во (предл.) - спомен (имн.)

И уште ми рече тогаш дека е подобро да не доаѓам во Сараево и да си го вардам градот во спомените без лузни онака како што се варди убавината на мајските утра.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Токму ваков Делчев остана и во споменот на народот, поради што за него се испеани и најмногу и најдобрите македонски револуционерни народни песни, во кои македонското национално обележје е особено потенцирано.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но гласот му живее уште во споменот на долот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
III Лежам во тревата загледана во летниот облак каде ми се изјази погледот по сенката на липата што уште трепери во споменот на небото и сонот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Враќањето во споменот кога малку повеќе се зближи со Бојана, го прекина Димитар со некој бајат виц и вештачкото смеење на Александра и Бојана.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
1. НА ЛАНСКИ ОГНИШТА НЕ БАРАЈ ОГАН - но ако ги вилнеел љубовниот пожар и ланските огништа стоплуваат кога во спомените да ти пламенеат можат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ми се беа врежале во споменот сите оние бладања на Огнена Гулева за ноќите под Сина Скала, кога во нашата куќа престојувала групата борци.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
В ред, в ред, во создавањето на таа фама (дека Ѓурчин ми е татко) не треба да го минимизирам ни учеството на мајка ми, поточно начинот на кој таа се однесуваше кон тврдењето на Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бев уверен дека таквите конструкции веројатно шетале од уста до уста, особено во деновите по моето раѓање што се поклопуваше и со деновите на ослободувањето, кога веројатно се прераскажувало учеството и на мајка ми во воените случувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реков веќе, претпоставките на Огнена како да не ја допираа, а се однесуваа токму на мајка ми, на никој друг.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Исѝ одос”, ќе се повика на солидарноста во името на Бога, ќе го заколне во споменот на Соломон, во Ерусалимскиот Храм, во Светијата на светиите...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гледа дека во него е згаснат секој пламен, па не се ни обидува да го пали оној тектонскиот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ова лето никогаш повеќе нема да ти се врати освен во спомените, во сеќавањето! дополнуваше.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Воениот оркестар свири маршеви, владиците и даскалите држат говори, а месните, сега малобројни шегаџии и во одминати години во спомен на Павлос Mелас тивко потпевнуваат една од песните што пред многу години ги пееле шегаџиите од околните села: Е, ре Павле, ре Павле, Паметвиш ре Павле, Кога се криеме о ена воденица О која најдоме ена вдовица, Која ни даде биеница И му трнаме по ена палица?....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Време во нас останато засекогаш вгнездено и запечено во спомените.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Без свеќа и без крст и име врежано во камен, а имињата најмногу им се живи во споменот и болката на роднините и запишани се во тефтерите кои на архивските полици ката ден ги гризе прашина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Езерото по кое бродеше стариот чун, осветлуван од месечината ни остана во сеќавањето големо како море, што со текот на времето, во спомените стануваше уште поголемо, океан.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми продолжуваше да чита, а Чанга живо пребаруваше во спомените од поранешните прошетки низ Калето, со козите или сам.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во немирот на брановите го изгубивме засекогаш родниот брег кој повеќе не можеше да биде избришан во спомените.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега не можам да речам дека меѓу мене и денот кога со татко за првпат берев смрчки постои јасно растојание сега кога мирисам на смрчки повеќе одошто на самата себе кога минуваат годините во животот како што нема да поминат во споменот кога сѐ е на свој начин отсутно и пладнето, и билјето и јас и тој кога сѐ е заградено во мене и секој настан има своја миризба своја душа - она кое не се споредува!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ја задржував, колку што имав свесна моќ за тоа, во спомените, потоа, низ лавиринтот на потсвеста, таа за миг ќе ми се појавеше во некој од сништата кој секогаш се збиднуваше зад границата, во родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Душата е во сѐ што ги поврзува луѓето! – Дали може душата да остане во спомените? – Може да остане и во спомените!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го дополнуваше во спомените, со оној на италијанската пролетна мода на 1939 година.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И ете, оттогаш секоја пролет по падините и полјаните цутат илјадници жолти јаглики во спомен на малата Јаглика што живеела некогаш, одамна, одамна...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но и јас сум гранка на брегот од животот што расте па колку да ми се смрзнати и румени и нејаки прстите ја сечам таа одвратна лизгава маска од мов црпејќи сили во споменот на нешто зелено зелено (ДОЖДОВИ)
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)