на коњот на садриазамот, се поклони дури додолу до земјата и ко се испрај, пред да го крене високо и пред да му го поднесе на Турчинот, покриеното со крпа го отскри, беше леб и сол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Прилепени до земјата, се влечат пругоре. Излегоа на бришан простор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се појави Рада во прекрасен, долг виолетов фустан кој допираше до земја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Онаму каде што една од тие радијални авении се вкрстуваше со периферниот автопат, која формираше свод во форма на виножито, во предградието на големиот град, се наоѓаше една општина, со своја самоуправа и независност од градот, а сепак таа се прихрануваше, како најоддалечен грозд на винова лоза, благо откачен од ластарот, што ја шмука својата хранлива материја од главното стебло до земјата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сенката трепереше. Се издолжуваше и го прекриваше ѕидот, како некоја проѕирна наметка со појас или со колан над неа, и со краишта што допираа до земја.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Житата родија тројно, четворно повеќе, а маслинките до земја ги наведнаа гранките, претоварени од род.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Волчицата почна да се прикрадува кон трлото, полека, нечујно, речиси не допирајќи се до земјата, за да не биде пак изненадена. Но знаеше, ја демнеа, и таа во тој час не можеше да ја разбере смртта, од која скоро ослепе и оглуве.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Плашливо се приближуваше, како да не се допираше до земјата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кучката се прилепи до земјата, па мавтајќи со опашката, како да мете зад себе, почна да лази кон децата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги ниша и до земја ги наведнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ниедно свое поминување по скелето тој не го запомни толку крваво, како што беше тоа негово последно слегување од највисокото скеле до земјата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Погласно прашал, мислел дека од смеењето ни пукот на гром не ќе достасал до земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Хихихи, и хохохо, и хахаха - ужасно весело и со 'рскот на здруженост татнело околу него. - Што сакаат од тој стар човек? со страв седнал до Куно Бунгур најмладиот од дружината и сведокот на недоразбирањата и разбирањата помеѓу златнодамкавата Фиданка и петелот во човечка кожа Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Волчицата почна да се прикрадува кон трлото, полека, нечујно, речиси не допирајќи се до земјата, за да не биде пак изненадена.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога детето ќе дојдеше до земјата, таа ќе му направеше така за пак да се крене нагоре.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Да трепнам и повторно како во нов свет да зачекорам оставајќи ги зад себе, сите неостварени желби, сите црни мисли што тежат, ко преполнета вреќа, од уличен просјак, наведнат ниско до земјата, ко да се поклонува за дарот денешен, што господ му го испратил...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Кога се појави на вратата, тие станаа, но така чиниш поклон до земја и прават.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Житата родија тројно, четворно повеќе, а маслинките до земја ги наведнаа гранките, претоварени од род.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Пиреј е троскотна трева, а некои ја викаат и Коштрева. Ама ти колку сакаш кошкај ја, корни ја, куби ја, таа пак не умира. Само малку да се допре до земјата и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Небото се затвора, до земја клекнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само малку да се допре до земјата, вели, и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едниот ист дожд двапати паѓа. Небото се наведнало, до земја паднало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чекорам, и добро е тоа, да се чекори. Стојам високо, долг е патот до долу, до земјата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)