Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Системот на старото грузиско писмо можел да му биде познат само на еден добро образован филолог, каков што бил Константин.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Симбол Интересна е симболиката на името на Исус, напишано со глаголица и во онаа скратена форма, каква што е во употреба во црквата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мозаиците и фреските во црквата Хора во Константинопол, покажуват енергија, свежина и убавина во споредба со кои италијанските творби изгледале примитивни и сурови.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја однесоа во Злетово на крштевка: Во црква Пресвета Богородица па свештеникот Богољуб на девојчето ѝ го даде името Радојка од кумот Ѓорѓи.. Тоа дете сум ЈАС!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Задушница е и сите мажи и жени одат в црква.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Божем случајно се среќава со еден абдал и како божем нешто да му рече, да не му рече, не можев добро ни да видам ни да чујам, а во меѓувреме се надјов да гледам што се случува еден друг ден изутрината кога луѓето одат в црква.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Што е тоа што ги влече срцата на луѓето да одат во црквата?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тука, среде во црквата, во оревов сандак, изрежан со разни шари, лежи еден војвода.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тогај, беше 1858, се зазедов да се изгради нова црква, да се исправи камбанарија со камбана и што е најважно, во црквата се отвори и училиште и подоцна јас го донесов нашиов учител Димитрија да ги учи децата на народен јазик.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Записите на патописците досега ги сфаќав како литература која може да содржи произволности, но денеска на камбаната во црквата ја сретнав годината 1861 и имиња на луѓе со име и со презиме кои дарувале во свое име од доброчинителни побуди и за да ја стекнат милоста божја.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зашто, не се трпело веќе, Никола отишол дотаму што побарал и успеал да биде насликан дури и во црквата меѓу светците.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сепак, нема ден, а да не помислам на него.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ѝ се лутеше на баба ни, кога таа одеше во црква. Ни ги фрлаше велигденските јајца.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Брат ми Спиро му беше курир на Пандо Дуковски кој се криеше во црквата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Воопшто, и нека тоа биде крај на овој двоглав текст, демократичноста истовремено е предност и недостаток на мејл-артот бидејќи, ако го прифатиме советот на Лиотар, „треба да им се спротивставиме на консензусот на вкусовите и на утехата на добрите облици”, не претворајќи ја уметноста во пошта, кога веќе дефинитивно пропадна обидот да се претвори во црква. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 13 ]

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога влегував во црквата, пред нејзиниот портал се сликаа луѓе, кои однатре излегуваа од крштевање - една млада Французинка со себе носеше едно негорче, веројатно од брак со негар, но тој не беше присутен.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во овој град на Меза постои стара црква од петнаесеттиот век, но затоа пак во Лиеж, во црквата „Сан Бартелеми“, се наоѓа казан за крштевање, изработен од дванаесеттиот век од мајстори во Уј, кој по својата уметничка вредност, како што пишува во книгата, се споредува со многузначајните дела од времето на италијанската ренесанса.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Моментно заборавив дека се наоѓам в црква и, изморен, уживав занесен во мелодиите на Лист.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во црквата Свети Вид, градена во разни стилови, се наоѓа саркофагот на Карло Велики, творецот на модерна Чешка, а во криптата се и гробовите на неговите четири жени. Сето тоа е внесено длабоко под земја, во темелите на црквата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во црквата владееше некакво шаренило: едни се молеа, а, други се одмараа на столовите во дното и пишуваа на разгледници, веројатно за да ги поздрават своите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И така, опфатен со овие мисли, влегов во црквата, која беше исполнета со верници, но двапати повеќе и од љубопитни посетители.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Влегов и во црквата, која беше празна и, на мое изненадување, во неа не видов ниту икони, ниту пак од оние олтари, што сме свикнале да ги гледаме во црквите.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Бев речиси сам во црквата. Тишината обзема. Одморува.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Беше недела која ја посетив црквата. Беше преполна со луѓе, кои дошле во црквата колку заради службата, двојно повеќе за да го чујат хорот а неговиот концерт претставува вистинско уживање, па и спектакл...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога го гледаше во тие свечености тивко да ја пее „Химна на слободата”, знаеше дека тоа кај овој човек не пее само патриотското, туку пред сè човечкото срце. До крајот на животот, меѓусебно се гледаа со топло пријателство чија подлога беше солидарноста искусена во тегобните сиви денови на окупацијата во кои едниот на другиот си беа единствените светлини. Кога во 1953 година островот го погоди катастрофален земјотрес и урна многу од градбите на стариот град, заедно со островските архиви пропадна и преписката на митрополитот на Закинтос со Хитлер, првиот брод со помош пристигна од Израел, со порака на која пишуваше: *„Евреите од Закинтос никогаш не го заборавија својот Градоначалник и својот сакан Епископ и она што тие го сторија за нас“*.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На човек на моја возраст не му останува ништо друго освен да чека, каде и да е“, се обиде да се пошегува свештеникот погледнувајќи го со бистар, прониклив поглед „Освен тоа, сакам да бидам присутен кога нашиот Одисеј ќе се врати на оваа тажна Итака.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Старецот ја држи в раце свештеничката капа заедно со килибарните бројаници, додека ветрот му ја развејува проретчената коса полека отплетувајќи му го врзопот од долгите бели коси, што лабаво му трепери на тилот. „Одете оче, засолнете се во пристанишната зграда, ќе Ве повикаме благовремено”, му рече Лука Карер на старецот во чии раце беше крстен во црквата на Св. Дионисиј, заштитникот на островот, добивајќи го името по својот дедо, но и според еден од четирите евангелисти.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Карер го гледаше владиката застанат на митрополитскиот престол во црквата на Св. Дионисиј, заштитникот на островот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во недела претпладне кога одеше стариот в црква, таа почна во последно време да ги понадува било со слатко било со ракија, при кое Пискулиев си ја испиваше целата чашка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Секоја недела рано дедо Иван оди в црква, дури во Свети Крал.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Утрото првпат Соколе не оди в црква, ја испраќа Спасија, сака да остане сосем сам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ама сепак, само во пената на кафето на плоштадот во Сиена наместо со цимет, со прав од отечени ѕвезди се нацртани разголени женски гради и само мермерот во црквата во Сиена е жежок – ем од трите разголени грации, ем од недобројните алчни зјапачи во уметнички дела, демек.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Сите што поминале низ портата над која пишува дека Сиена ви го отвора своето големо срце знаат, сите без исклучок знаат, дека да одиш од град во град низ Тоскана е како да облекуваш различни костуми од еден ист кројач.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Го најдоа во одајата и Јована, потпрен крај зидот: го држи Трајко и не му дава да проговори; ги наредија сите седумина како апостолите на иконостасот во црквата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сите како што беа в црква останаа на сретсело, кое беше токму до самата црква, и го зачекаа муљазимот да се појави.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море, ѓавол, Марко... тој ти е ѓаволот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе му стави до знаење што го чека во случај да го предаде и се раздели пријателски, дури оставајќи на дизгот во црквата десет лири пари, што ги собра летоска од црквите по селата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И не случајно се најдена Велигден во црквата зад Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќимс'н сен? — извика војникот, но гледајќи го попот на коњот и жената по него си промрмори нешто за себе, во кое време Толе му одговори: — Бенјим папас ефенди, — и не запирајќи го коњот помина крај војниците откои едниот ја изгледа похлепно Митра и му ја покажа на другиот: — Бак, бак, кардаш, ѓузел ѓелин.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бил погребан е во црквата Св.Климент.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Тежок ли грех си сторила, ти си дошла овде да отмолиш грех си в црква, бога ти да смилиш?

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Никој неја не ја питат тамо зашто седит, кого барат, кого чекат, од каде дошла е и што она в црква искат: дал' дете ште крстит, или сина си ште венчат с млада хубавица?

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Потоа нѐ водеа во градот да видиме една малечка сфинга од црн камен донесена мошне одамна од Египет, гробница на еден римски цар претворена во црква, споменик на кој еден калуѓер го креваше, високо, со закана, својот показалец.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Боб: (на Жан) Чекори полецка, како во црква.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Се обвинувам себеси, но не лажете се, не се обвинувам како во црква, тупкајќи се во градите, се обвинувам себе за да имам право да ве спасам.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во неделите и на празниците сам ја водеше во црква, по визити.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Татко му, прв лекар на местото, можеби се надоврзувал на мајка си, првата вдовица во местото, која на младите им проштеваше да имаат црвци во газот, веруваше во небото и во бога, но не веруваше во црквата и во поповите, па се крстеше и пред да запали свеќа и пред да пивне ракија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Да беа уште в село, веќе ќе изродеа дузина деца и таа ќе одеше в црква со дукати на челото, а тој ќе вртеше бројници средсело.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Мажите, облечени како да беа од меѓусреде, некаде меѓу селото и градот, со капи обезличени од носење зашто ги ваделе од главите само кога оделе в црква, виткаа цигари меѓу црните прсти од црн тутун што труеше така што чадот од локомотивата се чинеше дека има шмек.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Најдобро беше да се откаже од тој вкус во коренот на гркланот, како што се откажа од крвотокот на лажичето што му го подаваа в црква на причесна, но беше неверник од раѓање.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Не“, ќе ми преречеше тој. „Јас најневерувам. Да беше ти тој којшто најневерува, досега ќе се имаше испосрано во црквата“.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Питропот еднаш сам им кажа на луѓето оти во црквата нашол две лајна испосрани од некого. Тие беа нашите лајна.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога поминаа шест недели, бидејќи веќе никој не верувашр дека Иле е меѓу живите, решија в црква да му дадат шест недели без поп.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Оди помоли се и запали свеќа в црква која било, те молам.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

На полноќ дувна ветер во црквата, сите светила ги изгасна, а јас во мракот видов ангел слезен од небесата, со калем во раката. „Не бој се, и колената твои нека не треперат толку; ти си тој кому ќе му се каже откровение за писмото ново за твојот род, оти Оној што ме праша вели дека ти со него одиш, ни пред него, ни зад него“, ми рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Низ пат, тек-тук, сретнувавме луѓе кај си одеа в црква.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Во црквата беше тивко. Мијале клечеше пред олтарот и со стиснати дланки на ушите го лепеше челото на камениот под.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Целата работа е во потребата да се вклопиш, да му се приспособиш на местото во кое веќе живееш и работиш.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Патрик Џонсон за една книга за геј-мажите Црнци од амерканскиот Југ.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ги елиминира и материјалните предуслови за медиумска култура во чија основа е заедницата, на политички и општествено напредна медиумска култура и, наместо тоа, го поттикнува подемот на сјајните списанија за животниот стил и кабелските канали, кои се насочени кон националната пазарна ниша и кои се темелат врз канонскиот, службен, главнотековен геј-идентитет, а е против прогресивниот интелектуален, политички и естетски израз, особено против облиците на размислување и критика. ‌Во такви околности, програмата на геј-политиката и на геј-живеењето ги запоседнуваат грижите на луѓе што живеат раштркани и релативно изолирани, заглавени меѓу хетеросексуалците во гратчињата и во руралните подрачја, наместо собрани заедно во велеградските центри.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако бродвејскиот мјузикл може да им биде близок на стрејт-жените на начини на кои не им е близок на стрејт-мажите, иако може да ѝ создава помалку родови неволји на својата хетеросексуална женска публика отколку на хетеросексуалната машка публика353, изгледа дека нема стрејт-женски соодветник на силно самотното, бурно екстатичното, претерано сентиментално детско искуство на мјузиклот што го опишува Д. А. Милер.354 Италијанските вдовици од Фајер Ајленд носат дрег, но не личат на жени, ниту пак имаат таква намера.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не, не ако му се верува на Чез или на Честити, одвреме-навреме трансродовиот фризер од Хикори, Северна Каролина, кого во 2004 година го интервјуирал Е.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пристапот до главнотековните општествени облици: воената служба, припадноста во црква и бракот. ‌Ова многу ги објаснува карактерот и преокупациите на современата геј-политика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Го задушува распространувањето на геј-културата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А какви се грижите на геј-луѓето што ќе се најдат во такви места?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Запрашан како реагирале мештанките кога ќе ја виделе Честити (женското алтерего на Чез) в црква или во трговскиот центар или кај лекар, Чез рекол дека знаеле дека не е баш она што изгледало дека е: „Ниедна природна жена... не обрнува толкаво внимание на детали“.352 Истата логика важи за некои од другите тука споменати машки геј-културни практики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не завршува, туку скока во некој друг свет, кој сепак е нераскинливо поврзан со првиот,со оној во црквата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Од нашите дедовци остана нишан дека и во старо време в црква се пеело на наш словенски јазик, од Кирила и Методија така останало...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Јас не одам ниту в црква, ниту в џамија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И паметам дека попладнето воздухот во нашиот двор мирисаше на печена кокошка и топла погача и како мајка од сандукот ги извади пљачките и не облече така, како што не облекуваше кога не носеше во црква...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Душа прибраа и преспаа во училиштето, во црквата и во куќите на Лобанчени, а денот го поминаа скриени во шумичките надвор од селото.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Имаше денови, вели, кога в црква им пеешe поп кој доаѓаше од Македонија, а сега се поретко им пее поп на грчки и понекогаш на албански.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Цела ноќ во црквата им се судеше и на сабајле, во бели мугри ги стрелаа надвор од селото.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И во црква одевме и се молевме. Ноќе.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Зигмунд предложи да појдеме до Палацо Дукале, или во црквата Сан Лазаро или во музејот Кверини-Стампалија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Реков дека е најдобро да отидеме по најкусиот пат до плоштадот Сан Марко, и таму да ја чекаме Ана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вистина е дека нашето одење во црква се вртело околу двата главни христијански празника.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Духот на таа вера просто блика од делото на Ренџов, ги буди спомените за детството, ги оживува приказните за нечестивите кои само ќе ја зголемат силата на Божјото име, ги подотвора пердињата на одаите во кои течеше еден живот налик на вечност, влегува во црквите и манастирските ќелии, и талка по далечините изгазени од нозете на аџиите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во Бирмингем ворстерскиот владика направи во црквата молебен за спасението на македонските христијани.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во словенските села во црквата словенска богослужба.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако е така, тогаш природно е оти со барањето црковна реформа ќе се соедини и барањето училишна реформа, т.е. Архиепископијата ќе ја земе во свои раце училишната работа и ќе се сообразува во неа со народноста на својата паства; во грчките епархии и парохии ќе се учи во училиштето и ќе се служи во црквата на грчки јазик; во влашките – на влашки; во словенските – на македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со тоа не сакаше да каже дека театарот, како и црквата, ја има моќта за искупување на гревови, туку дека одењето на театар е исто како и одењето во црква- свечен чин.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Така, славниот музичар за да и зададе смртоносен удар на желбата што го нагонувала кон пороци, одлучил секое утро, точно во 6 часот, да оди во црква на миса и на молитва.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Колку што можам да се сетам, во годините кога јас и нана ми интензивно одевме на црква, во црквата имаше многу малку луѓе, да не кажам, верници.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Станувам верник, па во црквите некако ми доаѓа претесно.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Одењето во црква на миса и на молитва може да биде желба и истата, еден ден под влијание на волјата, да престане, (во таков случај, си го обрал бостанот зелен), но ако е нужна потреба, тогаш тоа може да ефектуира со позитивни резултати затоа што врз нужната потреба волјата не може да влијае, па колку и да е цврста.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Лесновчаните го благословиле зашто им пеел во црква на туѓ и неразбирлив јазик.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Грк, Елин во мантија“, рече Никифор Ганевски. „Се налутил, запалил куќа.“ „Поп, значи, а? И улав.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рафаел бил вљубен во една таква куртизана, Форнарина.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Првите две класи во црква и под паперта; е, тоа каса.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Колку богомолен човек е Иван Иванович! Секоја недела тој го облекува палтото и оди во црква.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Многу од овие госпоѓици биле побожни, а оние посебно омилени и познати дури биле закопувани во црквите, како “Фиамета”, куртизаната на Цезаре Борџиа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Гапка, стасита девојка, се шета со свежи коленици и образи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јакутки, Нанајки и лица од спротивниот пол.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Третата класа е триесет рубли: и евтино и пристојно.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јавната куќа „Кремљ“ ќе биде украсена со постојана илуминација (но не премногу блескава, заслепувачка), да трепери како светлата на елка или во црква.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А едно момче во бело, со некаква чудна подуеност на модрото лице од студот, оди напред пред сите, со барјачето и со белата наметка што ги даваат во црквата за таквите редови, додека тие стојат со сонати капи крај патот, сигурно враќајќи се од училиштето во тоа зимно пладне со еден силен и црвеникаво нечист одблесок на сонцето од зад валканите облаци, и засипнатиот селски поп со извиткан тенок како штичка блед нос и со проседавени валкани сиџимки нечешлана коса, спуштени по измрсените рабови на свечената одежда пее бесчувствено и колку да помине редот одвреме навреме: „Вечнаја памјат, вечнаја памјат“, затегнувајќи на секое „а“, а потоа некое од сите тие деца крај патот вели: „Дојдете“, и тие заминуваат со поворката кон гробиштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во црквата немаше глас, само аскетска монашка тишина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тринаесеттото реши да биде неговата исповест, да имаше можност да замине во црква сигурно ќе го стореше и тоа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ќе одам да запалам свеќа во црква.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаеш, иако не сум многу по религијата сакам по склучувањето на граѓанскиот да се венчаме и во црква.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дури и кога Дон Гашпар беше назначен, па некои сакаа да го заобиколат неговото водење на верниците, мајка ми велеше: „Не одиме во црква за Гашпар, туку за Бога...тргнувај пред мене“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога мислат дека е нивниот ден, а всушност е само најнервозниот во животот во кој ќе се избакнат по 7 пати со истите луѓе - кога ќе дојдат, кога ќе речат „ДА“, па уште еднаш кога ќе речат „ДА“ во црквата, па кога ќе се фотографираат, па кога ќе им го предаваат пликот, а тие под прстите, од дебелината веќе знаат колку им се блиски или далечни, па кога ќе се разигра невестата и кога тие истите, од многу мерак дека ептен добро играла, ќе ја зашлапаат по трипати по образите и по шминката која дебело си ја платила... сѐ до бакнувањето заради тортата и бонбончињата!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мажите беа средни по раст, витки, цврсти и не многу зборливи, жените пак, дотерани во свила и кадифе, со високи и натаврени шапки на главите, прилегаа на светиците и болјарките од фреските и иконите во црквите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа беше некој вид принесување жртва во слава на Христовото рождество.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но што бараат во црквите ни?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И поткрепа имаат од прилепските и битолските првенци, и согласност од овдешните Турци, и мајстор кои ќе им ја соѕидаат црквата, и човек кој ќе им го направи живописот внатре во црквата, и камење и вар, и песок и сè што е потребно за ѕидање црква имаат дотерано на Рамник на Горник, и иако одовде до Стамбол имаат сè поткупено, и турско и каурско, одобрение за ѕидање црква не стигнува од Стамбол од султанот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш, кога ги протераа од Потковицата и од сиот овој дел на Македонија фашистите и кога стапија на власт комунистите, младежта, подгрејувана од нив, од комунистите, ја зафати едно неверување во бога, во црква, во самовили и во сѐ во што, научени од дедо и предедо, нивните татковци веруваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му го истргна од раце големиот сребрен крст и почна со него да го удира, удира по глава, сѐ додека не му ја расцепи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако не оставиме да ги осветат грчки попишта, а ние нема да оставиме, ако писмото во црквата биде наше, а не грчко, ако децата во училиштето не учат наше писмо, а не грчко, ако во општината се служиме со наше писмо и наш јазик, црквата, општината и училиштето ќе бидат наши а не грчки, вели Максим Акиноски и ја зема од скутот тутурката која на краевите и на средината е заврзана со црвена панделка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На прв ден Божиќ пред да отидеа в црква и пред да се омрсеа, секој од домаќинството добиваше по едно врапче.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Селаните беа собрани на богослужение во црквата, кога капетан Загориќ, придружуван од десетина војници, бувна внатре и на очиглед на верниците го убија поп Цветан.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

В црква и на гробишта, вели, нов пат ќе води, пругоре низ сокакот Дамчески и Џокоски, а сите кои живеат во Дупка и на јужните падини на Станкоски Рид в црква и на гробишта ќе одат по нов пат, сами што ќе си го разгазат - одовде, накосо, над училишната и општинската ограда.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Анатема им коската, ако сакаат да се караат, нека се караат во црквите си, ако сакаат да си извадат и очити.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тогаш кога Ристе Јанчески Газилајна и Тодор Велјаноски ја раскажаа оваа приказна, во пролетта во 1915 година, баба Драганка Јанческа за спомен на татка си и за спомен на Бошета Анѓелов Јанчески даде да се соѕида комбанаријата, дотогаш во црквата во Потковицата се служеше со клепало.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но и во училиштата, во писмото, во книгите, во црквите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Најпосле беше умрело од маки и не беше се предало.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Позастанал да гледат, што ќе и бидит на девојчето во срцето што је мрдат, и најпосле од тоа што је пизмел, ја удрил со клоца што да можи во срцето, и веднаш беше се родила чумата од девојката умрена и беше застанала на нозе просто и му рекла на царот: - Од поган татко сум се зачнала и од умрена мајка родена, за тоа кого ќе видам, ќе го испоганам кај скришните места и ќе го умрам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Многу му било жал на луѓето, оти му бил запустен манастирот, ама немале што да чинат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И секогаш 'и палат анѓелите, како кандиленафтите во црквата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога ќе го затресол некој вол уото, ќе се затресла земјата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Се налутила царицата и сите каугери 'и заклала, како јагниња во црквата стреде, и си ошла, од кај што дошла.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Еден ден ја видел царот жената, кај си седела в црква, заедно со ќерка си, и пратил луѓе да му ја донесат девојката од сиромашката жена при него, за да ја всили.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Трескаец имат два саата близу до под планината манастирска до село Дабница ќе одиш на рамно, помеѓу планињето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во црквата имат една врата зазидена и ми кажуале, оти некоаш цар влегол в црква, кога се венчал за цар и пак од таја врата излегол, та за тоа била зазидена.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

КАЛДРМА - пат поплочен со камен КАНОН - закон, правило КАНУШТИСА (СЕ) - се запозна; се здружи КАЊАРИТ - пее во црквата, црковен певец КАСАПБАШИЈА - главен, прв, најстар месар; старешина на месарите КАТИ - посебно место во тефтерот, големиот тефтер КАХТЕНИ ОРЕИ - веќе излупени плодови од горната зелена лушпа

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Апостолите Христови седан на него, на рабуш запишуваат кој влегува, кој не влегува во црква.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Луѓето што го изнесоа Дончета Спикоски, се вратија во црквата, и крстејќи се, рекоа: - Бог да го прости! 137

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ќе се испијанам и не стасувам в црква ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Никој не е в црква.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Темјанот во црквата, тој мирис, ми даде сила да се смирам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Откако сè се расчисти, еден од нашите партизани седнал да ја чисти пушката, на долниот кат, а таа му се откачила и убил еден партизан од Куманово кој се наоѓал на вториот кат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Од нашиот отсек, прво отидовме во црква да му оддадеме почит.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

На Велигден или Божиќ тој ќе ме разбудеше со првите петли, и одев свечено облечена, меѓу првите во црква на причесна.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Дојдовме во црквата. Јас молчев ама забележав многу луѓе како стојат кај гробот лево од патот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И донесовме сè што сакаше, најпрво го облече тој фустан, па потоа фустанот од татко ми којшто, кога ќе го облечеше сите ѝ завидуваа, одеше во црква со него, со таблата на глава, а внатре имаше сè убаво подготвено, сите сакаа да каснат од тоа што го направила.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Калуѓерот збунето се прекрсти неколкупати, но изгледа, прва мисла му беше не да ја теши и тој разлипаната жена, туку да види што се случува со гавазот, кој би можел, чувајбоже, заинтересиран од вревата, да влезе во црквата со исукана сабја.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Пред тоа ќе дојдеш в црква кај мене, нафора да примиш.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Влезе во црквата стрештен. Повеќе од шеесетина насликани фигури на најистакнати патријарси, епископи и ѓакони го гледаа човека од сите делови околу олтарот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Изутрината, само што попот Ставре го префрли епитрахилот преку рамо, а светите писанија му ги даде на епитропот, туку во црквата бапнаа растрчани робот Бошко и мајстор Миклош, Унгарецот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Забележа тој дека Тодора си ги сака иконите, си пали редовно кандило, си оди в црква како да е самата дома топол леб, не жива сода, за секој адет се договара со попот и ревносно ги потсетува домашните и комшиите на празниците што идат, па реши да удри на тој тапан, белки и господ ќе му помогне.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Прости ми ги гревовите со лесна душа да појдам в црква на Воскресение Христово... и да се причестам... смирена да го примам Телото и Крвта на Синот Божји - од Богородица Мајчица роден... руган, плукан, мачен, распнат, умрен, од Крстот симнат, во Гроб легнат... си шепоти баба Петра седната пред куќи, веќе променета за в црква.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Да бевме во Скопје можеби ќе се одлучевме да одиме во црква.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Адет е да се оди во црква доцна навечер спроти Велигден.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Датум на којшто се зареков дека додека си жив ќе одам во црква и ќе палам свеќа за твое здравје.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Дојде и Велигден, отидов во црква да запалам свеќа, но тоа го сторив со плачење и тажна се вратив дома.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Бев во црква, запалив свеќа за тебе, плачев, многу плачев. Сѐ повеќе тонам, отапев, ништо не правам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Влегоа во црквата и попот запиша во книгата кој ја изградил оградата и која година, и одржа благодарно слово за Цветко и жена му молитвувајќи ги да им даде господ што им срце сака да и го врати синот жив и здрав.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но набргу сите се упатија кон своите куќи. Во црквата остана само слепата Донка која не знаеше што се случува.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Стравот ги тераше луѓето да одат почесто в црква и да се молат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Погледнете! - им покажа со раката кон прозорецот низ кој влегуваше чад во црквата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но тој го погледна чадот од дувалото намавна, ја крена раката и направи крст над луѓето и ги благослови: Господ е со вас, им рече, и место во црквата, како што се очекуваше, му рече на пајтонџијата да продолжи накај куќата од Цветко дуќанџијата да му однесе абер од синот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но во црквата пак се појавија неважечки пари и таа помисла за Андро отпадна.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

При претресувањето на куќата и на алиштата негови, во џебовите му најдоа неважечки, окупаторски пари - исти онакви какви што се појавија во црквата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Помислија дека е тој што ги става тие пари на иконата во црквата, а ги зема од неа важечките пари.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Земјата од студ беше скаменета, не можеше да се ископа гроб. Ги оставија во црквата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Попот предложи да се засолни народот во црквата, а тој со ќефалијата и неколку старци остана да ги пречека.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Мајка ќе ми раздаде за душа, татко ќе ми запали свеќа и попот ќе ме спомене в црква, ако не на гробот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Настанот во црквата кога се појавија сејмените со исукани јатагани и навртени пиштоли кон луѓето, беше страшен.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Како викате вие тие со крилјата во црквите? – го праша Трајка.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Затоа и поп Јаков тоа прашање често го поткреваше в црква и на свој начин.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Таа многупати слушаше в црква проповеди од стариот поп Јакова и не беше баш сосема неупатена во верските работи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Макар што немаше луѓе, ни поп, ни брави за курбани, ни брашно за погачи, ни вино ни ракија како и порано во среќно време, старците и бабите што се прибраа од збеговите пак дојдоа в црква да запалат по некоја свеќа или пак да се прекрстат пред иконата на свети Илија да ги има во раката нивните мили и драги што беа затворени во тврдината на Пешта.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Народот, особено младите, се засолнија во црквата сите затресени.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Глетката која дотераните ја видоа на сретсело не беше подобра од онаа во црквата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И не малку сите се изненадија кога влезе во црквата истиот оној калуѓер што дојде едно време во Старавина на Богородица.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Бабата и дедото пак отидоа в црква и пак запалија свеќи и му се прекрстија на свети Илија да им ги чува децата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во единствената и голема антикварница на книги во која влегувам како во црква, со саати се вртам по тезгите и зевам по рафтовите, не осмелувајќи се да земам в раце изданија од Горки, Достоевски, Толстој.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

РАЈНА: Нема петок да не одиш в црква, Божано?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Овој и ваков Бино, со два класа гимназија, многу добро си ја бркаше даскалската работа: да ги научи децата да пишуваат, да читаат и псалат во црквата, но загрижен за својата материјална положба сосема малку работеше на националното подигнување на народот па и тоа што го правеше, го правеше во насока што му ја укажуваа егзархиските луѓе, т. е. кон Б'лгарштината.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И тие носат погачи, булиња, ракии и разни мезиња, та и тука, како во црквата, треба да се види која е пофарк во домаќинлакот Билјарките и овде излегоа пофарк.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На поп Трајка во црквата му каже име „Стојан“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И оттогаш до животи Неда не оставаше да не замеси во сабота нешто за дома од кое тесто вадеше по една поскура и ја носеше во неделата во црквата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедот поп си останува во црквата со „својата свита“. Така ги викаше тој Куша и Петрета притропот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Попот зовре уште толку и престана веќе да оди кај Рожденката да и крсти вода, од инает не побара кутол на Митровден и сите поскури што ги носеше Нешка в црква ги враќаше назад или му ги даваше на крмникот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Кандилата се занишаа и иконата од свети Илија почна да трепка со очите“, — тврдеше маѓерот Стојко Попов, кого нарочно Стале го поведе со себе во црквата да присуствува и да биде свидетел колку е „посветен“ дедот Стале, кога може да се кара со самиот свети Илија, та дури и кандилото пред неговата икона може да му го искрши.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога ќе ги врзе трите камчиња, 2) трици од брашно или дрво под бичкија, 3) лош човек — трица трнка — растение со многу трнје троска — остатокот од железото што останува после горење на железото трпезница — долга софра — трпеза тук — салото што се топи од сланината кога се јаде само пржена тукче (деминутив од тук) туткан — будаличка, завапкан тутне — да помине овој бел век ќаа — чорбаџија што пасе туѓи овци со кирија на руга ќатипче — писарче ќедер — штета ќерал — дел од куќата (шпајз, мусандра) ќеше — сакаше ќешки — само . .. ќилим — црна шамија за на глава ќулка — детска горна облека со ќулавче ќурдија — машка облека — елек ќурче — легинско фустанче угич — брав што оди пред овци, специјално острижен уѕур — од досада од бес, од што нема што да прави укрилам — заштитам улишам — правам со некаков дефект, без нешто што треба да го имам улка — утка, будала, глупа жена уложје — кошулицата по раѓањето на дете или животно уми се — се мисли, се чуди Уќумат — околиска власт ушчип — мена на месецот кога се подјадува фарк — итер, мајстор, ербап, снаодлив човек филџан — чаша за кафе фудбал — гордост, на големо оди „фудул" — големџија цврцнат — поднапиен цинкам — се ењавам, стенкам црквар — што оди или не оди в црква црнгалест — калеш човек, жена црнило — во случајов мажот или жената е црнило на другиот сопруг цулувци — спуштена коса над уши и потсечена до под брада Чебрен — манастир крај реката Црна чеда шарени — мешани деца машки и женски чекулец — дел од самарот за кој се закачува ортомата чело — почесно место на софрата чепкам — волната се чепка пред да се влачи честица — дел од просфората од која се вади литургија чисти понеделник — понеделник по поклади за Велигден чмеам — полека вријам.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Попосле ова братство го запечатија и јавно, фаќајќи се тројцата свети Јовани во црквата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Најпосле и Велигден дојде. Дедот поп Трајко неколкупати излева ноќеска да види што коа е и таман Деницата се јави над Српјановец, си ја зеде торбичката со алатите и пукарачукара, дојде во црквата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Турски офицер на 1.000 души аскер биро — јуначе (Ајде, биро бе — ајде јуначе бре) бити-вајда — се стори, беше работа благота — млечни производи: сирење, маст, урда бобовица — прат ргав качење бојов — еден дел од везот на женска кошула на долниот крај одѕади болка — Во овој случај жената Стојова не ја бива за ништо бонгур — крупно мелена пченица место ориз бош — јалов брези магарици — во см. видни, утледни, во нив секој ќе се загледа бришалче — шамивче за нос букаре — дрвен сад за вода буле — кравајче, малечко лепче бутурисан — поттурнат, прекаран вапцима — бојадисано предено варија — специјален турски жандарм што ги брка арамиите веда — вештица везотница — везана кошула, саѓија велјо — големо велја среда — среда пред Велигден верушки — вериги. синџир на кој се обесуваат котлите да се топли нешто на нив виа — 1) овие; 2) брза (Имам виа работа — имам брза работа) вијам по дирата — ќе му ја барам дирата, трагата со жал; ама нема да му ја најдам вит — неповрат, далеку, неизмерно далеку владичката — за секое венчање зетот плаќаше во турско време 1/2 лира за владика влачи — овде: си го чука умот ваа — оваа вов'чам — ќе се ослободам, овештам воденик — штица на која се клаваат садовите со вода, букарот, ѓумот и бардаците вој — овој волеса — бива (не те волеса за ништо — не те бива за ништо) вра — врав, снопје насадени на гумно за вршење вратика — горска миризлива трева врзана коска — зрела особа, на време вурдук — цигански шалвари вутно — предено за унечки-фути вутче — уничка, престилка гаглак — слабуњаво дете, рахитично галати — псуе галиба — ама, ете, тукуречи голтарачка —гола, сиромашка грабенко — детско или старска боравена кошула, не алова, црвена гребнарка — направа за влачење каде се клаваат гребните грепка — брнка од дојка грниче — шамивче за на грло, на гуша грувам — ќе работиш што си се нафатил иако не ти е пријатно гушале — шамивче за на гуша да ги закрива градите оти кошулите на Мариовките се многу отворени и без петлици давија — тужба далак — болест (далак) дамка — жиг по дрва или стока дартма — крпа за лице бришење даше — јагне домашно кое обично девојчињата го пасат летно време двајстипет — кове од тенеќија од 25 драма декика — минута декцан — мил, добро му дошло што е дошло декшава — согласен, пристанува дели — нешто се разликува од другите дерт — болест по децата дечуманец — дечиште дизг (ск) — специјален тас во црквите на кој се собираат пари дип — сосма, веќе диќел — железна алатка со два рога за копање лозја, градини доде — даде, цеце (сестричке) дојница — овца на која јагнето ѝ е умрено докца — дотера (што те докца — што те натера да го направиш тоа) дореда — идниот пат дос — другарики достур — достаточно, доволно драк — долго танко дрво за сушење алишта (прат) дркул — старец дробни работи — утробата. цревата, дробовите и срцето од заклано животно дуда — име на девојче додека не е крстено дупкар — човек што наоѓа што бара душогубие — злочин со убиство ѓрпам — шетам, трапам без цел ѓувезно — темноцрвена боја (предено, каделка) ега — де, а де едноногиот — ѓаволот елбете — сигурно, наравно ешта — апетит, волја земник — визба зерем — значи зилјатарка — завидливка злов — лут, опасен, лош ѕверам — гледам во некого или во нешто со алчност со пари на синџир или подврска ѕидиница — урната куќа од која стојат само ѕрнѕурки — накип ѕрцки — очи изведит — строен, висок извреснам — искочувам.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се некој го терал во црквата да пали овеќи за да има светлост, и дури кога клал чаша и го запалил кандилото, тогаш престанал да го тера да пали свеќи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој слушал неколку години црквена служба во манастирот и покрај молитвтите што ги беше научил напамет му остана како зборче она „паки, паки“ што го повторуваат поповите толкупати во црквата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И кога му соопшти говедарот на дедот Стале, тој си ја зеде патарицата, која беше симбол на неговиот егуменски положај, и му отиде во црквата пред иконата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оддалеку веќе се гледаше како стои покрај Неда во црквата и како, некој поп брчи околу нив и ги врти околу бурилцето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од попот доби благослов и наредба да оди во црквата, да ја земе кадилницата, оти и жарот веќе стаса во оганот. Со кадилницата в раце дедот поп и Кушо влегоа в црква.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Он в црква с љубов, с смирење Он свое словесно стадо Сос Кирилово учење Напојувал старо, младо.

„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)

- Златна сестрицо, казвам, китка ти зимам, В к'шти отивај сега, Ручек ти сготви, а ја в црква отивам.

„Пeсни“ од Рајко Жинзифов (1863)

Купена младина изигрува бунт кај чичко Сорос седнува в скут црвени буржуи полни со пара знамиња веат со Чегевара Масони демнат чип да ни стават ренген на улица на глава да прават болести нови наскоро следат на чело рогови нас да ни зденат „Божји“ главатари мерцедес возат пред нив сиромашни во црквите просат целата нација во духовен колапс Господе и правдата преживува пораз

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Овде луѓето успеваа полесно да ги помират разликите, да си ги смират страстите, да го најдат патот на братимењето, да почитуваат добрини на исти светилишта, во манастири, во џамии и во цркви.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тогаш јас, не знаејќи за нејзиното бекташтво, за одисејата на нејзините гени, неупатен, ја запрашав: – Мајко, зар ние не сме муслимани и не палиме свеќа во црква!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа ме погледна изненадено: – Ние, сине, си палевме свеќи во цркви и во џамии одевме. И рисјани доаѓаа во нив!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дење и ноќе светкаа кандилата и свеќите во црквата и во сите манастирски простории.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Едни викаа дека на сила не можат да ги присоединат со Албанија, други тагуваа како ќе се гледаат со своите најблиски, со своите роднини кога ќе ги подели границата; трети викаа дека ќе се отселат, ќе соберат што можат од покуќнината, од добитокот, ќе испродадат сѐ и нема да останат во Албанија; четврти одеа во црквата, палеа свеќи, се молеа, плачеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во црквата постојано се молеше и рибарот Дејко за жена му што ја зафати болеста.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога влегоа во црквата, пак му рече отец Иларион: - Извади ја капата... Рогле ја држеше со раката и не ја вадеше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Игуменот, отец Иларион, отец Серафим и сите калуѓери, вознемирени, таговни, цел ден и цела ноќ проведоа во црквата читајќи молитви: во душата им трепереше жал, болка.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Не одеа често на задушници во гробиштата, не ги посетуваа умрените како порано (и тие како да им се одмилуваа, како да им тежеа во сето ова неспокојство и нерасположеност); и во црквата не одеа почесто, освен на големите богослужби.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Влезе во црквата и клекна да се моли.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Влегоа во црквата и игуменот задоволен што покажуваат интерес, почна да им ги покажува фреските; ликовите, сцените, композициите исликани од даровитата рака на вдахновениот мајстор Трпо зографот; извонредниот лик на Христос Седржател на параклисот со Божествената литургија во која учествуваат и ангели, носејќи свеќи, кадилници и рипиди; потоа фреската на Богородица која го држи малиот Христос в скут и ги шири рацете спасувајќи го небесното и земното царство; фреската на св.Козма Поет, старец со долга бела коса и брада, со свиток во раката воспевајќи ја мудроста на книгата, духот на творецот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Селаните не ги оставаше да се собираат во црквата како што тоа почесто го правеа и да го удираат ѕвонарот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Бидејќи манастирските простории не можеле да ги спасат, луѓето сјурнале во црквата и со своите тела ги штителе иконите и иконостасот да не изгоре.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дарителот им дава бакшиш на свирачите, и влегува во црквата да запали свеќа и да му се помоли на светецот да му го возврати дарот со здравје и живот и напредок на куќата и семејството.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Поворката сѐ позабрзано ги пушташе чекорите за да стигне прва во црквата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Некои од селаните по цел ден клечеа на колена во црквата и му се молеа на бога за спас.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Одеа луѓето во црквата, ги бацуваа иконите, ги бацуваа сликите на своите мили по гробовите, плачеа и му се молеа на бога за спас.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

По пробивањето на фронтот се демобилиса и продолжи во црквата да му помага на поп Серафим како клисар.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Со мака се пробиваа и жените со новородените деца за да ги крстат во црквата и за да им го дадат името на светецот - Наум.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Море не само што кобеше, туку и свињите на кметот му ги ранеше со проскури и летургии што преостануваа во црквата од задушниците...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Тој... Видете му ја секирата во црквата...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Не попуштаа ни едните, ни другите. И едните и другите сакаа насила да влезат во црквата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Што е ова...?! Овде ли најдовте да терате инает, во црквава...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Жените влегоа во црквата, запалија свеќи пред иконата на свети Наум, клекнаа на гробот, му се помолија, оставија дарови и си заминаа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се немаа слушнато речиси цела недела и кога ја виде Сузан сама во црква тоа утро, тој си помисли дека нешто не е како што треба.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Со оглед на своите одговорности во црквата, во кои спаѓаа раководната улога во однос на христијанското воспитување, неколку часови проучување на библијата и неколку групи за меѓусебна поддршка, учество во добротворни служби како Грижа за Членовите, Молитвен Ланец, и Превозници на Оброци, на Сузан преостануваше многу малку време да готви, или пак да вечера.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

СВЕТИ ТРИФУН I Ме затворија во манастир во црква ме затворија во осама ни дождот да ме мие ни виното ни плодот на надроченото сонце под овие ридја ме врзаа за ѕидот за тулата за варот со боите на ридот со воздухот на коштаните ме врзаа млад и ме нарекоа светец а јас лозите ги сакав и очите на селските моми на гроздобер на панаѓур на сведен.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Знаеш", вели, "во сниското во црквата секогаш е поголема темнина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Немаше од кого да научиш да одиш в црква.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А сѐ беше тргнало веќе за натаму уште кога татко ти одби да оди в црква.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не отиде претпладне в црква, но истиот тој ден вечерта замина кај Иван Степанович .

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А во оној случај, што го спомнав пред малку, кога ги делкаше и премеруваше оние штички, не успеав да го натерам да појде заедно со татко ми в црква, иако го употребив и најсилниот аргумент.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ох, Анастасијо, за малку ќе си заминев без да те видам, ѝ реков и погледнав повторно надолу, сакав навистина да видам какви чевли носи, а оттаму ме гледа никој друг туку некој смален Ролан, со насмевка иста како неговата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ПЕТРИЈА: Ќе одиме в црква да крстиме дете.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Јас: кума Праскарево, а таа мене кумице Петријо, кумице Петријо!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Кај нас светат само кандилца во црква.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Но Арилко ќе дојдеше во црквата, ќе го видеше нацртот, ќе излезеше во дворот, ќе ги видеше орешковите трупци од кои требаше да се изработи иконостасот, и со заминуваше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Со нејзината смрт жените во селото здишнаа олеснето, зашто пред извесно време, пред да се растури фронтот, Цанулица, сета бесна, влета во црквата на празничен ден кога попот Матлија држеше богослужба и му свика: ”Ти попе, црквата да си ја гледаш, а не да се мешаш во туѓи работи...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Другпат сонува како на некој празник влегува во куќата, но гледа куќата не е куќа, туку се престорила во црква; внатре попот Матлија венчава младоженци; се допира поблизу и гледа: зетот е Бандо, а невестата таа самата; но како што наближува, сè повеќе ја фаќа страв, зашто гледа: невестата не е таа, туку некоја друга жена; почнува да плаче и да го трга Банда да не се венчава, но попот Матлија му дава знак на питропот Танаско и тој ја фаќа за раменици и ја вади од црквата надвор; надвор гробарите го пречекуваат Танаска и му велат: ”Ние сме готови: го ископавме гробот”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Љ се правеше дека не ги слуша и замина во црква на молитва.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Љ беше многу побожна и имаше дебел газ. Често одеше во црква да се моли за сѐ и сешто.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Во црквата има фрески: Рождество на Богородица, Влегувањето на Исус Христос во Ерусалим, Успетие на Богородица, но од времето и незаштитеност фреските се многу оштетени“- заврши Теми, видно возбудена, со движење како да си ја трга бујната коса, а што ѝ беше прибрана на тилот и прицврстена со широк стегач.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Трпезата на ѕидот во црквата беше поставена со леб, со риби, бокалче вино. И седеше тука осамена светица – млада и очајна.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Јас претпоставувам дека вие сте сакале да кажете дека верувањето на вашите родители не се изразувало во дејства (actes) во ритуализирано милосрдие како што тоа го прават верниците од сите религии: кажувањето на молитвите, одењето в црква, синагога или џамија, крстењето, коленичење, простернации, палење свеќа пред фрески, икони итн.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Какво време дојде, оди во црква – светци, излези надвор – слепци.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Селаните влегуваат во црквата. Гледаат угоре. Чудо, чудо! Бог, бог!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Еднаш в црква, молчешкум, само загледан во Богородица и дома - гласно.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И без да откине поглед од другарката, тој доврши: - Кога в црква влегуваат расипани луѓе...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Па човек треба својa sвезда да си има, како што си има својa икона в црква, да си има својa светлина, како што, ете, ти си имаш својa жена...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- А некни; во црквата во која ноќевавме го изгоревме олтарот и иконите и со тоа, ми се чини, како да изгоревме дел од душата на народецот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

За миг во црквата се смрачи. Остриот чад истиснува солзи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И не оди народот кај власта, ами тука, тука во црквата доаѓа и се молат луѓето, та се надеваат дека ќе бидат услишени молитвите топли, тагите потајни, болките големи и присакувањата мали...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Заврши концертот, луѓето се разотидоа, а јас сеуште седев тука на клупата во црквата.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Но што се случи: Државата без Бога се трансформира во црква без Бога.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но, тие мудро ги следат двете вери одејќи в петок во џамија а в недела во црква.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Веднаш разјаснив: - Кога државата се трансформира во црква, на местото на новиот Бог, не беше веднаш поставен Сталин.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Уште поприкладно е што неговото размислување се врти околу неговото име.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сето тоа е дел од светот на неговиот татко, свет што го поднесувал во училиштето, во црква, на универзитетот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој беше пристигнал в црква многу пред сите други, ако не и пред Петрета Питропот.