до (предл.) - неа (зам.)

Тука, уште порано беше открил една напуштена стерна, длабоко, темна неизвесна. Се доближуваше до неа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И почнаа да се виткаат листовите на огнот, да се мешаат љубовните зборови упатени до мене, со оние упатени до неа, испишани со истиот ракопис, како што ни се мешале микробите од устата, патогени и непатогени, и вагиналната флора...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По примерот од Челебијата, сите чауши, почнувајќи од Ѓузепа до кир Андона беа си фатиле по една посестримка од младите мариовски невевчиња и чупи и секој секоја вечер се шеткаше со по една низ боровата гора, играше до неа на орото во неделините и ја водеше во својот стан сат два пред пајдосот за неколку бели череци месечно, некоја гривна, обетки, прстенчиња, синџирчиња и за некоја и друга натпишана надница.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
До неа, како божем случајно излезена, се вртеше стројничката, која го погледна скришно и покровително му се насмевна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Долго ја гледаше карпата. По неколкупати ја испитуваше со погледот, се допираше до неа, ги опираше рацете на неа, како да сакаше да ја навали.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Понижувањата, болката и лутината кои му навлегуваа во крвотокот и му проникнаа во срцевината на душата дојдоа до неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Пациентите на лекарот мораа да се стуткаат додека минуваа низ тесниот премин кон аголот каде што се наоѓаше неговата маса, а до неа и сплесканата софа за преглед прекриена со кожа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ти добро си знаеш дека мене не ме личи некој да ме види со тебе седната тука под дивјачката, сама девојка тоа не го прави, да си го пушти беќарот да седне до неа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Веднаш до неа лежеше накривениот школски глобус со своите меридијани што ги познавав и бев семожен над нив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Не. Но, никогаш, немој да стоиш блиску до неа!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Каналот тогаш беше река и ширинката и црницата до неа ги паметам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дворот е непрепознатлив. Ја нема големата црница и чешмата до неа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вера во првиот момент како да се збуни, а веднаш потоа ја прегрна Ели, која штотуку дотрча до неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Толку децата ја засакуваа што имаа потреба и физички да се допрат до неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Старицата до неа, Миа Краус, со која патувавме од Виена, зборуваше за своите внуци.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Жената која седеше до мене забележа дека ги слушам туѓите разговори, и дека се обидувам да не ги слушам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден ден, до неа стигна писмо.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа се возбуди, (ретки беа писмата до неа).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега останува да се реши дали тоа неутрално колце стои осамотено со одделна боја од другите колца или има и други колца со истата боја или со поблиска до неа отколку од една страна со централното македонско наречје, од друга со источнобугарското наречје или со српскиот јазик кај Вук Караџиќ, ќе видиме оти сите македонски наречја се поблиски до централното македонско, а не до централните наречја на другите јужни Словени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Несвесно продолжив да чекам кон забелот што се исправаше како од бескрајна темна лочка, чиниш крепост е што чува некоја тајна - ќе се добереш до неа и ќе си ја догледаш судбината до својот суден ден, дури и подалеку, судбината на она што си видел и што си сретнал, на она што ќе остане по тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Освен селото, ако во него можеше да има живот, освен тие куќарки од камен и на камен, немаше наоколу ни човек ни птица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
IX. Беше една друга врата во внатрешниот ѕид од собичката, кон која водеше еден широк премин, и за која, ако се погледне подобро, и како да постоеше таа собичка; една врата, на која ѝ беше подредено всушност сѐ во живеалиштето, и Змејко полека се доближи до неа и ја отвори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ми студи, мамо, ми вели устата мамина, многу ми студи, ми вели. Одам до неа, ја пофаќам по обравчињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Некако допирам до неа, иако тој допир не е опиплив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Суровото секојдневие на балканскиот живот од тоа време не допираше многу до неа и нејзините малку постари сестри Христина и Пандора.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На мајка ми ѝ се нажалило, направила голем ризик, ја симнала тепсијата од глава и стомната со вода и клекнала до неа да ѝ го извади трнот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Изгради гроб, мермер, и за себе си остави место до неа. И за сличе остави место.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И самиот папсан, на десен колк прилегна до неа...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Сѐ додека тој не дојде до неа и не ѝ го даде в раце букетот со прекрасните пупки од бели ружи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веднаш до неа се појави Дине Бочаровски со својата жена и дечињата, се смести на сламарицата и веќе не одеше во ковачницата да дува во вигната и да ги удира вжарените железа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нејзе ѝ е испомешана сликата и од тоа што пак се појави Костадин, устрау да го удре, се завртува да ги затутли внучињата да не настинат, а тој седнат веднаш до неа, си ја чеша небричената брада божем се чуди што ги снашло.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Вангел Русјаков е сосема до неа, тие безмилосно навлегуваат во неговите очи, ете, да не е оваа шамата што ја накрена жена му, ако ја пружи раката ќе стигне до разделот, ама од пусти срам, а и поради тоа што таму од кај другиот ѕид ги должеа вратовите машките на Коста Ципата, се заврте на кај Милка, се сви околу неа како колак и чиниш веднаш продолжи да спие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А може затоа ме пика во пазувата за со рацете да стигне до неа, ѓомти случајно, а таа кучката, ќе се таи и ќе се насладува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ен-два, хоп-цуп, долепршав до неа и ѝ шепнав на увце: „Џиз’с, госпожице, како добро дрндате.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
СИМКА: (Возбудено). Ќе дојде!... Годинава ќе дојде...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Симка е сама, везе. До неа, нејзиниот петгодишен син Коле си игра.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Го остави до неа торбичето, го крена секирчето и почна да сече од сувите гранки.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
(И до денес, секогаш кога ќе замижам тие звуци од другата соба паѓаат во мене со одек изострен и јасен). Бев замижан и не дишев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го допрев увото до неа, замижав и се вслушав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сите пари за трамвај ги трошев на пиво...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Легнувам малку на клупата... Има ќумбе до неа... Добро е... Темно е...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Чувствував одвратен страв кога требаше да се враќам во Пасажот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа ја ширеше мрзата и во супермаркетите. Кога требаше да плати за купените производи, заспиваа сите што чекаа ред до неа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Затоа, пред да дојдеме до неа, еве, ние ќе се вратиме малку наназад, во времето кога на големиот глобус, познатиот светски патник првпат ја забележал некаква празнинка.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кога се доближија до неа, куклите заџавгорија: - Што е тоа? Што е тоа?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Расцветуваш на устата каде мојата пелтечи сѐ кон неа околу неа близу до неа врз неа секогаш така неуморно, секогаш неуморно.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Навали глава на нејзиното рамо, ја гушна, се пригушна до неа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
До неа, како удари со стап допираа зборовите: - Е бре, лајнар - тоа е гласот на Кољо, си помисли Фимка - секогаш така ги мамиш кутрите жени...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Звуците, гласовите, тивките лелекања, болежливите потстенкувања и молежливите довикувања на ранетите веќе не допираат до неа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
До неа автомат. Ѓорѓи го откопча шаржерот. Празен.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ние - таа ја допре жената до неа - заедно ја носиме на носилка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во сивкавиот полумрак близу до неа поминува носилката со ранетиот без раце и покрај него уште еден маж, со очи вковани в земја. Тешко се движи на патерици.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но јас упорно се залепив до неа и бев толку досадна што на крај таа ми кажа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во холот стои жената и до неа едно дете со уплашени очиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со векови човекот ја гледал Месечината и горел од желба да се искачи до неа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)