Во таа смисла, светот на Ботеро е свет на сликичката, на “лубок” и во исто време, тој е толку сложен во својата конструкција; тоа е народен свет затоа што во таа “служба” за која веќе говоревме, народот не го познава лажниот срам, тој отворено говори за сѐ, за своите наклоности, своите желби, своите форми; него не го вежбаат во непотребните чувства, затоа што тоа ќе значеше да се посомневаш во среќата да бидеш она што си.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Јанко во среќа пливнува, на Вера шеќерно цветче ѝ носи и воздивнува, воздивнува, воздивнува: - Излижи го или закачи го в коси!
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Пиерот: Да, мил Разбојник (Пиерот се поткренува од полуклекнатата позиција, а очите му засветкаа со одреден сјај типичен за одблесокот што го прават најновите лосиони за коса “Parmino Dule and sons”), веруваш ли во среќата што повторно се вселува во душата на до вчера разнебитениот егејски Маусдонец?
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Тогаш го облеа среќа, оти мислеше дека нејзините зборови значат големи дела и дека тој ќе биде оној што ќе успее и да ја изведе земјата од многуте бури на сигурна почва, во среќа и благосостојба.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Единствена реса во среќата и едноставноста му беше болната тага што ја доживуваше неговиот син.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
„И ти треба да бидеш среќен,“ му реков. „Сакаш ли да станеш татко?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
„Толку би сакал да можам да ти се придружам во среќата, но мојот очај е посилен од мојата желба.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
2. Зборот ми е уморен од несоница
Поседи уште малку
уште неколку мига
Овде е сѐ толку будно
ни лудило да не ти недостига
поседи уште малку
времето барем во среќата спие
– јас никаде
Во тагата ми ѕирка преплашено дете
поседи уште малку
моќна е близината -
разделени како сонот од лагата
кажи ми што виде ноќеска...
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
XVII Мајка никогаш, никогаш во животот не ја видовме расплакана, ниту во несреќата ниту во среќата. Ги задржуваше храбро солзите.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)