Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кога зборува за природата како за еден поединец, Спиноза потполно јасно го концептуализира 38 okno.mk она што денес глобалистичката екологија го зема за свој слоган: мавтање на крила на пеперутка во Кина може да ги афицира „нашето“ тело и свеста која мора да перципира сè што се случува во „нашето“ тело, за да произведе идеја за таа телесна афекција, идеја која ќе ја смали или зголеми нејзината сила.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Додека Декарт се впишува во долгата традиција мислители коишто човека сакаа да го направат господар на природата, Спиноза опстојуваше на тоа дека „нашето“ тело е нејзин безгранично малечок дел којшто сосема е зависен од неа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Коњите на Петар јуреа со силен трк, за да го најдат кладенецот, а таму во долги тенки дрвени канали ги мамеше сребрената вода.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Иако браздите длабоко и беа врежани во кожата, а белите коси, собрани во долги плетенки, истенчени, лазеа по малку подвитканите плеќи, како да беа слепени со нив.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Навечер, во долгите зимски ноќи, крај топлиот оган, дедо ти ти прикажува за „млад Гоце Делчев војвода“.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој е и во твоето срце, затоа што е тој срце во нашите срца!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Сите ученици влегоа во долгиот салон.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Кому јас можам, освен тебе, драга Агна, да му го соопштам моето расположение, восхитот од големата градба“, ѝ пишував на жена ми, а всушност во себе ги читав оние незапирни редови, што веќе беше ги напишал некој друг, во отворената книга крај мене, незапирни редови, од десно на лево, од работ на една до друга провалија, редови во долги низи кои се како обвинување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Драга Агна“, ѝ пишував, „денеска цел ден лунѕав по маказарскиот предел, откопував камење и џбуње, провирав рака во долгиот ракав на минатото, сетив како една возбуда се ниша во самарот на еден црвен коњ, за првпат до свеста ми допре постоењето на Маказар и на неговите луѓе на плочата од минатото стара век, два или повеќе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ја немаше заедно да го започнеме утрото, во долгиот пат на кој дотрајаната и амортизирана 23-ка ни помагаше да ги измокриме (или исплукаме) евентуалните каменчиња од бубрезите.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сепак, јас се сеќавам на многу моменти кои, се уште, како секвенци од некој дамнешно прожектиран филм се движат низ мојата глава.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Градот за кој толку многу слушав од неа и од вујко ми Вангел во долгите ноќи во Лисиче, додека ние бевме мали и палави деца...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Секогаш кога ќе поминам покрај зградата спроти училиштето, која повеќе ни одалеку го нема истиот изглед, чинам како да го слушам отчукувањето на часовникот над зеленото креденче во собата, во која со часови игравме домино со Борис Кривошеев, во долгите зимски ноќи, додека баба ми ми плетеше ракавички во различни бои. Брзав да пораснам!!!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ондин, цело време мумлајќи, и самиот сака да го напушти снимањето, но успеваат да го вратат и тој се впушта во долг монолог против девојката обидувајќи се да ја оправда својата постапка.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сфаќајќи, на свој ужас, што се случува, таа станува и бега.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во хрониките што се чуваат во библиотеката на неговата синагога, во долгите ноќи откако беше поставен за нејзин рабин, Елеазар бен Цви читаше дека по завршетокот на Првата светска војна во 1918 година, двата балкански града им припаѓаат на две различни држави: Салоник на Грција, а Битола на новата држава Југославија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ова „благо“, речиси скриено додворување кон зборот е најбистрата проверка на сопствената мисла што поезијата ја очекувала да ѝ се јави како привидение во долгите затементи години на нејзиното непостоење, до појавувањето на македонската поезија во постоењето на другите поезии.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Во нив отсекогаш сѐ што е родено е живо и затоа нема и што да се откопа: луѓето таму во крвта си ги носат предците па затоа и не веруваат во одминливоста, самите себеси си се и предци и потомци: нанижани во долги низи црвени африкати, огнот во нивните колиби ги ништел сите нивни платони и исуси, бетовени и целани, па точно затоа тие и сѐ му доверуваа на зборот: сите нивни пориви и тајни - зборот ги префрлал преку вековите.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И предци и потомци На Јордан Плевнеш Ноќва, вкопан во плочата на Сахара, во нејзините црвени африкати, осознавам дека има земји претерано неми, во кои нема што да се откопа - ни коска, ни писмо, ни прстен, осознавам, значи, дека има претерано неми земји кои сами себеси си се кучиња - чувари.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Арно ама, кога ги раскова дома сандаците имаше што да види.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Доста се двестете мои мамзери за илјада нивни малихери“ со гордост му пишуваше Сефедин на својот бимбашија во Прилеп. Но не излезе така работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓорѓи беше „купил" дваесет берданки таканаречени „гра" и цел сандак фишеци, му ги теслими така заковани во долги сандаци, уверувајќи го Трајка дека се нови од фабрика и Трајко му ги даде стоте лирички — шеесет за берданките, четириесетте за фишеците.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Иако понекој имаше да им го каже патот, тие со сила беа земени од тој ајдутин Толета и без оружје одеа, та при првите пушки од аскерот се разбегаа и никаков кедер не направија“ стоеше во долгиот мудуров и јузбашиев извештај.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сонот го совладуваше во долги интервали.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога минуваше крај чардакот на Татковата куќа, таа продолжуваше да се оплодува со нови значења... XLI Татко повеќе не можеше да му помага на својот пријател Сокол Мечевски во понатамошното разјаснување на сиџилите, ниту пак да му биде собеседник во долгите разговори на чардакот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко сакаше, во долгата расправа што следеше со Камилски, да му говори за потеклото на јазиците, за нивната природна еволуција.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Одекна во долгиот празен трем. Почека. Напрегна слух.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Густ сноп светлост, во долга лента, блесна, ја пресече ноќта и бргу се стопи, исчезна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сигурно Весна седи облечена во долгата спална, тажна што мора прва да легне.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се сретнаа среде Заветна и се слеаја во долга прегратка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа ќе бидат убави денови, исполнети со работа, скитање по околните ридишта и кории и смирување во долгите зимски вечери, покрај огништето полно со жар, покрај саканиот старец кој ќе има можност да се изназборува за сите долги, премолчани месеци во планинската осаменост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кружат шишињата со ракија од рака до рака, паѓаат наздравувања, благослови, едно од друго поубави, помладите поздравуваат со сегашен јазик, а старците вадат од сеќавањата некакви стари зборови, па ги везат и ги редат во долги наздравувања, ракијата во шишињата се смалува, а расположението, расте.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега жалеше што со себе не понесе и некоја книга, некој учебник, со нив полесно ќе му поминуваше времето, книгата можеше да му биде другар во долгите часови на осаменост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се упативме кон последната во долгата просторија и Живко штракна со палецот и показалецот, небаре задоцнето се огласи глувнатото штракатало на запрениот воденичен камен на напуштената воденица.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И во долгата ноќ што ќе уследи потоа Гладните да имаат побогат и полесен сон.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Се случуваше слегуваа од сртовите и од небото во долги здолништа и тиркизни знаци на челата.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Едно е кога Ван Гог, Гоген, Хемингвеј или Модилјани мотивот го бараат во долгите патувања во далечните, незнајни и егзотични земји и мориња а сосема друго е кога инспиративната материја се бара во психеделичкиот фактор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ќе сврти - жаба! Ќе сврти пак - штрк! Ќе сврти уште еднаш - штркот ја држи жабата во долгиот црвен клун!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тоа беше книгата што ми стана неразделен другар во долгите зимски вечери.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Син му на даночниот инспектор, високо и суво момче во долги панталони, со жолта врска околу танкото жилаво вратче, високо ја држеше главата пред другите деца и ги покажуваше разјадените заби - горд беше со својата кадрава коса.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Како исплашено срнче да беше: едно од Еврејчињата се откачи од Паља и во долги чекори потрча кон мене со извик на набабрените усни: - Немој... Зошто?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И уште нешто - кај ќе спијат беспризорните во долгите студени ноќи?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Или Пенчо во кралската облека, со пергамент во долгите прсти.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А ти, како гледач, ем се мочаш од смеење ем истураш очи од плачење.165 Ова намерно вкрстување на трагичниот и на комичниот жанр е вкоренето, како што во цитираното интервју забележа Нил Бартлет, во долгите традиции на машката геј-култура, вклучително и во дрег-изведбата, која послужила да се канонизираат, чуваат и обновуваат тие традиции.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Денес, во контекст на квир- и на трансродовите движења, тој постоунволски модел на машката геј-мажественост, иако сѐ уште има многу обожаватели (како што видовме предмалку во претходното поглавје), почнува да изгледа „старински“.360 Стоунволскиот бунт веќе не изгледа како некаков светскоисториски пораз на хомофобичното родово стереотипизирање, како конечно ослободување на геј-мажите од вековното робување на омаловажувачките родови идентитети, туку повеќе личи на празниот и кратковечен триумф на заблудената фантазија за безродова хомосексуалност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Поконкретно, постоунволската победа на геј-идентитетот над лезбачите и над кралиците од една претходна ера сега веќе не наликува толку на мугра на ослободувањето колку што наликува на само уште една стратегија за доминација – последното поглавје во долгата историја на трансродовото угнетување од кое, дури сега, добро е, почнуваме да излегуваме.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, ако, гледано наназад, денес 1970-тите се истакнуваат како несреќно поглавје во долгата, мрачна историја на трансродовото угнетување, тие, исто така, за многубројни лезбејки и геј-мажи беа време на родова еуфорија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ете што значело геј-ослободувањето, барем делумно: ослободување на сексуалноста од родот, слобода да се биде мажествен и умножување на сексуалните можности кои ги создавале новите буч-стилови на хомосексуалноста – токму со тоа што им овозможувале на геј-мажите да еротизираат други геј-мажи како геј-мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, возможно е и дека клатното можеби се занишало премногу во спротивната насока.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Одблесокот на светлината создава бои во долги, но прави светлечки линии пред нашите очи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ветуваат дека еден ден ќе престанат со злосторствата: еден ден кога нивната сметка ќе се затвори во кругот на духовните долгови и побарувања во долгата пресметка.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Светло сината мека капа, скоро потоната во долгата грива, чии немирни прамени, како кадрави јазици темен оган, ја зајакнуваа нескротливата енергија во очите, беше украсена со три зрна бисер, одземени од школките на најтоплото море.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Одевме, се сопнувавме, паѓавме, станувавме и влечевме чекор во долгата колона...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А тука во бараки и во долги ѕидани магазини и коњушници, црневица од народ.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така велиме за тој (тие) со кој (кои) заедно бевме во строј, во долгите ноќни маршеви под дожд или снег, во рововите и бункерите, во влажните и студени земјанки, на боиштата и заедно долги години ја голтавме горчината на поразот, искоренувањето и туѓината.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таму ни се мислите... во долгите маршеви по планинските беспаќа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

17. Се враќаме по нашето Saxo. Се вклучуваме во долгиот синџир од стари мерцедеси и возиме на север.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сфатив дека со молкот и немата загледаност во просторот пред себе си го раскажуваа заеднички изминатиот пат – патот на големите мечти и надежи, патот на изгубената младост во тешките, нерамни и крвави битки, во долгите ноќни маршеви, во студените бункери и земјанки, во болниците и под небото на далечни земји; долг пат што сега е претворен во рој од спомени кои како мониста се нижат на свилен конец.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Само луѓето одеа по правливиот пат во долга недогледна редица.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Многукратно напластената желба за враќање во родните огништа се претвори во долго битисување.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А потоа се свртев и излегов.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги гледав Ева и Амалија, како да сакав низ нив да гледам наназад во времето, во долгата нишка мајки и ќерки, не само оние мајки и ќерки кои течеа во нивната крв, туку сите мајки и ќерки, од почетокот на човештвото па до тој миг, секоја крв во крв.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нѐ внесоа во една од нив - во долгата тесна просторија, во два реда, покрај ѕидовите, беа наредени стотина кревети.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На повеќето од нив лежеа старици.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Посебно интересна е контроверзата околу Деридиниот придонес за феминизмот; според некои, Дерида е значаен затоа што укажал дека “фунда менталните философски прашања не можат да се одделат од промислувањето на разликата во полот”, според други тој е “последниот во долгата линија на синови кои ја оплакуваат долгоочекуваната смрт на татка си”.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ако се даде пример од современата француска философија има голема разлика помеѓу Дерида, последниот во долгата линија на синови кои ја оплакуваат долгоочекуваната смрт на татка си, и Иригаре, која се препознава себеси како самохрано сираче несакано од татка си.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Така, тој од дете гледаше како црните козји влакна се сучат во долги дебели конци, а потоа конците се ткаат во платна, кои шаторџиите ги шиеја во шатори.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Меѓу посетителите во салата на театарот бил Георѓи Парванов (покрај многуте актери и пријатели, блиски и непознати наредени во долга опашка за да ѝ ја стиснат лично раката на Стојанка), тој се искачил на сцената и лично го честитал роденденот на големата актерка“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Вдовицата го поела со шербети и со слатки вина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

6 Петтиот ангел од Откровението на светецот Јован Богослов од Новиот завет непрекинато и во паника дувал во долга труба од чиј сјај и водите ослепувале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ги чувствувал ударите на гранките по лицето и трчал до распрснување напнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не му веруваа и сепак му завидуваа: никој од нив не видел бела вдовица, никој не се облажувал со шербети во долги чаши од син биљур.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше толку наеднаш, тоа застанување во долгата врвица над него, што тој можеше да го види само следниот миг, кога тие стоеја, наредени една зад друга, свртени со бедрата кон него, полни со оној црвеникав одблесок, а тоа личеше како кога ќе се улови само еден од оние ретки мигови во гранките на трепетликата во летно попладне, кога сите лисја се застојани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Арсо, заборавајќи на она што беше измачување во долгите часови на осаменост и во осаменоста родениот страв и самообвинување, сиот се внесуваше и се губеше во дивиот вриеж на страстите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Да? Се впушти во долги објаснувања како ортакот се извлекол од рацете на полицијата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се туткаа потоа со човекот што го тераше во долга просторија, без достатна виделина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Прво излезе тој, во долг капут како војнички шинел, па „канаринците“, стуткани и веќе испотени од премногу природна волна врз себе, како јагниња, и на крајот таа, како градска госпоѓа со кадрава фризура и во астраганската бунда.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ако беше сабота, го мотаа како голем кроасан или го сечеа на ленти и го плетеа во долгата плетенка на Златокосата од приказните.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нова матура, сите остарени, а јас непроменета Кога во класот во кој си учел 4 години барем тројца ти биле симпатија, па си проплакал ноќи и ноќи зашто не те есапел, кога барем со еден си бил во долга и „озбилна веза“, која траела час, час и пол, а се завршила катастрофално (значи со раскинување), тогаш од животно значење е како ќе се појавиш на мини-матура од 30 и... години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во случај на некоја општа закана по населбата во Потковицата, мобилизација, реквизиција на стока, на волна, или на житото, при пожар или поплава, сите тие наеднаш вивнуваа, ги потпалуваше селскиот протуѓер.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таму, на Зедница, на сртот нејзин, за да можеа да бидат видени од сите страни и оддалеку, поредени во долга низа и кренати на драгови стрчеа десетина вивки од `рженица, натопени во смола.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Светлината што џарка од нивните дворни пенџериња, сите еднакви, еднакво мали и поредени едно подруго во долга и права низа од Северна Порта до Западна се растопува во светлината на месечината, па одвај, одвај да може да се рече дека таму има пенџериња и дека тие светат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Шоферот на мерцедосот преплашено гледаше во долгите нозе на својата жртва; под неонската светлост на соседните згради, неговото лице беше посиво и пожолто од лицата што сме свикнале да ги гледаме кога се сведоци на една смрт.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Земи, чедо, плетела баба во долгите пусти ноќи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Во ноќите, во долгите зимски ноќи, се туку завиваат волци околу селото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои војници се капат оголголи, а некои во долги гаќи и водата им ги надува гаќите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, Сатурн успеа да се воздржи сѐ до ноќта кога Марија не се врати дома.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Повторно го видоа дури кон крајот на есента, во еден рибен ресторан во Барселона, облечен во истиот невообичаен комплет и со косата сплетена во долга плетенка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше ужасно да се гледа како устата ѝ ја префрла на челото, очите на тилот, а ушите под гушата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Денот ѝ поминуваше во страдање, а ноќите во долга бессоница.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Миг пред да се пресудат самите или да паднат од куршум на оние другите, тие, и Питу Гули меѓу нив, виделе: низ чадот на запалените куќи и низ криците на очајните жени и деца, сличен на бел облак роден од луња, коњот Лебед во долги и некако призрачно бавни и нечујни скокови, бездруго призрак на себеси вчерашен винопиец и пламенен тркач, се доближувал кон месноста Мечкин Камен.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тоа се случило во последната година на деветнаесеттиот век, пред Велигден на седум или осум дни, еден наспроти друг стоеле крај жолта чеза со спрегната кобила и со бело ждребе - црвенокосиот бег куп стврднато нишеста во кожа и облека и попот Зафир Јосков Вртипоп, испотен човекојадец во долга мантија, и се искажувале почести како двајца великани, првиот со имот и власт, вториот со знаење да ја надитрува смртта.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Под шлемот му ѕиркаа очите со остар поглед и потспуштени веѓи; мустаќите тукушто зарастени; воврен е во долг шинел; со едната рака го држи ремникот од пушката обесена на рамото со бајонет кој излегува од сликата; под работ на шинелот му се гледаат камашните изврзани од цокулите па нагоре кон колената; зад него ров со бункер од кој излегол да се слика; и дрво осакатено од граната како удрено од гром.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во својот јазик несвесно употребувала и некои албански зборови, не можела да го издржи потсмевот на своите напудрени сестри, облечени во долги фустани ала франга, и скршена се вратила во градот крај Езерото, да го дочека крајот на својот живот со новото семејство...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На Татко посебен впечаток му направи тврдењето на Камилски во тезата дека детето е реплика за инстинктите и сетилата формирани во долги периоди од развојот на човештвото, при што ја развиваше тезата за еволуцијата на индивидуализмот во развиените општества.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И Речникот на идеите на излитените османизми, кој требаше да го придружува нивниот заеднички одбранбен текст требаше да ги повика читателите на разбирање и толерантност, на човековата природа, на нејзината бавна променливост во долгите временски интервали.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Лавиринтот му се наложуваше на Татко и како слика на трајно променливите балкански граници кои ги оградуваа и изолираа во долги временски периоди животите на луѓето, на нивните семејства.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И Камилски и Татко се бореа, секој на свој начин, во нивната необична мисија како да се скроти и конечно да се победи зборот од којшто луѓето сакаа конечно да се ослободат или да го скротат, конечно да го победат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски запирајќи на оваа заемка и забележувајќи ја во својот голем жолт нотес, наменет за бележење на балканските ides generales, се сети на чардакот на нашата куќа крај реката со поглед кон тврдината, кон која со Татко ги упатуваа погледите во долгите работни средби, кога запираа пред енигмата на некоја мистериозна османска заемка.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Значи мерценерите постојат откако луѓето војуваат, значи отсекогаш? најпосле се вклучи Татко во долгиот исказ на Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Може ли тукутака да се дозволи една голема, една славна народна балерина, еден таков артист или поет во долги капутчиња шиени од тенки, излитени ќебенца, лошо скроени, а уште полошо вапцани во лисје од костени.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ги видов и модрите рани од приборот за јадење, забраните за непрактични вљубувања, прередувањата на Тетките со сини измастени пликоа во долги редици пред поштата, натоварувањата на Бабите со тешки товари врз корпата.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Липав за сите Баби со тешки товари во корпите, за Тетките со сини измастени пликоа во долги редици пред поштите, за Таксистите на црно кои со инспекциите и патарините се расправаа, за Циганчињата на Камениот мост кои просејќи умираа за нивните родители да живеат... за кои никој не собра заедничка сума, затоа што на родителите, законски не можеа да им се одземат...

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

На крајот сите манекенки заедно излегоа пушејќи со долги муштикли во рацете кои беа во долги ракавици, додека Исидора се поклонуваше.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Лежеше на грб, во долга лежалка, таа беше во една права соба, собата беше во куќата, а куќата на ридот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Јас се бев оддалечил најмногу од неа во долгиот дипломатски мандат... Писмото беше испишано само на една страница.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Феникс се раѓа само еднаш, во случајот на Арафат тоа ќе биде повеќепати...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Обично дипломатските пријателства во долгите мисии се поводни, кусовечни, ефемерни, подложни на заборав откако ќе заврши мисијата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но јас овде бев дојден на клучна дипломатска средба со еден од легендарните личности на блискоисточната дипломатија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

По ваква парадигма на вистинското пријателство трагав и во моите дипломатски години.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Така беше секогаш во долгите разговори со Лакхдар, од заобиколни патишта се стигнуваше до магистралните.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа остана со својата осама и со татковите книги.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

XXIX Историските личности се создаваат во долг временски процес, во пресрет и вкрстување на бројни околности и противречности, така што нивната блескотна појава во клучни моменти во историјата останува целосна енигма.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дури и сега, во Долги интервали, неговите стрипови се појавуваа во „Тајмс“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Утредента, целокупното население од околината учествуваше во долгата, бавна погребна поворка што се развлекуваше со часови и претставуваше, всушност, протестен митинг.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Улицата остро свртуваше и завршуваше во долги скали што водеа во една потоната уличка, во која неколкумина тезгаџии продаваа овенат зеленчук.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во долгиот хол без прозорци, со неговите два реда полукабини, исполнет со постојано шушкање на хартија и со џагор од гласови што мрморат во говорпишувачите работеа десетици луѓе што Винстон не ги знаеше дури ни по име, иако секојдневно ги гледаше како брзаат горе-долу низ ходниците, или како гестикулираат за време на Двете минути омраза.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На сликата се гледа дека тој е облечен во долго црно палто, кое се нарекувало фрак и дека носи една необична, светликава шапка обликувана како ќунк за шпорет, која се нарекувала цилиндар.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Беше тоа испиено еврејско лице, со огромен кадрав ореол од бела коса и со малечка козја брадичка - умно, а сепак некако подмолно лице, со еден вид сенилно лудило во долгиот тенок нос, на чиј крај стрчеа чифт очила.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Задникот ѝ беше тврд и складен, со крушкаста форма која благо продолжуваше во долги бутови.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Богдан немаше одговор на ова прашање, но тоа природно му се наметнуваше, не толку кога ќе беа в кревет, исполнети со себе и доволни сами на себе, изделени од сиот друг свет, колку во миговите кога ќе го гледаше нејзиното голо тело низ објективот, работејќи на фотосесиите кои госпоѓа Мариела особено ги љубеше (во спалната, во кујната, во купатилото, на дрвените вртени скали меѓу едниот и другиот кат, на пространата тераса обрастена во густеж од бршлени) кои траеја долго, исполнети со сласт на себеоткривања и дооткривања еден со друг, со лес на дишење, со движења кои беа нечујни, со поместувања низ амбиентот кои беа спонтани и хармонични, во атмосфера која беше пријатна за двајцата, што, всушност, значеше предигра за она што потоа следуваше: да се спојат нивните растреперени тела во долга и страсна љубовна игра до исцрпување.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Човекот тргнува по патот, прави десетина чекори и се враќа назад, сосема бавно чекори и застанува за да ги спои во едно влегувањето и излегувањето од ова парче изделено од светот, а тоа очигледно тешко му оди и пак седнува на клупата гледајќи во долгиот пат обрастен од двете страни со перуники, џунџулиња и шебој.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Петре го виде тогаш панаѓурот сметен божем од некаква џиновска метла, а тезгите и редиците сермии претворени во долги миндери со најшарени шари.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Знаат децата и за ламји, и за змејови, и за лоши самовили - стии, и за јапири, и за ветришча - небиднини - од кажувањето во долги зимски вечери пред огништето.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Никаква трага од некоја ѕверушинка да се засолнила во долги заснежени зими.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Седнат на златниот престол во најсвечена облека, со голем турбан на главата украсен со најскапоцени дијаманти, во долга свилена долама, со златно извезени пантовки на нозете, седеше старец од шеесетина години достоинствено и гордо ги примаше пријавените од Великиот везир странски дипломати.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ке го најдам на тој век деда ми Богдана, а другите – татко, мајка и Јован – ќе ме најдат тие кога ќе дојдат кај мене на тој свет, си мислеше таа во долгите темни ноќи и ја зацврстуваше својата волја да издржи докрај.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во кусите неделни денови го посетуваше гробот на дедото Костадин, палеше свеќи на него, водеше нем дијалог со сестра си Добра и со Чана, ама никако да се натера во долгите ноќи да напише писмо.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Самото дело на Гедел е впрочем една алка во долгата верига скована од математичарите за прецизирање на овој поим.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Пред него се велеше спроти сонот и јавето Ама тој прв рече спроти јавето и сонот А после рече сонот против јавето или јавето против сонот И шуќур што јас си живеам на евкалиптус И си брстам ментолни лисја таман колку што треба А ако живеев на секвоја Секако трипати помалку ќе спиев И во долгото јаве ќе морав нешто и да работам Скраја да е секвојата и се гледа богати

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Неповикани влегоа во моето детство, во долгите есенски седмици во кои беспомошно лежев болен од својата втора по ред бронхопневмонија, а покоен чичко Миле посака да ме развесели носејќи ми стрипови од колекцијата на неговиот син, покоен Лабиш...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Но кога животот, во долгиот балкански егзил, нè соочуваше со брзи и судбински решенија, Мајка ги донесуваше одлуките, оставена сама во воените траншеја помеѓу две војски, пред празните чинии на своите чеда, во времето на големата немаштија, верувајќи, надевајќи се дека Татко е со неа, го гради патот на мислите кој води до спасот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога се трага по историјата на малкуте Мајкини пролеани и многуте задржани солзи, во бегалскиот живот на семејството, мора да се рече дека тие се дополнуваа и со историјата на Татковите, речиси непролеани солзи во долгиот брачен живот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И можеби само затоа криеше во себе вознемиреност која не беше вообичаена за него во долгите години од заедничкиот живот со Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Многу години по Татковото заминување, кога ќе светнеше жолтата ламба среде татковите книги, ние верувавме дека Татковата душа е тука, крај неговите книги кои таинствено, во долгите ноќи, продолжуваше да ги прелистува Мајка... ***

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во нејзиниот ракопис, според моделите на францускиот краснопис, кој со векови се учи во училиштата во Франција, се криеше времето на учењето кај лазаристите, во Солун, се криеја новите настани, кога Мајка го штитеше својот ракопис во долгите периоди на нешколување, соочена со големото семејно бреме, да нѐ одгледа, да нѐ исчува, да нѐ спасува.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Меѓу кожите полковниците го забележаа Сујак, кој облечен во кожув и со шубара на главата, а лицето скриено во долгата брада, им заличи на ѕвер или човек од прикаските.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Крик на ѕвер или на темна гора е овој неподнослив молк што нѐ враќа во пенливиот мирис на животот минат во долг ходник за чекање со горчлива сол што ни тече низ мислата низ вените низ изметот.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Цела е во црнина, лицето цврсто, сал очите ја зрачат познатата енергична добрина и тивка моќ, темелот на нашата истрајба во долгиот балкански егзил.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Уверен дека и во едната и во другата - во крајна линија ќе се загрозеше семејниот идентитет, ќе се обезличеше засекогаш, макар што тоа не се случи во долгиот петвековен период на Отоманската Империја, тој, следејќи ја природната парадигма, на сè уште незавршениот пат на јагулите - беше решен да се определи конечно за патот кон Америка.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

ВО ДОЛГИТЕ врели, летни пладниња еден човек врвеше по прашните, опустени улици - сечејќи го градот од едниот до другиот крај.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во долгите месечеви ноќи татко ми седи покрај својата макета и разговара со некои непознати луѓе, или со нивните сенки.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Момченцето ги втисна стапалата и ги провре своите црвени, испукани раце, погледнувајќи во валканата вреќеста облека на луѓето, и удолу во долгата линија од луѓе и жени.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Мансардата тонеше во морињата од ветришта во долгите денови без сонце и ја зачкрипуваше секоја своја коска, ги растресуваше старите правливи напласти од своите греди, подвиените столбови и дрвената граѓа.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Им беше поинтересно и повесело во долгите зимски денови и ноќи.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Налеооо круг! - командува високо и суво момче во долги војнички панталони и широка блуза со ракавите искинати на лактовите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А оттаму, од боиштата само потајно се надеваат дека ќе стигне добра вест, но таа е обвиткана во трепет, во страв, во бледа надеж, во долги ноќни молитви...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

10 ЛУЃЕТО како сенки излегуваат од бараките и во долги нерамни редици се редат пред трите казани.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Впрочем и млакиот допир на тагата е пијанство И твоите зборови исправени пред ѕидот на срамот И раката што ни мавта преку водите е пијанство И разбудените мравки на надежта растрчани од заборавените гнезда За да нѐ пресретнат Само за да нѐ пресретнат се пијанство И не прашувај дали среќата танцува И какви се нејзините чекори Времето ќе го престигне неоседланиот коњ и ќе го впрегне во колата на животот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Оти има денови чиешто сонце пред да помине над нас се распрснува како жито и како зрнесто благо над главите на сватовите И грдо е тогаш со поглед заводлив да гледаш во невестата Додека среќата во нејзините очи танцува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Козаци во долги црни долами заскитани по рѓосаните штипски ридишта танцуваа смртни игри врз испотените плеќи на неоседланите коњи Но не од радост И не од среќа И тоа е пијанство.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се точкаа во долги редици, во синџири, идеа од сите страни, се сливаа во селото како војска на боиште: ги исполнија дворовите, бавчите, куќите; се качуваа по дрвјата, по ѕидовите, влегуваа во одаите, крстосуваа низ нив, се провираа низ цеповите на вратите и прозорците и го освојуваа секое местенце и делче од просторот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Дај ми само уште еден гриз од убавите, вкусните и неодоливите моменти, во сочните и зрели делишес плодови на разиграните секојдневија ќе уживаме заедно.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Оваа питома и кротка душа се топеше во твоите нежни и топли допири во долгите и студени зими.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Моево срце некогаш пишуваше романтични приказни во долгите непроспиени летни ноќи.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Бев достојна за самотијата, емотивниот и духовниот одмор го земав во неограничени дози.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Задоволни се од другарувањето со другарчињата од другите градови, а и чистиот планински воздух и сонцето ќе им останат во долго сеќавање.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Уште во 1996 г., тие се залагаа Македонија што побргу да се интегрира во Европската унија, залагајќи се и обајцата Рерублика Македонија, уште во 1996 година да го потпише првиот документ во долгиот процес на интеграцијата (Договорот за соработка и трговија со Европската унија), неколку години пред тоа да го сторат Романија и Бугарија.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Понекогаш таму, во долгите прошетки и го придружував.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Борис халуцинира. Го соблекува палтото. Останува во долга бела туника.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Кристина и Параскева седат на софа. Јаков стои на средината, облечен во долг, валкан мантил и чизми. Божо штотуку завршил читање на текст, пауза.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Над ридот полнатa месечина загледува во рововите, бункерите и земјанките во кои расцутува младоста на овие седумнаесет, осумнаесет, деветнаесет и дваесетгодишни момчиња и моми... кои растат и созреваат во долгите ноќни маршеви под дожд и снег, во мракот на густите магли, во студените и влажни земјанки, меѓу карпите и камењето, во рововите и бункерите, во непрестајните борби во кои од студенилото и вжештената цевка на оружјето, ја изгубија нежноста и топлината на дланките... Ех, анасана!...