Влегувам во амбулантата: во чекалницата седи само балерината Клавдија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Така, другите патници, меѓу нив и девојките од Институтот, жената Монолог и мажот Ехо и бебето (а каде се другите), сега насмеано и тивко во прегратката на мајка му, продолжија кон повисоките нивоа на аеродромската зграда, а јас бев принуден да ѝ се придружам на интернационалната нешенгеноидна група во чекалницата веднаш до влезот.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Поточно, таа и нејзиниот монолог, зашто Тој беше нејзиното ехо.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Но, затоа не можев да погрешам од каде се двете девојки, полово одделени на чекор едни од други.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Само ние двајца мрдаме во чекалницата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дури тогаш се сетив за нејзиното липање во чекалницата кај Подувкина.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Излегувам, а Клавдија уште седи во чекалницата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Според турканицата пред шалтерот за багаж, во чекалницата, а и внатре, во леталото, авионот Скопје – Виена може да заличи на автобус со крилја.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)