во (предл.) - шума (имн.)

-Да заминеме, момци, во шумата - го прекина Михаил - наскоро сите зборови ќе ги заборавиме.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се тешам, би можело да се рече...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во меѓувреме самоубиецот престана да свири, но веселбата продолжуваше.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најпосле, незабележано за самиот себе, старецот отиде малку на страна, во шумата; тој веќе се беше смирил и акаше без цел околу грмушките и дрвјата; парченца од шишарки и лисја испопаѓаа врз неговата мртва глава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Многу стока и жито се собраа од селото, некои од луѓето се разбегаа по удолните кории во шумата...го однесоа и Јанета, тригодишното синче на соседите... како јаничар: - Еве едно убаво мало! - викаше главниот. - Земете го!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Самата макета претставува предел обраснат во шума, пресечен со модерни асфалтни патишта, со градски и селски населби и реки, низ кои пловат бродови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Штом насетиме нешто, патот ни се знае - право кај нашите в шума.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ги стискам колениците и велам: - За нашите, в шума.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И покрај нашите постојани предупредувања да не им помагате на комунистичките бандити, да се откажете од секакви злосторства против нашата војска, да не ги криете оние што ни пакосат, да не бегате и да не им се придружувате на голтарите в шума - вие сето тоа дрско го отфрливте и го погазивте...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И на другите така ќе им правеле, ако ги разберат дека им помагаат на нашите в шума.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
По плоштадите, крстосниците и ановите во Куско се уште се моткаат патувачки светители престорени во продавачи на чај од кока се уште се моткаат и поети кои си мислат дека баш тие се крадците на огнот и на празникот Инти Рајми со огнот в очи постојано се губат во шумата од незасадени строфи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Во однос на состојбата во која се наоѓале партизаните Ламби ќе истакне “во ова време ние бевме ограничени да јадеме сѐ што ќе најдеме во шумата, желки, листови од бука и др.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Веќе следниот ден Поп отиде во американскиот културен центар во потрага по литература, а Марсо и јас почнавме да го промовираме ликот на Маклабас во „Неидентификуваното шоу на Калиостро и Кракатау“ измислувајќи безброј мали епизоди во кои Маклабас се појавуваше како лик на здивен балкански политичар кој освестувајќи се за реалноста на нештата се повлекува во шумите на „Маусдонија“ и почнува да живее како диво суштество кое себе се става во улога на извршител на некаква сопствена ирационална правда.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И така, на првиот термин (технички организиран од Влатко Галевски кој во текот на проектот доби улога на продуцент, покрај тоа што во почетокот беше снимател) ние неколку лудаци се најдовме во шумите на Водно: Митко Панов, Илија Даскалов, Поп Дучев, Роберт Пашовски, Тони Аџи Николов - музичар и композитор (заедно со М.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Можете да одиграте партија дама или шах, или пак да гледате ТВ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, глупаво би било да не се излегува воопшто во шума затоа што има боцки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тогаш внимателно погледнете се себеси, ако е потребно и со помош на огледалото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еднаш навистина се сретнаа со вистинска мечка високо во шумата, но искусниот снимател ги стивна, ни да продолжат ни да се повлечат додека мечката, непредизвикана, но ‘ржејќи, не си го продолжи патот преку паднатите стебла и мувлестите пенушки, а тие - цела екипа, еден по друг - не ја заобиколија (да ја прескокнат не се осмелија) свежата па дури и расчадена лепешка што ја беше оставила таа среде врвицата, не само за да ги одвраќаат погледите туку и да си ги затнуваат носевите од неа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таму, меѓу гратчето во кое беше роден тој и селото од кое беа слезени неговите, никнат од планината, стуткан во шумата, се белееше еден манастир, небаре откршен белутрак од надојден порој.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Децата тргнаа. Кога дојдоа до она место каде што патот навлегуваше во шумата, се свртеа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Папратот почна да ја отфрла својата темно зелена боја, овошките покрај потокот се прошараа со жолти лисја, но највидливо беше присуството на есента во шумата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не помина многу и на патчето од долната страна се покажа човек на коњ, ситен како некоја бубалка, лазеше можеби една минута по патот и заедно со него се изгуби во шумата над чистинката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На крај тој се смачкува во шумата, но мувите си побегнуваат благодарејќи на својата леснотија. (218) 12 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Потоа, кога нашите ќе отстапеа во шумата, тие излегуваа од окопите, ги собираа на куп убиените, ги натураа со бензин и ги палеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги ископачуваа трњето и капините, го сметуваа подот на црквата, ги варосуваа дрвјата наоколу, ги изрибуваа и ги поправаа коритата, а приквечер, пред зајдисонце, се распрснуваа во шумата и додека оттаму се слушаше само нивното Ихиии, свирачот продолжуваше да седи на каменот и да свири на к’рнетата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На Градишки Рид, кој е, всушност, јужен лак на Потковицата, стотина метри источно од Градишки Пат, незабележливи на прв поглед, зашто се сокриени во шумата, затрупани во земја и сосема непознати за дошлаците, има остатоци од стара населба - расфрлани камења, покривни плочи, парченца ќерамика и слично.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таму, на Чауле, на местата каде што гореа нашите војници, и ден-денеска не расте трева.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од неа, од Градишка Вода, истекува мала бразда, која спуштајќи се низ падините, во шумата ги собира попатните води од другите, помалите и безимени извори, и долу, во полето ја формира Голема Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тие овдека не се најдуваат на некое бележито место, под осамена оскруша, под осамен глог, или под осамен џбун од диви рози, туку се таат во некој густиж во шумата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Достасаа Озновци од Прилеп и од Битола; иследуваа, сослушуваа, држеа конференции и кога не им појде од рака да посочат кој го убил Пената, прогласија дека реакција во Потковицата има исфрлено комити во шумата, дека тие, комитите, дење си седат дома и работат по полето, а ноќе бегаат во гората и убиваат, па ја вооружија младежта и почнаа да ја пребаруваат шумата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Спуштајќи се право прудолу од Чауле и рамно по средината негова, по добро натратено патче, го разгазиле овчарите и сите желници кои од Потковицата се искачуваат на врвот за оттаму да ја гледаат околната, во заветрината што ја сочинуваат јужниот и источниот лак, длабоко во шумата, човек ќе наиде на густиж од диви рози, капини и бршлан.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Над густижот се разгранува див орев, на неговите гранки и на капините наоколу скапува разна облека, машка и женска, и според везот празнична, а внатре, во густижот, во една спила, се таи, во усама, Молитвена Вода. спилата целата е исчадена и искапана со восок, а од кладенецот, место бразда, прудолу низ шумата и низ полето, спрема наслебата во Потковицата, води добро разгазено патче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се ведат - во населбата: на покривите на куќите, на таваните, под стреите, во кошарите, во пондилите, во амбарите, во крошните на дрвјата, во ѕидиштата; - во полето: во житјата, по меѓите, на лединките покрај патиштата, во ливадите во тревиштата; - по ридиштата: во шумата, на гранките на дрвјата, на голините, во камењарот и спилите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Најгорниот ток на Голема Вода, пак, оној во шумата и сè до Градиште, се вика Бабунски Дол, а со тоа име се врзува едно друго предание, кое се измешува со историјата и си има своја поткрепа во неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ланската година, во пролетта, кога Јаузоските раетини кршеа камен за новата кула Јаузоска, Андон Анѓелов Јанчески, вториот Анѓелов син, бил искачен најгоре на спилата и како што измавнувал со чеканот, однатре од спилата бувот му се џитнал право в лице и додека Андон се тркалал прудолу по спилата, тој, бувот, како од праќа фрлен, се изгубил во шумата под Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Водата негова, за разлика од водата на оној во шумата, многу е слатка и лесна е за пиење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од нив небото на Потковицата никогаш не е испразнето, нивните страгорења и нивниот цвркот, во пролет и во лето, како водопад се истура во тишината, а таа во себе ги прибира и другите притоки на гласови, оние на жегалците и жабите, за на зима, таа, тишината, под високо настожен снег сосема, сосема и сѐ да поплати.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во секој случај, си мислеше, ако се согласи да му верува, го има потребниот податок, то ест дека никој не е скриен во шумата, како што се соменва, то ест дека нема кој да го нападне оттаму в грб кога тој ќе нападне на Имотот?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги проколнував во себе и убавиот ден што нè натера да завлеземе подлабоко во шумата, и кутнатата бука што ни се испречи на патот, и мигот што се совпадна со искокнувањето на срнчето од под буката, и моето кревање на секирата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Запиравме на некоја од тие зелени, чудесно убави полјанки, ги врзувавме коњите да пасат и, откако ќе се одморевме, завлегувавме во шумата да береме дрва.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Елките в шума се многу поубави, - рече таа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
За разлика од философите, кои живеат од репродуктивната економија на теориските знаци, „литературата полноправно се движи во шума, во светот како во џунгла, низ која мора храбро да се пробива“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Денес е студено и слушам како снегот паѓа од гранките и како пукаат дрвјата во шумата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Додека ние се повлекуваме сомневајќи се, Енценсбергер елегантно го поентира својот поетски став.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тивко е.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сенката се опијануваше, се кривеше, бегаше.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сите птици се в шума, зошто тој да биде в кафез.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И одеднаш, настана црна темница во шумата, и само буквите од словото незнајно на штичката почнаа да светат со светлина сто пати, многу пати посјајна од онаа на огнот наш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја позедов, рацете ми трепереа, и видов: тоа беше сосема истата штичка што пред зајдисонце ја запаливме во шумата, ние дванаесетмина бедни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По пат ги задржаа во шумата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние бевме во планините, во шумите, во рововите, во бункерите, во земјанките, во постојани маршеви и тоа само ноќе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ноќе ги собраа, некаде во шума, во планина ги однесоа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш, таа година, пред да не соберат и не испратат надвор од дома, го дишевме истиот воздух со нашите партизани, се врткавме меѓу нив, ги допиравме нивните пушки и автомати и жалевме што не сме поголеми и ние да одиме в планина, в шума заедно со нив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Видоа голем број луѓе во униформи и во цивилна облека, а во шумата беа скриени санитетски коли.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Одеа со бавен чекор, чиниш го мереа патот, свртија лево и ја фатија благата угорнина и влегоа во шумата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пред изгревот на сонцето ги однесоа во шумата над Дреново.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сами се спасија, криејќи се во шумите и во влажните планински пештери.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Раснел близу до Минхен, а доволно длабоко во природата; додека татко му сликал, тој бил покрај неговиот штафелај по полињата, до потоците и во шумата во околината на домот; остатокот од денот го минувал со мајка си, која понекогаш му читала поезија и му свирела на пијано.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А сепак тоа идилично постоење не ја намалувало тагата на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Отсега, ќе живеат тајно, во шумите: таа, Мајката и тоа, под светлината на денот – жилаво итар немирко што се провлекува низ најскриените патеки или мрзеливо, оптегнат на карпата, ги впива сонцевите зраци; откако бувот ќе зачуди - - змивче, што нечујно се претопува во темнините, во потрага по птичји гнезда.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
до госпоѓицата осуденик допираат само крпчиња пареа од одалечениот свет- бледите испарувања се распрснуваат низ шумата- нема каде да се оди- за госпоѓицата осуденик нема ни најмало патче- таа всушност и не постои- дише чекори зборува дури се храни и води љубов но животот прекинал со неа ни здивче ветер- во шумата сум- во салата сум-
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Придодадени беа само неколку хотели, враснати во шумата – се сместивме во скромната, но чиста соба во еден од нив.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во неколку долги чекори го помина бришаниот простор и навлезе во шумата над селото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Снегот не го чувстуваше под нозете, како да се движеше лебдејќи на неколку сантиметри над земјата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Двете топло му се заблагодарија на ловецот и радосни направија забава за сите луѓе и животни во шумата.“, заврши мајката.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во 1738 година беше растргнат од кучиња во шума.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Многупати вршеше походи против должниците и толку ги сакаше јавните собири, што не даваше да се вршат никакви телесни казни без свое присуство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зачекоре по таа длабока дира, по неа навлезе и во шумата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше тој дека од прозорецот над него можат да се заискрат оние опасни трескотници, кои не му беа непознати и пред кои тој којзнае колкупати во својот волчешки век недосежен се засолнувал во шумата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
После се развидуваше, а тие тројца, пред да навлезат во шумата, се обѕрнаа уште еднаш да го видат селото и не видоа ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дресерот носеше на себе заштитни алишта, ракавици и кај секое куче ќе предизвикаше бес; а потоа и целата група кучиња, ќе ги раздразнеше до таа мера што тие ужасно лаеја, квичеа, напинаа на синџирите да ги скинат, а потеа сам одеше и се криеше во шумата; кога ќе се скриеше, војниците ги пуштаа кучињата и тие, лаејќи и душкајќи по неговите траги, го наоѓаа каде што беше скриен; му се нафрлуваа, но војниците ги сепнуваа, ги задржуваа и ги тргаа за синџирите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го бараа во куќата: по соби, по керали, по тавани, по дупките од ѕидовите, но никаде го немаше; го бараа во колибата, во шеварот, во трските, во плитката и длабоката вода, но и тука го немаше; го бараа во шумата, во планината, по дрвјата, по листовниците, по пештерите, но и тука го немаше; го бараа по падините, по ниските и високите тревје, по билките и растенијата, но и тука го немаше; го бараа по дупките од сите ливоти и животни, но и тука го немаше; прашуваа луѓе од други села, од други места, прашуваа до кај што некој ќе стасаше, но никаде го немаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога помладиот војник исчезна во шумата, постариот се врати назад, излезе на патот за в град, погледна уште еднаш назад кон шумата и плукна бесно: „Пуф, со кого ќе крепиш фронт - кога и меѓу нас има такви...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа јас добро го видов на фронтот: додека траеше затишјето меѓу нас и непријателот, тие рикаа во шумите, се давеа меѓу себе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Моја работа”, свика помладиот и завлезе во шумата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И таа ќе си замине во шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се слуша „јуриш“ ! И излегуваме од окопите. Одново се пикаме во шумата. Шумата јачи, татони од „урааа“ !
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А во шума двапати врне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега гледам дека ноќта била најдебела овдека. Во шумата. Никаде не е толку трудна ноќта како меѓу буките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гласот ѝ ѕвечи во шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И бегам од лединката. Се пикам во шумата. Се пикам, а во умот ми се врти Гоше Љубин.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Влегуваме во шумата, се пикаме под дрвјата, под буките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај трча Уља, вели Јоше Свирачот, кај се загна онака, Уља. - По Горица, велам, ја остави заспана во шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како козарите што бегаа од нас, кога влеговме во шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Биле вешти занаетчии: за малку леб од вршник, варен компир, изварка со лути пиперки или пресолена пастрма, ги прекројувале нагнилите куќни покриви, ваделе за две деца беневречиња од стари таткови или дедови тулуми од тежок валавичарски шајак, крпеле или делкале нови каци, крбла, корита.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секој од нив имал свое стебло под чии длабоки корења издлабил легло врз црна, од распаднато месо мека земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во плевната биле четири жени, сите како од еден јагленен калап извлечени во шума на ќумурџии- волшебници.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се извлекол од својот грч и укнал низ врелата празнина на устата, пламнал од утробата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа и трите букови стебла биле највисоки во шумата на која никој немал тапија, ни везир ни валија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Знае господ набожните да ги избави од напаст и знае неправедниците, мачејќи ги, да ги чува за судниот ден, ја пелтечел Посланицата на апостолот Петар или нешто друго од Новиот завет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Биле ветроепци: кога не им се работело, местеле по ридиштата примки за еребици, барале рекички од кои со приготвени кошови ќе извадат риба или во шумата покривале со лисја стапици за дивина, па фатиле болвлива лисица и срнец со бел задник. Лапале и полжави и желки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И јас знам. Те видов во шумата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во шумата полека се пластеше темница. Косо издолжените сенки на дрвјата се распливнаа, во далечина планинскиот срт порасна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но се премисли кога виде неколку жени во униформи, кои ги пречекуваа на вратата од автобусот и им ги покриваа главите со наметки за да не накиснат, а потоа ги поставуваа во ред еднододруго, водејќи ги тивко и со решителен ритмичен чекор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, сега дојде часот да мислам на своето спасување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Многу луѓе го пружаат својот колк и одвај ја слушаат секирата во шумата, а камоли како им се приближува.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нешто како ветар кога влегува во шума, меѓу суви лисја.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Под ноктите ѝ влегуваше кирта од кожата, ама јадеж не ѝ се јавуваше. Како да чешаше туѓа глава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Автобусот штотуку влегуваше во поплочениот двор на една огромна, волшебна зграда, која прилегаше на старо напуштено место во шума со огромни дрвја.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Исто како кога овцата ќе ја оставиш во шума полна со волци.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таму, зад реката што ќе ја минеме на сплав, во шумата на четирите годишните времиња, во таа зелена татковина, цвркотеа птици.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ноќе се слушаа утки. Ги плашеше шушкањето на сувите лисја под нашите нозе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Деновите во шумата на четирите годишни времиња не траеја долго. А ни ноќите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Облечен е во волнени бечви што ги понесол од дома и завиткан со волнено шалче околу вратот исто така понесено од дома; само блузата и капата на него војнички; кошулата му е сошиена од падобранско крило; седи на една пењушка во шумата и пред себе држи автомат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дали ме смета тој за странка само, за отуѓеност и бројка, за стебло во шумите под број, камче во реките под број, кратер на месецот под број?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Коан #2 Старецот во шумата за којашто ме праша сигурно е нем.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И во една дебата крај книгите на Камилски, кога Татко тврдеше дека конечно Балканот останува најсложениот лавиринт, Климент Камилски, покажувајќи му ја книгата на Рене Декарт Распправа за методата методата (Discours de la methode), му рече: Знаеш ли, пријателе, што им советувал Декарт на изгубените патници во шумата?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Веќе три дни во шумата беше безмилосна спрема неа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се случи така што никогаш повеќе не дојдоа на чистинката во шумата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа протресе со главата, очигледно како предупредување да не зборува, потоа ги раздели грмушките и брзо го поведе по тесната патека во шумата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Би можеле повторно да отидеме на она место во шумата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беа договорени повторно да отидат до чистинката во шумата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му се фрли во прегратка, го бакна речиси насилнички, и еден миг подоцна си го проби патот меѓу гранките и исчезна во шумата, правејќи сосем малку врева.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога не одеше по риба, одеше во шумата да собираш печурки.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Трчаа луѓето, фаќаа пусија, замавнуваа со стаповите, бодинаа со вилата, пукаа со пушки, но него некоја среќа го служеше: целото искрвавено ќе одмаглеше во шумата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога го слегоа и минаа низ дворот, кучето (што остана живо од ”кучеубијците” благодарение на Богуле што го скри в шума) пак излета од куќичката, но овој пат не залаа на Илко како порано, туку немо гледаше во ковчегот и луѓето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога го видоа луѓето се возбудија и започна хајка по него: истрчуваа луѓето од куќите, со вили, со секири, со пушки, го бркаа, пукаа на него, но куршумот никако да го фати; скокаше тоа преку плотовите, ендеците, се вовираше низ грмушките и пак шмугнуваше в шума.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во 93-та ја одржавме и втората хакерска конференција во полдерите северно од Амстердам, во шумите под шатори, имаше 600-700 луѓе и беше фантастично. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 127
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од добрата храна, чистиот воздух и физичката работа во шумата, жолтилото на лицето почна да го остава, а да се појавува слабо руменило.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сакале да глумат партизани во шума проклетници кои се хранат со мрши во шумата стрелаа невини срни во градот убиваа човечки души
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Долета како што му личи на орел, Со грмежи што јачеа во шумата Со кисела пот во вратот, Со пена во клунот, Со крв на ноктите.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Тамо, о мила, во шума, во гора, При ветер прохладен, во глабока зора, Радостно славеј сја разбудват от сон И слатко и мило песни пеит он.
„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)
Се искачија рано изутрина во шумата над манастирот водејќи ги со себе манастирските кучиња.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но отпрвин пуштете ме да ја испијам сета роса од пајаковите лулки во шумата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дури тогаш исправи се и појди в шума да ги закопаш мртвите раце и мртвата птичја сенка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зашто не сакаше да се замери, но и со волја ја работеше работата:како што го слушаше кљакањето на секирите во шумата така му се чинеше оти е во брезничка планина, со свои луѓе, по дрва, како што имаа обичај групно да одат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во неделите војниците во групи одеа дури далеку некаде назад во шумата, кај некое изворче, правеа прошетки и до манастирот горе во долот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Влегоа во шумата кон долот под нив и веќе излегоа на дрварскиот пат, кон Бучалата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Потоа скршна по една селска тесна патека од друмот во шумата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во шумата татни удар на секира.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Вели: Џумкава ја спечелив горе, во шумата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не можел ништо друго да стори освен да се сокрие во шумата и да чека цел ден во најдлабокиот честар, додека новата ноќ не им ја подари на неговите крилја можноста таинствено да запливаат во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„А знам и кога. Во шумата кога ја барав кравата, а најдов шатор!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А и тој некако ѝ признал како му се случило да се најде во шумата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Буба тогаш убаво си ја затвори својата куќичка и отиде во шумата по храна, не верувајќи дека Беба ќе ѝ го врати украденото.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш жената му рече на шумарот: - Или него врати го во шумата, или јас таму ќе побегнам.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Куќичките им беа прекрасни, во раскошните крошни од дрвјата во шумата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Зошто не одиш и ти како мене да се помачиш малку во шумата да собираш храна, туку земаш оттука, на готово!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Другиот ден, утрото, Буба ја стави кошничката преку рамо и, наместо да замине во шумата по храна, се скри во крошната на едно блиско дрво.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
И, како што велиш, ако поминат таму, на Вичо, тогаш на каква кривина ќе се најдеме?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Гледав во црневицата, во толпата, во шумата црна и чемерна и никаде не можев да ја видам мама...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Горе, на свијокот: се проби во шумата сноп светлина од фарот на камионот предводник на колоната.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ѝ пратив збор по еден мој познајник и таа дојде во шумата каде што се одмораше нашиот одред.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Им затреперуваат брадите. Затреперуваат образите. Загледани во ливчето хартија, одвај ја подголтуваат насобраната плунка. Се шират зениците.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Седи си мадро и не прави будалштини.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога излегоа се слушна команда за постројување.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со првите партизани и тој отиде во шумата и, ете, оттогаш веќе две години ништо не знам за него.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ете, погледни ја мајка ти, Кире, погпедни ја...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Насамо, кога се разбудувам во ниедно време, си зборувам; камионите кога поминуваат, трчам да го видам, чекам и за мене некој да фрли книга со добри вести за син ми, ете, за мене нема ништо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа тие нѐ собраа и ни рекоа: - Момци! Треба да се покажеме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ние се повлековме во шумата и ноќе се вративме во поранешниот логор, оној до Горица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во зорите не разбудија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Натаму, во шумата, се гледаа свежо ископани ровови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сабајлето не собраа во ливадата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кире, со клечка долго чепка и рие во земјата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Поминавме низ Штрково, потоа низ П’пли и ни рекоа да застаниме во шумата над џадето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ветрот ни го фрлаше в очи, во ракавите. ни го пикаше зад јаките.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога почнавме да навлегуваме во шумата, ни рекоа да застанеме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Земјата блада песот нејзин плиска пена леплива и бледа ко долго помнење меѓу студеното камено писмо на вечните куќи и нашата разбудена сладостраст додека се губиме во шумата обострано!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Го најдов врзан во шумата, - рече.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Го бараа во шаторот, го немаше; го бараа во шумата, го немаше; го бараа кај реката, го немаше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја зеде кутијата и влезе длабоко во шумата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Најпосле стасаа во шумата каде што требаше да се постави логорот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Дачо, при слегувањето од дрвото, падна... Стрчнаа сите во шумата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Го пуштија и тоа фати некаде во шумата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Насетувајќи ги под белиот чаршав облиците на мажот, таа го сонеше како ловецот млад елен што преплашено бега во шумите, чувствувајќи дека е следен.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Лазиме и се бориме со угорницата. Накачивме во шумата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се слуша некоја птица да пее во шумата и си мислам дека сум отишла во некој друг свет, во некое друго време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ги пеглам така на некоја лединка во шумата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се загубив во шумата и ме фатија...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во шума или во населено место.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Крстатни орли горе се вијат, в шумици диви ѕверој се кријат, долиње стрмни долу се сечат, рекички бистри брзо ми течат...
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
И одеднаш пред него се испречи бушаво планинско човече, непотстрижено откако е родено, со чпртав нос, со очи на див елен, човече кое чека само да му тутнеш нешто в муцка, па да ја смагли во шумата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И темјанушките не ги расадувам. Прават грмушки, јадри се и мирисни како во шума.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Една група луѓе кои биле против партизаните, во септември биле донесени, стрелани и оставени незакопани во шумата".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На 15 јануари 1945 година до американскиот шеф на воените мисии во Белград е доставен список на членовите на АСНОМ избрани на Второто заседание на АСНОМ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тој нагласува дека "лидерите на Македонија се свртени кон иднината и тие се надеваат дека ќе формираат една обединета Македонија, која би се состоела од она што некогаш се викало Јужна Србија, Грчка Македонија и Бугарска Македонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Коментарот на изворот е дека од луѓето што се погодени со мобилизацијата поголем број бегаат во шумите отколку што ѝ се придружуваат на армијата".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Од трчање и влечење во шумата и ливадите, лактовите и стапалата им се голи, искинати фустаните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гледа на толпата луѓе собрани во шумата..
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така, како што беа, ги собраа и ги одведоа во шумата, во планината и нивјето ми останаа неорaни, несеени, скапа грозјето на прачка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Колоната - сега се лизга прудолу, што побрзо мора да стигне до првите борови - да влезе во шумата, да јa снема во неа, да биде невидлива, а потоа ако сака нека кружи проклетото што долетува од Рупишта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И наеднаш еден друг глас небаре ко гром се растури над ливадата: - Станвајте!!! - падна зарипната команда, се испокрши од стеблата и се изгуби во шумата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И, гледајќи ги нив со чашите в рака и тие, со дрвените цокули, решив и му ја спраштив во слободата, та неа, кутрата, си мислев ќе ја најдам во планињето што немаат крај, во висините до под небо, во далнините и во шумите зелени и ширни, во видикот до кај што ти око гледа....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Денот го поминав во шумата кај Стење и ноќта ја преминав границата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка заспиваше последна. Со скоро замижани очи таа напнато вслушана во дедовото раскажување, се гледаше себе си како добра самовила којa им помага на сакатите и слепите, на гладните и жедните, заскитаните ги изведува на пат, се гледаше како во шумата си игра со зајачињата и верверичките и како со долга расплетена коса и со бел фустан до пети - игра по ливадите и лединките и собира цвеќе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Шо вели? - Те опитва зошто избегаа во шумата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Тој погледна горе во шумата. Од таму затрака автоматски рафал. Над главите свиреж на куршуми.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Долго го чекаа и тие кои беа затворени и интернирани и тие кои ноќе беа грабнувани од дома и чекаа судење или беа задушувани со обична жица и тие кои се криеја во шумите и само ноќе скришум навраќа дома.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги спотерав овците на кај селото, палтото го обесив на една врба и му ја спраштив во шумата, кај партизаните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Влезе во шумата. Папрад висок и густ и под него ројови шумски јаготки. Црвени.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му го донесоа во неговата земјанка што беше ископана длабоко во шумата во падините на Олимп. Беше јуни 1946 година.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Честопати ме пресретнуваа де полицајци де војници и ме испрашуваа дали во шумите има партизани и дали им носам леб.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Утредента кога станале, веќе ја немало- си се вратила во шумата оставајќи нè во надеж дека можеби еден ден пак ќе ни дојде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога имав 12 или 13 години, секој ден со коњот излегував од село и одев по дрва в шума.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
ГАВРИЛ: Во шума сум. Ќе ме изедат волци.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Оди во шума – волци, излези надвор – ајдуци.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ако појдев во шумата, ќе барав нешто во кое можев и самата да се прпознаам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ВО ШУМАТА Дојдовме до Црна Река, и така, облечени ја прегазивме, потоа нагоре влеговме во шумата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тука беше и кметот на селото, па ми довикна: Абре Милке, да не одиш горе во шумата?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По некое време застанавме во шумата, почувствував како не можам да дишам од чад.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Зад црквата стрчеа високи јаворови дрвја кои преминуваа во шумата на Кожле, на чиј почеток стоеше амбарот, секогаш полн.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми се пристори ли или навистина нешто зашушка во шумата близу нас, не знам, ама не чекав веќе ни миг туку ја зграпчив Дена за рака и почнав да ја влечкам по себе, речиси трчајќи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бато, батенце, ех, да си сега тука, сѐ би било полесно...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Па, па... па знам дека се големи, страшни, дека таму живеат животни, дека кога Црвенкапа тргнала кај баба ѝ го сретнала во шумата страшниот волк...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мене не ми се случува ни дење да отидам в шума, а камоли ноќе и тоа сама, со едно многу мало девојче, кое не се плаши зашто не знае дека може да е навистина страшно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Полека ма, дадо (таа мене така ме вика), ќе ми ја откорнеш раката!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Бреза – строго ме погледна тетка ми Оце – ќе те убијам ако ја заплашуваш, да знаеш, лошо ќе биде за сите, оти Дена ќе прави проблеми во Маврово ако почне да се плаши.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаев јас, ги имав слушнато ловџиите, пријателите на моите, кога раскажуваат разни возбудливи ловечки приказни седнати крај нашиот камин и многу ми беше јасно дека е неразумно што се оддалечуваме од куќата, ама не знам зошто, сè некако го одлагав враќањето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татичко, кога ти би знаел, не би ме оставил вака сама во шумата, сигурно би презел нешто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Му го намириса итрата лисица јадењето и го намами во шумата, демек таа имала поубаво јадење да му даде.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)