во (предл.) - уво (имн.)

Написите во таблоид-печатот што ги иконизира Сара Лукас ја прават вербалната агресивност видлива, и упатуваат на најнискиот можен облик на вулгарноста, така што испаѓа дека јазикот е всушност оној којшто врши терор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со раката ја трие ламбата и таа почнува да чади.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тепачка во ушите. Сите оние за коишто музика не се само звуци и нивната уреденост или неуреденост, а тие се ретки, беа во недоумица.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На бела чинија се наоѓаат пубични влакна, од пазу­вите и главата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со жилет ја разрежувам аортата. Во увото забивам голема шајка. Главата во должина ја сечам на два дела.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
По концертот, еден од позначајните словенски критичари на сериозна музика заклучи дека првпат по Шенберг кој 1930 г. во Виена со својот концерт на атонална музика, за она време потполно необична и чудна, предизвика тепачка во салата, некому му успеало да го постигне речиси истото. Што поточно? Маргина 37 189
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Набргу чадот се вообличува во дух со виолетово нашминкани очи и карминирани усни, а во ушите има по две тркалезни минѓуши. 114 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Делото Sod you Gits (1991) одѕвонува во ушите во онаа мера колку што 180 okno.mk е и визуелно агресивен. Sod you (бриши, еби се), како израз влече корен од содо­мијата, а Git од to beget (да се создаде, некому да се биде татко).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се оддалечи од овците, се прошета покрај нив, се вртеше така незаинтересирано а сепак цел претворен во уво.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Бргу дувај ѝ во устата! Во носот! Во ушите! Секаде дувај дај ѝ зрак!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Особено поради тоа што предавањето го држам на еден чудесно флуентен и убав јазик што во ушите на секого влегува преведен на неговиот навионален јазик па и на регионален говор.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во ушите му одѕвонуваше мистичното дижериду, кое ја загатнуваше мислата дека на таа точка на која се наоѓа, сигурно постои Божја промисла за постанокот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога ме прегледале, веројатно лекар, констатирале дека во увото имам крлеж.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Татко ми не поверува.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми која го преживеа крлежот во увото во планинско село во минатиот век и пукнување на слепо црево во интернат во туѓина каде што ја идентификувале со плочка со бројче околу вратот далеку од дома и од родителите, почина на клиниката која е на десетина метри од моето работно место во истиот момент додека на брифингот се фалевме колку се успешни реформите во здравството.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И огромен куп очила: со метални, коскени рамки, цвикери, монокли, понекој бинокл, различни диоптри.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Погледнува во ќерка си, која немо ја гледа. „Не плаши се!” - ѝ прошепотува Хана и полека се лизнува на килимот со еврејска шара, по кој сè поизобилно почнува да истекува нејзината ариевска крв додека во ушите ѝ шуми топлото море на Ориентот и здивот на Леон Голдблум кој, таа чувствува, ѝ се доближува нежен, заносен и страствен и по толку години...  Фотографии.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А не можеше човек да види дали роси дали не: само некаков здавен шум ѕвечеше в уши, од испиено вино, од исплашената тишина во крчмата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ја поздравив вечерта, смевосмело, смевозаразно, и си продолжив полетно со озвучените патики и со мами-поглед кошулата во прегратка на средбата, додека ехото на смевопесната ми одѕвонуваше во ушите, со смеа, смеа, смеа, смеа...
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Васе и натаму се смееше пламнат и вцрвенет во ушите и тилот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Околу нас цврчат некакви невидливи бубачиња и здодевно ни стружат во ушите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Оф, мајко мори! Ме касна за срце, змиа лута да те касне, да рече господ златен, од куршум да не куртулиш?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За некаква варена готвена храна немаше време, но сепак огновите се запалија, барем по некоја пиперка да се запече, лебецот на жарот да се затопли, а што е најглавно, да светне троа пламенче колку да не си клаваат во ушите овие бедници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кого лажиш, бре ќерата, на очи! Санќим ние задоени во ушите та што маслосуваш?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
кога се враќав од јапонија во едно бифе на аеродромот во токио видов монаси со слушалки во ушите слушаа нешто што ги правеше мошне горди и што ги тераше уште повеќе да пијат варено вино и да потскокнуваат и да скокаат од радост како кога со едно ухнување се’ што е старо ќе го ослободат од прашина како кога од чиста верност маршираа низ вжарените полиња на олимписките огнови за кои се вели дека се застарен ориентир за секој оној кој макар еднаш се изгубил во преводот на цукији пазарот во токио, на пример, или пак за секој оној кој се накркал презреана лубеница па сега талка и стенка барајќи јавен нужник а на секого кој има таков зорт барањето нужник му изгледа долго, долго, бесконечно долго.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Во улицата на стариот цвеќар во Истанбул сега врие од заитани бизнисмени со мобилни телефони и изгубени туристи со мобилни фотоапарати и со слушалки од вокмени во ушите.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Доказ за тоа е дека кога на времето ми бучеше во ушите и тоа уште посилно од сега, кога ме тресеа грозници секој час, бев многу понемеланхоличен...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Портата на пеколот во увото ти е малечок атом на ништо.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Течеа зборовите на стариот учител и одекнуваа во ушите на Павле како некој далечен ехо од нешто мило, убаво, но уште несфатливо сосема за него.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Страшно му пробучи во ушите на Аргира.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Примашот пцуе, а гостите прават непријатни гримаси, нервозно одмавнуваат со раката, како да тераат некаква досадна мува што им брмчи во ушите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Весел... - Не, изморен. Гледаш, одвај оди... - Весел е... - Изморен е... Често не можат да се согласат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Децата им извикуваат, ги крштеваат со разни имиња, според тоа веќе како им одекнува во ушите свирењето и пуфкањето на локомотивите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во ушите постојано му ѕвонеа зборовите на стариот учител: „Треба сами да градиме подобри времиња, да градиме дел по дел...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Се довикуваат... Ме заобиколуваат...“ мислеше Бојан сиот претворен во уво.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Преку миризбите јас ги слушам далечините, во ушите ми шумолат столетни буки, гргорат брзи потоци, шумолат неожнеани жита...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не им се придружува на нивните мумиски седела, со засркнат плач, туку почнува да снове низ собите како сновалка на празен разбој, барајќи го котелецот на смислата во зборот што му бучи во ушите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А веста, колку и таена под зглавје или под јазик, одекнуваше во оваа долина меѓу ридовите како гром од ведро небо што се умножува во ушите додека не ги заглуши.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во нозете му се плеткаа езерските треви или водните змии, по табаните го скокоткаа изворските струи и тој сè повеќе се оддалечуваше од брегот додека во ушите не му глувна вревата на плажата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Збор станува за тоа дека животот е протинање низ иглени уши Некој непознат нè држи цврсто за вратот нишани во увото на иглата и говори суво како да чита од Светото Писмо: Не дишете додека ве протинам приберете си го јазикот Цврсто затворете ги очите Протинањето подразбира гаснење на светлината Протинањето е патување низ мрак И не спомнувај го повеќе спокојството Мускулите нека спласнат Помислите нека исчезнат И заземете став на птица пред летнување Сѐ друго ќе биде запишано на вашата кожа со ваша крв.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Таа го повика два пати, молејќи го, итно, како да беше во опасност, и нејзиниот глас сè уште му одѕвонуваше во ушите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа во ушите на Јосифа му прозвучи како некој да му чита телеграма стигната на негово име.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Чудно како онаа музика што му одзвучуваше во ушите мораше постојано наново да ја открива.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А душата моја се тресеше од страв, оти се сетив дека сум прочитал некаде: оној кој клевети и озборува и оној кој го слуша, и двајцата имаат крај себе по еден ѓавол: првиот на јазикот, а вториот во увото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вториот глас, овој пат ќе го премолчам. Беше толку злонамерен што веднаш решив да го тргнам од умот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели, чудна шега на оној што ми шепотеше во увото?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни телалите од долните села повеќе не одат средсело за да им го соопштат на луѓето она што самото по себеси се подразбира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кога забележа малку подоцна дека јас очекувам да продолжи со објаснувањата, речиси насмевната додаде: "Не биди како жеништана што одвај чекаат да им паднат во увото и зборовите што одамна наумиле да ги слушнат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од устата твоја во ушите на господа.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се разбуди на сред ноќ; уплашеното, вознемирено дишење продолжи да му одекнува во ушите – неговото сопствено или нечие друго?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како да се изживува со нејзината помамена немоќ, тој ќе ја седнеше в скут, и шушкајќи ѝ во увото, се истураше во неа, безобѕирно туѓ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
За миг затвораме очи и под клепките ја гледаме таа огромна толпа од жени и старци застанати на оваа угорнинка и со молк сподавен во липање не испраќаат... а во ушите ни одекнуваат нивните молитви и во молк го слушаме нивното сподавено плачење и липање...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа прегратка ја чувствував, навистина, срдечно, искрено, но брзо потоа се извлеков од нејзините раце и истрчав на улица, а во ушите како некои други гласови да ми долетуваа однадвор, мамо, мамо...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Може и не беа сами зашто со нив останаа мракот во очите и молкот во ушите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Каков восок во ушите, жено, ништо не ќе те спаси тебе внатре ти пеат сирени скитници страдна да те галат секој миг, осудена си зли ветрови, очи и ретки птици.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Звукот што се слушна беше како одеднаш во ушите да му тресна гром.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Селските кучиња лаеја како подивени.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не сум подготвен“, офкаше. „Не сакам да заминам вака, сам, далеку од дома“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неговиот единствен истрел по експлозијата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Потоа звуците полека почнаа да му се враќаат во ушите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Онаму каде што пред само една секунда стоеше неговиот соборец сега имаше само клопче чад, а некаде скриено зад тој чад што се појави одеднаш се слушна речиси нечовечко лелекање.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не сакам да умрам“, му јачеше неговиот сопствен глас во ушите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Бам-бам-бам... ритамот на возбудата од нејзиниот стомак ѝ одѕвонуваше во ушите, додека неговиот бакнеж од неа ја вадеше музиката, вешто, лесно, како што прстите на умешен музичар навидум само пребаруваат по жиците на гитарата, а всушност од неа раѓаат светови што никој друг, освен нив, не умее таму да ги пронајде.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Потоа во ушите му се издвои и лаење на далечни кучиња.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оној што го застрела мислеше дека оглувел, оти неколку секунди во ушите го слушаше само ехото на истрелот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во ушите, како и тогаш, почна да му чука тапанот и да му писка зурлата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа волја беше исто толку јасна колку и сите Негови наредби дотогаш и сеедно беше дали ја слуша како глуво ехо во пустината или како јасни зборови што во ушите му доаѓаат одвнатре, од самото негово срце.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, сега кога го преслушувам дискот и кога во ушите ми одѕвонуваат стиховите „О, играчки мои / од детството мое“, некако сами ми се наметнуваат одговорите на прашањето: Зошто татко бараше да бидам покрај него, да бидам сведок на музичката творба?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Виртуоз на дијалогот: залажува и залижува зборува и о-зборува во уво се вовлекува дршка од цреша во јазол врзува; Коски нема, а коски крши.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Говорниците си упаѓаа во збор, се пенеа, зборуваа на неразбирлив јазик (го мрзеше да стави слушалки за превод, и без тоа му зуеше во уши), накратко, ништо не успеваше да сфати.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Научи наутро неколку туѓи шеги и умеј да ги кажеш во погодно време... 122 okno.mk Има и друг начин да се говори забавно без памет, само нека јазикот ти е виток и жилав; но, тоа е тешка наука, која само од жените може да се научи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Обидувај се да ги имитираш, обидувај се во твоите зборови да нема ниту врска, ниту смисла, твојот разговор на минута да менува по пет теми, пцостите, пофалбите, смеата, сожалувањето, обичниот расказ - сето тоа, речиси помешано заедно, нека лета покрај ушите што те слушаат, обидувај се, како барабанот, зад себе да оставаш само пријатна бучава во ушите... без да оставиш каква и да е смисла.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Ајде, кажувај, целата се претворив во уво.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо својата сериозност ја претвори во уво, а Рада продоложи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада го слушаше пријателот претворена во уво.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кажувај, се претворив во уво.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Има уште нешто на кое ќе се израдуваш и повеќе! - Ајде, кажувај! Се претворив во уво.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со слушалките од вокменот во ушите, допрена до стаклото на прозорецот, тивко колку за себе ги потпевнуваше песните од изборот на музичките станици.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите се претворија во уво.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се стиска без излез, без можност некоја за повлекување. Во ушите му ѕунат камбани.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Исфрлуваше нешто од себе, а во ушите му удираа громови.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во ушите му удира и ѕвони крвта. Неосетно се упатува во некаква интересна, слободна и дрска караница.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо шепнува и топло удира неговиот здив во увото на Ана.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во ушите започнува да ѕуни неодредена и заглувната музика. Го замачија пискања на зурли.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пролетниот повеј што иде од морето му ја мрешка косата, му ја полни пазувата преку распетланата кошула со пријатен скокот, фиука во ушите и одминува во правец на градот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Крвта лудува, шуми во ушите и замајува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И нешто му ги грабна и затегна нервите, му ги заглуви ушите и тој го загуби удирањето на пулсот што пред малку сосема јасно му одекнуваше во увото легнато на рогозината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нивните гласови ги мрзнат во ушите, како најдолг и најструден мрзулец, кој ти достасува до душата и срцето и кој ти ја остинува и крвта и снагата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во некое списание, наменето за ловџии, или во весник било, пишувало дека порано, пред што младинските работни бригади ги исушиле мртвиците и блатата, во Пелагонија, во Ларинско, Битолско и Прилепско Поле, а тоа значи и во Потковицата, живееле над 400 видови птици, но дека сега биле сосема изретчени па се предлагало, или сами властите предложиле, да се направи некако да се обноват мртвиците и блатата за да се вратат птиците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од збор на збор на царо в уши и царцкио син кога чул оти таквоо дете имало гемиџијата, веднаш беше му дошло на ум да не би негоо ет, чунки царицата некоаш беше се повалила да роди такво дете.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога виделе тоа чудо, беше се зачудиле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Отишол тој сам да види и, коа видел, на чудо беше станал и ја ватил, та ја однесол дома и £ ја казал на невестата си.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со денеска, со утре, ја видоа луѓе и, од збор на збор, на син му од царо в уши му појде оти во бунаро имало една риба златокрила.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Слушал само некое тркалање на камења, само некое чкртање му идело во ушите од џвакањето на оревите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам замелушено, замаено и во ушите ми црцори нешто ко штурец.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш јас така, му грлев кошулче на Ангелета, и само што го засеков платното туку ми свирнаа во ушите, ми забучија во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И се фрли нешто во увото и уште и загноја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама, патем, само едно исто ми се одѕива во ушите: „ние пак ќе те побараме, ние пак ќе те викнеме“ .
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По нозете ми се качуваат мрави, полето ѕуни и ми се одѕива во ушите. 35
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со олеснување почувствува како стравот, настеган во неговата душа, пука како пренадуен балон и остава непријатен звук и зуење во ушите, а потоа го снемува како никогаш и да не постоел.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
„Во право си“, велам, „тоа е вистинска срамота.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ама мама ме тегнеше за ракавот, веќе речиси немаше луѓе во ложата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вечерта на концертот во ушите го чувствував кршењето на мразот таму долу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Квечерината од вториот ден, Клара излезе да го запознае градот и топењето на мразот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Летото пристигна без посебни најави во првите недели на јуни и требаше да се преземат итни мерки, зашто за време на мисата, задушувајќи се од топлина, болните жени почнаа да ги соблекуваат своите зимски облеки од етамин.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чини како самиот ѓавол да нѐ фатил во своите канџи, па сега со рикање нè носи во пеколот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Знаеш“, слушам како некој ми шепоти в уво, „јас имам сосема малку доверба во тебе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Санката лета како куршум. Расечениот воздух шиба по лицето, рика, бучи во ушите, сече, штипе болно и гневно, сака да ни ги откине главите од рамениците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога се увери дека сите затворенички спијат, болничарката се доближи до креветот на Марија и ѝ шепотеше во увото бесрамни нежности, додека ѝ ги бакнуваше лицето, вратот напнат од страв, здрвените раце, парализираните нозе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вредеше да се навалиш на оградата на мостот и да чувствуваш во ушите како се крши мразот таму долу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веќе и самиот буден, врескавиот глас се почувствува понижен од навредите на братот близнак, од неговата измислица.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не за врескалото немо, не за врескалото глуво, туку за песните на басот светот се претворил во уво.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Којо Пипиле му даваше памук да стави во ушите и му велеше: „Ќе свикнеш...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А еднаш кога се преправаше дека ногата му е шината, татко му за да му ја намести, му ја сврте нагло, што тој од болка испушти таков крик кој и сега го слуша во ушите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Му повика на болниот во уво, му се обраќаше со „Господине... Вие... вие потатору!“, бидејќи името не му го ни знаеше; сакаше да го види како сосема се буди, сосем преобразен во живот, најпрекрасен, најчудесен!
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Винстон можеше да си ја чуе крвта како му пишти во ушите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред тебе беше исправен некаков ѕид од темнина, а во ушите ти одѕвонуваа некакви звуци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
XIII Боже, што сè не ќе доживееме, рекоа луѓето кога станаа изутрината, кога почуствуваа како да се наоѓаат во стаклено ѕвоно: секој глас, секој звук, па дури и најмал шум - се слушаше кристално јасно, како да се одбиваше од нешто, како да се умножуваше; се мешаа гласовите на луѓето, на добитокот, на кокошките, на птиците, плачењето и викањето на децата, трчањето и тропањето на коњите и магарињата, чкрипењето на вратите - сѐ се мешаше и сѐ се одбиваше умножувајќи се; некои ги ставаа дланките на ушите, ги лепеа и одлепуваа, слушајќи во ушите некое непрекинато: ва-ва, ва-ва.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мене ми влезе вода в уши; како доста, му реков, иди со мене!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И пак викаше по луѓето за помош; во ушите ѝ се враќаше само шумењето на дождот. Кога се исцеди небото, дождот запре.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Чана, не спуштајќи ја бовчата, му спискува во ушите Затни си ја таа чорапата да не ти се наполни со кал бре Геле, кревај ја демата и да влегуваме каде е празно! и не чекајќи тој да се совземе, таа влетува во првата празнина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
ПАВЛОВНА: Па, значи, мене нешто во ушите ми свири.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Косичката веќе му ја чешла, завртува зад уши, а во ушите му провнала обетчиња од сребрени гровчиња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стивенс целиот беше претворен во уво: наштутуваше ловејќи го секој шум околу него: пркнување на птица, шушнување на гуштерица или на некоја друга тишка низ сувите лисја; кога ќе спискаа сојките, срцето му забрзуваше, зашто знаеше дека тие први се вознемируваат кога ќе осетат дивеч.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ќе ти одекнува во ушите уште долго. Како камбана која не престанува да чука. Како срцебиење.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Во расказот на Кафка уметникот што пости сака да биде признаен од Другиот дури и кога умира, и затоа ја рас­кажува својата приказна во увото на надзорникот, за ни збор да не се измолкне.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Она што не може со објаснување да се отстрани може, сепак, со објаснување да се претвори во стварно присуство. ‘Целата се претвори во уво, претпоставувам.“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Додека ми шепотеше во увото почувствував дека усните ѝ треперат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа и самиот не знаев колку долго траеше тоа попладне и ноќта, (а можеби и не било само едно попладне и само една ноќ), знам само дека разговарав со тројца: со Зрновски, со неговата сопруга Јана и со Денко Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам кому му се потребни твоите тривијални досетки!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Познато ми е дека ваквите пикантерии посебно го соблазнуваат нивниот началник и пријател Грофот – ми шепотеше во увото Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посакав да ѝ го речам тоа, но нели, пред да сторам било што, требаше да ја замолам да се наведне за да ѝ ја дофрлам мојата намера во увото, но тоа се чинеше незгодно поради испитувачките погледи што го следеа моето однесување, а постоеше и оној личен проблем во моите мисли, што постојано го мотав и размотував, во него беше присутна Катерина; нели, таа секогаш ми идеше на ум иако преку некоја взаемна согласност ние практикувавме необврзувачка меѓусебна припадност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јана се смееше. Јана му шепотеше нешто во увото на Зрновски а гледаше во мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам дали требаше да претставува шега она мое шепотење во увото на Катерина од кое можев да издвојам само едно јасно прашање, она, кога ѝ ветував дека ќе ѝ донесам леблебија, само ако ги отвори очите за да ја здогледа светкавицата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Миличок - Катерина продолжи да ми шепоти во увото - зарем не забележуваш дека ги злоупотребуваш ваквите сериозни моменти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Треба да му речам дека не е вообичаено да се шепоти в уво, да се прават кисели лица, да се разменуваат таинствени насмевки и тоа во присуство на својот шеф.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од бродот галија направете во ушите восок ставете да го чуете да не можете на Сцила и Харибда пеењето!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- И јас, -реков.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Угоре, удолу, фрла, ту лево, ту десно, шуми, во ушите, задушува правот и така стигнавме во Корча... 3 НОГАТА МИ ЈА ОТСЕЧЕ Унгарец, а му помагаше Грк.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сестра ми ме повлече за полата и низ плач ме праша: - Бате, Кире, ја гледаш ли мама?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пред нас стоеше сликата на Грамос и на Вичо што красноречиво ја опиша Високиот, слика многу поголема отколку што беа нашите мечти, а во ушите имавме одзвук на бомби, митралески и автоматски рафали.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Е-е-е!!! - се разлеваше, а мене во ушите ми одѕвонуваше: Кире-е-е!!!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тој Генерал излезе толку глупав, не сфати до последен час дека Сузи и мене ме сака.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И замислете си, госпоѓо Рајна, ми шепоти во увото тој влакнест луд Ракоткин, Сузи му беше гордост на Генералот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Е, тоа се случи оној ден, кога му ги спомнав трубите што ми беа ноќевале цела ноќ во ушите, а тој вели, „Ништо случајно, можеби војните и не завршиле.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене тогаш не ми најде ни една мана, ама затоа сега ми наоѓа по сто секој ден.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
На другата свршеница ѝ видел жолто во увото.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И, не знам точно колку време дремев кога одеднаш во ушите ми прострелна жално блеење на овца.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Зад мене некој струже на тенеќе и ми писка в уши.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Мостовите ги градевме со делкан камен; и сега во ушиве уште ми одѕвонува глетото и чеканот кој милиони и милиони пати ќе чукнеше додека еден мост направевме; еве и прстиве од левата рака ми останаа манливи, ми останаа собрани од држење на глетото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јунакот се двоумеше, но само за момент.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Само што тргна, коњчето рече, „Погледни ми во увото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За на пат доби едно бедно истрошено коњче.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сè повеќе има мешовити фирми Диџеите во дискотеките миксаат плочи Во увото се мешаат звуци од кафулињата Во клубот девојки мешаат на шипка Сонот го меша возможното со чудесното Детето ги помешува левата и десната патика Бетонската мешалка му ја прегазува топката (Градежните фирми уриваат домови!)
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сигурно ја прекинал. Можеби спиела. Можеби ја изнервирал.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сиот скиснат се враќаше во соба и се обидуваше барем уште еден час да поспие, но срцето му биеше во ушите секој пат кога ќе ја ставеше главата врз перницата и уште долго време или скоро воопшто не можеше да заспие.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бувтаат топови, татнежи в уши ријат.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
КРИСТИНА: Ми се тресат рацете, црвенеам без потреба, се потам, имам вртоглавици, гледам дупло, малаксана сум, не можам да станам од кревет, не можам да заспијам, ми чука срцето, се плашам од смрт, од живот, од луѓе, од животни, од мртва природа, се плашам од страв, се гушам, не можам да земам воздух, очите ми гледаат навнатре, ми бегаат во различни правци, ми се кочат ноѕете, ме следат, коваат завера против мене, сите ми се смеат, главата ми е мала како тупаница, главата ми е голема како тиква, ми бучи во ушите, слушам гласови, има уште некој во мене, ме тера на викање, ме тера на смеење, ме тера на молчење, гледам слики, мозокот ми се лепи за черепот, правам со денови исти движења, не правам со денови никакви движења, сега сум главица зелка, ме нема.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Сал за краток миг прекинуваат и само толку, колку за да земат здив, колку за да падне песната во уво, да се вкови во душата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И одеднаш тишина. Ѝ се чини дека тишината ѝ ѕвони во ушите и навестува нови удари.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја фрли едната рачна граната и во мигот кога сакаше да ја фрли втората, пред него избувна црнина, го облеа топол воздух, во ушите заѕвонија стотици ѕвона.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А во ушите сѐ уште како најсмирувачка и најмила мелодија ми звучи нејзиниот глас кој ми се чини, сепак, дека е нејзино вчера и денес. А утре?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така сѐ уште во ушите на Фимка одѕвонуваат мајкините лелеци... Срцето се стегнува во грч...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во ушите како најмила мелодија ми звучи нејзиниот глас кој ми се чини, сепак, дека е нејзино вчера и денес. А утре?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во ушите и одѕвонуваат, песните испеани пред да оди на стража. Колку ли беа?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наслушкува. И слуша нови грмежи и татнежи и тапо удирање на крвта во ушите, стегање во грлото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Што си мислиш?“ прашува Далтон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го бакнува на образот и му шепоти во увото, „Се викаш Лебед. Се викаш Мов. Се викаш Чао.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ова се случи пред две недели за време на бурата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам како ми текна, само знам дека лошо ми текна, да ставам зрна грав во ушите, да видам колку послабо ќе слушам.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Колку повеќе настојував, толку повеќе зрнцата завлегуваа во ушите. Се обидов со дрвце.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Два-три дена го носев гравчето во увото.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Дури и рамото ми се стресе од пукањето, а во ушите ми ѕунеше додека слушав како ехото од далечните врвови го враќаа до нас грмежот од испуканиот куршум.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Саше обожава театар. На претставата „Болва во уво“ бил веќе десет пати, на „Солунски патрдии“ можеби и повеќе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мене ми се пресекоа нозете. Почна да ми се врти во главата. Во ушите ми бучеше и сиот се растреперив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Како в уши да удри- рече баба ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Зашто тапото тропање на камчето во матарката на Шишмана, колку да беше стивнато, во ушите на Французот стануваше сѐ почујно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се слушаа само тапите чекори и камчето на Шишмана, продорно, како игла во ушите на командирот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Раскљаканото камче во ушите на Шишман одѕвонуваше како придружба на музиката што ја комонираше дождот врз лисјето по шумата околу нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Луѓе сме, - рече и тргна напред оставајќи им го во ушите на братучедите влшкиот изговор што беше толку изразит.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Често пати не го ни дочекуваа Дончо, со вревата во ушите од другите Егејци исто така наседнати пред влезовите на дрвени столчиња, бегаа внатре и се предаваа на заморот и сонот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија долго стоеше пред влезната врата и просто се зачуди што го слушна гласот на мајка Перса скоро во ушите Си заминаа?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Господе, си велам, сите велосипедисти се возат по небото, сирени и ѕвончиња ни се оѕвиваат во ушиве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Аплаузот не запира, ми се оѕвива во ушите. Како дожд да плуска, да удира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Данг, данг ќе ми направи во ушите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Огне е таков, јас не сум – пак се побунив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, можат да ти се пикнат во носот и во ушите додека спиеш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, кој се претвора во уво кога ние возрасните разговараме и сака сè да чуе и сè да разбере? – продолжуваше да ги реди карактеристиките на „среќните дебили” татко ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лета силно ме стегна за рака и тргна кон него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Погледнав во правецот кон кој таа гледаше и го видов: висок, со кусо потстрижена, речиси избричена глава, со три обетки во увото, немарно облечен, намерно така, за да биде поразличен од другите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не биди досадна! – ѝ свикав. – Немаат друга работа, па тебе ќе ти се пикаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)