во (предл.) - мал (прид.)

Една мирна летна вечер се симнаа на станицата; ги дочека, измачена од солзи и чекање, седумнаесетгодишната сестра на Љубимов, Наташа - таткото во тој град живееше осаменички, само со ќерката.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Студено бакнувајќи ја сестрата, Вадим со неа и со жена си се упати во малиот неугледен автобус.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
1 Leges suum ligant latorem. Законот го обврзува и својот доносител!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работникот Б. Н. (сега 30-годишен) живее во мало гратче од Источна Македонија, а е вработен во Министерството за внатрешни работи на РМ – Гранична полиција, на локација која се наоѓа над 100 километри од неговото место на живеење.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Козари, испратени од Чанга, му носеа на партискиот секретар младо сирење во мало каче, од кое тој со задоволство со ракијата мезеше со младо кромитче.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јас дури не ни бев во состојба да забележам сѐ што се случуваше во тој час, но паметам дека, кога се затемни, еден по еден или во мали групи, вревејќи, заминуваа, а јас останав сам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Подоцна ќе го пушти цревото со вода во малото бавчуле вдолж десната страна на куќата, и цела ноќ ќе го остави да тече.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дали беше во прашање возбудата од првиот ден, големата збрканост, стресот, што би се рекло, следните два дена ги одлежав в кревет, во мала треска.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еден број луѓе, како секогаш, беа собрани во малата просторија и бистреа политика.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се измив од малкуто вода што ја чував во мала лимена канта со чешмичка, се облеков во онаа жолта летна блуза со куси ракави, која ја носев сите последни недела-две и која веќе требаше да се пере, потоа ставив кафе на плинското што стоеше во длабокиот прозорец како на масичка, и пиејќи размислував за одлуката што требаше да ја донесам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Цело снопче се, рече Лауш, уште по втората пијачка што ја пиевме во малото барче.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го приклучувам на компјутерот и кога ќе видам: голо бебешко газе, едно слатко мало буце со шеширче за сонце, како се капе во мало гумено базенче и кога ми светна ... половина час не можев да престанам да се смеам ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ја паметам баба ми во малото кујниче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Чичко ми беше многу млад кога јас растев во малиот стан во Мичурин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се уште не сум ја расчистила дилемата дали повеќе му се радував нему или на играчките.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Од друга страна, клинците на есид навистина изгледаа среќно, уживајќи во малите работи како што се прегрнувањата и бакнежите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изгледаше дека сите толку сериозно ја сфаќаат Космичката шега, што едноставно не сакаат да чујат мали, некосмички шеги.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се припи крај ѕидот, копчето не можеше да го најде, не можеше да ја најде ни вратата од лифтот, па дури и самиот ѕид беше само 8 Крупниот глас на Керадер бучеше во малиот кафез.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
35. „Подобро отколку со нога во малиот стомак.“
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Чукам на вратата и откако добивам слободен пристап, влегувам во малата просторија на еден од петте секторски директори на Центарот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кандилото светеше цела ноќ во собата на владиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Погледот му падна на расцутено дрво во малиот двор од соседната куќа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
До пред неколку годнини нејзиното име можеше да се сретне во културните рубрики на националните весници, зашто таа активно концертираше, по правило во мали состави од по три до пет музичари, и се разбира на камерни концерти кои беа главно задоволувачки, некогаш и мошне добро посетувани.  Навистина, весниците никогаш не ѝ посветија поголем напис.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога стана рабин, Битола се наоѓаше во комунистичка Југославија, а сега по распадот на таа земја, во малата држава Македонија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од своите раце на кои му почиваа очите, додека во главата му се роеја тие мисли, Лука Карер го крена погледот кон владиката.  „И јас”, рече спокојно градоначалникот.  Таа вечер Хрисостом остана, со расплетена коса да се моли во малиот параклис.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Животни стории за судбините на луѓето, моите поблиски и подалечни роднини од кои речиси никого не познавав, но и на некои други личности од романот на минатото, архивирано и сега поттикнато од сликите и оживеано како во некоја чудесна кинотека на животот, со ликовите што, ете, влегле во малата семејна вечност на нашиот фотографски албум.  Сега, кога и самиот завлегувам во средното доба, фотографиите ги сакам и на еден друг начин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Учесниците во малата интерна војна што допрва се затркалува во Македонија не се само политичките партии туку онаа социјална група која има обичај да се нарекува интелектуалци односно интелигенција (уметници и писатели од најразлична жанровска припадност, хуманистички научници, универзитетски професори од разни профили, политичари со докторски наслови или доктори по наука кои својата конечна вокација ја пронашле во непосредната политика), сите тие меѓусебно се борат околу исклучивото право на формулирање и претставување на она што се смета за вистинска национална вредност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ги одбираше Тој зборовите На Јасмина Шопова
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ги одбираше Тој зборовите, ги лачеше еден од друг, ги довикуваше од просторот од тишината и од вековите, од облеката и од празниците, од сите пештери и од сите жетви ги собираше, им се умилкуваше, ги галеше, им шептеше, ги средуваше во мали врзопчиња, ги подучуваше и им се подналутуваше, им зборуваше и им појаснуваше дека за сите нив има голем порив да ги разигра, да им открие поинакви и поинакви значења за да не талкаат расфрлани и неразбрани низ сечија свест и низ сечии копнежи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А гледате ли? Највисока е од сете ридишча на Селечка, — им го правеше Толе планот и им ја покажуваше високата чука „Маргара" над селото Чаниште во мало Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но потерите не брзаа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кај алкосите можно е да се јави цироза јетре ама тоа е случај само при патолошко пиење, додека кај малоумните џанкерчиња најчесто доаѓа до сушење на мозокот кој и онака го имаат во мали количини.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но времињата се изменија... Во ноќта, во малиот дел од ноќта што им преостануваше, Татко ѝ ја откри на Мајка можноста, во Битола, да се кријат сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Набргу продрев во малата тајна - Татковата библиотека во којашто тој ги криеше книгите чии пораки се судираа со новите идеологии на Балканот и чие натамошно чување можело да биде опасно за семејството.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Повеќето луѓе низ историјата живееле во мали рурални населби, но кон средината на дваесеттиот век процентот на урбано население нагло расте и урбаната популација опфаќа половина човештво.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Разбирањето на суптилното појавување на хаосот во еден систем ни помага не само да го опишеме однесувањето на листот што плови, неправилното чукање на срцето или капењето на славината, туку и многуте аспекти на нашиот сложен космос, во мали и големи размери.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Зад затворените пенџериња уште беа спуштени тешките, дебели пердиња, а во малиот двор, градинката и колјата, пред нивната куќа - ништо не се меркаше...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Полека го вртеше електричното копче, но сеедно тоа штракаше - одѕиваше во малиот стан.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Самата од бедна фамилија, порастена во мало шумадиско место, знаеше за сите тешкотии и понижувања на женските, деца кои немаа можност да добијат стручно образование: да се оспособат за шивачки, плетачки, везилки...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој се загледа во малиот отвор од кој избиваше црвен пламен, како од челуста на голема, разгневена ала.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од чардакот мина во малата собичка, во која проживеа само два незаборавни месеци заедно со Крстана.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таму, во мал заграден простор се садеше грав, пипер, праз, зелка, домати, сѐ што можеше да вирее на ова место, сѐ што беше потребно за едно пристојно поминување.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но тие и така мадро си седеа да не носат модро: знаеја дека прават хумор во бесконфликтно општество, беа свесни дека можат да ја критикуваат само соборената класа и дека нема ништо смешно во новата работничка што се регрутираше од селската сиромаштија, им беше укажано на недопирливите теми и имиња - сето тоа тие го имаа во малиот џеб, па сепак од некаде вадеа хумор, од ѓон цедеа лој.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Азис престана да ги мие чашите, ги забриша рацете од скутникот, си наточи боза во мала чашка како за деца и му се придружи на Ванета приседнувајќи на работ од столот. - Е, тоа е малку подолга приказка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа ќе биде кадар што заслужува да се повторува во мали варијанти, при монтажата на филмот, како драматуршки акценти според согледувањето на сценаристот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Доктор Миха никаде и никогаш ја немаше учено таа наука, но ако не во големиот, барем во малиот мозок му останала уката уште што му ја предеше фурката во потсвеста - преѓа од татковска вина и пајажина од грижа на совеста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Шаторот се затвораше со патент широк како офицерски ширит, од врвот до прагот, а тука се заклучуваше со катанец, чиј клуч го држеше Геро како најстар во екипата, но не во малото џепче кај ситните пари туку на синџирче заедно со ножето за отворање конзерви и отнување тапи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Времетраење на дејството: земен во мали дози ПЦП трае само неколку часа, но во поголеми дози дејството може да трае и по неколку дена.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Понекогаш и во мали количества предизвикува агресија и брзи промени на расположението. 120 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кај некој корисници кокаинот, дури и во мали количества може да предизвика чувство на немир, агресивност и иритабилност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Негативни искуства: Дури и во мали количества, амфетамините го забрзуваат пулсот и крвниот притисок и можат да предизвикаат екстремна вознемиреност, претерана осетливост, нервоза, импотенција и во некои случаи, делириум, паника, халуцинации и чувство на прогонување (амфетаминска психоза).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа француско опфаќање и во поезијата и во идиомите, традиционално се смета како смрт (la petite mort, „смрт во мало“, претставува идиом за оргазам).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не сакав многу простор за срања, па работејќи во мало, немав многу место за украсување.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој стана од масата и неколку минути вознемирено чекореше горе-долу во малиот простор, меѓу врати и прозорецот на кој имаше мрежа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Црните чевли на доктор Станеф, што му стигаа до глуждовите, избегнуваа да стапнат на чкрапливите дрвени штици во неговата стара канцеларија, и тој сега со својата бела шилеста брада личеше на ”бегалец”, или како некоја намусена мачка, која со своето семејство се преселила во удобна стара фармерска куќа, во тесна мала колиба или во мало станче во предградието.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Овој опфат беше во мала мера дополнително зголемен со измената и дополнувањето од јули 2013 година која прецизира дека Законот за јавни службеници се однесува и на вработените во јавните претпријатија кои вршат стручно-административни, нормативно-правни, извршни, управни, статистички, административно-надзорни, плански, кадровски, материјално-финансиски, сметководствени, информатички работи и други работи од административна природа, во врска со вршењето на работи од јавен интерес согласно со закон (чл. 1, ЗИДЗЈС/јули.13).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
А ти учи од него, оти тоа што го глаголи не е отров: та нели отровите, во мали дози, во капки само, како и мојата ука на преподавањето сказанија, се користат како лекарства за болки?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Рече дека пробал да живее и во големиот, и во малиот свет, но дека никаде не нашол среќа: конечно, ќе му се посвети на Бога, оти има назнаки (токму така рече) дека Бог сака да му се јави.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Уште и пар зборови за денешните девици што ги изложуваме пред вашите (творјански) монструозни очи: Вулкански во меѓувреме стигна начисто да се прешалта на македонски и дури објави (специјален, луд!) речник на македонски зборови, за цело време шетајќи низ градот со своите три црвливи маски и не вадејќи го од уста неговиот неприкосновен херој Даркмен, а потоа и Дишан (три маски), Џојс (забележете какво огромно влијание врз трите писма на Вулкански има тој апсолутно најдобар писател во 20 век!), Набоков, главно сѐ некакви џиновски фалсфикатори.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Станковски исто моментално шпарта низ Скопје, здебелен ко лилјак наждран од невестински коси (секој понеделник се пушта од една висока зграда и лета со своите огромни несмасни крилја чиј што шум вие го слушате таму некаде во етерот), и понатаму во сликањето фура циклуси (сега актуелен: Хитлер), и понатаму (со својот антагонистички компањон) се обидува да го објави „најдоброто уметничко дело по сломот на комунизмот, единственото дело што доволно широко ги сублимира сите аспекти на овој апокалиптичен крај на веков“, фамозниот стрип „Лабрис, тунел на стравот и ужасот“ кој, во мали дози, веќе една година излегува во Австрија, додека Сорос (единствениот реален културен спонзор во Македонија) ту дава ту не дава пари, очајно обидувајќи се да балансира меѓу незаситните (подолго време клинички мртви, и можеби поради тоа така скапи) државни “културњаци” (култур-трегераши, поточно) и оваа шепа јад од другата страна, тнр. “алтернативци”, кои според сите природни закони мора да ги има и мора да добијат шанса, но ете, ниту ги има баш, ниту пак македонскиот Сорос е доволно јак да престане да ја купува сопствената стабилност од купиштата прегазени лешинари (в. стр. 2, 3, 4).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Запците на чешелот се претвора во мали ѓаволи, омекнуваа и се обвиваа околу дојките како палави, змијолики фалуси.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Пред нас скрснозе седнаа домаќинот и Исо, а домаќинката откако нѐ послужви со слатко и студена вода, во мали филџани го донесе кафето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Лефтерис се викам. Повелете, влезете – не кани дома, во малата куќарка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По посетата на пештерата, некогашната партизанска болница, во која сѐ уште има остатоци од дрвени кревети поставени на три слоеви, фаќаме пат за Пили, по старо Винени, единствено село во Преспа кое по грчката катастрофа во Мала Азија во војната со Турција, тука доселија просвиги – бегалци, од Македонците наречени маџири.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сега Прењес – Перењас, расте во мало, модерно, живо и раздвижено гратче, во попатна станица за стотици камиони, автобуси и патнички коли, место во кое патникот се задржува само толку, колку за да одмори...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некои велеа дека живее во мало куќиче на крајот на градот, сето обраснато и обвиткано со бршлен и анамска рака, покрај која минувала браздата што доаѓа од стерната на Аузо (така го викаа изворот што се наоѓаше под високиот рид исправен над градот).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Утрото, дваесет и шестиот ден од месеца цутара, втората година по Големата војна, миропомазаната жена на Пане Липовдолски (одамна упокоен) осудесет и едно годишната Лена, шевелеше низ куќи, се вѕираше час во ноќвите, час во амбарите, во потонот, во малата и големата одаја, во гредите над чардакот, по ќошињата на дворот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Низ која ѕирка и проѕирка се вовлекла, кога такви во малата одаја каде што лежеше Лена Липовдолска, немаше?“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Најпосле се притаи во малата одаја, го отвори невестинскиот ковчег и од него, со ред ги извади и раздипли шамијата и кавракот, мантата и полката, долникот, бојот и пешкирот, скуталото и некои други везении и ткаенини.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Летото кога се појави глувчето во малата одаја на новата куќа, беше тешка горештина и страшна суша.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вакви примери има почесто во малите, провинциските театри каде актерите малку трагаат кон апсолутниот, објективниот јазик, малку трагаат кон потребните модели, системи и техники.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сепак некој се сетил да ги побара треварите, црниот Ландил Димулев и малку постариот Никола Влашки, човек што половина свои дни ќе прележел по слепи зандани ако не бил итрец во малите кражби и во големата увереност дека знае што е правдина како сега што знаел од што е болен Неделко Шијак, заради што пожолтува, од што се збрчкува како стогодишна желка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во кркорењето се засркнал со кучешка кашлица и станал беспомошно загледан во трепетливото небо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Благица дојде многу загрижена од училиште. Седна до масата, лицето си го потпре во малите дланчиња и додека очите и се полнеа со солзи, црвените панделки се навалија како две овенати рози.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Затоа, сметајќи дека сите денес постоечки униформи само во мала мерка ја задоволуваат оваа битна цел, јас сметам за неопходно да се состави специјална комисија по овој повод, која ќе добие препорака да ја скицира униформата на градоначалникот. 128 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Неодамна видов една картичка што ги определува координатите на сопственикот со три реда бројки: бројот на поштенскиот фах; телефонскиот број и E-mail адресата: John Miller 90210-5499 (212) 555 1212 100322, 9999 И додека во малите градови луѓето сè уште знаат каде живеете и можат да ве упатат ако барате некого (свртете десно зад амбарот...) основната конверзација денес се одвива околу начинот на кој се праќаат пораките од Compuserve, via Internet, до некој друг систем.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас секако, не сакам со ова да изразам дека униформата може да делува и да наредува независно од содржаниот во него човек, но ми се чини дека слободно може да се тврди, со блескава униформа дури и слабичките градоначалници - дури и тие може да бидат прифатени на служба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
По прилично напорната прошетка во разгледување на селото, по истиот пат се вратија во малиот замок на Јана, токму за време ручек.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја гушеше некоја чудна реа. Земаше воздух во мали голтки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тие нозе не запираа, не сакаа и не можеа да запрат во заедничкото движење во малото квадратесто шеталиште.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во малата соба се заплеткаа гласови.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Глигор да го вратат во малата ќелија каде што има мир, леб и вода.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Свитканите како копачка раце ја пренесуваат во мали платнени торбичиња.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го помина шеталиштето, се нурнаа во мала врата и брзо заслегуваа по запрашено темно столбиште.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И веднаш си правам филм за тоа како ќе изгледаат викендите по десет години во некое село на периферијата од градот, во мала баракичка Хот и Хот и двор, не поголем од триста метри.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За оние кои што живеат во малиот и за жителите на периферијата од големиот град.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И, како да не му ја запалија куќата, се врати во малото одајче, од кое последната вечер, испраќајќи го, жена му плисна по него вода.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така е, на чесен збор: во малите градови осамените и тажните се кловнови за луѓето, за оние луѓе што строго го поделиле животот на печалба, сопружничка должност и спокојство крај полната софра. Во малите градови.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Навистина, во комодата ја нареди долната облека, во орманот обеси неколку костуми, но на ѕидовите не закачи слики ниту пак стави кутија, книга, фотографија на некој дел од мебелот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Петрович во овој случај не пропушти да каже дека тој само онака, зашто живее без фирма и во мала уличка, и згора дека го познавал одамна Акакиј Акакиевич, па поради тоа му зел толку ефтино; а дека на Невски проспект само за шиењето ќе му земеле седумдесет и пет рубли.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ката ден излегуваше уште в зори, а се враќаше во малите саати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Организери од шарен картон кои можат да се здиплат во фиоки, во мали комоди, во шкафчиња, на полици...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На почетокот се бунев, објаснував, ја тргав железната завеса, ги набројував републиките, верите и јазиците, ги откривав адутите, убавините на Дубровник, ја истакнував разновидноста од култури и пејсажи во малата балканска земја, дрдорев за убавината на нашиот брег, чистотата на нашето море, за предноста на нашето самоуправување, нашата релативна демократија, нашиот пасош кој секаде го признаваат, нашата позиција помеѓу Запад и Исток, нашиот софт-комунизам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Искористи го секој убав и среќен миг и уживај во малите и едноставни нешта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Пред вратата од катедралата стојат Богдан и Марија фатени под рак; Марија во едната рака држи букет цвеќе; облечена е во невестински фустан со широки набори и тантели, стегната во половината како балерина, а на главата бел превез и венче; Богдан е во црни алишта и со бело шамиче во малото џепче; насмевнати се, весели се; крај нив се неколку машки и женски прилики и неколку дечиња раштркани и неподготвени за сликање.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тие, всушност, самите си го полнат бурето со барут, за некој од далеку да го активира и да ја предизвика експлозијата...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На Балканот разделените народи во променливите и нестабилни граници, во малите држави нации, не можат да се ослободат од митот дека некогаш претставувале големи царства и дека треба да го повратат стариот сјај.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој човек, кој со леснина претрчуваше толку милиони километри, планини, реки, полиња, што како елен совладуваше големи трапишта со вода, кој на чудесен начин можеше да пролета низ кални, тешки патишта, низ трње, низ дождови, низ лапавици, со секавиците да се гони, беше жално, беше очајно да се гледа како се прпелка во малото, смрдливо сопче.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Седат заедно во мала, зачадена крчма, а тој, убиениот хирург, им наздравува на сите ножови на светот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Седна со нив, и кога келнерите со тешка мака ги истераа на улица, го оставија зелениот во некој влажен двор и ја одвлекоа блондината во малото сопче на браќата влечејќи го со себе и мирисот на лутата мастика.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Измислици дозирани во мали пластични насмевки.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Влегов панично во мало веце и, на получисто огледало, со молив за естетика пишував, бришев и одново ги упатував стрелките.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Се најдов во една од најделикатните ситуации во моите дипломатски години.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе продолжи дефилето на вековите, тираните ќе продолжуваат... Стигнуваме во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нашата резиденцијата беше целата опколена: војник до војник, секој со пушка со бајонет или калашников во рацете.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но каква смисла можеше да има оваа споредба можеше да се види подоцна кога ги открив во Сиди Дауд туноловците со древната матанѕа кои со инстинктивен нагон за владеење со големи метални прачки до бесвест ги убиваа заробените џиновски туни, чија мазна синосребреникава кожа стануваше црвена од крвта која ја менуваше бојата на морето во делот притеснет за масакрот?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа имаше свои цветови во малата градина на кои им зборуваше со својот јазик на тишината, живеејќи со татковите книги, со спомените и со нашите чести доаѓања и заминувања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бевме блиски, како што беа тие блиски и со многумина други дипломати.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Има уште многу страници да се прочитаат од есејот за Школата на тираните, да се провери нивната трајна актуелност во малата тиранија која ја замислуваше и не ја оствари Хабиб Бургиба...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можевме да влеземе во малата уличка спроти вилата Магребија, каде што Бешир обично го паркираше мерцедесот. Просторот беше целосно блокиран.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И потоа продолжува миграцијата на мртвите туни кон светските пазари во западна Европа и најчесто во Јапонија, за да завршат во малите конзерви.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорот на некогашната голема во мала земја, а сега на мала во голема земја се соочуваше со реалноста. Не инсистирав на одговорот!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Палестинското прашање првин се маргинализираше во земјата која ја претставувув, тогаш сета во грч од силните внатрешни националистички и дезинтегративни детонации, зајакнати и од почетоците на крајот на биполарната епоха...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И еве уште еден пример во медитеранската игра на судбината на човекот меѓу среќата и несреќата, светлината и темнината, во трагичното проклетство и во неговите урнатини, кога продолжува вечното отпочнување на човековиот живот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Најчесто дипломатите во малата земја во која служат стануваат еден вид мало семејство, без оглед на геостратегиските противречности на различните земји во мисиите на многумина од нив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Убивањето на туните, притеснети во малиот простор, го следат громогласните извици на матанѕистите, на чело со нивниот капетан Монги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Немав достојни последни зборови кои можев да му ги упатам на Арафат при крајот на мојата дипломатска мисија како прв амбасадор во малата држава Палестина во Тунис, но повеќе тоа можеше да биде лично ветување: - Почитуван Претседателе Арафат, драг пријателе, ја изразувам бескрајната благодарност на мојата Мајка до палестинските Мајки.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Воздухот во малата квадратна просторија над ѕвоната беше топол и застојан и силно смрдеше на измет од гулаби.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога Гоше ќе се појавеше на вратата на аптеката „Здравје“, на Ласте срцето му заигруваше, го фаќаше под рака и заедно влегуваа во малата просторија наменета за прием на стока, за да кренат по едно до две чоканчиња ракија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Весниците што стоеја на неговата маса, под очилата, тоа лето добија жолто-сива боја, како бастросан тутун, а од првите есенски дождови накиснаа и се распарчија, и во мали делови се лизнаа по влажниот плочник, а потоа се изгубија надолу, завлечени во брзакот на реката.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ноќите ги минуваше во својата канцеларија која, покрај службените елементи (биро, фотелја, маса со шест столови за состаноци), беше опремена со кауч и шкаф за облека, со фрижидер и шпорет во малата ниша од која на левата страна се влегуваше во пристојно уреден тоалет, а од десната страна се излегуваше на тераса свртена на југозапад, кон височините на планината.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Стариот на Марко беше ти бил дојден, пред години, од Кратово, а во овој град имаше мајдан од бакар, та бакарните садови што се изработуваа таму, според личотијата ги надминуваа и оние од Босна, па и и оние од Кастамонија, во Мала Азија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Емин-бег потоа ги продаваше рибите на трговците што доаѓаа од цела Румелија, а тие ги разнесуваа по разни вилаети наредени во мали буриња, првин отстојани во сол, па ставени во саламура.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Потоа, тој влегуваше во малата куќичка од штици веднаш до трансформаторот (јас еден ден бев таму и видов како изгледа тоа), се погледнуваше во огледалцето обесено на ѕидот, а потоа го вадеше шишето со ракија и го ставаше на малото тезге довлечкано од кај браната додека таму се градело. Тоа сега служеше како масичка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Оковани во прангите, со белегзиите на рацете и синџирите на гушите, ги помина неколку јаничари низ Стамбол но тука не предизвикаа некое големо љубопитство кај луѓето низ чаршијата, бидејќи вакви појави во Стамбол не беа реткост како во малите гратчиња во провинциите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И сѐ очите му беа во малата Анѓа. – Ете, да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе си го пратев со бацка му овчар; да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе ни помагаше на снопјето врзување, на жниење, на вршење.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На Митровден таа година пак се собраа по еден од куќа во малото селце Бзовиќ и едногласно пак го избраа за земски коџобашија Димитрија Сатле од Сатока.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Риса и Тронда се протуркаа низ проретчениот круг и без многу зборови ѝ помогнаа да го фрлат во вагонот на Чана, во малиот празен брлог до вратата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
По неколку денови, откако допатувал во Њујорк, и практично станал непознат писател, Набоков во малиот филозофски есеј „Определби“ ја нарекол Франција бескрајно шармантна земја, каде на рускиот човек му е најлесно да си ја спомнува својата изгубена татковина...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Луѓето од Пентагон и владините канцеларии коишто инвестираат во базите на податоци, се под влијание на разговорите кои се одвиваат во мали групи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Класичната, или можеби - „оркестралната“ - музика е толку дигитална, толку скроена, ритмична, и зависна од улогите на музичарите. Сѐ е во мали кутии. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 135
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Крчо пак, скриен во малото ќералче, слушаше како шепоти Нешка кога беше зборот за него — да не ја слушне мајка ѝ — а после заедно со Тода се смееше изгласи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И навистина, во малото десетгодишно девојче се зароди љубов и омраза кон едно свое другарче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ене го во камарата, во малиот олтар, — одговара Петре и си продолжија сите тројца со работата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И Крле стана и напиша писмо. Неда го прочита десетина пати, го измилува, го избакна, особено потписот и го кладе во малото ковчеже каде што стоеше исушена првата китка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во Мајкините реликвии, во малиот ковчег, покрај каталогот на римската стоковна куќа Ла Ринашенте, од пролетната мода на Италија, неколкуте стари италијански весници, стари фотографии, трите заборавени знамиња, се наоѓаше и врската со клучевите од напуштените куќи крај морето и крај езерото, како и едно старо посребрено огледало кое го наследила од мајка си која никогаш не ја видела.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Светската војна овде продолжуваше во мали војни, помалку опасни од оние кај другите длабоко закарани народи на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Уште при последната преселба, кога се вселивме во оваа куќа крај реката, Татко реши своите книги да ги смести во малото одајче крај чардакот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги гледала, потем, живописните персиски теписи спружени пред бројните дуќани, сребрениот накит обликуван во големи и во мали форми, садовите од светнат бакар, посребреното оружје, тиркизните украси, многу, многу други украсни предмети кои ги гледала за прв пат во животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И, најпосле, така подготвена, со својата бунда која одамна не ја беше облекла, уште од денот кога скришум ја носеше во малото сопче на киното во кое, еден период, беше продавачка на билети, во времето кога на семејството му се закануваше глад.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Болвата во малиот циркус на париското предградие се викаше Ришелје.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Татко замислено чекореше во малиот простор на собата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се претвораат во мали мачиња пред твојата моќ. Се борат за живот.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Со кроток поглед пробуваат да те натераат да доминираш над нивните слаби души.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
На крајот од селото Мацково, во мала и ниска куќичка живееше селанецот Тане со својата жена Танејца.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во мала постојбина на усамени Така хабро свртено на југ Стебло се суши...
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Во таа далечна есен на 1901 година, по вечерата, во малата куќарка над коријата, грабнатата Мис Стон беше многу расположена.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А горе, горе сѐ порив до порив да се бара, да се бере, да се бира да се стигне негде, макар без цел а горе, горе самородна арома со горчлива слуз заситувачки и насладувачки марципан бадемов прав и крем служен во мали дози, налик на отров а горе - друг свет, поинаков, питомо див понекогаш видлив, понекогаш не!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
КУРТА: Значајно гледа во Малиот, кој влече посилно. Слушам!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Но Џорџ Смит можеше само да гледа во малиот човек поцрнет од сонцето, со остри јасни очи, и да го прошепоти неговото име, тивко, за себе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не сме се ни вдомиле во себе, а веќе погодни се разбиваме во делчиња, во мали одблесоци под ноќното сонце.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Повремено придружував еден учител по пеење на кратки концерти, кога ќе ме побараа одев на забави, свирев во мали групи, на свадби, приеми, компонирав неколку песни.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во малите пошти имало малку луѓе, си оделе сите едни на други в гости, небото било многу широко, речиси и не завршувало.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во малите пошти животот бил угоден, му пишувала Аксја.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
До она што порано плашливо го примив во мали дози, обезбедувајќи се од нејзината зараза.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Заедничката тага на културата што изумира се распрснува во мали единечни таги, во парченца семеен живот, во мириси на стариот мебел, во кревки импресии за мистеријата на индивидуалното, во претопени симболи на изгубената сила, во декадентни блудничења и идилично – сентиментални описи на природата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Потребна е аскеза соединување, со деветте чакри, делови од телото што истовремено се духовен и физички центар на битето, строга медитација за да се достигне висока свесност и знаење за хабитацијата во малиот универзум во нас и за светот околу нас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во големите бучни чудовиштни градови или во малите заборавени перифериски местенца.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
На едногодишна возраст, лазејќи по подот, удри во мала масичка на која стоеше глобус.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Повлекувањето во мали перифериски места не ми донесува спокој.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се загледа во малата група туристи.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Јас се засркнувам додека јадам, затоа што истовремено и дишам, па морам да џвакам со отворена уста и да им ги покажувам на очевидците стутканите парчиња храна што ми се препелкаат низ плунката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа пијам многу сокови во мали голтки, јадам само малку од грозната храна на сестра Ката, се среќавам со Дејан на ѕитчето, а по полноќ кај мене во соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан има дебели, меки, вишнови усни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Целото лице му беше потонато во крв, очите отечени и затворени, а костенливата коса залепена и здрвена во мали калливо-црвени боцки над челото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кози впрегнати во мали колички кои носеа бомби од еден во друг ров за време на Првата светска војна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Го држите задушено во малиот џеб и кукате што не умеете да го следите внатрешниот инстинкт.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Утринската запурнина насобрана во мали облачиња, навлегува во траповите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Попладнето - марш на ново одредиште. Во земјанката прибрани и стуткани еден до друг, потпрени на замрзнатите ѕидови од кои се цеди вода, гледаат во малиот жив оган.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И запамти! - таа пак го фати за брада, го растресе, стрвнички му се загледа во малите гурелави свински очи, му се закани со прстот од слободната рака, мавтајќи му пред нос: - Да запамтиш еднаш за секогаш!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Одредите ги разби и нареди во мали групи да тргнат на југ, додека противникот со целата своја сила - тргна на север.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се најдовме во малата кафеана во градскиот парк. А беше несносна вруќина.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во едно шкафче од тој креденец дедо чуваше локум, па кога ќе дојдеше некој на гости баба вадеше од локумот и ќе ги почестече гостите од него заедно со кафето што се служеше во мали филџани и чаша студена вода.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа беше мала капела со прекрасни икони на светци кои беа прикачени на зидот од спротива вратичката низ која се влегуваше во малата прострија.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Земјата ја гледам, Интелектуалец јава на диви тараби, Нејќат да те гледаат и од облакот земам, во мала чаша 10 литри млеко, Како се прчиш по сѐ што сум тагувал човек без заби не јаде меко, Повраќаш и плукаш тука потреба немам. вистинско чудо, молва телевизори И ко бојлер брмчиш крши, И по небото шетам едномесечно бебе се храни со мрши, Док не зинеш и од облаците пасам. злобна тетка мие заби со метла, Нема да загинеш А доле е гласање, ајде влегувај народе да ја видиш Не, не, док не зинеш боже, јас нема да гласам, својата иднина светла.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Иако Жилберт&Џорџ ја нагласуваат употребата на боја како револуционерно продирање, мошне копирано во рекламирањето и модата, таа не го продолжува неопходно нивното само- истражување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ова беше уште поочевидно во раната фаза на нивната работа, кога се испраќаа себеси надвор во светот во мали делчиња, на пр. како разгледници, книги или филмови, малечки сувенири, потсетници за нивното постоење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Стотина верници беа собрани пред гробиштата и присуствуваа на мисата за исчезнатите, за живите, во малата капела која послужи како олтар.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во четвртиот дел на најдебелите досега “Маргински елементи на самосвест”, делумно и како вовед во малиот тематски блок за Борхес, го пренесуваме текстот “Борхес и Дерида”. (...) Статусот на интелигенцијата е заснован врз еден систем од распространета измама, организирана по станици и меѓустаници, толку заплеткани и меѓусебно оддалечени што, во случај оваа или онаа станица да падне, целината не се доведува во опасност; но, кога ќе се појави решителен превратник, голем саботер, оној којшто удира врз централата, се дава знак за узбуна и членовите на заедницата од сите чинови јуришаат на бедемите со врело масло.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Интелигенцијата има, според еднодушната согласност, општествена задача да ја критикува основаноста на институциите не нанесувајќи им штета, да ја преземе на себе улогата (за да спречи некој тоа да го земе за сериозно) на бранител на јавноста од малверзации; таа е барон шарлатан.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Не во фабриката. Има работилница дома, а бонбоните ги продава во малото дуќанче на Бит-пазар, - ме исправи дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Авторот ги пренесе во својот бележник уште следните записи на таткото Панда Бранов: во малото каче за пиперки туршија фрламе една ока сол а во поголемата три кгр сол и така туршијата е точно солена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По неколку дена во малата касарна на среде живописното планинско село, Едо како да заборави дека е војник.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Куќичето беше многу фино распоредено, во малиот простор сè толку корисно искористено.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Крајно внимателно, динамитот во мали пакетчиња, гемиџиите првин му го предавале лично на Милан, но, гледајќи дека тоа е опасно, го ставале на определено место во тоалетот на вагонот, а Милан го прибирал во погодно време, по тргнувањето на возот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)