во (предл.) - сончевина (имн.)

Да седиш надвор пред шаторот, на платнено столче како на глуждест триножник, да го држиш в скут врелиот филџан со кафето мирисно што чади, да ги гледаш пред себе на плажата првите капачи како срамежливо се соблекуваат и зиморливо влегуваат во водата, додека на синото небо некое бело облаче полека се топи во сончевината како грутче кравјо масло во тава на оган, додека зад тебе по патот збивтаат шлеперите со ладилници кон границата и од границата, а по врвовите на дрвјата пролетуваат гаврани во засипнато грачење - тоа ти е како да си влегол во разгледница.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Распенетите води одблеснуваат во сонцевината.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како што излезе така се протегна загледувајќи се во сончевината потечена надолу да го преплави и полето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во ова невреме ноќва, зората испраќа порака, скржавец чекори во денот, мислата умира Тони нагонот во бездна, ѕвездите солзи ронат Во сончевината на утрото, бакнежи од зракот на сонцето Солзата се капе во сопственото езеро Во ритмот на срцето, немирот болка ткае
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Само во висината, во сончевината две бели птици се капат.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Далеку се наѕираа црвени покриви. Се капеа во Сончевина.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)