во (предл.) - бел (прид.)

Додека таа одеше по патот со стомни, шарена како китка, убава преубава, во бела кошула и црвен елек, со долги коси во плетенки, меѓу косата и лицето имаше цвет.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Чанга добро знаеше дека овие бели животни со блажен поглед, со натежнато тело, како израз на плодност се секогаш готови да го исцицаат сокот од црната земја да го преобразат во бело млеко.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа ме мами поради што во белата исто така се случува промена.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ребека мирно влезе во постелата, облечена во белата ноќница под која, Јаков знаеше, таа не носи ништо.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мажите и жените танцуваат посебно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Конечно, седмиот ден, на Јом кипур, Денот на помирувањето, облечен во бела ленена облека првосвештеникот на обновениот Храм одново ја обавува жртвената церемонија над церемониите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој влегува во водата и оди кон нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јехуда го завршува псалмот и ја нагазува чашата што, свиткана во бела салвета, пука под ударот на неговото стапало.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Погледнува, значи кон морето, а таму во бело кајче, облечена во бел фустан од тантела, со парасол над главата и децата покрај неа, облечени во машка и женска матроски облекла, нежно насмевната му мавта Гита.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
(Решително, со цврст чекор се упатува кон спалната, но во моментот пред да ја отвори вратата се појавува Духот на слободата во лик на убава девојка облечена во бела облека, со распуштена долга коса, со факел во десната рака и венец во левата).
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ете, затоа останало и сега лебот што го купуваме да го виткаме во бела крпа.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Никогаш не сме зборувале за тоа, зашто мислев дека не можеш да се сеќаваш: баба ти често месеше леб, го печеше и топол го виткаше во бела крпа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Навистина прекрасен мирис - на спокојство и ситост!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Невозможно, а сепак можно“, рече мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Кај рускиот велиш? — му се обрна патникот на Мита. — Кај него, каде на друго место, — му одговори црниот Мито.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По се изгледаше дека и пајтонџијата сакаше да стигне навреме макар и цркнале коњите уште неиспрегнати, та не го заставаше камшикот ни минута. Со грабаница ја претрчаа света Недела и застанаа пред анот на Мита Црнамара отунати во бела пења, а пајтонџијата сиот гола вода од пот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Баш во мигов, пак, Краснојарск е домаќин на тајната конференција на сибирските алхемичари кои се договараат како, без никој да дознае, да извезат црвена боја за фустанот на сопругата на американскиот претседател за свечениот прием во Белата куќа во чест на кинескиот претседател, отшто во белата куќа меѓу сите зналци и душкала има и такви кои знаат дека џиш црвената може да џишне на незгодни места, може да џишне мнозина, а богами може да џишне и цели народи, ако алхемичарите се вљубени во џишнувањето.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- Па нели Исус ја ширеше својата мисија шетајќи бос и облечен само во бела наметка.. - му одговори Метакот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Па дочаквах свое либе тамо во градина, кога оно утром рано, во зора гл'бока, зело лејка в бела рака, цветја си поливат, а ја одвај, одвај дишам, да не ме догледат...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Облекох го в бела риза, нови, чисти дрехи, па го спрострех посред кашти.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
И малата Весна како пеперутка во белото фустанче.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но кавалот исчезна во белиот бескрај заедно со побратимот и со големиот брод...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И сѐ изгледаше задремано, неподвижно, божем целата околина, целата природа се вовлекле во мирување, во бел сон.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Само на местото каде што Бојан расчистуваше со лопатата, тоа избиваше од снегот, правеше вирче од кое пиеше стоката и пак така, бесшумно понираше во белиот снег, истечувајќи по некои потснежни патеки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ѝ ѕвони српот, лути потта во очите, боцка осилот во грбот, а срцето е полно, преполно и секој клас ти е драг како жолтица... - зборуваше доктор Коста загледан во белите забратки и белите кошули на жетварите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Земјава е полна со бизнисмени, пропаднати во белиот свет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Немајќи каде да се скраси во целиот град, немајќи каде да се најде на родниот папок, немајќи каде да скрши глава во белиот свет, Баге бега во селото на дедо му.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кате излегува од бањата, завиткана во бел чаршаф, со турбан од пешкир на главата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Едниот случај бил кога била објавена неговата книга на неговиот мајчин македонски јазик и честа да биде гостин на родната земја, кога таа е слободна држава и е ковач на својата сопствена судбина, другиот случај бил кога неговиот автобиографски роман Ова е мојата татковина бил најден на канцелариската маса во Белата Куќа на Претседателот Франклин Делано Рузвелт, веднаш по неговата смрт.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Облечена во бело, како во прошетка низ библијата, Едно утро таа забележа: Затворени прозорците на дуќанот, Изгорени хризантемите во нејзината саксија.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Прво застана момокот Потоа дотрчаа двете калуѓерки А кога удри камбаната и се покажаа ѕвездите Од ѕидовите на пештерите во манастирот Еден по еден се симнаа и светците Застанати на брегот на езерото и са ноќ чекаа Да се покаже во водите одразот на девојката Што мина тука денес на пладне Во бела облека и жолта лилја во косите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Оттогаш по цели денови, облечен во бела кошула од домашно платно, со широки ракави и пуштена речиси по глуждовите надолу по нозете и ќурдија од црн шајак без ракави, секогаш со по една клечка во секоја рака, стои на полена каде што би стоеле свирачите кои одамна во Брезница не дошле и постојано како да се готви да засвири.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, и таа реса бргу се стопи во белата јаснотија што го обземаше дури и него самиот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Беше целиот во бела прав, но среќен, оти в рака ја држеше плочката од кал со отисокот од последниот збор наназад, а првиот однапред во текстот мерено!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Ама чудно! - ја врти главата Гошко и гледа во белата трага останата од авионот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ана имаше четиринаесет години, одеше во бела облека и секогаш исплашено гледаше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се разбудив рано изутрина во бела соба со три легла.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Високиот, внимателно напудрен професор по српски и по историја, киваше во белите дланки, удираше со прсти по масата, речиси по барабан, и весело говореше: - Вие не сте добиток, имате јазик.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А тука, уште во подготовката, секоја етапа е преполна со впиени слики: месарот што во бела престилка го мерка рибичот кај кичмата, па вели – „земете го подобро, газда Павле, бутот, преседен е само ноќ“; потоа, месењето леб „на помеко“, со топчиња тесто што дебелички и масни се распоредуваат по обелената површина на масата, за повторно да се спојат во сладострасна, леплива прегратка; додека тестото стасува, месото, во коцки, се брашни со црн пипер, црвен пипер, сол; Потоа боцкањето – топејќи ги прстите, дедо во тестото, сјајно од свинска маст, издлабува кратерчиња за да го смести месото; потоа, на тепсија, во рерната, пастрамајлијата се крчка, бабри, воздивнува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Горе нѐ пречекуваа млади жени облечени во бели палта, не фаќаа под мишки и не носеа долу по скалички.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Стомне навали на колено, одрами торба и од неа извади нешто завиткано во бел пешкир.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Цела ноќ во црквата им се судеше и на сабајле, во бели мугри ги стрелаа надвор од селото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
” Лежев на болничкиот кревет, со рацете на стомакот, и гледав во белиот таван над себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа ги затворив очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седнав на креветот, покрај мртвото тело во бела ноќница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа и натаму беше загледана во белиот ѕид, и рамномерно дишеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На крајот од спалната, во аголот, на еден кревет, лежеше Клара во бела ноќница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив на зборовите на пророкот Еремија: “Проклет да е денот во кој се родив!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови во кои лудите се издвојуваат од својата не-реалност, и во таа кратка пауза во времето чувствуваат некоја повисока реалност, како некакво претчувство за крајната испреплетеност на судбините кои сочинуваат соѕвездија на Земјата, кои можат да се видат единствено од некоја далечна ѕвезда. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го зедов писмото – во него објаснуваше зошто го сторила она што го сторила: се вљубила во оженет офицер, останала трудна од него, тој ѝ рекол дека нема да се венча со неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежев на болничкиот кревет, со рацете на стомакот, и гледав во белиот таван над себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш кога брат ми ќе си заминеше дома по кусите посети, јас легнував на креветот, го навлекував чаршафот над мене, држејќи го со прстите на педа над главата, и гледав во белото небо. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лежеше склопчена, нејзините нозе беа собрани, со колената кон брадата а стапалата кон задникот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Реков: „Што ако тоа е автоанестезија – се умртвила себеси за да се спаси од овие крикови?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа го отвораше бовчалокот на момчето, здиплен во бела свила, а во него свилена кошула, свилена кравата со цветчиња, свилени марамчиња со извезени букви, свилени подризи, чорапи.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Еве ги! Тие скоро и неизговорени зборови, тој шепот не посилен од шушкање на суви лисја, ги намалиле луѓето по засолништата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По секоја молитва и молепствие, вампирот станувал полош.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не знаел кога и како се исправил со својата наполнета кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На патот, ако можело да се зборува за некаков пат, се појавиле неколцина, повеќето со шамии околу главата, облечени кој како и повеќето во бели бечви и со дебели објала на нозете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доаѓал во бела мантија и во чорапи од козја кожа. На вратот му виселе недоза’рѓани клопотарци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакаа сон лесен, со своите семејства прости им, сакаа мирна да ја видат ко невеста во бело руво
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Чекорејќи можеше уште да пцуе. Во самиот мрак беше во Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секогаш во својот живот ги избегнувал колку што можел тие притаени чекања, а тука, кога не ќе можел да работи тој секогаш ја пуштал барем водата, барем таа да се плиска, да прска, да се разбива во бела пена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Идеше киселикава миризба на сурова буковина и суво штипкање на пилотини во носалките, од тоа кивна, загазувајќи до глежневите во белиот слој пилотини, по кои чекорот му беше мек, помек дури и од снегот, а ги чуваа тука за да држат топло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на оној нивни соученик напред, во белата наметка и со поцрнетото извоштено сребрено барјаче. Тоа беше тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Откако влезе во белиот мантил постојано е опкружен од жени, а во нивните очи со својата грандиозна става е секогаш само "алфа мажјак".
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еден куп луѓе во бели мантили постојано беа околу неа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рамењата на човекот во белиот мантил беа исти како оние на човекот од литературната средба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Својата судбина беше му ја доверила на судникот во белиот мантил, кој требаше само да ја каже пресудата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада зјапаше во копијата на Томо, човек во бел мантил и стетоскоп обесен околу вратот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Крцна вратата. Пред него стоеше висок човек, забраден во бел турбан.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во полската приколка во Бела Увала, во која само преспиваш по некој час и барем еднаш во месецот си ги преперуваш „купачите“ и некое маиче, ништо друго и не се случуваше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„А, не! Шест месеци продавам на плажа во Пореч, а другите шест сум ’Доктор Славе’ - познат травар и исцелител“, се насмеа и, додека мислев дека се шегува, се врати облечен во бел мантил, со слушалки околу вратот и апарат за притисок.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И почна - во бел мантил со престилка, качена во комбе, од градилиште на градилиште со црпалка да дели чорба и да собира купони.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А беше педантен и чист секогаш, во бела кошула испеглана и панталони со раб „жилет“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Луѓето чудно ја гледаа, онаква, со шешир, во бела бунда и раце сокриени во ракавици... и никој немаше соба.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од дарови за невестата треба да купиш само нежно син фустан за во матично (во бел нема шанси), дека е со фалинка и таа како тебе ,има напукнат брак, па сронат во стакленца ситни и такви исти ситни деца …неколку.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе ми бидеш книга, мој паметен Августо, во златното жито што со срп ќе го жнеат селаните во бели долги облеки.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Бојана ја затекна како разговара со еден гардиски мајор и веројатно неговата сопруга, облечена во бел смешен фустан која покажуваше убава фигура, откриени раменици и кожа искварцана во солариум.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Играла, пеела со маријачите, се напила повеќе од потребното и, во лоша состојба и со задоцнета грижа на совест, на полноќ тргнала да го бара Сатурн.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, откако поминаа две долги години во кои се обидуваше да ја заборави, едно утро се врати во својата сиромашна соба и ја најде како спие на каучот, со круна од цветови од портокал на главата и со долг мрежест превез во бела боја врз лицето, каков што носат невестите на венчавка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислам на тоа како светот оди по ѓаволите, мирно се лизга во белиот пекол на рамнодушноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Чоколадата помага да се ослободите од него.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Димот го бои јазикот во црно пред да кристализира таму некаде во белите дробови.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Другите две , иако со светли очи, имаа стврднати усни и, секако, исто таков, како најстарата, груб и немочитвенички глас. тој, сега вдовец, гледаше преку главите на жените во планинската црногорица, и погоре, во белиот облак, со глава на јаре.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Или запеј ја тивко Ноќите во бел сатен и дождот ќе те понесе со свила од ултравиолетови пориви.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во градината се ширеше чудесната миризба на каранфилот, нарекуван од старите Грци божествен цвет, трендафили, бегонии со цветови во бели, црвени, жолти и портокалови бои, зумбули, цветови во сите бои.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во неколку саксии имаше посадено босилек, во неколку други саксии со голема грижа ја одржуваше билката куќа на среќа, сметајќи ја за симбол на нашето семејство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го ослободија од платнениот оклоп и го внесоа во бела самица со последен совет: „Биди мирен, Исусе. За твое добро.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го наслути. Стои во бел мантил пред здрвените пралуѓе и им објаснува без грч во гласот и во ликот каков е, кој е, каде се наоѓа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Облечена во бел мантил, се најдов на спротивната страна од бирото со рецепти, слушајќи го пациентот за она што ми прикажува.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Студентот ја започна наркозата, се прибра, свежо заискри етерот во бели капки, замрзнувајќи ја белата маска во пердувест снег.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во белиот дом навлегуваше животот на денот. Се ширеше миризбата на свежо вареното кафе, цедените портокали и лимоните.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стариот Раиз го очекува во градината нерамен бој со бројните диви тревки и корени, кои се намножиле околу јасминовите стебленца и хибискусите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше низок, темнокос човек во бел жакет, со ромбоидно, сосем безизразно лице, кое можеше да биде и кинеско.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со него беа стражарите, и оние другите иследници, луѓето во белите мантили, О'Брајан, Џулија, г.Черингтон, сите заедно се тркалаа низ ходникот и гласно се смееја.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Целата атмосфера на големиот станбен блок, богатството и пространоста на сѐ во него, непознатиот мирис на добра храна и на добар тутун, безвучните и неверојатно брзи лифтови што се лизгаа горе-долу, послугата во бели жакети што иташе наваму-натаму, сето тоа беше застрашувачко.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Три илјади“, рече тој преку главата на Винстон, обраќајќи му се на човекот во бел мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човекот во белиот мантил се наведна и се загледа одблиску во Винстоновите очи, му го провери пулсот, го положи увото на Винстоновите гради, го потчукна овде-онде; потоа кимна со главата кон О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Следниот, молам!“, вресна пролот во бел скутник со црпалка во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човекот во белиот мантил не се сврте.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од својата лева страна Винстон виде како човекот во бел мантил крши една ампула и го полни шприцот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој застана и му даде знак на човекот во бел мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа крена еден прст кон човекот во белиот мантил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од неговата друга страна стоеше еден човек во бел мантил, држејќи шприц за поткожни инјекции.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Воздухот му продираше во белите дробови и повторно излегуваше заедно со длабоките стенкања што не можеше да ги запре ни стегањето на забите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на еден намуртен бербер кој доаѓаше да му ја изгребе брадата од образите и да му ја потсече косата, и на деловните нечувствителни луѓе во бели мантили кои му го опипуваа пулсот, му ги испробуваа рефлексите, му ги превртуваа очните капаци, го пребаруваа со груби прсти по целото тело барајќи скршени коски и му забиваа игли во раката за да спие.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден човек во бел мантил ги исчитуваше бројчаници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Насон сум се видела момичка во бела кошула везена.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога го видов Матеј во белиот мантил веќе го гледав идниот доктор во семејството којшто ќе им помага во болестите на своите најблиски и на сите луѓе. Почувствував гордост.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Марија, запознавајќи го добро тој неискажливо хуман и сестрано образован човек во бел мантил, во сето ова изминато време во болницата, знаеше дека тоа "добар пат" , кажано од него, не е само вообичаената изрека.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега фустанчето го крена уште погоре над колениците и си се загледа во белите ципи на нозете кои беа прилепени една до друга како образ до образ.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во таа шарба од зелени нијанси се оцртуваше само една женска прилика во бел фустан и се чинеше како сето тоа да е едно големо сликарско платно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од прозорците нарипаа пет снажни момчиња во мариовска облека – селани-гологлави, со долги перчиња заплетени на темето, во бели кошули и гаќи, со опинци, вооружени секој со по еден пиштол во левата и јатаган во десната рака.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Повеќето од куќите не ги лснуваа своите ноќни очи, а и тие што трепкаа до кај полноќта се случуваше со денови само црниот здив од оџаците да го пуштаат во белата плева на небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сите уживаат во белата ваканција, а ние нити го гледаме, нити го чувствуваме снегот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Крај огнот веќе клечи Богородица и со едно гранче буричка во белата пепел.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Белата капа од главата на Водно се зголеми, некој невидлив ѝ наддаваше петли на долните рабови и растејќи слегуваше сѐ подолу и подолу додека најпосле не се претвори во бело платно што едно утро го открија врз покривите на куќите и врз калта на улиците.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во третиот ден, кога снегот стигна до долниот раб на пенџерата, таа ја напиша и првата реченица во белиот лист.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Вагабундова влегува како скоклива топка: многу е возрасна, облечена во бел фустан со тантели, исто така бело ладало, коса бојосана во боја на кајсија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сите чувствуваа дека оваа селидба е нешто повеќе од обична промена на местото - ако ништо друго, нашиот сребрен период сигурно беше завршен, сега бевме во бел.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ете така. (Се загледува во друг портрет.) А мадам Вагабундова е многу задоволна, затоа што ја сликам во бел фустан на шпански фон, а не сфаќа колку е тоа страшна тантелена гротеска...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ВЕРА: Ние седевме со тебе во мракот во бавчата, од небото паѓаа ѕвезди, а ние двете бевме во бели фустани, како привиденија, и одразот на белата грмушка во леата беше како привидение, и ти, ти ми кажуваше дека не можеш повеќе, дека Лења те исцедува: ете вака.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сливите, крушите, кајсиите, ѕенѕерите во даскаловата градина се променија во бело, јаболката и праските во црвено, а на сето тоа — лилјакот го покри целиот осој со своите антерии.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега куќа нејзе ѝ светна, гредите, од црни, саѓосани, се претворија во бели, нови, небарем вчера Илко ги наделал.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пази пример: пред нешто повеќе од два века Томас Џеферсон ја срочил Декларацијата на независноста тргнувајќи од тезата дека сите луѓе се еднакви - по што се вселил во Белата куќа со своите 12 црни роба.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
У тој момент е опседнат со дилемата дали да ги разбуди пријателите од соседните викендички и со нив да ужива во животот и во сѐ она што создал... или... да седне во белата кожна фотеља од својот монструозен глисер, да го разбранува мирното езеро и силно да го почувствува душевниот мир што му го овозможува државата у која живее.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Додека стоев така, во некаква стража пред животот на Мајка, во просторијата влезе еден лекар, во бел мантил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само ти знаеш Како се губиш сега како потонуваш Во убави години во бели кошули Во бели насмевки во бела книга Само ти знаеш како потонуваш Во нова облека во свежи улици
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Се сетив на пилешките крилца во белото тенџере во купатилото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Отворено искажуваше сомневање дека господата во бели мантили ја искористиле грешката што ја сторила при обидот за премин во другото време за да вградат во нејзиното кревко тело железни прачки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Тие мислеа дека вградувањето на железни прачки ќе ме одврати од намерата да летам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако успее таа девојка во бело да се втурне во собата на вујко ми, тој, иако онака антав и во непристојна бела антерија, ќе се измолкне од под чаршафите и ќе потскокне на мртовечкатата постела (како штотуку извадена од водата риба што лудо се фрла по песокта).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Како што ќе речете вие“, услужно одговори момчето во бела блуза и коса исчешлана на патец.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
4. Меѓусвет: габи Нивните форми ни сраснуваат за погледот и се огледуваат, привидни призраци, во воздухот: чадорчиња затворени со сласна слузокожа во бела мека лека обвивка памучни жизнерадосни белутраци млечни фереџиња повлечени, со тек на време како лажни ветувања демодирани манири на постоење; дволики појави, многуглави ламји - сенките предвреме да се насетуваат со флуид на влекачи и глодари за да биде кошмарна прошетката да има наезда на невестулки да има сѐ на претек: царски ѓубрарки, сончарки или „кукмарки“ (име за сѐ!) галапки, пупавки, млечки, рујни рујници јајчарки со боја на манго на папаја, јапонско лале или јаболко летни вргањи распукани како петици како суводолица збувнати небаре херпес по грозница.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тоа е ситен човек во бел берберски мантил. Носи кожнена чанта.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Уште мајсторите да ја бојадисаат фасадата во бело, и тој, со жената и двете деца, конечно ќе може да се пресели од оној мравилник во ова спокојно, тивко местенце.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Снопчиња сино полско цвеќе (им го заборавив името), прилично наконтени за своето потекло, ги дошминкуваат приодите до главните „ѕвезди“: бледите божури, кои ги нарекуваат „полски“, старомодните рози, вечерните јаглики...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Слугите биле префрлени во „дел заслуги“ во сутеренот, веднаш до кујната и визбата, што е уште еден важен прекин со дотогашната традиција во Англија ( а која ние сега ја прифаќаме како да постоела отсекогаш – во типично англиските крими-приказни, слугите се „долу“ и тука озборуваат, а горе, во холот, батлерот во бели ракавици ги најавува гостите аристократи).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А замислете: тој седи во белата када полна со сапуница како разгален принц среде море сладолед и ги пее овие чудни звуци.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дојде откај грмушките. Под мишката носеше некоја голема книга а во белото шамивче имаше набрано капини.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Уплашено, се прививаше кон него, а собата, куќата, Градот се подигаа, летнуваа низ воздухот, минувајќи во белиот светол заборав.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Молчиме ние тој вика Молчиме сите тој пее Прокиснува песната негова во белиот дождец на зората и во полето леко се крие Пред прозорецот отворен молчиме молчиме бессоницата и ние.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Загледана во некоја замислена точка на бесконечноста се обидувам да му напакостам на сопственото тело, зошто душата и така ми е одамна затруена од отровот во белите цветови што растеа во недостижноста на тоа веќе загубено време.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сликарот на животот, создавачот на смрта, ткајачот на судбината, златен круг на времето кое ќе нѐ однесе до портата на чистилиштето. -„И што понатаму?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Утре ќе ви биде подобро“, – рекоа луѓето во бели мантили и излегоа од собата гасејќи го светлото.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Како сте? “ – го прашаа луѓето во бели мантили. Tој молчеше.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Толку бев збунет што се најдов во ваква нова средина, што дури во тој момент ми текна дека моето не толку далечно семејство е нешто невообичаено, дека дури и мајка ми и баба ми, кои дури двапати годишно ги чистеа ѕидовите од станот, не беа толку чисти, уредни и вознемирени околу чистотата на куќата како што беше тетка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѕвончето заѕвони и по неколку секунди Французинката стоеше во станот на Ѓорѓија во бела маица со кратки ракави на која беше испишано името на некој ресторан.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се смрзнав во место, исплашен да не скршам или да не уништам нешто, а потоа ги собув чевлите и смрдливите нозе ми пропаднаа во белиот килим, кој беше толку чист што моите чорапи сигурно го навредија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ќе ве ослободам, ќе ги видите ледените скалила што водат горе во белиот свет.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Срам не срам, ќе кажам: Дедо Мраз сосема се загуби и падна во белиот вртлог на бунилото.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Настапи ритмичката секција - девојчињата во бели и црни трикоа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мајка ми свари јајца, две парчиња леб ми намачка со маргарин, меѓу нив парче сирење, еден домат и сето тоа ми го завитка во бела крпа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Луѓе облечни во бели долги кошули се движеа во круг испуштајќи необични звуци во испресечен ритам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Влегува Мира облечена во бела детска униформа, бели чорапи и сандали. Косата фатена во кок.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Гранки фрливме врз нив ветените за крунисување пред олтар... врз гранките земја крвава и ја притегнавме со крш - камења ко вечен запис што во времињата сегашни и идни ќе ги мијат дождови и ветрој ќе ги сушат, ќе ги топлат воздишки и во бели зори ќе болснуваат ко бисер што болснува на гради момини...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наеднаш пред нив се појави селото. Куќите варосани во бело, високо над нив се издига сив чад.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Долу - се тоне во бела магла.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја повикува и довикува не со гласот, зашто гласот се беше претворил во липтеж, ами со дланката завиткана во бел окрвавен завој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во одајата, во која има дваесет ранети, влезе маж во години, облечен во бел мантил.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога стигна до триесеттата, тогаш ѝ се пристори дека една од нив се заниша, се оддели од другите и онака бела од снегот, стројна во сета својa висина и убавина, со гранките спуштени надолу и целата во бела долга руба со небројни мали светленца кои болскаат толку, што ослепуваат очи, тргна кон неа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Цињка се стрчува и кога пречекори праг, забележа дека покрај неа ја нема високата и стројна самовила облечена во бел фустан.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Погледнав околу себе. Немаше никого освен Хелмут во бела едноделна кецела кој студиозно ги гланцаше плочките наѕидот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Те разбирам.“ Се состанувавме цел еден месец - музеи, возења во природа, француски и германски ресторани, сладоледи, романтични барови - пред да се бакнеме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А кога се бакнавме, по филмот „Дејвид и Лиза“ во кинотеката дури во Рајнбек и во ноќ толку студена што ниедна бактерија или вирус не би можеле да преживеат, тоа не беше ништо повеќе од бегло допирање на усните.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Облечен во бела кошула, потклекна пред своите судии што се собраа додека му ја читаа пресудата: “(...) Изречуваме, изговоруваме, пресудуваме и изјавуваме дека ти, Галилеј, поради сопствените објаснувања, изречени за време на процесот, и што си ги признал, си се покажал пред овој инквизициски суд како мошне осомничен за ерес, бидејќи си застапувал учење што е погрешно и спротивно на Светото писмо, имено, дека е Сонцето центар на светот и дека не се движи од исток кон запад и дека Земјата се движи и не е центар на светот и дека е можно да се застапува и брани како веројатно некое мислење и откако неговата содржина била прогласена за спротивна на Светото писмо; и како последица на тоа си се испоставил на сите цензури и казни што светите закони и останатите општи и поединечни законодавства ги вовеле и ги утврдиле против таквите престапници.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од овие со задоволство ќе те помилуваме под услов веднаш со искрено срце и со вистинска вера свечено да се одречеш, да отповикаш и пред нас да ги отфрлиш споменатите заблуди и кривоверства и сите останати заблуди и кривоверства, спротивни на апостолската и католичка црква на начин и во облик што ние ќе ги пропишеме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Инаку, за твојата голема грешка, погубна заблуда и прекршок да не остане сосема неказнета, за во иднина да бидеш повоздржан и за да им бидеш опомена на другите да се воздржат од слични престапи, разгласуваме дека со јавна одлука книгата Дијалози од Галилео Галилеј се забранува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Страниците му летаа под палецот. Потамина запре во белите листови, го отвори именикот токму на буквата Б, на Бри...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Само малку некаде ќе се подотвори и пак во бело ќе се завитка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го гледам: повиено во бели пеленки од УНРА, но со извадени рачиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Облечен во бела припиена кошула која му ги оцртуваше набабрените мускули на градниот кош, некои фраерски фармерки со искинати џебови и патики по најнова мода.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Ама чудно! - ја врти главата Гошко и гледа во белата трага останата од авионот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)