во (предл.) - храм (имн.)

Пред неговите очи дефилираат потомците на генералот Селевк, еден од наследниците на Александар, митскиот цар на Македонците и на Грците кој завладеа со сиот дотогаш познат свет, според тоа и со Палестина и чии потомци, еден од кои е и Селевк почнуваат да ги хеленизираат и Евреите, особено дел од еврејската аристократија, забранувајќи ги нивните верски обичаи, внесувајќи го меѓу нив грчкиот јазик, а во Храмот на единствениот Бог, нивните пагански многубожечки симболи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во пролетен самрак монах ги благослови луѓето кои влегуваат во храмот во кој, освен светлината во нивните очи, ниедна друга не продрела.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Црвојадина
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Вжарен, па испотен камен – тоа е историјата: севезден да ги оплакуваш мртвите и пљачкосаното царство, да гледаш како царството станува вазалство, севезден на штрек да пречекуваш нови освојувачи кои по цели ноќи на месечина низ шепотот испуштаат уплав за оние кои не знаат дека на Инките убаво им стои да се вазали на сонцето, а уште поубаво им стои да се измеќари во Храмот на сонцето.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Архивот прераснуваше во храм на новата идеологија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Навраќањето во споменот навејува често чувство на влегување во храм, што си го изградил некогаш скришно и сам во непристапен предел на мислата, на најтајно место!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А потем оние луѓе ги собраа во ковчеже, го запечатија ковчежето и со голема чест и слава ги принесовме во храмот, во градот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отец Стефан истапи чекор понапред, погледна во Филозофот со нескриен жар во очите, оти жеден беше за слава и пофалба, па прослови: „Ноќта откако логотетот ми издаде заповед и замина на спиење, јас влегов во храмот; калем зедов и книга, и црвило, и до полноќ се обидував да смислам писмо ново, букви подобни за владетелот наш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Лествичникот се возвишува пред другите и прави добри дела само заради пофалба од логотетот; неговата свеќа во храмот свети само додека има луѓе што ја гледаат и ѝ се воодушевуваат, велеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Колку си ја сакала самотијата сестра Ангелина, колку си ја почитувала немоста и безответноста, мирисот и тишината во храмот, црната одежда и својата ангелска бестелесност (самата така се чувствувала), толку не ги сакала натрапниците, накинџурените, раскокотени и разголени визитарки и визитари кои, најчесто, не доаѓале на духовно поклонение во манастирската светост, туку да им помине времето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сѐ уште расположен заради топлиот прием на христијаните таму и возбуден по седумте дена поминати во церемонии на прочистување во храмот, беше навистина изненаден од бесот на толпата со која се соочи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Срца наши, намаќено јато, од мрак во мрак – таков ви е патот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Момчаците во јамата, сите од Шумшул- град, песната на Додо ја прифаќаа како молитва во храм.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во доцните августовски денови, кога бреговите на Езерото се чудесно обележани од најубавите сончеви залези во светот, поети од светот бараат место во вечниот Парнас, само еден од нив доживува вистинска конгрегација, станува добитник на златен поетски Венец, а во катедралната црква Света Софија, му се приредува поетска вечер, како колективна молитва на поетската вистина на планетата Земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби ќе го најде за миг во катедралната црква Света Софија, по речиси три децении од првото доаѓање на бреговите на Езерото, ќе трага по клучот на бравата на слободата, ќе ја најде отворена вратата на катедралната црква Света Софија, во храмот таа ноќ престорен во поетски храм на добрината и толерантноста на поворката избрани поети од светот на Езерото, татковина на животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во храмот Света Софија, на чии ѕидови запрела светоста, летот на синиот ангел, како симбол на човековото вечнеење меѓу земјата и небото, потоа на поетскиот мост на излезот на реката Дрим од Охридското Езеро, на пат кон морињата на светот во далечната 1978 година се славеше враќањето од егзил на големиот шпански поет Рафаел Алберти, но и другото враќање од егзил на палестинските поети на чело со нивниот бард Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш нашиот егзил нема да биде залуден, пееше Дарвиш, по својот полвековен егзил, за вечното враќање дома на Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Доаѓаа во неа, како во храм на среќно завршениот егзил, доаѓаа од сите страни, блиски, преблиски, многумина веќе заборавени, но задржани само во Мајкиното сеќавање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Минале илјадници, милиони години, човекот и покрај сите тегоби и неволји, му останувал верен на Езерото и на животот во него, на сите животи. На јагулите и на пастрмките. На сунѓерите и на микроорганизмите. На сите животи во храмот на природата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мајчински ги пазев. Живееја како во Храм.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Станав молител во храмот, станав трагач по сопственото срце, се претворив во мечтател по сопствената душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Од сликите воскреснаа и маж и жена и сласт и ужас и бог и ѓавол, божествено и сатанско, злосторник и покорник.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога одлучи во зенитот на својата младост да го напушти Цариград, најчесто доаѓаше во храмот, небаре потсвесно да си ја види сликата на својата судбина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Убиена е хармонијата на тишината и светлината, која со векови била дополнувана во храмовите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во нив имаше безгранична надеж за да истраам во храмот заробен од луѓето кои не знаеја што чинат...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако се гребеше во нив како во разнесените бои на светците во храмовите, ќе се откриеше новиот слој на верување кој не можел да се ослободи од стариот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Потем отец Ангелариј го изведуваше од храмот и го смируваше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Овој плачеше како дете и го молеше Ангелариј да појдат заедно во Бугарија и да слезат во визбата на библиотеката на кнез Борис.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Влегуваше на сред богослужение во храмот и почнуваше да мавта со рацете во воздух, како да лови муви. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 124
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)