ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Курто: Ако случајно до утре не го напишеш мојот состав по македонски или ако на учителката не ѝ се допадне ќе те натерам ова што е во шишето да го испиеш! И тоа на екс!

Личиш на оние подрумски стаорци кои се закануваат да загосподарат со градот! (Со забите го отвора шишето)

Знаеш ли дека ова е првпат да мочам во твоето млеко?! (Моча во шишето) Се надевам дека не и последен!

Има веќе три години како мочам во шишиња!

Курто: Тој е кикирики курва! Сите се држат за стомак од смеење.

- А кога велев јас, - вели некој од нас. – Кога ти велев главо дебела, гледај кога ни се јаде да јадеме, кога ни се спие да спиеме, и кога што ни се прави да правиме, ама ти – не: ти затвораше ветер во шише со цел да го продаваш како лек за човештвото.

Секој крив и куц што врви застанува и чукнува на џамот, или фрла грутка земја или мало камче, или го издолжува вратот и ни гледа во тавата со храна и во шишето ракија, ако имаме.

Подоцна, во перформансот Вечерата на сите светци, целата акција дотолку беше изменета што во векната леб беа скриени повеќе стотици парички, додека во шишето за вино сега имаше златна течност. Lazer сега врескајќи најсилно што може цитираше текст од библијата.

Истанбулската вода не е питка а оваа што се продава, во чашки или во шишиња, по рестораните, се довлекува од други места и со нејзината продажба многу луѓе печалат убава пара.

Се чувствував како во шише.

Се чувствував како во шише.

До кога де?! – нервозно допрашува постариот и го запечатува одговорот во шише.

Кружат шишињата со ракија од рака до рака, паѓаат наздравувања, благослови, едно од друго поубави, помладите поздравуваат со сегашен јазик, а старците вадат од сеќавањата некакви стари зборови, па ги везат и ги редат во долги наздравувања, ракијата во шишињата се смалува, а расположението, расте.

- Не пиеме ни тиквешко во шишиња. - Лесна работа. Ќе ви дадеме домашно од бочва.

Грдан погледна во шишето, бистро како вода и без етикета, сакаше да праша по навик од каде ѝ е таа домашна ракија, но веднаш се сети дека тоа сега би имало некое задно значење, па само посегна по својата торба.

Во текот на еден живот човековото Јас е обликувано од искуството онака како што морето обликува камен во текот на столетија; Јас е она што го издвојува секое човечко суштество од остатокот на светот, но Јас е и она преку што човечкото суштество се поврзува со светот; Јас е центарот на гравитација на сопствениот универзум, тоа е чувството за себе и светот.

Еден човек, чувствувајќи ја таа отцепеност од постоењето, една вечер очајно си зборува самиот со себе: “Се чувствувам како да сум во шише.

Се чувствувам како сѐ да е надвор од мене и не може да ме допре.

Како брод во шише, заштитен од бури, но не може да плови.” .

Дури кога ќе го крене да се напие, забележува дека во шишето има сосем малку за пиење.)

Колку повеќе се приближува до крајот на песната која што ќе ја пее, толку повеќе ѝ се очите во шишето. Пее).

Тврдоглаво се удираа во шишето од ламбата за да го уталожи гневот, тој започнува да ја следи хаосната игра на инсектите.

Го враќа перото во шишето со мастило, повторно го опфаќа цртежот со поглед, потоа, држејќи ги рацете на грбот, шета низ одајата.

Кока-кола во шише (варијанта срча, не пластика) беше дел од нашето секојдневие.

Чистачката со дремлива зачуденост го гледа свитокот, текстот не го разбира, некои чудни спојки, чудни ченгелчиња, некое “писмо во шише”...

Татенцето така мајсторски ќе ја извезеше сета работа, се колнам, потоа и самиот ѓавол беше втеран в шише.

Кога се гледаше одозгора, течноста изгледаше речиси црна, но во шишето блескаше со боја на рубин.

Пред неколку години при копањето на темелите за да се прошират манастирските конаци, се најде ќуп со вино убаво запечатен со глина: виното беше густо како мед; мајсторите што ги градеа конаците, им рече отец Серафим, а и калуѓерите, земаа по една лајца, го раствораа во шише со вода и пиеја; тоа делуваше опојно и им се чинеше дека лебдат.

Не обрнувајќи внимание на филмот кој повеќе или помалку се одвива на платното во авионот (и кој пригодно е стопиран среде една сцена на потера со специјални ефекти), се потчукнуваме со рабовите на чашите при при­душе­ната светлина на кабината и наздравуваме на Нашата Приказна До Сега, која можеби допрва почнува благодарејќи на тоа што обајцата забележавме дека нејзиниот/мојот привлечен сосед во списанието на авио-компанијата ја гледа истата илустрирана статија - „Островски засолништа”, да речеме дека се вика - и во еден забавен разговор откриваме дека обај­цата во едно претходно животно поглавје еднаш сме престојувале во оми­леното засолниште на оној другиот, речиси иако не баш во исто време, но заправо во ист хотелски комплекс, Кајо Олвидадо, и, освен тоа - пази сега - дека обајцата во текот на тие романтични ескапади (едниот тогашен пар бил венчан, но не на меден месец, другиот бил на меден месец, но не и венчан), нуркајќи долж коралниот гебен близу до плажата сме пронашле и земале по една страница искината, одлепена или на друг начин одвоена од некој роман во мек повез и ставена во шише како повик за помош; нејзината била сува како коска, на дното на морето, во добро затворено мало шише од рум поради необјасниви причини до пола наполнето со камчиња за да потоне, а неговата парадоксално плуташе во исто така добро затворено бардаче за вино полно со морска вода и поставено на суво место високо на коралниот гребен. Quelle coincedence! Quel симпатична средба, сега кога се сретнавме!

Христијанската доктрина учи дека човекот мора да го загуби својот живот за да го пронајде, и тоа не е чиста софистичка проповед од Отсекот за изгубени и пронајдени работи, бидејќи човек стварно може да пронајде нешто што претходно не изгубил: паричка во трева; порака во шише адресирана на некого; совршено добар пар женски наочари за сонце на пет метри длабочина на еден корален остров и, плутајќи блиску, палимпсестна страница од некој роман или кус расказ (повеќе читлива отколку разбирлива, барем вон контекстот, наспроти потопувањето), како некоја сирена да е прекината среде читање; сјаен нов животен партнер; наративен глас со кој може не само да се почне туку и да се продолжи понатаму и понатаму и понатаму предвидливата приказна.

И точно, не видов кога парапсихологот- вентрикулист со својата вилушка ми ги трансферираше ко божја солза прочистените сигнали што доаѓаа од антените на атомската мравка...

Тогаш си доаѓал.” M Не, туку тогаш ги набивав во шише, ко бродови ко краставици, моите стари пријатели Мижираб и Мирикул.

Не е тоа она влегување на коешто би помислило секое машко. Тоа е како четката кога влегува во шишето пред да се прави зимницата.

Пред да се стемни, баба ми ѝ рече на мама да извади туршија додека се гледа, а дедо ми притури ракија од бинлакот под тремот во шишето иако тоа беше речиси полно до половината.