во (предл.) - црно (прил.)

Сите свечено облечени, во црно, собрани околу мене, со лицата светнати и забите чакнати. Јас сум на средината.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако вашиот млад колега ме видел како капетан на брод и во битка со гусари, нема право во црно да ми го завитка разумот.“ „Мојот млад колега“, повтори старчето и ја сврте замагленоста на очилата кон Ивана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Знаеш дека сѐ е завршено, сѐ е готово, во тебе се одвива погреб, во твоето срце, со луѓе во процесија облечени во црно, тие го оплакуваат умрениот, а тоа си ти, а ти сѐ уште си жив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зеленооки Марии, најсмешно ќе биде ако една од вас се завитка во црно. Црно? воздивна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сите се накусо потстрижени и, од глава до петици, во црно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Богородица, голема голема, со златен ореол, во црно.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тоа, според него, се довлекло на ребрест мев од непозната Арапија, сега го ора нивното отечество и не јаде желад, како што не ќе јаде подоцна ни трупки ни моркови, туку бара мевце, жили, души, до последната педа во црно ќе ја завитка земјичката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видовитиот носител на знамето на стравот, оној Дмитар-Пејко што не ги познавал границите на сонот и на јавето, наеднаш брзо-брзо им го опишал чудовиштето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со козлето го одвеле и стариот козар. И оваа куќа се завила во црно...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)