Нејзиното дишење премина во брзо бревтање, крвта ѝ удри во тилот и се чинеше како нешто да ѝ се сврти во мозокот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Во времето на второто попување на Зафир Јосков, инаку поради непостојаноста или поради некое растение со кое лекувал наречен Вртипоп, на молчалив прилепски бег му се разболеле наеднаш двајца синови, едниот од тешка треска, другиот од оглушување на едното уво, првиот близу до смртта, во брзо сушење и во агонија, вториот споулавен од болки.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Филмовите од овие три етапи веќе на прв поглед се разликуваат според својот темелен „тон”: така, за англиската етапа е карактеристично напнатото, питорескно збиднување во кое во брзо темпо се сменуваат трагичното со комичното и во кое, секојпат во текот се вплетува мноштво од „реалистични” детали (заради што, оваа етапа најмногу им лежи на срце на традиционалистички насочените левичарски теоретичари на филмот, например Sa- doul); меѓутоа, за „Селзниковата” етапа (од „Ребека” па натаму) поголемо значење има женската нота (во најголемиот дел од овие филмови, настаните се раскажуваат од женска перспектива - „Ребека”, „Маѓепсаниот” - или пак жената е средиштето на збиднувањето на настаните - „Во знакот на јарецот”), и рамномерниот, нагласено мелодраматичен ритам и на рамништето на истиот, ладен формализам.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
15. Колку и да се склукаш со историја Не можеш да избегаш од сегашноста Беше рекол некој умен И јас му верувам Оти на своја кожа знам Дека колку и да се клукам со еукалиптус Не можам да избегам од соништата А сегашноста се полни со стари соништа Ѓоа надградени и надополнети И по секоја преродба се прогласува нова преродба Во долината на среќно преродените Никнуваат нови цркви и џамии Со ниет да бидат уште постари од најстарите На сека ритка никнуваат и големи крстови Колку крстови толку неразгатнати крстосници Никнуваат богами и нови затвори За затвореници колај работа ќе се најдат и фазла При толку бујна стварност Поетите цапаат во Петреви Вирови Колку поети толку друштва на мртви поети Сега секоја суша вели дека животот е некаде другаде Што впрочем се гледа и од брановите нови доселеници Макар што во последно време другаде не им е Австралија ами Италија Каде што се преселуваат цели села од долината на Радика И таму си формираат нови населби со роднокрајните имиња Сега засега не се чуло ни разбрало Како стојат таму со цркви џамии и настава по веронаука Но мене ме загрижува тоа што ако тој пат го фатат иселениците Нема да има кој да се доселува во Австралија А без новите доселенички приказни од Цапари Животот тука би бил ептен здодевен Како што е здодевно тука летно време Кога децата на доселениците одат во стар крај Да научат троа од мајчиниот јазик А како бонус им доаѓа што ќе научат Како се поставуваат светски рекорди во брзо донесување закони А тоа воопшто не е како олимписка трка во брзо одење Зашто таму каде што има брзо ломотење нема брзо одење
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Сал туку си увкав во дланките чекајќи го да дојде Владимир Пиштало, да удриме набрзина по еден натпревар во брзо и долго воздивнување, една воздишка еден век, па потем да ги напоиме воздишките со домашно вино во траторијата Мадона, ем да ги напоиме, ем да им испееме по некоја нашинска, (нашите песни се нагрнати со топли ќебиња) ама не ни текна да прашаме дали воопшто важат резервациите кога е ноќ на смрзнатите графикони во Венеција САН МИКЕЛЕ: СТРАВИНСКИ И БРОДСКИ ВО ЕДНА ПЕСНА Тие двајцата, најпосле се најдоа под една сенка, тука, на гробиштата на островот Сан Микеле, на пет минути со бродче од плоштадот Свети Марко во Венеција.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Не беше зима а беше смрзнувачка таа ноќ на Мостот на воздишките во Венеција.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)