врз (предл.) - камен (имн.)

Виштат, топотат чужди коњици долж езерото, околу тврдините на Асамати и Пелагонија.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Удираш со жеголот врз каменот - а од него се будат и полетуваат искри во мракот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Врз каменот удираат куршуми.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И јас во името на народот ги чував народните непријатели добро да кршат камен, добро да го делкаат и со врвот на иглата мерев да видам дали добро налегнува камен врз камен ... дури - како што велеше командантот - воздух да не пропушта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наслоните се врз каменот името ќе ѝ го чуете.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Чуму си црна јаловице Умри, Врз каменот името ќе ти го напишат Дождот ќе го разнесе Дождот ќе го разнесе Земјата да ја нахрани.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Молчеше и одеше Кијмет, се лизгаше како топло ветре низ сокаците, како ѕуница под облаците, како кордела од тишина, како стаена прашина врз камењата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Солза да му капнела врз камен, се велело, дупела бразда во него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се набира гнев и тој го истурува врз каменот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Гледај, мајко, со прстиве сум ги корнела камењата, длапка да му подготвам, постела за домаќинот мој - ама до него не сум легнала... зашто морав и покров - камен врз камен да му награмадам.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Од тој ден уште повеќе се немтуросал, се замислил, и тој како и Селџик-бег бил смирен објаснувач на Коранот: Алах нѐ создал сите, само тој може да нѐ успокои.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во сето тоа наоѓајќи и дел виновност кај селаните од под црногоричината планина и предизвикани од нивното одбивање да ја признаат врската со Селџик-бег, неколцина Турци го подбуцнале ненаспаниот Али-бег да објави дека ќе го покачи уемот во својата воденица и да разгласи дека ќе биде убиен секој што ќе се обиде да стави камен врз камен за идна и независна воденица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тие четириесет и три мали тврдини од оној свет - камен врз камен, во пукнатините на ѕидовите гнијат диви треви, врз истоштеноста легнале неотпорни покриви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тоа време, што и во втората деценија на веков го паметел тогаш живиот и жилав даб со брада, стогодишниот Лозан Перуника, лежат на рекичката Давидица четириесет и три малечки воденици, накривени и безживотни судбини во кругот на заборавот; самоучките врати им се испукани и потемнети, суровото минато ги заѕидало прозорците со бигорен камен. Но си има свое минато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Исчезнуваш… Или ја дробиш врз камењата Илузијата за едно мирно небо.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)