Лели ме ватил таицирот — сѐ ќе ми дојде, и до уши, и до глава. Ногу арно зборуа дедот Петко; ошче поарно ти.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Први на тоа се досетија војводите, а најпрв Најдо Акиноски, се здоговориле меѓу себе и тргнаа од глава до глава на домаќинствата да ги наговараат да се согласат да стапат во колектив.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Толе ги изгледа од пети до глава извалканите орачи, им ги виде испуканите усти од солта, пиперта и ветерот, им ги виде босите искрвавени нозе, голите изгорени раменици под искинатите кошули, козинавите црни градници и белите глави, полни со земја и му стана чудно од каде во тие робови насмевка?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Некогаш во тоа знаеше и да претера. Тоа слатко речиси ѝ дојде до глава.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Во сета несреќа, дојденкава, баба, останала единствено дете со плетенки во селото, па и пошироко, а сите други што оделе во Бугарско училиште поради вошките потстрижани до глава.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Тој го стави фенерот до главата на Арсо и поднаведнат, претпазливо, како да се плашеше да не го штрекне во сонот, одвај го допре со рака.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Потоа излезе за момент во тремот и донесе празна саксија.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Беше извадил некакви крпи од долапот, ги истресе кај вратата а потоа ги однесе до главата на Таша, во нишата во која се наоѓаше отворениот прозорец.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Насобраниот народ е возбуден од глетката, од тоа вревење, прпелкање, од бесот и очајот на лудите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
И останатите луди се вознемируваат, некои му се придружуваат на старецот во урлањето кон толпата, други почнуваат да трчаат в место, трети се превртуваат по земјата, некој се смее испуштајќи звук како крескање на птица, некој се чеша од стапалата до главата и назад.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Најмногу, се разбира, беа за тоа на Лумана да му се дојде до глава, ама тој ретко доаѓаше в село и кога ќе дојдеше, никој не знаеше.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Дрвената рамка му беше стара, распадната, тоа на повеќе места олупено и прошарано со темни бемки како бемките на снагата од Богуле, но сепак и понатаму можеше човек да се огледа во него и тоа цел од нозете до главата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)