Штом ќе изгрееше сонцето, орлите, во јата, ќе јурнеа од сртот на Потковицата спрема Беговски Ливаѓе, а лукавите штркови ќе ги намамеа во блатата, и тука, на земја, ги убиваа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Надвор веќе се разденуваше. Лаежот на селските кучиња ги собуди галебите, коишто во јата исплашено излетаа и запорија низ езерниот ефир.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но тогаш дојдоа мравки црни петна врз бела руба тревата да ја влечат во дупките и птиците во јата се нафрлија на дворот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Крај нив на брегот и по целото езеро, прелетуваа и гракчеа разни езерски птици: галеби, пајки, гузи, норој, лажичарки, лиски, ибиси, шљуки, лопатарки, нуркачи, чапји, превезани и други; кружеа во јата, шуштеа со крилјата низ воздухот и се спуштаа на езерото, се смируваа за миг и потоа пак се креваа нагоре или се префрлуваа од едно на друго место во езерото.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
На зајдисонце започнуваше руменилото да избива од него, како подземни вулкани, да се шири и да ја бојадисува пурпурно целата вода; птиците ги зафаќа немир, кричат и во јата трчаат по сонцето кое им бега зад планинските врвови; потпалено езерото, блескоти и фрла алови отсјаји в очи.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ги плашеа појавите што се заредија: сонцето никогаш не заоѓало такво, чудно, црвено чиниш како крв да се разлеала по небото; и езерото црвенееше како засирена крв; гракчеа птиците во панична возбуда, кружеа во јата, се префрлуваа од едно место на друго, застануваа на дрвјата и зафатени од црвенилото веднаш бегаа како од пожар и пискаа грозно над селото што луѓето намовнуваа слушајќи ги.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Дури и оние неколку тажачки, жени стари како желки и до нос во црно, секогаш готови над туѓ мртовец да ги споменат своите покојници, без допир една со друга и секоја со свои претчувства, стоела во јато, птици што чекаат ветар да ги однесе некаде во топли и богати краишта.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во просторот помеѓу куќите и рекичката што брзала ослободена од мраз и со поинаква боја заради надојдената снеговица, гласот како да не значел ништо зашто сѐ што ќе се кажело тоа истото веќе некој го мислел, не еден туку повеќето, ако не и сите околу запрегите. Во такви часови и тагата онемувала.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Загледај во сите осамени, сите разделени, и сите ледени врвои и сите ливади зелени, и чуј - додека твоето крило над нив морно се вие како немирно во нив моето срце бие! Не слетувај галебе мој, врати се пак во јатото.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
- Но вие, амбасадоре, се разбира, нема да ловите, туку ќе присуствувате на ловот.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Сега е времето кога туните во јата минуваат крај Сиди Сауд, на педесетина километри од Тунис...
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Поединечно, во јата и во бранови летаат гулаби и се спуштаат на кејот, собираат сѐ што сношти оставија зад себе шетачите.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Само со чисти сонови во чиста Европа Макар што Европа се римува со тропа А некои дури велат дека Европа Им личела на старски дом на историјата И во неа имало пржен воздух преку сите мерки А накај НАТО се одело во јато Освен ако некоја гуска не се загуби по пат Кога се сонувало за Европа и НАТО Не се штедело боја за крвната слика на нацијата Колку подобра крвна слика Толку посилна одбранбена способност
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Денес ја видов ѕвездата што се спушти од танцот на ѕвездите во јато...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Летале над езерото, пловеле во него и птиците шатор, кречман, белец, дива патка, превез, креја, гуза, шчипче и шатка, а обично во есен пловеле и летале дивите патки во јата до сто двесте, често проближувајќи се до брегот.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)