до (предл.) - гроб (имн.)

Та човек од човек да страда и тегне и бега од лулка до гроб!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
И од ним - самовилите една по една идеа - од гроб до гроб го дигаа јунак до јунак - на оро.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
— Така е. Роб до гроб не се живее.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Море - заканувачки шиштеше баба - држи ја мотиката зашто до гроб ќе аргатуваш како Пандето на Ленка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А приказните на велгоштанецот секогаш ги носеа далеку од нивните колиби, каде што од лулка до гробот им црнеа деновите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А сега и довека нарачан со Божјо име Захриј, послушен до гроба, безмолвен раб на Бога.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа пот што ја даваше таму, да ја дадеше како помош за носење материјали до гробот на брат му, ќе беше работата што ја презедов јас, каде-каде напредната.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ама, се рекло дека со гордоста си само поблиску до гробот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
4. ГОЛЕМ ЗАЛАК ГОЛТНИ, ГОЛЕМА РЕЧ НЕ РЕЧИ - притоа и сит довека и спокоен до гроба ќе си, со таа слобода и пред олтарот на ропството клечи и моли за своето право да бидеш тој што не си...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Железничарот ја крена главата кон небото и почувствува како тоа полека го положува на плеќи, до гробот од сина му Митруша.n 42 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сакаше да ми каже, но што? се прашував навреден и веќе сфаќав каква крв имаме ние од Кукулино: не простуваме, тоа е нашата најголема мака што или гроб отвора или до гроб доведува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога жените се исправиле под светлоста на месечината чудно танки и штрклести дури и во подгрбавеноста и кога пошле кон своите куќи во чии прозорци лежела магличеста светлина, Лозан Перуника, со стиснати усни совладувајќи го во себе отпорот на осаменичкиот страв, дошол до гробот заграден со пет пламенчиња за петте покојници од дванаесет до шеснаесет години и се потпрел со острите коленици на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го нурнав влажното лице в дланки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Одвај го разгазувам, за да појдам до гробот од Ангелета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)