Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Дувна еднаш силно, па уште еднаш, право во устата ама длабоко да го уфрли зракот до доле, да се ослободи преплашеното дете.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Бргу дувај ѝ во устата! Во носот! Во ушите! Секаде дувај дај ѝ зрак!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се разбрани белата маса, во знак на неодобрување, небаре во устата на Чанга ја испратија пораката. – Козите се дел од нашите семејства, од нашите животи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ја разбираше величината на татковата жртва, но чедата со кои мина низ толку бури и војни, тие мајкини рожби, што не ѝ ги зедоа војските, сега требаше да се фрлат во устата на волкот, на тоа проклето Кале што ќе ги изеде козите, токму како во приказната за козата на господин Сеген.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Бесен сум на жена ми што ми ја тутна таа трошка двопек в уста.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ми се смачува и од помислата до усните да приближам чаша а камо ли голтка пијалак да ми се најде во устата и да ја проголтам. А не беше така, се сеќавам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кога Султана се наведна над лулката, виде во устата на Гоцета бело како бисер запче.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Плачењето на сестра ми секогаш ја враќаше мајка ми во собата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Паметам дека ја расплакував и додека таа спиеше во устата и ставав чоколадни коцки за да се разбуди и да плаче.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Толку храна, толку храна, а толку гладни има, а храна, да гризеш, да ги впиеш забите во нечие живо тело, да почувствуваш како зоврива крвта во тебе, трепери К*, да ја почувствуваш туѓата крв врз белите песјаци и да гризеш, да гризеш, чувствува К* со сето свое кучешко битие соленкаст и метален вкус на крвта во устата, на туѓата крв.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Шабтај му даде знак на малиот и тој попрво ја пушти раката кон алвата што потоа брзо ја стутка в уста.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ако го најдам, ќе ви постелам бело зглавје за да се доспиете во главата на последниот од последните оџачари скопски, насмеана меѓу устите на покривите и последните снегулки на светлината, кои паѓаат во устите и веднаш се топат, како сладок панаѓурски памук на стапче.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

2. Јас лично сметам дека е соблазнувачко девојчиња да се учат дека нивниот статус зависи од вкусот што можат да го предизвикаат во устите на момчињата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но ѓавола, побргу би ти спикал некој камен в уста отколку да ти даде нешто!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но тој, пустинскиот, се смее и џвака нешто во устата. - Сте ме чекале, а?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Коле пред мене гризе нешто. Но знам, сливи со тоа, штом мене ми навира во устава вода.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Прислужникот чичко Петре веројатно ѝ ја знаел маната: ѝ набута во устата коцки шеќер а потоа нѐ избрка надвор.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Лангачот се накостреши и диво, со пена во устата шепна: - Мајка ми, мајка ми што офкаше од главата...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Многупати се случува да настрада кутриот од некое мувиште што ненадејно ќе му влета в уста.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Од тебе барам да ми речеш: ПРВО - чија е оваа тетратка?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

По неколку пувкања ми дојде горчина во устата и како нешто да ме удри в глава.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

ВТОРО - сите оние што ги знаеш тука запишани.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Деца тоа не го носат,“ пувкаше Љупчо и нѐ гледаше низ чадот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сиот премалев. Капка плунка немав во устата. Што да речам?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сите се сложивме дека е така.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тоа се стори што се стори, туку сега ставајте да се позасолниме во растов, оти агите лесно можат и овдека да нѐ оплескаат со мамзерките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе ги овргали големите очи и му се загледа право во устата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во устата, за разлика од Челебиовиот килибар, држеше голем чибук од истиот материјал од кој беше и бастунот и ја чуреше запнатата на него цигара.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

" — си помисли Толе отпрвин, знаејќи го Бешот како стар коџабашија, но веднаш му побегна таа мисла, гледајќи го и Атанаса со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Црната коса на големата глава стоеше како руно, шарените биволски очи влеваа страв на секого што ќе го погледаа, црните мустаќи му ги покриваа дебелите усти и висеа надолу како два пискула од црвени кочани, а во устата се гледаа големите бели заби.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Туку пак ќе речам: вие да ја имате на души што ја фрливте сиромаштијата во устата на волкот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се жестам. Плунката ми се таложи во устата. Бранува, удира по непцата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Само ти фалат игли во устата.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

По челото и бледите, испиени од старост и пиење образи жива вода. Во устата горчина.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бојан уште еднаш го пресече својот дел и го стави едното парче в уста.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Прво се јадеа крушите, кои во времето на берба поради задавливост не се ставаа в уста, но со стоењето од две-три недели угниваа и стануваа многу убави.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Претпоставуваше дека најмалку три дена овците и говедата не ставиле в уста ни сламка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Доктор Коста редеше врз мало монтажно масиче чаши, лажички, сечеше леб, со неизбежното луле во устата.. Долината наоколу пулсираше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А кога однадвор се слушна познатото свиркање, договорниот сигнал уште од времето кога низ два прста во устата се учеа да испуштаат звуци имитирајќи птици, Ване ја грабна раницата и пред да го допие чајот побрза да излезе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Со втората Ване седна па почна полека да ја отпива, внимавајќи да ги оближе сите суви места во устата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тоа му значеше дека со секого може да разговара, со секого му оди зборот: од чистачот на чевли, што го чекаше на плоштадот секое утро додека Миха му се приближуваше со бурек во устата, до последниот гостин - професор по покана - кој покрај предавањето ќе посака и да размени мислења со колегите, повеќе пренесувајќи ги одошто разменувајќи ги своите со нивните искуства.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ништо особено: проќелаво ситнолико старче, со очила од дебело стакло и без рамки, врзани за ушите со усукано ортомче, со ново забало во устата што севезден нешто како да џвакаше иако беше празна и нема (саказот веќе беше вон мода и вон норми, а гумата за џвакање влегуваше во мода ама не влегуваше низ увоз), со отпуштени дланки и неподвижни прсти, кои ситно но непрекинато се тресеа - небаре над секоја пара, и најситната металка, што паѓаше на тезгата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Овој извика некоја шифра место порачка во баџата на скарата и се наведна зад шанкот кај бочвето - и да го наполни бокалот и да ја испразни в уста маштрабата под чепот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека ги споредуваше негативите со направените фотографии, тој едниот од нив го стави во устата, меѓу заби.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А крвчето понекогаш ме потсеќа на својата спротивност - на металната идентификациска плочка околу војничките вратови која по смртта на војниците им ја ставаат во уста. На непријателските војници, се разбира.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ритмично уфрлам pop-corn во уста и ненаситно го голтам своето четиво: тука можам да дознаам дека Elvis Presley е жив, за тоа впрочем, сведочи жупникот Sam Beatty; дознавам дека Gary Cormier изградил подморница во својата гаража; дека Claude Marquezy, ограбувач на банки убиен пред неколку години, и понатаму ограбува како дух оставајќи им ги своите отпечатоци на немоќните полицајци; дознавам за мртвите домашни галеници кои се враќаат дома како духови;

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ако ваква течност влезе во устата може да дојде до гушење или труење.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Некои ќе му се спуштаат на рамената, некои ќе му се сместат на главата, а некои ќе му ги кубат влакната од ушите, или ќе му ги колват очилата, сè додека едно од нив не одлета, преправајќи се како да има нешто скапоцено во својот клун, а потоа дваесетина или повеќе наврат-нанос ќе се нафрлат за да му го грабнат тоа што му било во устата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мачорот замина без да забележи таа и сега се врати со глушец во устата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Неговата подлактица, што беше без влакна и несмасна, се спружи преку полираниот махагони и со раката што беше искасана од пчели ја стави чашата под носот на Даниел, Даниел го истури вискито в уста и со јасно и заповедничко чкрипење ја стави празната чаша на масата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој одбиваше да јаде од нејзината рака, но затоа пак ”стоеше” како мечка на две нозе за да може Милан да му стави во устата некое одбрано парче храна.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И ми студи! - плачливо одговара Ване и се мршти како да има во устата кисело диво јаболче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И потоа го замислував како да го слушав како малку фалбаџиски им раскажува на луѓето сред село употребувајќи ги зборовите што сега јас му ги ставав в уста: "Бурнав на портата кај него, како секогаш без теклив, да влезам кај братучедот Методија, ама портата однатре затворена, а и резето однадвор не е ставено.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа плачеше, ме бришеше со шамичето, а тој ме држеше за косата, и додека крвта од носот ми се слеваше во устата и грлото, ме одвлечка кон сликата на партискиот водач, ме исправи пред неа и рече: „Читај.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бил страшен, влакнест, со рогови, со очи вжарени како оган сулфурен од пеколот, како вжарен течен песок, со шилеста опашка, расклештен во устата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во тој миг Фисот го грабна мојот есеј, го искина на парчиња, и потем ми се доближи; ме фати за коса и ми го турна клопчето хартија во устата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Но“, реков јас, повторно како во устата моја да беше всаден јазикот на Стефана Лествичник, „гласовите немаат значење.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сѐ уште го гледам: претепан, со крв што од носот му се слеваше во устата, со нога што ја влечеше, зад себе, оти Фисот го беше претепал како никој, Бога го беше отепал во него, заради есејот со кој Лудвик стана херој кога се смени власта; но тој, како што ви е познато, не наседна на тие „партиски финти“, како што ги нарекуваше, и иако му нудеа место во новата власт, тој не се огласи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Друго „јас“ во устата негова престојува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Еј, НЕ, што имаш во устата? - Еј, НЕ, ќе заборавиш да зборуваш!...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Земи, направи ама и кажувај. (Сите нетрпеливо чекаат и час го гледаат во устата, час во рацете).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ДЕПА: Кому му се клава в уста!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сега во песокот беа нацртани брод, риба со чаша во устата, една канта со нозе, и една мошне жедна уста.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Вода, - реков.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

За да го потсетам што е вода, нацртав и риба со чаша во устата.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ги избриша како никогаш да не биле нацртани на песокот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тој зеде в раце оружја огнодишни, а в уста стегајки остар јатаган.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Дури и да не е Дејвис нужно садист во голем број од нејзините улоги на платното, нејзините ликови честопати недвосмислено уживаат во победоносноста, во расфрлањето со моќ и со авторитет, во пркосот против општествените конвенции и во терањето по свое дури и, па и особено, по цена на туѓото страдање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Каква тоа инаква слика за геј-културата ќе произлезеше?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Распространето е верувањето дека Бети Дејвис била големата садистка на платното, исто како што Џоан Крафорд била големата мазохистка на платното.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа верување ги одразува карактерните типови што и двете глумици ги играле извонредно, особено во втората половина на своите кариери, а делумно зависи и од спектакуларната поделба на улогите во единствениот филм во кој играле една наспроти друга, во Што стана со Бејби Џејн? (1962 година), каде што Бети Дејвис дури и ја заточува Џоан Крафорд, буквално ја држи врзана и ѝ тутка крпа во устата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Утре ќе се разбуди со горчина во устата, кутра, не пратено писмо покрај себе, но замолчана.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Рацете одамна не се секси приоритетни се градите, пирсаните папоци, депилираното меѓуножје, евентуално прстот во уста. (сигурно користел хендс фри оној што се запрашал каков е звукот на плесокот со една рака)

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Како дива и пеколна фурија, како нагла градобијна бура, како надојдена матна река и облак од пламен - од куќа до куќа, од уста во уста се пренесуваше страшната и лошата вест.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Молчеше долго, а потоа ги кажуваше зборовите кои ги чуваше во устата уште додека разговарав со Зигмунд: “Значи, нема да дојде…,” и уште повеќе се стуткуваше во столот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие денови брат ми се жалеше дека чувствува некаков израсток во устата, кој му пречи при јадењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа вечер отидов да го посетам. Заради незацелената рана во устата не можеше да зборува, па ги запишуваше своите прашања и одговори на лист хартија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги тргнав рацете од склопчената кошула што ја придржував на стомакот под фустанот, за да можам да го земам шишето со вода што стоеше на масата, и турив неколку голтки во устата што молеше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ден потоа кај брат ми се јавил зет му Макс Халберштат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Старецот се заблагодари. Додека го враќав шишето на масата, кошулата од под фустанот, затоа што веќе не ја придржував, падна на подот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Докторите му рекле дека израстокот е реакција на неговиот организам на прекумерното пушење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Околу нас сѐ испаруваше од врелина, улицата беше празна, муви летаа во воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И од оваа мимолетна средба, неочекувана и ненадејна, во устата почувствував горчлив вкус, а во пазувите студенило што ми го праќаше павтежот од полите на зелениот мантил на тој човек.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И ден денешен, велат, ако внимателно се опулите на источниот дел од црквата, на една бигорлива плоча ќе забележите релјефно изрежана змија со цвете во устата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гулабите ги криеја главите под крилјата и така исчезнуваа во устите на лисиците и на невестулките.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На четириесеттиот ден од смртта на баба Ристосија, змијата со цветот во уста, исчезнала во студениот простор на црквата, среде мирот и босилокот, покрај иконите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе го ослободи од овие камења на душата што мора да ги носи, од овој пелин во устата што го подголтнува сѐ поубеден дека местото веќе не му е во привидниот мир на овие улици...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дури и сега јасно се сеќаваше на мирисот на градот – мирис на топли вафли со сладок сируп, кои му се топеа во устата додека низ толпите купувачи се пробиваше накај пристаништето.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но униформата и оружјето, а и горчината која одвреме-навреме ја сеќаваше во устата кога некое невидливо животинче ќе претнеше во грмушките, му кажуваа нешто што и самиот веќе го знаеше – времето во кое чекори е војна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како малечок, додека мама ми сошиваше копчиња или ставаше некаква закрапа на панталоните навлечени на моите нозе, ме тераше да го држам прстот во устата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Држи го прстот во устата за да не ти го сошијам умот!“ ми велеше.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Еве еден пример - во приказната за Иван Јаковлевиќ Антонов, Хармс пишува - „Една продавачка се прозевна и во устата и влета кукавица“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Продавачката на книги остана со прстот во устата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

За прстот во устата, Орхан Памук во книгата „Се викам црвено“ ќе напише: „Колку многу мажи и жени, со прсти си ги затнуваа устите“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога Хусрев ја видел голата убавина (читај голата вистина), на Ширин му го ставил прстот во устата. И толку.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но, на врвот на славата, се прозевнал и му влетала кукавица во устата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Прстот во устата на продавачката беше израз на чудење.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јас мислам дека прстот во устата се става колку да се зачува здравиот разум, односно да се спречи истекувањето на непристојните, неочекуваните, непријатните зборови.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Едноставно, целосно му се предадени на Севишниот и чекаат, прозевајќи се, да им влезе кукавица во устата, но и да се најде јунак што кукавицата ќе им ја извади и така до недоглед...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- А бе, немам ништо против забраната, ама зарем да живеам со ова што го имам во устата?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се удрил со тупаница по крвавата празнина во устата за да не зареве со грло на млад волк кој не ја проколнува сегашнината туку со сиот бес на својот вид ѝ се заканува на иднината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се обидел да ја проголта горчливоста во устата и ги стиснал очите со дланка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се држел за грло како да се брани од удар на невидлива коса; во устата, место предните заби, чувствувал под јазикот празнина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мртви, тоа вие ли ја прославувате грижата за живите со нивни гласови?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потајно се радувале што тие луѓе од она село чие име тешко се запаметува им го донеле од шума попот: светците на манастирските ѕидови изгледале повесели кога од олтарот доаѓале во густи и бавни бранови свештенички песни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога се завртел ја видел како стои со спуштени раце, чиниш е во исчекување да се врати и да ја поведе со себе кон заедничка неизвесност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа глава, таква, само со сол во ноздрите и во устата и со вешто врзани бравски рогови на високото чело, ја прошетале на врв копје пред тапани и пред сурли по градот; пред стариот вардарски мост ги преплашиле сакатите просјаци и им ја фрлиле на пци скитници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сонцето како на своја златна нишка да му се нишало пред испотеното лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој со топук се обидел да го здроби недоречениот стих на Мевлана. Попусто до проклетство. Забите уште повеќе се разголеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се смеел збунето шмркајќи и со кисела плунка во устата и Адам Лесновец оставајќи ја ластегарката и вадејќи го од појас чеканот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ЕДЕН АРНАУТИН: (ставува во устата два прста и свири, а по тоа и вика): Ор бур, еја!... еја!... (Арнаутите се приближуваат со пеење на истата пеепа. и после подолга пауза влегуваат и се поздравуваат со Илија.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Прстот кој од забава понекогаш му го ставаше во устата а тој со сласт длабоко го вшмукуваше, еднаш велејќи дека има вкус на толчено морско оревче, друг пат на киви, сега му предизвика мачнина.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Како на стар проектор се редат сцените: првиот плач во болницата, непроспаните ноќи, пелените, кашичките и чајчињата, медицинските енциклопедии, остави ја цуцлата, треба поголеми патичиња, не во уста!, „две рачички со десет прста“, Ноди-тракторот Том-Мики Маус, како прави магарето?, кликни на црвеното кругче, дувни во свеќите, ајде да градиме куќи, дојди да те гушнам, одиме во парк?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

А рисот веќе го имаше понесено во устата неговиот зајак и сега се оддалечуваше со својот поган крадешки чекор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја пикна во устата и јадеше цел грст, а во неговите очи не стоеше сега ништо друго освен таа лакомост, додека грутките земја се стркалуваа низ гробот и удираа, одекнувајќи тупо во чамовите штици на сандакот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Околу неговото тело се препашуваше една врела обвивка и тој ја гаснеше неа со по една рака од тој пепелав снег; студенината на снегот просто го испечуваше по јазикот и по непцата, а по оној кус миг, додека тој се растопуваше, овозможувајќи ѝ некакво задоволство, во устата пак му остануваше една уште потврда корупка жед.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А најчестиот збор во устата на Ружа беа зборовите курва, распуштеница и сето тоа како сигурен баксуз и несреќа во куќата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада во устата фрли само уште два-три залака, но истите ги проголта како суви грутки земја.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А веќе се смрачува пред него и се меша во замагленост и небото и земјата, и сеќава дека главата му се урива и во устата му крцкаат песочинки. И тоа е сѐ.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Горчливи сокови му се збираа во устата, но тој не ги исфрлаше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сите апчиња во мојот живот Ги паметам малите зрнца од „Б комплекс“ што ги крадев додека мајка ми не беше тука и сè уште го чувствувам тој горчливо-сладок вкус во устата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Уф!“, од самата помисла се стресуваш, еднаш од вкусот во устата, па уште еднаш при помислата на педантниот, кој, седнат спроти тебе, се труди да те „опече“ со поглед.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па така, додека едни се среќни затоа што, ете, некој се грижи за нив, другите ги мотаат во устата, ги џвакаат, па ги плукаат, и, како по правило, секогаш ги чуваат за доказ на некаков заговор што се кова околу нив и во кој е замешана владата, некој од власта и некој претседател, од актуелните кои владеат овде или од некоја друга земја.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Двајцата во устата имаат сламки кои водат до една чаша со сокче.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Му викат најнте, официрте, командири што му беја: - Как - рече - велики царе, ти ќи одиш тамака.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Откоа си дојде царот од прошетка, му казала царицата за пресудбата како пресудила двајцата со кобилата и со ждребето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Откоа видела царицата од тие двајца жалбата, посакала таа да му даи пресудба.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Седејќи вечерта и праејќи муабет Лалата и чоекот, ќерка му од чоекот само слушала и итро го гледала Лалата во устата што зборувал.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Оде сја ќи влезе во персијскиот цар.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Не бре, брате, не се јаде никак, не се клава во устата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Не давај му да дојде близу до туѓинските нишани, нека се крие зад камењата и нека не трча во устата на ѓаволот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А во устата не знам што имам: дали пепел, дали песок, дали дрвесина. Оган и пламен ми излегува од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едно време Витомир толку многу зина што сето јајце му се загуби во устата. За малку одново да се задави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ние со Уља му се лулиме во устата и само ги добираме залаците до тавчето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И еда, одам јас кај Маса Ќулумоска, ѝ кажувам што ми се стори и таа ги зеде плочите, еда, ги запрета во огништето, се усвитија. И после ги крена плочите и зина жената, еда, небаре пештера во устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Огнот е угаснат, ама жарје уште има. Во устата, во грлото, во целата утроба.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На секое ждригнување ми иде некоја кислојна во устата. Од лук, од перца.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И после ќе подзаборавам на болката во устата, во главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Збогум, мои млади пријатели. – Збогум.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зашто, ако женското е со шапка, или ако носи свилени чорапи, или ако в раце држи некакво кутре или пак има златен заб в уста, тогаш таквата аристократка и не е некакво женско, туку, да ми извините, мазно место.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А стопанот е индиферентен – се прави недоветен. – Должни сте – вели – за четирите изедени парчиња толку и толку.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Ами спас, прашуваше мајка ѝ со стегнато грло и со пелин во устата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа се сепна. Ја отвори устата, а во устата болсна забот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Фармерот погледна во устата на коњот. – Заб за заб, – рече тој. – Би се заколнал дека тоа е мојот коњ. да не ги познавам вашите родители.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Човек што се сомнева би им поверувал на своите очи, наместо на своето срце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Правта ѝ ги глочкаше очите, во устата ѝ крцкаше песок.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Гледам, стои една таква дама. Наврела чорапи, заб ѝ болскоти в уста.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше тоа некое друго сонце, многу поголемо од нашето. Барем од она што го познаваше Ѓувезија Дубровска.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Можам ли да му погледнам во устата? – Се разбира, – рече Мурад.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само стоеше така со замрежени очи и загледана некаде во нешто, којзнае во што.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од 10 цигари пушењето го зголемив на 25 на ден и сѐ уште не можам да ги намалам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не можам да престанам да трчам, чувствувам дека кога се движам вака, летам. 24.30 Во некој ноќен клуб во Вест Енд (West End).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Имам непријатно чувство во устата, јазикот сам почнува да прави бавни, неволни движења, што се повторуваат.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Две недели имав пликчиња во устата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се разбуди рогнат од болка под ребра, со скоминав вкус на дренки во устата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Има смешен мустак и постојано е со цигара во уста.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Помина веќе една година како ги носам овие глупости во устата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Страшно е кога некој те гледа право во уста, а ти се озабуваш покажувајќи ја својата очевидна несовршеност.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Си нарача тој пица и ме бакнува во уста среќно, таму пред сета јавност.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сите се облечени убаво, свечено; некои гледаат право во објективот; некои се подзавртени, искосени со телата, некои се со крената чаша, некои фатени за рамења, некои насмеани, некои со недоголтнат залак во устата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ако му свикаа да се сврти како што треба, џвакаше безволно, споро, како секој залак да го испитува и проверува во устата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Изутрината кога стана Пипиле, ќе излудеше: го гледа кучето каде што збивта со пена во устата, испуштајќи ја душата со болка потешка од човечка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Понекогаш ја облакаше облеката од татко му, ставаше вратоврска, паларија, ставаше мустаќи од волна, ставаше луле в уста, ја ставаше сабјата и шлемот што ги донесе татко му кога се врати од фронт и застануваше пред огледалото и се огледуваше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сѐ што да му фрлеше: камен или дрво, тоа стрчнуваше и му го носеше в уста.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Солзите му се мешаа со дождот и им го чувствуваше нивниот солен и горлчлив вкус во устата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Прустовски како да сакаше од вкусот на жамбонот и свежиот, крцкав багет во устата, да го поврати некогашното париско време, но тоа најмногу му успеваше кога ги прелистуваше книгите, губејќи ја во тие мигови претставата за времето, наоѓајќи се час во поранешното, час во сегашното време.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мислата за смрта не допира до неа. „Браво, момчиња“ ,рече навлекувајќи ги старите чевли на босите мечешки нозе. „А што има на трпеза?“ „Лубеници и печени батаци.“ Во устата му се собираше вода. Како да џвакаше круша.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ова е за твое добро, Исусе.“ Отец Симеон опцу со разлеана крв во устата бессилен да се извлече од клопката. Јазикот му го жежеше опор вкус на ’рѓа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Можеби повторно ќе налетам на таа милијардерка, и можеби, од една поттикнувачка далечина, ќе смеам да í ставам во устата нешто убаво.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кога дојдоа до мене на два метри, командантот на ОЗНА го погодија балистите право во устата, тој го имаше пиштолот в раце и тој му падна.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Одозгора спрема мене доаѓаа тројца, во средината го препознав командантот на ОЗНА. Сите беа исправени.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Стави една цигара во устата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Застана спроти човекот без брада, а потоа, на знак на офицерот, застрашувачки замавна со сета сила право во устата на човекот без брада.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе го отвореше парчето хартија од весник во кое ги чуваше апчињата набавени од аптеката “Здравје” на неговиот пријател Ласте Думбаровски, ќе ставеше едно апче во својата уста, а едно ќе му турнеше во устата на песот Мурго.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Азра сè уште со широко раширени нозе му седеше на устата на Андон кој одамна го имаше изгубено чувството за мирис (лекарите имаа констатирано дека тоа е резултат на операцијата на капиларите во носот направена во неговата рана младост) и тој не можеше да ја насети реата од меѓуножјето на Азра, но обилно оттаму во устата и по образите му течеше тегава слуз, од што во еден момент мораше да го извлече јазикот, да земе здив со намера повторно да се врати на истото место, но се откажа, се сврте на левата страна и ги префрли двете жени на десната страна од креветот, речиси ги залепи за ѕидот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Азра се ослободи од тоа што ѝ остана во устата, отсекувајќи со јазикот од густото фрли полна плунка на чаршафот, го залепи левиот образ на предниот дел од бутовите на Андон кој сè уште, замижан, стоеше отпростум, го заграби со двете раце за задникот и силно го притисна кон себе, како со тоа да ја допразнуваше устата од која сѐ уште истекуваше сперма и се лизгаше по неговите нозе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А што ќе се види, ништо, назад заглездено тесто, напред кожинче,” му велеше келнерката Цвета тегнејќи му го кожинчето, со мекам, полека земајќи го меѓу дланките и ухајќи му топол здив за да го набабри мевцето што во него преостанало, за да има што да стави во устата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Очите не ѝ се гледаат од плачење на таа жена, залче не става в уста.”

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ти ги исполнував сите желби што ги имаше за јадење, иако ти одвај да ставаше по еден-два залака во уста.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ти имаа ставено некаква цевка во устата што испушташе звуци како труба.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Затоа низ неговата уста се изли божјата благодат, како што кажал премудриот Соломон: во устата на премудриот влегува вдахновение, тој носи закон и милост на јазикот, со него ги врзува злословните усти на еретиците.

„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)

Секој залак што го каснуваше, го држеше долго во устата и одвај го проголтуваше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И колку што магарето напињаше со главата да се ослободи, толку оглавот сè повеќе го стегаше за гушата и почна да му влегува вода в уста и да се дави.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Само ја извади лулата од устата, ја впери кон неа како пиштол и пак ја врати в уста.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кала седна на столот каде што седеше докторот и почна да го жулка Илка по лицето и челото, да му турива со лајче вода во устата, да му ја поткрева перницата зад грбот за да му го олесни дишењето, но тој само ја погледна кревајќи ги очните поклопки со напор и при тоа како да се поднасмевна со крајчињата на устата, и таа насмевка му остана на лицето, згрчена, недовршена.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Зафати сега Дукле со сила да ја храни, да ѝ приготвува најубаво јадење, да ја моли да јаде, но таа ја вртеше главата настрана не можејќи да го гледа јадењето, а ако Дукле ѝ ставеше во устата, таа ги стегаше усните и забите.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се нафрлија на дуќанот од Цветко и искупија сѐ што имаше внатре за јадење и за куќни потреби; страсните пушачи што беа останати без тутун, по две цигари редеа в уста за да се наситат; рошкаа луѓето низ дуќанот, претуриваа низ сѐ што ќе најдеа: отвораа сандаци, вреќи, кутии; искупија сѐ што им требаше и не требаше; дуќанџијата Цветко го молитуваше бога пак да даде дожд.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Само ѝ влегло во устата кога спиела на гумното и пак ѝ излегло...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Сигурно и тој му зее во устата на деда си.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Си пика парче леб во устата а принесува сирење и во мигот ѝ се накреваат цревата, ама сето тоа така одеднаш станува што Пелагија стигнува само главата да ја сврти и од неа да џвргне само кислоина.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

КОСТАДИН: Биди спокојна.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Во стриковото градинче, галабо, вишни ем црешни беревме, во уста си ги клававме!... (Во паузата на мелодиското пеење доаѓаат Костадин и Симка).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

— Пуста, Досто, пуста, — си рече сама за себе, откако пристигна дома, вадејќи ја градата и клавајќи му ја во устата на детенцето — триста и педесет лоши мисли ти се претераа во умот!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе се измие надве-натри, колку да се порасони, ќе ја заврти косата со еден дрвен чешел, ќе ја позамазни брадата и мустаќите — колку да не му влегуваат во устата, — и, ако не служи литургија, ќе си го наполни големото ѓезве кафе, ќе си го испие сам и ќе ја нарами торбата со „алатите".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И да умре Нешка — имотот ќе остане на Толета, та затоа Митра веќе дигна раце од овој план Се изнамагариса сама што ѝ дојде в уста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Си го кладе кондилот в уста, се позамисли малку, и сам не знаејќи зошто, плукна на таблицата, го избриша напишаното и започна пак повторно да ја пишува зададената задача по сметање.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сулоага, со ќуркот на едното рамо, чибук од половина метро в уста, едвај го лапа ќилибарот, се шетка и прави муабет, де со еден, де со друг чорбаџија Распрашува за дома, за деца, за стока и за бериќетот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ич не ме чекај, ич не ме пекај Белград е ламња, во Белград ја роб, снага по туѓи палати оставам, снага во усти несити клавам, и дома - дома не ќе се вратам, не ќе ги пијам очите твои не ќе ја галам снагата твоја - далеку негде сувата рака по тебе, Вело, пустата мака пуста ќе остане...

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Остануваше крај Мајка во количката, со цуцла во устата, а кога ќе заплачеше, таа, со една рака, ја нишаше количката, а со другата, успеваше да ги продава кино- билетите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Клекна над него и земајќи ја свеќата од калуѓерите, му ја поткрена главата, го погледна во очите, во устата; Наќо направи напор да му рече нешто, закркори со грлото, и му стече крв од устата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Му донесе калуѓерот стомна со вода и му тури во устата; врзаниот се напи и малку се успокои.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Рикал, викал, скокал, сиот обезличен, искривен во устата и потемнет како гламна.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Бонети по некое време зеде едно малечко парче, го стави во чинијата, штулна со двата прсти од него, го погледа како да фаќа нешто гнасно, го донесе полека до носот, го помириса, а потоа го стави в уста, постоја така не џвакајќи го, а потоа откако го изизврти во устата, го голтна со напор.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кметот го зеде јагнето од прислужникот и го постави среде масата, му мрдна со главата на прислужникот да излезе бидејќи беше сиот замастен во устата од штипкањето на јагнето носејќи го од фурната, и почна сам да го черечи јагнето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Да не ги замениме со суровите моруни, дури и со оние кои се нарекуваат ,,хеленски” и кои што имаат жолтеникави дамки низ телото и отров во устата, на коишто Римјаните им ги препуштале осудените на смрт: Ad moraens.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Сите, наши и други блиски и во овие тешки времиња во усти ве имаат само по добрини...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Сепак некоја идна капетанова ќерка повторно да повторно ќе ги засака огреаните тела на непостоечката дивина... едно пливачко попладне или дали еволутивниот премин од водата кон копното претходно подразбира ист таков напреден чекор во спротивна насока ...влези во водата зарем не гледаш дека крвариш се насмевнува тате секогаш во право потрчај кон лековитите бранови нурни се јас со силното татковско тело ќе те дочекам ќе те сочувам од рефлекторите го намокрувам стапалото поспано ме допираат водените стопрсти мојата црвена крв потечува низ нивните сината низ моите вени нагоре над коленото толку лесно не боли тато пази на сѐ риба сум малечка засолнета во устата на таткото поаѓаме по топлите струи кон југ кон југ кон југ... но што сега се насмевнува ако те исфрлам од утробата до кога ќе се сокриваш во мене до кога ќе бидеш глува слепа ме турка ме истуркува од себе немој врескам тој немилосрден е немилосрден е ме протерува пливај сама нуркај сама храни се сама љуби сама греши сама сама сама... повторно на брегот на карпите со сонцето на влажниот стомак го чекам да се врати од водите од подводните пештери да ми ја залеп левата шака на старото место потполно сочувана сите живци капилари мускулчиња секое движење стисок допир само тате да плукне на раната ќе се врати отсечената шака пак ќе су негова негова негова негова негова...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Јаготките беа зрели и црвени како крв и во устата на Трајчета се топеа како маст.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Евто го извади ќесето со тутун, го наполни лулето и го кладе во устата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

2. Илузија: стварност Подоцна, поради прекумерното џвакање мед - восочни камчиња во устата, нагон за давење и плукање.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Понекогаш гласот допираше од голема оддалеченост, понекогаш тоа беа два гласа, многу гласови, цела скала на човечки извици што му навираа во устата, но нивните зборови беа секогаш истите: „Погледни, погледни, ние го сторивме тоа!“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И додека загрижените членови на семејството гледаа, тој го дофати памучниот опаш на едниот од малите змејови, го врза околу појасот, го дофати клопчето од конец, ставајќи го едниот крај во уста, им го даде другиот на децата и се вивна горе, горе во воздухот, далеку во мартовскиот ветер.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Имавме и имаме толку збогувања, што зборовите ни се пзлитија во устата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Е бре, Нумо, ти во устата немаш човечки јазик, туку змија!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А на Пандо во тој миг му се стори дека почна да се расплетува и расткајува заедно плетената и ткаена горчлива и чемерна судбина, сега небаре потсечена со срп.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пелин во устата им е лебот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Убави цртежи. Ама пред малку, кога еден старец ме праша што е тоа откако му објаснив, ми рече: „Во мое време, во Илинденцкото немавме такви работи.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Со цигарче во уста, кое како да не се смалува, и до колена во езерото, Мики, упорниот рибар, со блинкер фаќа мренки и кркушки, запечени пастрмки.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мислеше дека си како некоја карпа пред нив, ама, иако се викаат плашици, ич не се плашат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Во кошницата секогаш имаше свежи, вкусни бомбони и додека ни се топеа во устите, тетка ти и јас секојпат ќе помислевме во себе: кои бомбони биле први во кошничката, кога играчката била купена и на кои им се восхитува ѓаволчето, и како биле по вкус?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Не му гргореше во устата лесно, ама пак кло-кло-кло – го испи.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Зоки го стави нејзиното главче во устата, а рачката ја задржа надвор. И таа стана свирче!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

ТЕОДОС: Не можам, кашлам...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

(Ја клава во устата, ја запалува со својата и му ја подава на Теодос.) Еве, ти куме, завиткана и запалена!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Ајде де, и да кашлаш, се рече сто пати: не е ред да се враќа.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПЕТРИЈА: (Со цигара во устата, витка друга.) Сите тргаат тутун само кумот нема цигара.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Секој сака да го има во логорот, да го гали по главата и вратот, а му пика коска в уста, да му фрла дрвце низ шумата надевајќи се дека ќе скорне зајак.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Курсистите со мака чкртаа по тетратките, префрлајќи го јазикот од едната на другата страна во устата, или чешајќи го тилот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Венче внесена во книата чита задлабочена и одвреме навреме лизнува од сладоледот, а потоа брзо, за да не ѝ се стипи на јазикот или да не ѝ го здрви јазикот од студенило, одлизнатиот сладолед го вовлекува во устата и го голта.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Притоа готвачот го истренира парчето месо да го фаќа в уста, да скока нагоре кон неговата рака, да му прави задоволство и забава.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Но знам, сливи се тоа, штом мене ми навира во устава вода.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Чита некоја книга чијшто наслов Милчо не може да го види затоа што ја држи книгата свиткана во една рака за да може сладоледот да го држи во другата рака, и сè така лижнува: подиставајќи го јазикот и вовлекувајќи го во устата; задлабена во книгата, сè тоа несвесно ги чини; ако ѝ капне сладоледот на раката, таа и раката ја лизнува; ако ѝ капне на голите колена, таа и нив ги лизнува не оставајќи капката да ѝ се разлие.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Се распадна пред да го ставам в уста.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Сонцето како течно злато се разлеваше по водата, блескаше, ги опсенуваше очите; Висар тешко се приспособуваше кон таа силна светлина; од шумот на веслата дивите патки пркнуваа пред нив и се преселуваа понастрана барајќи мир и спокојство; Висар му го вртеше грбот на сонцето и ѕиркаше во водата која ги менуваше боите спрема длабочината на езерото и гледаше во јадиците и канџите што ги спушташе Трајан; кога ќе се занишаше конецот, Трајан го креваше нагоре, го собираше и му даваше знак на Висар дека е фатена риба; Висар трепереше од радост и ѕиркаше во водата да ја види рибата; кога рибата, влечена нагоре, ќе дојдеше во погорните води, ќе почнеше да разлетува и да шета дè ваму дè таму, правејќи секавични движења и обидувајќи се да го скине конецот; но колку што конецот се собираше и ја доближуваше до чунот, таа сè понемоќна стануваше, ги скротуваше своите напнувања, чувствувајќи болка од јадиците и канџите во устата; тогаш Трајан отсечно ја тргнуваше нагоре, а Висар го потклаваше оршето под неа и ја внесуваа во чамецот; потоа го проверуваа другиот конец и почнуваа да го тргаат и собираат; рибите скокаа во чамецот, пласкаа со опашките, подзинуваа по воздух, а потоа се отпуштаа и се смируваа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Велат дека навечер со факел во устата предводи глутница мачки со вжарено накострешено крзно и заедно подметнуваат пожари.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Потоа седнаа да јадат, но Ѓорѓија не можеше да престане да гледа во устата на Французинката.