Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

1. Интервјуто го водеше Сашо Карапанчев, на 19.IV.2011, во Скопје. Архивскиот број под кој е заведен предметот во Основниот суд Скопје II – Скопје е: VII П.бр.1680/97.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа е трајна деловна соработка, односно континуирано трговско сродство помеѓу продавачот т.е. давателот на франшизата (франшизерот) и купувачот т.е. примателот / носителот на франшизата (франшизистот) – кадешто целокупното знаење, имиџот, производствените и пазарните техники на продавачот на франшизата се достапни за користење на купувачот на франшизата, во замена за определен процент од остварената продажба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Величковски, кој сега работи во приватна агенција за обезбедување, а дополнително и како електричар и хаусмајстор на повик, охрабрен од добиениот спор и од тоа дека, сепак, и во нашата држава може да се добие судски спор за прекршени работнички права, е решителен за тоа дека и во иднина повторно би тужел доколку му биде повредено некое право од сферата на трудот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во нашата деловна практика овој начин на стопанисување многу ретко се користи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, [не]среќата на оние кои продолжија да работат траеше кратко.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Бидејќи вакви теренски испитувања се значително ретки во нашата држава, покрај првичната цел поврзана стриктно со конкретниот судски спор кој е во центарот на нашата анализа, гледавме ова истражу- вање истовремено да го искористиме и за прибирање податоци „од прва рака“ во врска со [не]запознаеноста на работниците за низа, навидум стручни, а всушност секојдневни прашања со кои тие се среќаваат на работното место (на пример: дали знаат како се формира синдикат на ниво на работодавач?; дали се запознаени како тече процедурата за организирање штрајк?; дали имаат информации за корупција кај трудовата инспекција? и сл.).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А без оглед на законските рокови од ЗРО кои се пропишани за поднесување тужба при добивање отказ [„непарично побару- вање“] – работникот може своите парични побарувања од работ- ниот однос да ги остварува непосредно пред надлежниот суд, без да мора за тоа прво писмено да се обраќа до работодавачот (в. и чл. 181, ст.5 од ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На работа едвај беа повратени околу 50 „среќници“ кои секој месец склучуваа договори за вработување на определено време и кои добиваа фиксна плата од 12.000 МКД, иако работеа секоја сабота како да е нормален работен ден, без тоа да биде некаде евидентирано – при што се правеа класични малверзации со картиците за електронска евиденција;5 работеа сменска и ноќна работа строго стоејќи на нозе (за приседнување 252 или потпирање се добиваше казна – 20% од месечната плата), во незатоплена и неклиматизирана фабричка хала.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Спротивно на ваквата јуриспруденцијална традиција, денеш- ните буквалистички правни позитивисти, од кои за жал голем дел постојат и во нашата академска средина, како и во судско-адвокат- ска фела, а кои истовремено се удираат в гради дека нашето право е изградено на „славните римски правни темели“ – оваа ситуација ја имаат превртено наопаку и велат: Ubi ius, ibi remedium – Каде има право, таму [треба да] има и тужба!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работодавачот и работникот можат да се договорат за паричен надоместок наместо отказен рок (чл. 90, ст.1 од ЗРО). 8. Распитот на парничарите е вид доказно средство кое спаѓа во групата на вербални и персонални докази и кое, во нашето граѓанско процесно право, се користи по исклучок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Платата на работниците правното лице ја исплатува исклучително во паричен износ, преку трансакциска сметка (чл. 8, ЗИП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

3. Лаички кажано, франшизата претставува „деловен брак од интерес“ помеѓу два субјекта кои остануваат правно независни.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

3. На оваа мошне сензитивна проблематика ѝ е посветена посебна Глава XI во нашиот ЗПП [„Трошоци на постапката“ – чл. 145 – чл. 169].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Основната правна последица од институтот застарување (лат. praescriptio longi temporis) е тоа што доверителот повеќе на може да бара присилно исполнување на обврската (чл. 349, ст.1 од ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, првично беше предвидено дека против одлуката за отказ на договорот за вработување, работникот може да поднесе „жалба (!?) – во рок од 15 дена од врачувањето од страна на работодавачот, пред надлежниот суд“ (чл. 181, ст.4 од ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

4. Инаку, во нашиот Кривичен законик (1996) постои и кривичното дело „Злоупотреба на овластување во стопанството“ кое спаѓа во групата на казнени дела против јавните финансии, платниот промет и стопанството.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Работодавачот е должен писмено да го образложи откажувањето 224 на договорот, како и да му укаже на работникот на правната заш- тита и да го запознае со неговите права од осигурување во случај на невработеност, согласно со закон (чл. 74, ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

2. Бидејќи оваа јавна исправа веќе не постои во нашиот правен 190 систем – се чини умесно да потсетиме дека во поглед на работната книшка, со донесувањето на вториот ЗРО (1993) во „транзицијата“ се избришаа две мошне добри одредби од поранешниот прв транзициски ЗРО (1990): прво – веќе не се предвидуваше изречната забрана дека во работната книшка не е дозволено да се внесуваат негативни податоци за работникот (чл. 49, ЗРО/90); и, второ – беше избришана одредбата која предвидуваше дека, при предавањето на работната книшка на работодавецот, овој е должен на работникот да му издаде писмена потврда за приемот (чл. 50, ЗРО/90) – што подоцна, во праксата, се покажа како плодна почва за разни манипулации и уцени врз работниците.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Според него, една од најголемите трагедии во нашето општеството е дискриминацијата на непартизираните граѓани.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поточно, тој и за времетраењето на спорот, правно гледано, не беше во работен однос бидејќи своето работно место го напушти уште пред да го покрене судскиот спор – кога, од страна на тамошното раководство, му беше понудена отпремнина во вредност од околу 2.000 ЕУР за „доброволно“ да го напушти работното место. 182 ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, кога станува збор за заштита на права пред суд, во нашиот правен систем постапката не се поведува со жалба, туку со тужба – согласно ЗПП (2005).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сликовитиот пример на Б.А. е еден од оние кадешто јасно е скицирана грчовитата борба на обесправениот македонски работник во нашата вечна транзиција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Орхан Авдиќ, и покрај добиените судски спорови против својот бивш и осветољубив работодавач, вели дека не би тужел повторно доколку му биде повредено некое работничко право – поради тоа што воопшто нема доверба во македонскиот судски систем и во синдикатот за кои, се чини сосем оправдано, смета дека се целосно партизирани!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ах, тој е најубаво облечениот човек кој живеел во нашата куќа!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Деструкцијата е посредник и процес на исчезнување во нашето време, времето на „Заборавени“, „евреи“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Бабата (ѝ се заканува со показалец): Слушај, ти, Краста е благочестив и сериозен човек и се обложувам дека пред него стои голема иднина!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Поради тоа настанува тешкотија во нашата определба што всушност подразбираме под нефизичко.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Деструкциската уметност обврзува на критички согледби за прашањето на исчезнувањето. Jean-Francois Lyotard се бави со проблемот на исчезнување во својата книга Хајдегер и ‘евреите’, во којашто ја скова фразата „Заборавени“ за да ги означи оние услови што не се ниту „концепт ниту претставување, туку ‘факти’ како Factum (Кант)“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Она што е статично е мртво, како историјата, додека динамичното е живот, а понекогаш и уметност, како во случајот на Александар Бренер.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

За да не бидам погрешно разбран, мислам дека треба да се напомене оти нашето сфаќање за менталните состојби како нефизички произлегува од таму што нашето познание ни покажува дека тие едноставно не личат на стандардните случаи на физичките објекти или процеси што ние ги познаваме.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го поддржувам гестот на Александар Бренер зашто пулсира со енергија, зашто, уста на уста, му дава живот на она што е мртво, како што се мртви уметничките дела или културата, закопани во нашата меморија, нашата свест, нашите книги.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И додека спелеолозите се мачат на македонските пештери, во кои природно се таложеле, капка по капка, минералите, формирајќи неверојатни фигури, под земјата македонска,откривајќи ги природните галерии на светот, јас ви ја откривам спутилноста на македонската душа, сместена во нашите дамари, овде горе над површината!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

За да не го носат полн фижидерот сандак, ги преместија работите токму кај мене, за да им сторам услуга да ги сместам во нашиот фрижидер.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Реката влегуваше во нашите соништа, ги менуваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

VII Козата брзо го менуваше животот и во нашето семејство.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И ние, во нашето семејство, бевме загрижени поради исчезнувањето на Чанга и судбината на нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но Козар маало израсна во наша бела тврдина на животот крај големата камена тврдина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Прашањето што се поставува е дали овој феномен е задржан во нашата свест поради петвековната потчинетост под Отоманската империја или пирамидалната држава наследила дел од нејзиното постоење?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И Грција останала непозната, во нашата меморија останале само сончевите острови, далеку од планините.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кој да влезе тогаш во нашите души, во душите на овие мали, блажени суштества со толку ведрина во изразот, со толкаво сочувство со нашата беда во ова бурно, неизвесно балканско проколнато време.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние сме, во нашиот град, најмногу погодени од козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

XVI Кога сакавме да го видиме најубавиот и најголемиот снег во животот, се враќавме назад, длабоко во нашето детство од времето на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

X Смртта влегуваше и излегуваше во нашето семејство кога сакаше во времињата на војни, селидби, суши, глад, брзо умираа повеќето од кревките мајчини рожби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние, децата во нашето семејство, кога одеше татко ми на работа, сѐ почесто го пуштавме радиото со надеж први да ја дознаеме веста за уништувањето на козите и тогаш први нешто да сториме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

О, колку бевме среќни што сепак дојде до прекин со Сталина, а и сталинизмот не се доразви во нашата земја онака како во соседните сталинистички земји.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Така течеше времето на најзначајниот настан во нашето детство.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Така беше и последниот пат кога излегувавме од долгиот ходник со кој беше поврзана кујната со дворот, кога откај портата слушнавме јасно мекање што влегува во нашата куќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

XI Така во нашето семејство се всели нов живот. Празникот на раѓањето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој си спомнуваше за козите што шетале по римскиот форум, па затоа се залагаше и во нашиот град козите да шетаат слободно, да се здобијат со козји права.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега сите верувавме дека нашето козле ќе ја запре смртта да влегува во нашето семејство кога сака...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Бев многу возбудена кога го читав овој роман, кој сведочи не само за големината на еден писател, туку и уште за една благородност, за една голема душа која малку се сретнува во нашето време.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа е кеседарот во нашата куќа. На секој први во месецот, како ќе ја земам платата, така дома до динар ѝ ја давам. Не сметајќи на некои безначајни црни фондови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Само со една работа имав извесни тешкотии додека луѓето не се навикнаа: никој немиен и нетолерантен не можеше да влезе во автобус на јавниот сообраќај во нашата Република.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ако ја изневериме, камата да ни се зарие во нашето срце, револверот нека го пробие нашето машко чело! Смрт или слобода!“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Меѓу нив се разврза жив разговор, разговор за времето, за животот и немирите во турското царство.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Треба да се одбележи тоа и во нашиот весник „Смрт или слобода“55).

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Добро, браќа, ама ние треба да му објасниме каква цел има нашиот таен револуционерен кружок, - продолжи втор.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Штом вели брат Гоце, јас мислам местото му е во нашиот кружок, - рече еден ученик.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Училишната и другата власт не смее да знае за оваа наша работа...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ги скинавме шините на железничката линија на едно место и на две места ги пресековме телефонските жици.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Децата од Долното-маало дојдоа во нашето маало.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Нам ни чини голема чест да седнете во нашето друштво! - му одговорија двајцата непознати Турци.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Мислам треба да биде зачленет во нашиот таен револуционерен кружок.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Дедо Петре го праша: - Како, како, внуче Дончо? Како врви учењето?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Што бараше да иде со Турчињата во нашето маало и да вика: „Уаа-ѓаури!“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Празното во нашиот живот бара да биде пополнето со сеќавањето, како водата од браздата крај патот што ја исполнува секоја кртечина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

При онаа средба во јули, ме замоли да му ја дадам книгата на Алберт Сониксен, американски новинар и публицист, кој за време на востаничкиот период на почетокот од веков, се движел заедно со четите, вклучително, и во нашите краишта.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Друго што му побарав беше да се среди со земањето на даноците во нашата каза, зашто некои луѓе, реков, си го продаваат и последното нивче и добиче за да го платат данокот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко ми од Мелбурн, додека беше уште жив, како што се бевме договориле, ми испрати една сума пари во бренчот на Сити банк во овој град (во нашите банки во тие години немавме доверба откога милионски суми на штедачите им пропаднаа) и јас, бидејќи веќе планирав да патувам во Измир, реков дека и така ќе поминам во Истанбул и ќе ги земам парите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој е од онаа група луѓе што ги има во нашите краишта и во оние преку границата, а кои ја задржале православната вера, но јазикот го изгубиле, за разлика од онаа друга група, чии припадници пак преминале во ислам, а го задржале својот јазик.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овој висок, секогаш елегантно облечен господин, одважен во многу моменти од својот живот, во трговијата што ја врши и во управувањето со имотот, како и во заштитата од неволјите на своите сонародници, има зад себе спомогнато изградба на црква и купување камбана, отворање на народно училиште, помош на читалиштата што почнаа поначесто да се отвораат во нашите поголеми и помали градови, градење и поправање на сето она што било потребно во неговото родно Маказар и друго.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но бидејќи зима и бидејќи неуки и некадарни за вакви големи потфати, место преку граница, беше слегле во нашите места, кај бројлинските падини до езерото, сосема измрзнати.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Иако по некој период му го простив тоа и се чинеше дека за кратко време сѐ ќе си дојде на свое место, се случи уште едно негово извинување, дека не може да дојде на закажаниот состанок, во нашето, до вчера, омилено бифе.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Набрзо ме напушти логичното расудување, па си велам можеби ќе бидам малку неразумна, ама мора да признаете дека приказните за магии сè уште постојат, особено во нашава бајковидна земјичка.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Уште како средношколец, дивеел по нашите улици со најновите автомобили, кои во тоа време, некаде 60-тите години, беа реткост во нашава државичка, па дијаната се сметаше за врвно достигнување во технолошките процеси.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Секогаш кога ќе разговаравме за нив како да беа и тие тука.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Баба ми Софија со часови ги превртуваше цревцата од свежо закланото јагне по кое сите плачевме, ама и го јадевме, откако ќе го подготвеа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Урната на Пане Скендеров е на Мирогој. Велат дека таму секогаш има свежо цвеќе!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тој беше првиот мртовец во нашата фамилија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И колку повеќе џагор ќе имаше во нашата куќа за првомајските празници.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Поради тоа во нашата куќа не се јадеше грав, чорби со кромид и црвен пипер, солена храна...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Луј Армнстронг, Ела Фидџералд, Нет Кинг Кол, Гершвин, Рапсодија во сино, Порги и Бес... беа многу често присутни во нашиот дом.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас сум шесто дете во нашата фамилија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Го испративме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Го закопавме со ордените на Тито, часовникот со синџирче, лулето, паричникот и руската шубара што сѐ уште ја барам на закачалката во станот во Ѓорче Петров, последниот дом што дедо ни не го доби од Сојузот на борците.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Колку и да се работеше, колку и да се мачеа татко ми, мајка ми и браќата, пак сиромаштијата владееше во нашата куќа и во целото село.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас се уште го сакам исто како и кога бев мала со таа разлика што сега знам дека тоа не беше поради подароците што ни ги носеше, туку заради радоста што неговото присуство ја будеше во нашата куќа!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Фрлав предмети што прават врева за да се разбуди и да плаче.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Наздравивме, се напивме и се вративме назад во нашиот вагон.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога на пет или шест години доби пеницилински шок, Трендафил и Ласа остареа десет години во една ноќ!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Потоа настапи Александар (неговиот помал брат од Берлин) со лонг плејките со музика што беше тренд во седумдесеттите и нашиот татко почна полека, додуша малку тврдоглаво да ги прифаќа промените...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас се расправав, сестра ми најчесто да не речам бегаше, се повлекуваше во нашата соба.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ласа многу се лутеше заради количеството на алкохол што се трошеше во нашата фамилија и никогаш не ни ги простуваше пијанствата...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Со Пане Скендеров доаѓаше и радоста во нашата куќа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тоа лето Нико, која непрестано ја убедувавме да сними еден целовечерен филм со нас, конечно се согласи и рече: „Добро. ]е направам филм со вас, но тогаш тоа мора да биде нешто со Џим”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ние прво одевме за Париз и Рим.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Навистина се вљуби во него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во Рим, во нашиот хотел постојано стигнуваа пораки.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Џим токму тогаш беше во градот и требаше да игра во нашиот филм I, a Man.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Само кимна со главата. Од таа вечер Рашела одново спиеше во нашиот дом. На 11 март наутро почна рацијата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И, не може да се каже, даде пристојни резултати.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ме погледа со мртов поглед. „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”. „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”. „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во тоа време го фаќав замислениот поглед на мајка ми, останат врз вредната девојка, додека Рашела работеше некоја од безбројните работи во нашето домаќинство.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Фала му на Бога - знае често да каже Миртл додека во њујоршките квечерини пијат чај самите или со пријателите - во нашите животи не нѐ растревожија потресни настани”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така Рашела порасна во нашиот дом. Поради нејзината сериозност и честитост, мајка ми имаше потполна доверба во неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Неколку дена подоцна се собрани првите плодови: 2300 од попишаните способни мажи ги испративме на принудна работа во повеќе места и во фирмите на нашиот работодавец Милер и во нашата трудова организација ТОДТ.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И го истуркав кон дома. По некој ден Јехуда се врати, валкан и забраден, но жив и здрав, нешто пред влегувањето на Германците во градот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Парадоксот да биде поголем, Кравар и самиот е свесен дека тој граѓанин пред кој на колена би требале да паднат екстремистите од сите видови е само негова химера, конкретно, дека тој граѓанин, со зборовите на Кравар, “...во нашето општество 32 okno.mk сè уште е прилично незабележлив”.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ќе се покаже, како и со сите други нешта во нашиот живот, дека и овде без отстапки треба да му веруваме на човек кој денес е наш водач и којшто знае по кој пат треба да се тргне германската уметност ако сака да ја исполни својата голема задача, да биде весник на германскиот начин и суштество.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Се разбира, осетив олеснување затоа што се мртви, бидејќи никогаш ниедна не би можела да убијам, и да беа уфрлувани живи внатре, во кесата за прашина во правосмукалката, верувам дека повторно ќе ги доживував кошмарите како тогаш кога мојот маж се бореше со жолтите мравки во нашата кујна.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Вицот е значи сцена на најголемо можно понижување на групата, понижување коешто во нашиот случај примитивниот Херцеговец му го нанесува на пристојното загрепско граѓанство.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во тие пројоцирани светови сè што можеме математички да го замислиме е стварно изведливо, дури и она што во нашата околина е “невозможно”, како на пример четиридимензионалните тела.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Вицот, имено, се поигрува со слики што се длабоко вкоренети во нашето искуство на светот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во својата суштина и во нашата стварност тој отсекогаш бил роден, иако непризнаен Загрепчанец.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Од неговата провокативна и храбра, но морално и идејно речиси беспрекорно позиционирана книга, “Барикади”, ние, за македонскиот читател и со оглед на нашиот контекст, одбравме шест есеи и дел од воведниот текст во книгата, сметајќи дека едноставноста со која се изречени сериозно промислените ставови на Буден ги квалификува (ставовите/есеите/самата книга) во своевиден водич за интелектуална “Таа македонска интелигенција еманципација на дезориентираниот всушност и не е никаков источноевропеец. интелектуален фактор Претпочитаме дека овие ставови на туку прост општествен Буден ќе бидат посебно важни во нашата слој, опортунистичка интелектуална атмосфера која, во светлината малограѓанштина во најлоша смисла на зборот. на срамните настани на универзитетот “Св.Кирил и Методиј” 8 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

А што се однесува до критиката, јас не ги криев нејзините извори во европската филозофска просветеност, што може да звучи и како уште еден парадокс во нашево постмодерно време.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Главниот дел од информацијата што сме ја стекнале во нашето релативно краткотрајно присуство тука потонал во заборав.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Жената од Заечар ја сретнав во нашиот конзулат во Париз.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Погрешна претстава би добиле за големината и за пространството на ЕКСПО ако ја споредиме со кој и да е саем во нашата земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Луѓето во нашиот павилјон многу се пресретливи, и од нив и со нив веднаш овде ќе се почувствува југословенското гостопримство какво што овде инаку, ретко се среќава...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако во нашето поднебје сме научиле лозјата да ги гледаме во рамнините ил на благите висорамнини, тогаш покрај оваа река никогаш не би растела лозата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Наскоро тие ќе пристигнат во Скопје о „Треска“ ќе почне да произведува мебел од полиуретан, сигурно прва во нашата земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Таа ги информира нашите работници за настаните во нашата земја и во светот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Возот тргна кон Австрија низ која се патуваше дење, па одвреме-навреме уживавме во убавата попатна панорама која нѐ следеше сѐ до првиот мрак, кога влеговме во нашата земја, кај Јесенице.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На овој саем сретнав многу стручњаци од „Треска“, архитекти и инженери, кои беа дојдени да го проучат врвното во производството на мебел за да можат да пренесат и кај нас и во наши услови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А кај нас, во нашиот павилјон, не може да се купи дури и кутија цигари.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Многумина од нив, особено занаетчиите, се снашле добро и печалат, создале свои домови, семејства, изродиле деца, со еден збор водат нов живот, нешто поинаков од тој во нашата земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Меѓу нив и тие од Македонија, кои годинава настапија во поголем број: „Интеримпекс“, кој е генерален застапник на германски фирми во нашата земја, на велесаемот забележа резултати кои се подобри од минатогодишните.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

РЕПОРТАЖИТЕ на Никола Кирков пополнуваат една голема празнина во нашето новинарство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Пред мене излезе и рекламата во една туристичка агенција, која нуди зимски одмор во Крањска Гора и на Бохињ во нашата земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во нашето претставништво доаѓала и самата не знае колку пати за да бара помош и разбирање.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Твојата песна може да се печати, и тоа не само во нашиот лист”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

9. Во нашата градина растат кокичиња и паѓаат лисјата од дрвјата, истовремено.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Татнежот на возот беше ко Рај Кудер во нашата соба, што некогаш шишкаше со двојно поголема брзина.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Без најтемелно и најбрзо можно испирање на мозокот, нивните расипани умови би можеле да проникнат во нашите валкани ујдурми.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Средбата со уметниците и писателите - пред сѐ со нивните дела - треба да ни го овозможи заклучокот за тоа што стои во "суштината" на овој исконски гест, што стои во поривот да се отфрли класичното токму на крстосниците, на почетокот на новиот век или во нашево време.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Такви доживувања, приморуваат секој човек што е одгледан во нашата култура, секогаш, постојано, додека заспива, кога се буди, дури и кога се наоѓа на врвот на успехот - да сонува не за успехот, туку за неуспехот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Светот доаѓа во нашиот град; и ако повремено грешиме, правиме најдобро што можеме.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Она што во нашата култура своевремено беше формулирано како предизвик во аритметичката вештина, станува повик за учество во група.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во нашево време - тоа е нормалност.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

За да се биде успешен во нашата култура, мора да се сонува за неуспехот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но, јас навистина имам „идентитет”, којшто има висока цена во нашата култура.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Зборот "класичен" во нашиот речник доаѓа доцна; во стариот Рим тој отпрво бил израз од пореското право. Classicus спаѓал во највисоката пореска категорија.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

При тоа телевизијата е постојано on-line, хипер-реален виртуален свет, во којшто живеат мали телевизијци, луѓе за коишто никогаш не можеме да бидеме сигурни дали постојат во нашата стварност или не.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Истото ја чека и Маргина, но, во секој случај, со овој број завршуваме значајна фаза во нашето двогодишно работење и, доколку успееме да опстоиме, тоа ќе биде во нешто поразлична форма од досега.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И додека полека се отвора ризницата на портокалите исечени врз сртот на планината и додека го вадиме првото неочекувано ковче од мекото месо од телото на рибата, сега веќе во нашето тело едно ненамерно - намерно подбуцнување со зелено стапче мало ситно ништожно, го буцка нежното тело на вжарениот трупец и тој од покос се отвора пред нас со величествената светлина и топлина од неговата утроба, паѓа.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Нѐ собра во нашата некогашна училница ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Досега само еднаш сум патувал со него, и тоа пред неколку години, кога учителот нѐ поведе да нѐ запознае со градот и да го видиме сѐ она што го нема во нашето село.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На полицата под огништето Светото писмо и кон него се искачува и сам ги отвора кориците за да се скрие низ неговите страници првиот плач на детето во нашиот дом.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Го затворивме црното кутре во нашата визба и се стрчавме накај училиштето.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Занесени во нашата игра не забележавме кога дошла Кате од третата зграда.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Секој го викаше како си сакаше, а тоа се вртеше, трчкаше - де кај еден, де кај друг - мило рунтаво црно топче.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Еј, другар, да го викаме Црни!“ рече Дејко. „Важи“, реков, „Црни - а може и Мурџо. Може да има и две имиња: Црни-Мурџо или Мурџо-Црни.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И уште решивме едногласно: кога ќе порасне ќе ја примиме во нашата дружина.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- ЦРНИ! - МУРЏО! - КУТИ!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„А кога ќе оздравам ќе бидам само член во нашата дружина.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ние не му се противевме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се согласивме дека има многу убава сестричка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го земав клучот од визбата, и чантата ја земав за на училиште, повтор да не се качувам нагоре и се стрчавме наудолу.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Знаев дека ќе те сретнам на некој и дека во нашиот муабет пак ќе заврне редовната доза ланси снег.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Го притиснав црвеното копче на далечинскиот управувач и се оддалечив од дома.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Пушки во Софија колку сакаш, имаш ли пари само!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— А, така де, така. Ќе жениме Толето, ами как! Ете еден невеста повеќе во нашиот чифлиг — му се направи ќефот на Адема оти Трајковица сама го донесе разговорот за кој самиот тој дојде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Секој да има по некое пусатче со кое ќе може утре да тргне во нашата војска.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште малку ќе бев вратен од Ќустендил назад со целата чета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓорче им раскажа каква е положбата во Бугарија: — Народот со симпатии ја следи нашата борба и готов е да ни притекне во помош, но правителството се изговара дека се најдува во тешка политичка положба и не позволува никаква акција во наша полза.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, многу лоши луѓе имат, многу, ама како тој, не излегол уште во нашата царштина —, рече Фазлибеј, замислен пред валијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, од ваа вечер знај дека јас ќе барам чаре да избегаме некаде далеку каде никој нема да ни пречи во нашиот живот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој го славеше животот, играта на мудрите деца, еротската енергија, демонските конфронтации. Barry Blinderman ја опиша природата на Китовата игра како „халуцинантен спој на биологијата и технологијата во нашето сè повеќе кибернетичко општество”.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Зошто сме толку вљубени во нашите галеничиња, што често постапуваме на начин кој е спротивен на нивната добродетел - на пример, облекувајќи ги кучињата и мачките?

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тие се надеваа дека со помош на Хабловиот космички телескоп ќе го најдат она што го бараат во формата на бројните ѕвезди - црвените џуџиња, кои би биле премногу слаби за да се видат со земските инструменти; меѓутоа, кога моќниот Хабл ги пребара големите празни простори во нашата галаксија Млечен пат за коишто беше проценето дека ветуваат, наместо да откријат дека се посипани со црвени џуџиња и недостасувачка материја, покажа дека се празни како орманот на мајка Хабард или џеп во кој сте сигурни дека сте го ставиле клучот, патем начнувајќи уште една загатка: загатката на доказот дека космосот е неколку милијарди години помлад од најстарите ѕвезди во него, барем според начинот на кој сме навикнати да ги мериме нивните старости.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во нашиот град наречен Република Македонија (и кој во себе негува благи тенденции на отцепување од здодевната држава Скопје) веќе подолго време, во смисла на денови, постои една група луѓе (прошарана тука и таму со пар цицачи, аквариумски риби и неколку собни растенија комплет со саксиите) собрана околу тајното здружение во формирање - АРТ ИДИОТ.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Една од најраспространетите „интелектуални институции” во нашата земја во која на едно место може да сретнете и старо и младо и машко и женско од 8 до 88 години е нејзиното височество спортската кладилница.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Инспириран од случајот на првата официјална женска туча на плоштадот во Скопје каде неколку скопски шмизли се изџигерија меѓу себе со шамари и боксои поради богат момак кој се вратил од гурбет ме наведе на една анализа на овој феномен кој е сѐ поактуелен во нашата посткомунистичка транзиција.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Неле'е било, како в наше време, наша доба?

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Меѓу другото во него ќе истакне дека „никогаш во животот не сум видел толку висок морал како кај вашите борци во нашиот заеднички поход“ како резултат на „вербата во победа“ и „вербата во своите раководители“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во нашата сегашна област со голем број пратки би можеле да се движиме брзо и да работиме на поголеми цели“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Прислужникот не веруваше во нашата приказна: тој нѐ испрати до големиот влез на гимназијата и, гледајќи нѐ со поглед полн сомневање, ја заклучи зад нас влезната врата со огромниот клуч.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Токму од тој воајерски аспект ја поминав инфлуенцата на војната во нашата бивша држава.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Типична прикаска за транзиционите периоди... • Не можам да не ја искористам приликата со еден толку изверзиран соговорник на таа тема, и да не ве прашам: што мислите за тнр. „дрогерашки проблем“ во нашата млада и распупена држава?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

После неколку месеци Лабрис повторно живна, во Лифт, првиот и единствен стрип часопис посветен на уметничкиот и андерграунд стрип во нашата мала држава.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Имав впечаток дека, ако постоиме уште малку со отворена порта, сета магла од градот ќе се втурне во нашиот двор.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во таа смисла, дали имате некаква помош од најгласниот застапник на „техно-уметноста“ во нашиот град, Сорос центарот за современи уметности?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Маглата упаѓаше низ отворената порта во нашиот двор со огромни клопчиња, со наметки и бовчи, како натраплива Циганка што ги натура сите услуги со вражање и гледање на дланка.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И воопшто, на кој начин ве допре војната во нашата бивша држава?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во тие проектирани светови сѐ што можеме математички да си замислиме е и реално изводливо, дури и она што е во нашата околина „невозможно“, како на пример четиридимензионални тела или човечиња од бадемов леб.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А што е за вас трагично во нашево време?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во нашево време, кога старите „пролетери“ станаа малограѓани (а лумпенпролетерите главно се исклучени од политичката сцена) фашизмот на утрешнината ќе ја најде својата публика во тоа ново мнозинство.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но, пред воопшто да започнеме да ја објаснуваме таа чудна синтагма, ќе појдеме малку наназад во нашата анализа и ќе се вратиме во времето кога Хундертвасер не бил толку познат како архитект, туку пред сè како сликар.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Низ сето тоа, Ворхол, како принцот Просперо (pros- per - на англиски значи цути, успева) во Маската на црвената смрт, се препнува пасивно во светот полн со “убавина, премногу развратен, бизарен, нешто помалку ужасен и без нешто што би предизвикало возбудлива одвратност”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ајде да го наречеме ова гледиште неизразливоста на différance.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Според тоа, самата таа е зад изразот: таа не може да биде опишана на било кој начин.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Чарлс ми рече дека познава некој Џерард Маланга, студент на Вагнер коле џот, и нѐ запозна на една книжевна вечер во New School.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Токму од овој разлог тој се обидува да не освести за премолчениот логоцентризам вкоренет во нашата култура - така што со тоа што ќе станеме свесни за него ќе бидеме во состојба да му се спротиставиме.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кракатау: Вие, господине, мекокутроглав, не се ни претставивте, упаднавте овде туку-така... (пренегамањето продолжува)

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Годините до 76-та кои со право го резервираа местото на Ворхол (и Кепот) во нашата културна историја, одамна поминаа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Каљостро: Добравечер, Скопје, јас сум Зомби.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дневниците се водени од Ноември 1976 до последната недела на Ворхол во фебруари 1987, давајќи детална слика за уметниковото ужасно спуштање на проклетиот терен на “Исполнети молитви” на Труман Кепот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бевме презафатени со пакувањето на Елвис и Лиз Тејлор за изложбата во Калифорнија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кракатау: Господинот вели дека е некаков герилец, некаква нелегалност во однос на легалноста, и тоа го споредува со состојбата во нашата земја.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Емисијата „Неидентификувано“ на Каљостро и Кракатау (претставена во минатата Маргина) веќе не постои, после пар катастрофални емисии, потполно издишани од ентузијазам, хумор, луцидност, сведени на вулгарни преџвакувања на едни те исти нешта, до зла бога здодевни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Едно време емисијата „Неидентификувано“ (студентско радио, сабота во 20 часот) не беше таква и поради тоа, ко некаков постхумен перформанс, ко пијана рецитација над гроб - а богами и ко одбележување на оние побизарни нешта во нашиов беден медиски простор (емисијава на крајот само ја потврди таа беда, тој недостаток на визија и концепт) - пренесуваме неколку фрагменти од подобрите времиња на таа емисија, но, рака на срце, прилично изменети со scissors-hands сензибилитетот на нашиот литературен адаптер, П. Вулкански.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како што вели Дерида (5 стр. 26): ... différance нема никакво име во нашиот јазик.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Целата негова философија е во основа повик за промена, прилично драстична, на начинот на кој што пишуваме, мислиме и концептуализираме.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Џерард, клинец од Бруклин, подоцна играше значајна улога во нашиот живот во Фектори.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Е па, да одлетаме од оваа тажна, зачадена котлина, еднаш засекогаш, мој мил сопатнику, Кракатау? Да одлетаме, пријателе, да одлетаме. литературна адаптација: П. Вулкански okno.mk | Margina #11-12 [1994] 145 Worhol Andy 146 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој исто така има една мисија - создавање на подобра иднина ослободена од логоцентричката изнемоштеност - и тој исто така проповеда во нејзино име.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Еден збор, еден поглед, најмала ситница можат понекогаш да предизвикаат бура во нашата душа!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во нашиот живот нема место за зборовите на срцето. Помисли си.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Предо се загледуваше во нашите ножеви и виљушки, да види како го правиме тоа, па и сам го расече својот ширден правејќи од него партал.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- ... Да, ние решивме - продолжи Чапаев - да ве предложиме за редовен судија во нашиот Суд...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И сите други векови ни се натрупаа во нашиов век. Историјата нѐ претрупа.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Се согласувам, меѓутоа, во нашата победничка пролетерска класа нема да влезат и натрапниците.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тој, пак, иако болен и трошен, успеваше, со моќта на својот дух, да управува и со с понемоќното тело и да ја шири уште поинтезивно својата мудрост, толку нужна во нашиот дел од патот кон излезот од балканскиот лавиринт.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Потоа, другарот Чапаев започна официјално: - Почитувани колеги, не очекува уште еден избор на редовен судија во нашиот Суд.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Иако не знаевме каква игра е тоа, ние, децата, најмногу го сакавме времето кога во нашата куќа се играше балканскиот покер.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Премногу се испреплетоа сиџилите во нашиот живот... Тешко е да излеземе од нив...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мирон Донски продолжи: - Вие сте веќе подолг период во нашиот Архив.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Зборот што најмногу го очекувавме, Татко тивко го изговори: - Остануваме! Остануваме! Силно одекнуваше во нашите души.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но, многу, многу години подоцна, споменот на портретот на Окијар во нашата куќа крај реката, како Татков сигнал, отаде времињата, небаре од некоја семејна трансценденција, ми заблеска, со сета светлина и со сето значење, крај еден од париските мостови на Сена... XV Судбината те запира најчесто таму каде што, несвесно, ја одбегнуваш, каде што најмалку ја очекуваш.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Какви се сознанијата од внатрешни за неговото однесување во нашата земја? - повторно се вмеша во разговорот секретарот Зафиров.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Да. - Но тоа ништо не менува во нашето живеење овде. - Менува, - рече дедо Димо. - Утре одиме в село.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ти да си во нашето школо би бил најдобар, со пламени очи рече Елена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Море тука, во нашава планина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Јас, откако знам за себе не сум пропуштил ,па било во турско, во бугарско, во српско и во наше време.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Војска - џган. Дошле и во нашата колиба да бараат заостанати, болни и ранети партизани.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И најпосле ќе се прашуваш што бараат тие луѓе во нашава планина, што ќе лекува тој доктур, што ќе мери тој инжилер?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во филмот Готвачот, Крадецот, Неговата Жена и Нејзиниот Љубовник таквата трагедија е пренесена во нашето време, со посебно внимание за сите аспекти на човечката телесност.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Премногу добро образовани во нашата стара Европа, ние природно веруваме дека постојат мисли, кои упорно ѝ се противат на секоја екстериоризација.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Секогаш е подобро во нашиот живот да зависиме од нешто што не зависи од нас.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Постој, поседи во нашиот двор, проговори нешто помогни им на овошкиве да расцветаат.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Во минатиот век, особено во наше доба, во напорот да се докучи смислата на првиот допир, да се согледаат одново острите граници и јарки бои со помош на кои првата слика се населува во потсвеста, голем список меѓу нив и творци од епохално значење за творештвото, направија обид да создаваат и по пат на психеделичкиот фактор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ако воопшто постои дарба за прв допир ( прв допир и во нашата прва, и во нашата дваесетта, и во нашата педесетта година!) – дарбата го преобразува времето, ја возобновува и враќа возраста во зачеток, па како што времето не постои како некоја имагинерна и од материјата независна кондиција така и поезијата не постои надвор од времето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

27 Со носењето на Законот за трговски друштва (1996) се дерогираше терминот „претпријатие“, кој согласно со интерната правна терминологија не треба да се употребува во нашето позитивно право.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Дали здрав и прав не е, дали работлив и домаќин не е, или во нашата куќа да има нешто што нема?

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Ќе видиш. Ќе те одведам далеку над селото каде што бистрината на водата воспоставува контакт со водата во нашите тела. Ја здивува крвта. Ќе видиш.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Така, во нашата куќа знаеле и татко ми и мајка ми, и така знам и јас, мајче“.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој многу брзо и лесно се вклучи во нашиот разговор и донесе една значајна поединост за црните луѓе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Другиот ден откако почнавме со оваа работа, доцна вечерта, бидејќи чул што се прави во нашето село, дојде кај мене дома Мејо тапанџијата, го знаете.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Другиот црн човек којшто по мојата претстава се издвои и кој, судејќи по сè, беше уште понезначаен, беше некој кој можел да се види и во нашата приградска уличка.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

За таа цел, поради мирот што владееше во нашата уличка, го користев седењето под дудинката во дворот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но во нашиот одговор ние не мислиме дека сме „лупали по ветру“ туку дека сме ве „лупали“ вас и вашата влада, па затоа доста тактично ќе биде од наша страна ако и овој пат одговориме на вашите неколку редови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сполајти Господи! за што овија грци да ни карат вака во нашата черква?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За да одговориме на вашите факти вие треба да ни објасните до каде, имено, се простираат вашите етнографски граници на југ и кои места влегуваат во границите на вашата Стара Србија, зашто според нашите етнографски и географски знаења, фактите, кои вие ги набројувате, повеќе зборуваат во наша корист, т.е. не дека егзархијата ги изнасилува Србите за да го примат бугаризмот туку дека вие и вашата влада го правите тоа со бугарскиот елемент во Македонија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Добро познатиот Ваш Василие Трбиќ, кој најпосле во наша заштита преку весниците испрати едно писмо до министерот за внатрешни работи Корошец, овдека тајно го извршува своето „добро дело“.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пак отишле таму, во Тројкрсти, кај синовите на предавникот, а тие во меѓувреме не тргнале оп стапалките на татка си, биле партизани, станале офицери во нашата војска, и им кажале и кога го убиле и зошто го убиле и кај го фрлиле потоа татко им.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе премине во наша вера, ќе стане бег, и ќе му ги дадам Мунивер и Анастасија за да се ожени со нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ние прилепчани многу добро го знаеме, порано како четник и ајдут, сега како грабач на туѓи имоти и „народен претставител“.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од кротката раја, во нашата клетва се вели, Гегите храна ќе зберат.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Тоа јасно можевте да го забележите и во нашиот Атеистички музеј.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

При крајот на патувањето, без да извлече наши, посебно мои позначајни реакции од кажаното, како еден вид заклучок рече: - Не брзајте, драги пријатели, со површни и еднострани заклучоци за да го објасните градењето бункери во нашата земја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој не случајно е поставен во нашата комунистичка земја. Јасно е каде цели А.А.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Бранувањето на лавандата низ провансалските полиња силно ме потсетуваше на пролетното цутење на јоргованот во мајкината градина во нашата последна куќа, куќата крај реката Вардар.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ако ја толкуваше попродлабочено спротивставеноста на книгите на сталинизмот кон светите книги, стануваше јасно дека, но кој тоа тогаш да го разбере, овој распоред можеше да се чита и како клуч – за односот на Сталин кон религијата во нашата земја без враќање, односно за замената на религијата со идеологијата од комунистичката партија на чело со Енвер Хоџа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

По испиените први голтки кафе, станува директорот на театарот од Тирана и ни се обраќа со зборовите: - Драги гости, браќа, имам чест да ве поздравам и да ви изразам добредојде во нашата земја, токму во времето на прославата на стогодишнината на великанот Сталин!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Зарем по сево што го виде во нашиот Атеистички музеј и натаму ќе веруваш во религијата на нашите отпадници? – ме пречека на нож А.А. и ме врати во морничавата реалност на Атеистичкиот музеј.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Патувањето со балканското вовче не престануваше во нашите соништа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Потем А.А. седна. Му даде знак на Х.Х. и тој да седне, па смирено продолжи: - Треба да ви биде засекогаш јасно дека комунизмот завладеа во нашиот век и ќе продолжи сигурно и во новиот век.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Како што добро укажа уважениот директор другарот А. А., нашата сталинистичка држава, на чело со непогрешливата партија, во борбата против религијата во нашата пролетерска земја, најголеми проблеми имаше со католичкото свештенство и верниците и тоа токму во нашиот град Скадар каде што мораше да се постави нашиот светол Атеистички музеј.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Зарем не научивте во нашиот Атеистички музеј дека и ние со него завршивме, по брза постапка, како со своите фанатици и нивните храмови.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Книгата ја пишуваше длабоко во ноќите, кога се храбреше од енергијата која се ослободуваше во нашите соништа во градот крај реката, како што еднаш ѝ се доверил на Мајка!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во првите години на комунизмот во Македонија, во нашето учење беше исклучено постоењето на Бог, на негово место не беше никој поставен, како што тоа ќе се случи со поставувањето на идеолошкиот Бог во родната земја Албанија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Х.Х. не заборава да ја обнови во нашиот разговор постојаната тема на бункерите, бездруго повторно разработена во Централата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кој кого да сожалува во нашата родна земја која мораше да се сака и кога те убива, но заробена од самата себе поради грешниот ментален склоп на некоја глава, со невидени параноични последици за невините луѓе.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Нашиот народ во текот на дваесет векови ги издржуваше налетите на Римската, Византиската Империја, но ниту една не навлезе подлабоко во нашето битие отколку Отоманската Империја.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој ја разбра алузијата: - Сите тие албански преродбеници, писатели, кои попаднале под декадентните западни шеми на образованието, во нашата земја каде што владее доктрината на социјалистичкиот реализам мораат да бидат подведени на строга ревизија, посебно во однос на нивните ставови кон религијата!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

За душата уште се зборуваше во нашето бегалско семејство, а тоа често се случуваше, кога денот ќе осамнеше со абер од другата страна на границата, кој најчесто, ако не и секогаш, во тоа клето време на сталинизмот значеше исчезнување на близок.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сакаше да го достигне вкусот на „тикушот“ што се месеше во нашиот роден крај во куќата на самиот брег на Езерото.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тогаш целото семејство се молеше, во нашата куќа – храм крај реката.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И.И. авторитетно, со повишен глас продолжи: - Како што можевте да констатирате исламот беше длабоко вкоренет во нашата судбина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ги очекувавме неговите свети шепотења кои ќе ги толкуваме и во нашата иднина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Вие денес им се спротивставувате на овие големи вредности во нашата култура, преродба, историја...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Религијата, како што знаете, во нашата земја е забранета уште во 1967 година за време нашата голема културна револуција...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Зарем не извлековте доволно поуки за тоа во нашиот Атеистички музеј?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тогаш никој не можеше да нѐ разувери во нашето верување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

По грчко–италијанската војна која остана без победник, се вративме од Корча во нашата куќа во Поградец.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Најпосле музиката се стишува, а од ѕидовите ечи силен глас: - Другари посетители, ги запознавте тајните на нашиот славен Атеистички музеј, единствен од таков вид во светот, историско сведоштво за победата на нашата славна партија над троглавиот Бог во нашата судбина...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А.А. продолжува со говорот: - Така е запишано во нашиот напреден Устав, а нашите праведни закони ги регулираат сите други прашања во врска со атеизмот во земјата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Рече дека му е драга бидејќи му е подарок од Словенецот Градник, роден во селата над Трст, кој пребегал во нашата војска уште пред капитулацијата на Италија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помислив дека сакаше да ми рече или поточно да ми појасни оти и таквите дребулии, какви што се пијавиците кои којзнае зошто решиле да не виреат во вакви води, како планинската, придонеле луѓето наеднаш да се почувствуваат среќни и да се однесуваат неконтролирано и палаво, како децата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Огнена Гулева ниту еднаш повеќе не беше спомната во нашиот разговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таквото однесување зар не е слугување на гревот? (Ова грев, сфатете го според објаснувањата на берберот Среќко кој, и покрај трите месеци поминати в затвор, не престана да се препорачува како единствен претставник на Господа во нашето место).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бев уверен дека таквите конструкции веројатно шетале од уста до уста, особено во деновите по моето раѓање што се поклопуваше и со деновите на ослободувањето, кога веројатно се прераскажувало учеството и на мајка ми во воените случувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оние, за кои веруваме дека ги познаваме, заземаат чудни места во нашето паметење; како да се сместени во некоја препознатлива рамка создадена само за нив и обесена на видно место пред нашето око на сеќавањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тие постојано ми шетаат пред очите бележани со боите на неуништивата трајност.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А другион дел од настанов, или непогодица наречи го ако сакаш, што се случи помеѓу мене и таа иста Стојна во наши денови, мислам на оној случај кога наврати во мојата соба во Бањи дури откако бев пензиониран, не можев да го протолкувам поинаку одошто само како нејзино навраќање кај старата љубов, за да чепне уште малку, се разбира нешто ако останало од таа стара љубов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Она, дека е спремен со мене да подели се што ќе наиде во нашиот живот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па затоа и се прашував: како забележала дека се испразнети кога нив ги немаше во нашата куќа; кој беше виновникот што ја наведуваше на таков искривен и нејасен начин на чувствување на нештата и мешање на неприсутното со посакуваното?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа она нејзино наметливо заблазнување заради некои божем неспорни љубовни односи помеѓу мајка ми и Ѓурчин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но и порано а и сега сум сигурен дека престојувањето на партизаните во нашата куќа не е измислена приказна и обично женско озборување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Немав заборавено ниту една поединост од средбата во возот. Наврапитото втурнување на Огнена Гулева во нашето купе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа беше всушност моментот кога за првпат го изрази задоволството дека во нашиот поток нема пијавици.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А таквите посети во нашиот живот беа толку ретки што нема потреба да ги барам и да ги извлекувам од долапите на сеќавањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Човекот е создаден за да го слушнат – ми порача мајка ми малку подоцна, истиот ден, но не се впушти да објаснува какви намери се кријат зад овие зборови?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа додаде: „Поправи ме случајно ако грешам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сепак, врати ѝ се на суштината сакам да си речам!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За мене, за заречениот ерген, појавувањето на таа иста Стојна на мојата врата по полноќ, не беше ништо друго туку почеток на втор дел или продолжение на приказната што веќе беше набележана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во секој случај, не ја познавам доволно за да донесувам заклучоци, иако, за некои нешта од нејзиниот животот имам слушанато; за некои од оние нешта што се однесуваат на учеството на Таша во нашата борба.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку лично јас, во врска со гревот, одамна го имам прифатено објаснувањето што ми го даде, уште во српско, и тоа без секаква надокнада, писарот на нашата општина, (она, дека гревот е измислица на итрите луѓе).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Една од потврдите дека тој престој вистински се случил беше и партизанската блуза. Веројатно паметите дека ја носев.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но тој не пропушти да забележи дека убаво го памети престојот на неговите борци во куќата под Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и да си заповедам ако треба. На суштината?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега знам, дека за да се надрасне она речиси требало да се случи нешто позначајно во нашиот живот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

В ред, в ред, во создавањето на таа фама (дека Ѓурчин ми е татко) не треба да го минимизирам ни учеството на мајка ми, поточно начинот на кој таа се однесуваше кон тврдењето на Огнена Гулева.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зборови, зборови… а не е за на отпад и она упатство или шега дека зрелоста се мери само според количините наивности во нашите размислувања!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Прифаќам исто така дека не постои збор од оние, пофалните, што Таша не го заслужува!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Реков веќе, претпоставките на Огнена како да не ја допираа, а се однесуваа токму на мајка ми, на никој друг.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да бидеме двајцата сами во планината. Високо! Речиси покрај одаите на Господа!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или пак стануваше збор за сенките на сонот кои продолжуваа да се движат околу неа и тогаш кога сонот ќе го снемаше?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми се беа врежале во споменот сите оние бладања на Огнена Гулева за ноќите под Сина Скала, кога во нашата куќа престојувала групата борци.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Рече дека мајка ми била интересна девојка со долга црна коса и со зелени очи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Есен е. Во нашиот двор од негде ќе заскита ветерот и ќе ги заниша малку гранките на црешната.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Дојде еден чичко со лопата. Си влезе во нашиот двор, си седна на скалите, а лопатата ја стави меѓу нозете.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Во нашата улица се досели ново дете.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Кога влеговме во нашиот двор, таа застана и ми го рече она што го мислеше цело време: - Сакам да посадиме во дворот жива елка!

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Беше сончево неделно претпладне кога чичкото влезе во нашиот двор.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Заедно гледавме во нашиот двор, во кој пак беше навлегол ветерот и пустошеше.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Весна си дојде од училиште. Уште од вратата извика: - Тато, во нашиот град е донесен камен од Месечината.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Симон Дракул, Ташко Георгиевски, Ката Мисиркова, Петар Ширилов, Божин Павловски, Димитар Башевски, Трајан Петровски, Живко Чинго, и сите други неспоменати овде, кои го следеа во нашата литература тој процес, сите тие горчливи австралиски патеписи, сите тие кенгурски скокови и вестаустовски стории, сите тие вагони врз глувите колосеци што чекаа да не однесат безнадежно кон некои рамни земји и далечни континенти, сите тие литературни зафати во современата наша литература како да се продолжеток на една тематска врвица што ја започна Стојан Христов во литературата со евидентен успех.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа е таа стојанхристовска насока, која ние сакале нејќеле сме должни да ја регистрираме и внесеме во нашата литературна наука, во практична употреба.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Така, размислата на академик Божин Павловски дали треба да се побрза со преведувањето на делата на Стојан Христов на македонски јазик, академик Блаже Конески, меѓу другото, му посочил на овој наш денешен деец исто така Македонец од Македонија и Македонец од македонската дијаспора: Кога се интересирав дали треба да се побрза со приопштувањето на македонските автори кои создале дела на други јазици, тој (Блаже Конески) ме охрабри со тврдењето дека се работи за творештво кое природно ќе си легне во нашите традиции.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Иако во овој текст јас го следев Фуко во истакнувањето на технологиите на модерниот “позитивен” систем на моќ, верувам дека и другите анализи на моќ, вклучувајќи ги и оние кои се однесуваат на Бурдиеовите мисли за структурата на социјалните системи на моќ и конститутивните ефекти на овие структури врз животните ставови, се многу релевантни во разгледувањето на секојдневните ситуации со кои се соочуваат терапевтите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Честопати укажувам на Барк-овата (Burke) демонстрација на мотивот како рамка за оваа работа: Ние ќе користиме пет поими како генерирачки принцип во нашето истражување. Тие се: Дело, Сцена, Извршител, Средство, Цел.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Накратко, современите философи гледаат како го уредивме светот во нашиот јазик и како нашиот јазик (што доаѓа пред нас) го уредил нашиот свет.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во својата анализа на Бентамовиот Паноптикум, Фуко обрнува внимание на структурата која е во сржта на неговото делување.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Мене тој ми сугерира на нешто сосем поинакво; тој буди „немир“; тој ја буди грижата за она што постои и за она што би можело да постои; спремност да се пронајде чудното и единственото во нашето опкружување; одредена неуморност да се поткопаат нашите вообичаености и да се погледне поинаку на истите работи; ревност да се разбере она што се случува и она што веќе се случило; случајност наспроти традиционалните хиерархии на важно и суштинско. (1989, стр. 198)

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Разгледувајќи ги импликациите на оваа структура во смисла на нееднаквост, на едно друго место сугерирав дека, во нашата култура, се чини дека мажите сѐ почесто се „инструментите“ на нормализирачкото набљудување, додека жените почесто се субјектите на ова набљудување (White, 1989). okno.mk | Margina #4-5 [1994] 59

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако претпоставиме дека постои идентичност помеѓу структурата на текстот и структурата на нарациите или приказните коишто индивидуите ги живеат, и ако прифатиме дека е во наш интерес да ги градиме нашите животи преку нарации, тогаш би можеле да ги разгледаме деталите за тоа како индивидуите ги живеат своите животи преку нивото на акција и нивото на свесност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Преку ова позајмување на структурите од литературата, открив дека ревизијата на мотивот на реактивирањето на алтернативните приказни и знаења е посебно „ослободувачка“ за индивидуата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Другите размислувања за областите на моќ би го вклучиле степенот до кој сѐ уште постои некоја од структурите кои ги претставуваат претходните системи на владеачка моќ, и степенот до којшто институционалните нееднаквости - тие од структурна природа и тие кои се однесуваат на нееднаквоста на можностите - доминираат во нашата култура.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Љубопитност, површност. Покрај сѐ, зборот ми се допаѓа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

За да го објасниме ова со термини поблиски до терапевтите, идејата дека нашиот свет е јазик, сугерира едно “конструктивистичко гледиште”, иако оваа перспектива е поширока и подобро изградена од она што типично се подразбира во терапевтскиот свет со терминот “конструктивизам”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога нивните желби, квалитети, намери и верувања ќе бидат доволно елаборирани низ текстот, тие ќе се обединат во “определувања” кои го детерминираат посебните правци во животот - “животните стилови”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Со навлегувањето на овие беспризорни номади во нашата улица, широчината со трите багреми стана табу за другите деца.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Но, Филозофот кажа точно слово за Пелазгиј, и јас, иако во тој миг го мразев, а го мразев оти гледаше низ нас и во нашите срца и утроби како да сме од стакло, знаев дека Пелазгиј не веруваше во себе, и дека затоа не можеше да верува ни во Бога.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така и би: се отстранив навреме од патот на Писмородецот, и се трудев со ништо да не го разгневувам; а кога Филозофот седнуваше на столчето крај логотетот, јас помислив дека можеби е време и јас да кажам нешто, во наша одбрана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, неговиот циркус никогаш веќе не се врати во нашиот град.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Двата записа се разликуваа само во дребулии: уводните стихови во двата записа имаа различно „јас“; во едниот случај тоа беше царот Соломон, а во другиот – царот Дариј; во нашиот препис го немаше зборот „жена“, со кој започнуваше пак текстот кај Лествичникот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не се знаеше ни кој, ни кога, ни зошто го донесол записот таен, на книга сочинет, и го оставил токму таму, и каква е смислата на буквите, и каква е смислата на тие дејанија – да се донесе тој запис токму во нашето царство, во нашата пречесна црква, и токму во таа подземна одаја кон истокот на светлината што гледа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Можеби стотина“, рече Филозофот. „Во нашата библиотека има пет илјади“, рече цинично отец Стефан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ете, тоа беше есејот, напишан со многу младешка повреденост, поради Луција, со многу енергија и омраза кон оние кои сакаа да ми ја одземат Луција, да ми ја грабнат, да се постават меѓу нас двајцата, да бидат Хор во нашата Песна над песните.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Исто така, во овој миг го имаме и нужното растојание за да поставиме низа други прашања.