во (предл.) - соба (имн.)

Ти си шампион во серење!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Испуштајќи го виното, таа сомнабулично јурна во собата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Ти, како маж, ќе спиеш во собата со татка си - изјави Ирина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Вадја, дојде тато - насмевнувајќи се изговори Наташа, втрчувајќи во собата на Вадим.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Иако запрашан неколку пати, Херман никогаш нема да каже дали некоја таблета е „добра“ - едноставно затоа што ефектот варира од човек до човек и од едно до друго време.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Еве има веќе две години како ми е страв да отидам на забар.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Разбуди го, ќерко, разбуди го - мирно одговори старецот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Со оган можеш да се згрееш но и да се испечеш. (Ја фаќа за уво и ја вовлекува внатре во собата) 3.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ќе морам да ти дадам лек.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Наташењка, земајќи вино од визбата, веќе приоѓаше до вратата од својата соба, кога ненадејно слушна застрашувачки врисок.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Наташењка... Наташењка... секоја ѝ чест, ме негуваше - гровташе.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Колку е ова точно, сфатив кога Аугуст де Лоор (основачот на Бирото за советување) ме повика да му се придружам во собата за Прва помош, каде што на една девојка ѝ беше лошо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Доволно е да го почувствувам неговиот прст во мојата уста и веднаш да се исповраќам. (Вилушката ја забодува во подебело парче месо) Краста: Значи тебе во собата 101 ќе те мачат со давење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вадим, барајќи кибрит за да запали цигара, тргна низ ходникот во собата на Наташа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Молк во собата. Мрак ја обли за миг собата каде што лежеше детето.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Загледан право во неа, па потоа право негде далеку пред себе...се вртеше во круг во собата со тешки чекори...со поглед следејки ја Трајанка која нешто работеше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
По мајчиниот круг во собата татко ми сигур­но заспиваше, го совладуваше нејзиниот ритам на тишината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бабата Русинка нѐ повика да влеземе во собата, а ние срамежливо ја подотворивме вратата и влеговме со козлето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа влезе во собата. Макар што сончевите зраци шетаа по татковите книги, ламбата не беше изгасната.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми влезе во собата во која спиевме, сега будни, за да нѐ покрие и допокрие грижно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми тешко ќе забележеше кога е буден, а кога спие, но речиси воопшто не спиеше, па таа не влегуваше во собата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми нечујно влезе во собата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега требаше одново да го земам лостот и да се обидам да ја поткренам земјата но, вртејќи се кружно во собата, сфатив дека најпрвин треба да го поткренам својот дух.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Има, рече потоа и ми го побара пасошот. Му го дадов, го зедов клучот и заминав во собата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега, кога ќе појдам во собата, ќе ги побарам оние скици и цртежи, и ќе го уредам просторот со планираните патеки, со парчињата англиска трева, и со туите и кедрите што ќе се вишат до небото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во собата горе го оставив на масата. Беше рѓосано. Зедов крпче и го исчистив.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Почекав еден момент на премислување, а потоа сепак го поканив да се качи и да влезе во собата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Седеше затворен, поправо заклучен во собата, со клучот одвнатре, божем така се создавала големата уметност, додека децата како мачиња цивкаа и молеа да го видат, како родител.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега додека одевме кон скалите за да се качиме горе во собата, му го видов профилот, по малку пушкиновски, подаден напред, но целото лице подолгнавесто, горниот дел кај челото и очите поизразен, а долниот пововлечен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еднаш или двапати се качи и кај мене, во собата горе, каде сега, место хартии од мојата повест, бев распослал копии од исцртаниот проект на водоводот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Некаков сон влегува во собата - земја по земја, град по град, јазици, музика од многу далеку, “О, каков прекрасен свет“,what a wonderful world, трамвај штрака по шините како двоколка во некој минат век.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Решив да се затворам со книгите во собата горе и да продолжам да ја пишувам својата повест.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе им го покажам Бога, свикав тогаш сам во собата, ќе им покажам кој е нивниот бог!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога си дошол ти, ја извадил паларијата и се поклонил, нешто кажал што не е докрај чуено, а потоа, откога си дошол ти од некаде, си го повел горе во собата за да не може да се чуе разговорот што сте го воделе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Тогаш?“ „Јас работам споредбено“, рече тој, кога веќе бевме во собата горе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Јас сум Методија, Мајк Зуно, Зуноски“, се претстави. „Се радувам“, реков и го поканив горе во собата, извинувајќи се за метежот таму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Она пак затворање во собата, со машината пред себе, секако дека го разбирам, но тој тоа го правеше на театрален начин, со пуфки, што се вели, како што прилега на некој повикан само за големи дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Па и сега, еве, овде во собава во Маказар, во С. исто така, како и на мноштвото патувања низ светот, во разни земји и градови, низ сите години, стоеја и стојат раскинати кутии од бишкоти, разни наполитанки, чоколадирани и нечоколадирани, за да се најде, конечно, онаа запаметена, некупена и неизедена бишкота.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас останав во собата, вртејќи се во круг, како пцето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега, во собата останав сам, вознемирен од мислата за допирот со коските на мојот предок.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Влегов дома, стресен. Направив два-три круга во собата. Не бев во состојба да застанам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Со стравот потпотиснат од надежта што ми ја врати изворот вода долу, јас се исправив целиот, со сета височина, и во летната вечер, следен од мирисите на тревите и од болскањето на светулките, се вратив во собата кај мојата машина за пишување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш, во собата, првпат откако доаѓам во Маказар, заплакав. Се згрчив, како ѕвер, и заплакав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бев нестрплив да ги прегледам хартиите, но сепак, заради повнимателно прелистување, се качив горе во собата и седнав на масата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога сте влегле горе во собата, таму сте се затвориле, и тогаш ти, божем, си прифатил“, рече Пере.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сепак, јас се сеќавам на многу моменти кои, се уште, како секвенци од некој дамнешно прожектиран филм се движат низ мојата глава.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Затоа, пак, сега благодарејќи на ракописот што таа го остави и од кој јас се обидувам да составам целина, а да не ја посрамотам мајка ми, ја сваќам иронијата... (Додека ги прередував работите во собата на мајка ми..... ја најдов Небеска..., посветата гласи: „Филип ти пожелува што побргу да оздравиш, а јас никогаш повеќе да не се разболуваш!“)
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Црешите нека ги јадат чавките! 11 февруари, 2010 година Наташа
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа работеше до доцна навечер!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш бев многу неискусна. Секогаш ги мразев белите мантили.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе влезе сонце во собата!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Плачењето на сестра ми секогаш ја враќаше мајка ми во собата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе ми донесеше јадење во собата, надевајќи се дека ќе го изедам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Баба ти ги правеше еднаш варени, друг пат пржени, трет пат со малку ориз... раскажуваше мајка ми! ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Беше сама. Во собата немаше светло.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Секогаш кога ќе поминам покрај зградата спроти училиштето, која повеќе ни одалеку го нема истиот изглед, чинам како да го слушам отчукувањето на часовникот над зеленото креденче во собата, во која со часови игравме домино со Борис Кривошеев, во долгите зимски ноќи, додека баба ми ми плетеше ракавички во различни бои. Брзав да пораснам!!!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега кога ги читам нејзините редови што таа ги пишувала доцна во ноќите во собата што ја делевме јас и сестра ми Татјана на истиот кревет на кој и ние две спиевме ми се враќаат сите спомени од моето детство во кое ниту во еден момент не почувствував страв, осаменост, грижа или тага како што мајка ми ја опишува кога била на истата таа возраст.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако во „Топкаписи“со секој чекор, од една во друга одаја, се очекува изненадување поради блесокот на драгоценостите и накитите, во европеизираниот дворец - сарај - „Долма Бахче“ фрапира раскошната архитектура од барокот на деветнаесеттиот век, кога сарајот е и граден, полн со едно достоинство, со еден тежок раскош во мебелите, каде што сè е во кристал и позлатено: од креветите на султанот и на првата султанова жена, па до оние столови во собата за ручање, каде што и денес е останато така како што било некогаш, кога во овие огромни простории живееле султаните...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во собата на таткото на турската револуција, во собата на нејзинот водич и инспиратор Кемал Ататурк е скромно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во собата, над креветот, виси сликата на Ататурк; смела и решителна физиономија, која успеала турскиот народ да го поведе против заостанатоста, а за нов и понапреден живот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се буди од парализираното фантазирање, фрагментите се закачуваат за полускинатите постери, сам е во собата, не чувствува глад, брца во скинатиот џеб од туѓите фармерки до него и зачудено гледа во црвената флека на ѕидот пред себе каде три комарци го полнеа своето меше.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Претпоставувам дека, ако би ни биле познати сопствените коски, никогаш не би ги покопувале мртвите, туку би ги чувале како светињи во соби уредени онака како што би сакале да ги затекнеме кога ќе отидеме во посета; а нашите непријатели, доколку ги украдеме нивните тела од боиштето, треба да ги ставаме во музеј онака како што умреле, со сѐ уште видливиот челик во телата, со искривени шлемови, со неизносени заштитни капни на чевлите, па пријателот и непријателот би станале толку неверојатно историски што и за сто години би ја затекнувале устата отворена за истиот говор и сите делови со кои сме го минувале животот прободени какви што отсекогаш биле - градниот кош, околувратникот, черепот - сѐ уште повторувајќи се, сѐ уште предизвикувачки, лесни како ангели, сѐ уште вредни за сеќавање и љубов.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А зошто и да не зборува? Нема потреба од присила.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Борејот кој островјаните го препознаваа уште од антиката, го креваше морето што силовито шумеше и гневно удираше во каменот на брегот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кандилото светеше цела ноќ во собата на владиката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во собата владее молк. Мертен во воздухот ја чувствува мешавината од шок и надеж. Мајснер насмевнато го поддржува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Како, да речеме, во една музејска постава, во една секвенца што има и наслов и се вика „Приказната за Даниел” и којашто таму ви се случува пред очите и ушите, влегувајќи во собата на едно обично дете.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога го водат во собата за испитување тој поаѓа со таа мисла во главата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во текот на паузата тој одново погледнува во својот униформиран алтер его и на лицето на Мајснер ја забележува пресликана истата онаа здржана насмевка што и самиот ја чувствува како сака да се појави и едвај ја притиска назад.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Отворена тетратка, со полунапишана домашна работа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Молчешкум ги слушав не разбирајќи ги докрај тие бескрајни разговори за ликовите од албумите, кои бликнуваа во собата исполнета со чад, напати низ радосните, ведри тонови и живите раскажувачки надвикувања, понекогаш скриени во нечујните шепотливи коментари и придушениот кикот или тргнати од ненадејната гласна смеа на присутните, а потоа, другпат, лебдејќи во дневната соба, во успорените кажувања полни со паузи, со завладеани тишини и говори со стегнато грло.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука беше потопло, тука им беше и шпоретчето, па само за спиење се качуваа горе в соба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се разбуди кај шест часот. Во собата беше уште потемно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се преврте бесно на другата страна, тешко се издиши, и дури тогаш му текна дека не е сам в соба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Старата го дувна кандилцето и одеднаш в соба ужасно се стемни.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кинески циркус Кинески циркус гостува во собата моја малечка.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Килимот во собата ти е географска карта, само еден чекор и веќе си во Мексико.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Својата слечена жолтокожност ја оставив висната на чивилукот во собата 43, во скопската Воена болница. (Жолтилото го задржав само во песните и во белките.) Утревечер заедно со мојот втор живот скромно ќе си ја прославам Старата Нова Година.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
А саканата моја во собата своја заклучена и натаму си ја чешлаше косата низгрбно, и ја врзуваше во опашка, со истата врвка со која во третиот чин Николај Дмитриевич ќе ја задави продавачката Љашченкова.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Прошетавме проштално. Во собата наша пееше магла, до неа ’ркотница, над неа дожд.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Кинески циркус во собата ми гостува.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
На пример, ако таа влегува во собата каде е главната хероина, девојката слуша шум и г-ѓата Денверс се наоѓа тука, секогаш тука, не мрдајќи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
•Хичкок:: „На Гари Купер му ја понудив улогата на Џоел Макреј во овој филм. Во Америка имав ужасни маки да пронајдам соодветни актери за улога во трилерите, бидејќи овде овој вид на филмови се сметаше за второстепен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Па тоа: кои беа тие што влегоа во собата кај татко му Секула?“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Чкртам, а целиот сум на штрек: секој миг би можел да влетаат во собава.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зашеметено се спушти низ скалата и дотрча во собата: - Арамии, арамии ја дигнаа куќата!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Отспротива, на прозорците гледаме: десетина сенки се нишаат во собата и поигруваат на пламенчето на газената светилка.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
По малку како стрели дотрчаа обајцата, а потоа, заедно со блесокот во собата, се разнесе силен грмеж.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Викотниците во собата беа куси и задушени.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Почувствував дека некој ја подотвори вратата и влезе во собата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во собата натежна молкот потежок од најтежок камен. Немав сила да ја кренам ничкосаната глава.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Мајка не сака да плаче, синко. Тоа така само си доаѓа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога влеговме во собата, Љупчо стори движење небаре сака да се поткрене. Не можеше. Остана легнат врз високо крената перница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се опуштив небаре спијам - очите затворени, а дишењето рамномерно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„И тогаш, пак клучот на гуша и - слободица мила, ама слободица со ум“, тоа татко му на Љупчо дорече влегувајќи во собата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Автото е расчукано. Што ми требаше да се здружам со Џеронимо?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Љубовта која отсекогаш барала свој, изолиран и таен простор, во „Две тишини“ е скриена во собата на вокалот И каде што е собрано буквално сето она што досега му се чинело премногу кревко, ранливо и нежно на Поетот - господар на татковинството и на својата земја.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Она што веќе го рековме, дека во „Две тишини“ никој ништо и никого не штеди и дека дури и потенцијалниот читател е наполно незаштитен од стихот, од поетот, но и од страдањето (на зборовите, буквите, вокалите,.. белинките) распламтено до усвит, во собата на вокалот Е продолжува да се пее до коска и подлабоко, дотаму до каде што критиката не може никогаш да втаса, а песната го развејува знамето на својата победа (или предавство, сеедно) и истекува во една од двете претстојни тишини, во онаа во која се испраќа и во онаа во која се заминува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ако во претходните соби болката беснееше, во собата на вокалот О таа боли и боли, сè во круг, почетокот правејќи го крај, а крајот - почеток.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Имаше само уште еден облак, тој полека влегуваше во собите, криеше сѐ, малку-помалку минуваше насекаде, во училницата, меѓу клинците...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Завиваше во собите, и вратите се клатеа деноноќно.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Измочувам вотка со неколку коцки мраз и лимон и се враќам во собата, се упатувам кон прозорецот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
За среќа, во собата влезе синот медицинар кој, по долгиот ден поминат на факултет, беше дошол да види како е Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Во сиџилите, сине, - продолжи Татко, во присуство на Мајка која го беше заборавила божемниот повод за влегувањето во собата - се крие кодот на секој идентитет, се крие причината за разликите, за немирите во луѓето...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога престана да му го слуша гласот, таа влезе во собата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А кога се врати во собата, во која веќе бевме собрани сите, таа го погледна Татко кој ја очекуваше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Трагал до зори, до Мајкиното ритуално влегување во собата, небаре во проверка дали, меѓу Татковите книги, е сѐ уште тука Татковиот живот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но, кога дојде време, таа влезе во собата со инсулинската инјекција и со диеталната вечера.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка не се појави во собата додека Татко зборуваше зашто тоа, за неа, беше знак дека тој добро се чувствува.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка влезе во собата и го покри...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во мигот, влезе Мајка, со постојаниот изговор божем да посврши нешто во собата и да праша дали ни треба нешто.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дури тогаш осетивме дека во собата сѐ потреперува поради тоа: низ сѐ што ќе допревме ги чувствувавме тие скриени, скокотливи, по малку нервозни трепети.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Жан влегува во собата, Боб оди по него и му се заканува.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Од овој мирис тој не чувствува болка во грлото, ни студ во собата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само срцето боли. И мислата како сврдел рие во мозокот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој лежи во студениот кревет. Стемнет, неизбричен.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Есента изневери, избрза со студот. Во собата нема ќумбе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ги гледаше своите родители седнати во собата крај огнот, занемени, со скрстени раце, со црни мисли и тешки грижи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
3. Иако стана од вечерата само наполу задоволен, зашто можеше и му се сакаше да испие барем уште толку, Фоте во собата бргу се примири.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бабичката не му бараше голема кирија, но бараше од него да не носи друштво и да не пуши во собата, зашто не трпела врева, а и немала сили за чистење.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Иако сè беше исто како што го беше оставил, во собата се чувствуваше здивот на друг човек.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Освен да си ја земе торбата од масата и да се прибере во собата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога се врати од балконот во собата со чувство на свршена работа, Кате веќе седеше на креветот не само спакувана туку и со затворен петент на торбата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ја изгаси ламбата во собата, го отфрли чаршафот од снагата и го одвитка турбанот од главата, па ја навлече преку глава летната ношница; но и при слабата надворешна светлина Боге ѝ ги наѕре како низ пајажина познатите, а сепак пожелни облини.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
(245-246) Влегувам во собата и ја затворам вратата толку полека што таа не ни забележува (ни вратата, ни жената која е во собата).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Или, нешто подоцна, прво констатира - после перцепцијата на столот во собата, дека “вака секој би требало да ги гледа работите онакви какви што тие навистина се”, а веднаш потоа поставува сомневање: “...кога некој би гледал постојано вака, никогаш не би посакал да работи ништо друго...во тој случај, што со другите луѓе?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Истото доживување го имал и Олдос Хаксли за време на својот познат експеримент со мескалинот, додека набљудувал една столица во собата: „поминав неколку минути - или неколку векови - не само лизгајќи со погледот по тие бамбусови ногарки, туку бев и дел од неа - или подобро, бев во неа, или, да бидам уште попрецизен, бев небитие во тоа битие, кое беше столица.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
ВОЛШЕПСТВА ВО СОБАТА НА ГОРНОМААЛЕЦОТ СИМОН ВО НОЌТА НА СТЕРЕОТИПИТЕ Да тргнеме по шепотот на ноќните хорови Иако за нив малку знам Волшепството пристигна Во колесница од зборови Во Волшебната соба веќе не си сам.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се вратив во заборавениот дом (Речиси незабележлив среде шумата од зборови) Овде сѐ е приготвено во вид на копнеж Како во собата на Алхемичарот кој штотуку И се приближил на формулата за објава на златното доба (Мислам дека станува збор за нестварни одаи Или за скалила што водат кон нив)
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И тогаш таа се изгуби. И сите нејзини работи, што таа повторно ги стави на нивните места во собата, исчезнаа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Почувствува како телото му трепери од нејзиниот повик и од шокот на ненадејното будење и следниот миг знаеше дека таа не беше ни на креветот, ни во собата, или каде било во куќата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тогаш тој, во својата душа, знаеше дека таа беше во собата, и тогаш во темната месечева светлина, што се процедуваше низ пердињата, ја виде неа како жива слика, го виде нејзиното убаво бледо лице, дебелиот кок руса коса, и начинот на кој го движеше своето вито тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По кратко време му го прошепоти името, одвај го прошепоти, но се исплаши од силината на шепотот во темнината и од тишината во собата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во тоа време во собата влезе мајка му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Наеднаш згасна светлината во собата. Се затемни и целиот град.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Така занесен и не сети кога стаса дома. Ја отвори вратата ширум, бувна во собата застана на средина и не гледајќи ни лево ни десно вика: - Знаете ли?... - Но веднаш молкна.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Се свечеруваше. Диме беше сам во собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Којзнае колку ѓубре има сега во собата!?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Милка ја лупна надворешната врата, потоа влезе во собата, си ја остави чантата и си го слече палтенцето. Потоа отиде во кујната.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Веќе се смрачува. Во собата тивко навлегува темнина.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во собата е топло. Мајка им добро ја запалила печката пред да излезе и таа сега гори со боботење.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Викна два-три пати “Мамо! Мамо!“ и кога никој не му се одѕва си влезе разочаран во собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во собата влегува мајка му. - Те бараше Димче да си играте! - му рече.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Внатре во собата беше прекрасно, како во некоја приказна.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Колку време спиел Ване не може да се знае. Се разбуди во моментот кога татко му влегуваше во собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Се исплаши полскиот врабец, но додека да разбере што се случува светлините пак се запалија а внатре во собата се кренаа весели викови: - Среќна Нова година!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Се слуша како влегува од соба в соба, како ги отвора и ги затвора вратите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во собата немаше никого. Ѕирна во кујната. Празно. Се стрча во подрумот. Заклучан.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Само да не го чујат мечките! Тие не знаат дека тој е сам во собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога мајка му се врати не го најде во собата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Пријателите убаво вечераа а потоа пак се наместија на прозорецот од каде струеше топлинка и со занес го гледаа призорот во собата и ја слушаа пријатната музика што извираше од една кутија, за која полскиот врабец не знаеше дека се вика радио.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Веќе е студено во собата а и печката е оладена.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Помислувам да му се смилувам и прикаската да ја срочам, така што братучедот Герман, откако ќе влезе во ходникот, да се премисли и да се врати да викне некого за да не влезе во собата кај мене сам, да биде со некого кој ќе му го држи стравот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Љубеше, исто така, да раскажува детали од доживувањата по чаршија што нему му се допаѓаше, но сега таа отиде право и некако набрзина во собата кај децата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Зарем не сфати дека знам сосема малку за незгодата што го снајде Иван?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека влегуваше во собата беше како оние сосема нечујни облаци што залажуваат дека ништо не кријат, ништо не носат, но кога наближи и се истури на мене престорувајќи се речен брзак, и кога потоа ме зафати во врелата матица, богами го загубив здивот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега веќе нејзините очи се вратија во собата и имав впечаток дека се облеани со насмевка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледна кон неа а потоа и во мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до Јана, таа и сега седи во нејзината соба. Поточно во собата до мојата. Самува!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ох, зар треба да размислувам! Најпрвин тоа беше онаа радост, дека те носев под срцето. Тебе!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега кога веќе беа положени околу челото и лицето на Таша многу нешта се чинеа поинакви.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Како да сакавте нешто да ми речете кога побаравте да ги земам свеќите од ранецот? - прашуваше свртен кон мене додека ги клаваше свеќите во саксијата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А што се однесува до самотијата и она мое исчезнување како и божемната тишина што настапила откако не спијам во собата на мајка ми, пресудете вие откако ќе ја разгледате куќава!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Пред малку прашав а ти не ми одговори?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека слушнав кога рече додека влегуваше во собата, (или само ми се причини дека слушнав), "другарот Ѓурчин", рече Даскалов, "веројатно не ќе ја искористел онаа темна ноќ и осаменоста на жената-девојка за да го стори она што се случило.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си го прочистувал грлото, така ги подучувале в Белград, на Конзерваториумот, а мене морници ме полазуваа од можните последици поради ваквата недисциплина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ќе ја преместиме одовде ако пречи – си забележа самиот, а потоа, влезе во собата каде што лежеше мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зарем не ме слушна? – реков кога влезе во собата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Такви убавини не ни се случуваат секој ден, батка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никако да ја сфати загриженоста на нејзиниот татко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Барем сега, додека сум во собата сам, можам слободно да заклучам дека сѐ повеќе наликувам на оној наш Кочко, партизанскиот песнопоец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кога влегов во собата наеднаш открив дека до овој момент не го бев забележал најголемиот недостаток што си го бевме дозволиле: покрај главата и големиот сон на упокоената отсуствувале цвеќиња.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност зборовите што втасаа од некаде ми открија дека тој сепак се наоѓа во собата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Речиси сум сигурен дека не го слушна дури ни ова мое неконтролирано вежбање на гласот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или нешто криеш? - го дополни своето веќе изречено прашање Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тој период во него имаше и премногу верност а и доследност во придржувањата кон правилата на нашето однесување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се свртив накај вратата токму во моментот кога во собата влегуваше Иван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А за неговите изгледи не знам речиси ништо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колкупати горе во планината ќе ме поткренеше од сон неговиот глас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Но веднаш молкна. Во собата немаше никого.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Викна два-три пати „Мамо! Мамо!“ и кога никој не му се одѕва си влезе разочаран во собата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Милка ја лупна надворешната врата, потоа влезе во собата, си ја остави чантата и си го слече палтенцето.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ја отвори вратата ширум, бувна во собата застана на средина и не гледајќи ни лево ни десно вика: - Знаете ли?...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
По цел ден одеше од соба в соба, како ѕвер затворен в кафез и смислуваше начин како да ги собере маслинките.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се одигрува во собата од првиот чин и при истата положба, со исклучок што софрата е дигната.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Вратите траскаат зад него - бара нешто летајќи од просторија во просторија.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со брз чекор влегува во собата и се устремува кон куферот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Конечно го снема во собата каде ги чуваше своите бизнис одела и машни.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Неколку минути штама, потоа низ зидовите допираат Фјодоровите псовки, па шумот на минијатурниот клозетски водопад.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ако реков жеден ништо не ти кажав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тогаш стаклото на нашиот прозорец прсна на илјади парчиња и во собата, пред нозете на мојот дедо падна голема, црвена топка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Но во собата веќе не беа ни старецот ни кучето Роско.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Еве ја Азија, Европа, Африка....
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Еве го и глобусот што ми го даде човекот со окалки и со чадор под мишка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И гледај - место в соба, се најдов во бескрајна пустина, поклопена со усвитено сонце.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Му ги покажав празните дланки да го разуверам, но Генералстап му се доближи, како перце го дигна од земја и го однесе в соба.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
7 песна Да, така беше тоа. Девојка, пак, тажна дома во собата и сама е.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
КАДАР (33) Кадар со Барбара како влегува во собата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не е со други луѓе (други мажи), туку, најсвојствено, како сам маж в соба, во ентериер“.247 Сликата на Бартлет за претставителниот геј-маж не е слика на човечка споеност или сексуално единство, туку за поединец кој самува в соба со своите работи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се работи за самотно настрано задоволство – за она што Д. А. Милер го нарече „хомосексуалноста на едниот“.246 Нил Бартлет, пишувајќи за Оскар Вајлд, вели: „Кога и да го замислам во поза, не е ниту гол ниту пред празен ѕид.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во собата со сини тапети.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Плус нејзината ќеркичка која мирно спиеше во собата само два метра оддалечена од нив.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Фантазирав, затворен во собата како ембрион во плацента – магличавите слики низ кои се провлекуваше нејзината силуета, се враќаа од некој дамнешен, затворен сон.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Самракот однадвор е сѐ уште посветол од темницата во собата и можам да го видам нејзиното лице, прилепено на прозорското стакло, и разголениот врат, во бледиот, умирачки здив на денот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сношти, кога влегов во собата, беше темно, речиси ноќ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во ТВ серијата, писателот доаѓа во собата по потреба – да пишува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Имаш уште пет минути! – протнувајќи ја главата, девојката зачекорува во собата до телото на младиот човек, што испружен на подот,маѓепсано гледа во сцената на екранот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Момчињата со загноени мозолчиња залудно се преколнуваат навечер да ги потргне завесите, уште еднаш да ја видат како шета гола од соба во соба.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Што сака таа? Зошто ми го кажува тоа сега, кога станува студено и мракот ги оддалечува предметите во собата од допирот на окото?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го допира стаклото на јужниот прозорец, а што ќе го отворам, навлегува, со белото шумолење и со понекоја гранка, внатре, во собата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Од кај морето дуваа студени ветришта и подот бетонски беше сѐ постуден. А во собите спиевме на бетонски под.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Плачев и ја бакнував сликата на мајка ми и, секако, поради тоа не го слушнав татко ми кога влегол во собата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа веднаш пак влегов во собата на татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога еден ден се вратив од училиште застанав изненадена, отворајќи во собата каде што спиеше татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сепак го потиснав тоа и реков: - Тато уште кога ти ја донесе сликата за првпат сакав да те помолам да ја ставиш кај нас во собата, но не можев тогаш да ти речам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не знам што би дала за една слика, која би стоела закачена на ѕидот во собата каде што спиевме Ели и јас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Мама - извика Ели, влегувајќи во собата и веднаш се израдува дека сликата на мама е над нашите кревети.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа беше добра причина да одам во собата веднаш каде што ми стоеја алиштата и да се пресоблечам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа ме стави пак во креветот, нежно ме покри, ме погали по косата и откако ја угасна светлоста си отиде во собата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ми и тетка Рајна скоро ја внесоа за раце, внатре во собата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не знам зошто ми се чинеше во последно време дека еден ден не ќе ја најдам таму таа слика и сѐ повеќе имав желба да ја преместам во собата каде што спиевме Ели и јас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Едноставно - јас таа слика ја сакав отпорано, сакав да биде во собата, моја и на Ели.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се менувавме, затоа што Паулина секоја ноќ се будеше, и Марие или јас, според тоа која од нас беше со неа во собата, останувавме без сон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Понекогаш, кога се плашам да заспијам сама во собата, одново замолчувам и се скаменувам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара беше сама во собата, и доктор Гете ме убедуваше да дојдам на поседок кај неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа го однесов во работните простории – во онаа во која се правеа предмети од дрво, па во кројачницата, во ткаилницата, и во собата во која везевме и плетевме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зошто не е во собата во која помина години?,“ прашав, а доктор Гете само одмавна со раката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Доктор Гете ми кажа дека си овде,“ рече. „Да. Овде сум.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Да одиме во собата за умирање,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако таа се тргна од вратата, во собата влезе брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш останував во собата – мојата причина беа болки во стомакот, или главоболка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Јас таа ноќ ќе си останам во собата.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во секој од нашите домови тој имаше своја соба - тоа најчесто беа малечки преуредени сопчиња, кои пред нашите вселувања биле шпајзови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тој ден, по таа средба, си ги повторував зборовите на Добрата Душичка: „Сѐ ќе биде добро“, а тие бледнееја пред прашањето: Зошто страдаше таа, која никому никогаш не му беше сторила зло?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како и секаде, и таму биле поделени богатите и сиромашните – оние за кои нивните семејства плаќале високи суми, биле сами, или по двајца во соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога мама не беше дома, јас одев во собата на Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас не се чувствував добро и лежев во креветот кога во собата влезе една од дежурните сестри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ѝ ветуваше сосема обични нешта, толку обични, што луѓето не ни помислуваат да си ги ветат едни на други.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Легнав, го покрив лицето со рацете и плачев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На пример – некој се испосрал на сред собата, некој ја заглавил перницата меѓу решетките од прозорецот, трет го послал чаршафот среде собата, четврт им ги скрил под својот душек влечките на сите со кои е во собата…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште кога го видов, неговото лице ми се стори познато, а кога почна да раскажува за себе, јас се сетив – четири години пред тоа јас седев до него на приемниот испит во Уметничкото училиште.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Клара е во собата,“ му реков. „Подоцна ќе ја посетам,“ рече Густав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го слушавме Макс како ѝ ветува заедничка постела во соба со прозорец од кој се гледа улица по која врват луѓе (толку слично а толку различно на прозорците од кои се гледаше парк по кој чекореа пациенти и доктори), ветуваше денови во кои ќе си ги учат децата да зборуваат и да се радуваат, ветуваше колку ќе бидат блиски нивните тела и пред заспивањето и во сонот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во онаа истата во која некогаш мина години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Да,“ потврди Рајнер, и непоканет влезе во собата во која бил роден.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И помислив, како и кога многу години пред тоа за првпат влегов во собата за умирање во Гнездо, дека во умирањето сите се различни и сите се слични: сите ја испуштаат душата издишувајќи, ама секој издишува на свој начин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Добрата Душичка уште неколку дена разговарала со празното, и ги прашувала дали им треба нешто и ги уверувала дека сѐ ќе биде добро оние кои приоѓале до нејзината постела во собата за умирање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Соба за умирање, се сетив дека така ја викавме просторијата во која ги носеа оние жители на Гнездо на кои им се гледаше крајот на животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш Ерика ги измолуваше медицинските сестри да ја пуштат да дојде од нејзината соба, во собата во која живеевме Клара и јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влегов во собата во која Клара лежеше мртва.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Попладнето го минав чекорејќи по собите; влегував од соба в соба: тоа беше моето збогување со домот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седнував во аголот од малечката просторија, и гледав како неговиот поглед се движи по страниците од книгите, како неговите усни се придвижуваат дури немо ги изговараат прочитаните зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паулина како да не ги слушна зборовите на Ана и моите зборови; и продолжи: “Навистина е добро од тебе што си мислел на сите тие луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седев во собата и се сеќавав на разговорот со брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога влегла во собата, видела како неговите усни бавно се поместуваат, испуштајќи едвај чуен звук, како да пее нешто неразбирливо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ноќ паркот во Гнездо беше преполн.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш ме изнесуваат од нашата соба,” и се насмевна, како кога човек ќе си спомене на добрите стари времиња, “и ме носат во некоја од оние соби каде што врескаат, врескаат, врескаат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Клара и јас го научивме доктор Гете да плете.“ „И тој плете?“ „Понекогаш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа во собата влезе жена која при одењето се потпираше на стап.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога мајка ми ќе ме најдеше како стојам во собата која му припаѓаше на Зигмунд, или како седам на неговиот кревет, велеше дека тој би бил среќен кога за почеток би имал една таква малечка соба за него и за Марта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми честопати ги собираше моите сестри, наоѓајќи начин да не ме повика и мене, и потоа седеа долго во кујната, а јас понекогаш само малку ќе зачекорев во ходникот и пак се враќав во собата, и при тоа кусо приближување до нив, до вратата која ме делеше од нив, успевав да чујам делче од нивните разговори, какви што водеа повеќето мајки со своите ќерки: за она што една девојка треба да го исполнува за да биде добра ќерка, за начините на кои се стапува во брак, за должностите на жените кон своите сопрузи и деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останував настрана од нивниот свет и од нивните разговори во кои зборуваа за себе како за сопруги и мајки, потслушнував како гледаат кон иднината, а јас погледнував кон минатото, и ми изгледаше како со бракот и мајчинството, за кои се спремаа, да го победуваа времето, со нив тие се врзуваа со целата низа мајки до првата крв; а јас чувствував дека останувам далеку од таа низа во која се множеше крвта и во која крвта обединуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа така ќе биде, само што во стварноста, и денес и подоцна, ќе стоиш тука, со опипливо тело и стварна глава, па, значи, и со челото, за да удираш со раката по него.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете испиша со показалецот едно „не“ во воздухот, а потоа со глас го повтори тоа „не“ неколку пати, и продолжи: „До неодамна таа беше сама во соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми веќе не излегуваше да прошета со мене, ниту пак играше надвор со своите врсници, затоа што им беа поминати годините на игрите; неговите пријатели понекогаш доаѓаа во неговото сопче, а кога тој излегуваше да посети некого од нив, мама доаѓаше кај мене и велеше: “Денес е убав ден,” ги поттурнуваше завесите и го пушташе сонцето да влезе во собата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На тие долги прошетки во ограничен простор, не влегувавме единствено во собата на Херман, во која тој спиеше до заминувањето во војна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Некој сака да ве види,“ рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Климнав со главата. Го позеде моето куферче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара застана, и покажа кон едно превиткано тело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влеговме во собата и гледавме во влажните ѕидови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако ќе влезеше, седнуваше на еден од креветите, од џебот вадеше едно крпче и го ставаше на колената.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој веруваше дека работата може да го излекува лудилото, или барем да помогне во излекувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Токму овде ја запознав, пред петнаесетина години.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека почнав да излегувам од дома со мама – одевме на пазар, или кај татко ми во продавницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најмногу сакав да бидам во собата на брат ми кога и тој беше таму.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа ние докторите ги посетуваме пациентите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја бришев влагата собрана на прозорското стакло, создадена од нашите дишења, а не си ги бришев солзите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мислев на неговите хумани зборови кои ги кажа меѓу остарената Богородица покрај распнатиот Исус и Богородица со детето Исус: дека највисоката цел кон која треба да се стреми човечкиот род е да се овозможи секој човек да живее живот со што помалку тегобност, и секој човек да придонесе во остварувањето на тој идеал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш застанував крај прозорецот и ги набљудував оние во паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Загледана во џебот, почна да го кажува расказот: „Изгледа толку страшно да се остане стар ерген, да се остари во борбата за сочувување на достоинството додека молиш за прием кога сакаш да ја поминеш вечерта со луѓе, да бидеш болен и од аголот на својата постела со недели да ја гледаш празната соба, секогаш да велиш ‘добра ноќ’ пред излезната врата, никогаш да не брзаш по скалите со својата жена, во собата да имаш само споредни врати кои водат кон дневните соби на други луѓе, да мораш да им се воодушевуваш на туѓите деца не смеејќи да повторуваш: ‘Јас немам деца’, да го обликуваш својот изглед и однесувањето според еден или двајца стари ергени кои ги помниш од твојата младост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас се вратив во ходникот, и отрчав во собата во која беше мојот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога со куферот влегов во собата на Клара, таа не се изненади, само ме праша: „Помина стравот?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми рекоа дека умрела во сон; лицето ѝ беше толку мирно, што на него не можеше да се види трага ниту од сонот, ниту од животот, ниту од умирањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега морам да завршам една итна работа,“ и ми намигна, па со една девојка, која сигурно ја имаше запознаено овде, во толпата, тргна кон грмушките на крајот од паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нѐ погледна и рече: „Ова не е соба за прва брачна ноќ. Што барате овде?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дел од мојот свет исчезна со појавувањето на Марта Бернајс, исчезна мојата блискост со брат ми, исчезна и оној наш мечтаен свет уште пред да се појави, исчезна Венеција, исчезнавме и тој и јас во неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во исто време моите сестри ги гледаа албумите со стари фотографии – се смееја на облеките што ги носевме половина век пред тоа, на сериозните лица, на згрчените тела во мигот на фотографирањето, и одвреме навреме слушав по некоја воздишка, сигурно за некој од починатите од фотографираните, веројатно најмногу за децата на Роза и Марие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пеел, или шепотел, или липал, спиејќи. И така секоја ноќ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чекоревме по ходниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само еднаш Роза ја подотвори вратата од неговата соба, и пред да ја затвори, рече: “Постојано мислам дека ќе се врати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во една од тие среди Берта се симна во собата на Сара и нѐ замоли да се качиме во нејзиниот салон, за да го запознаеме сликарот кој треба да изработи портрети на нивното семејство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ана се врати во собата, и рече: „Јас не ве прашав дали сакате да се напиете нешто, или да не сте можеби гладни.” „Ни гладни, ни жедни,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И навистина така и би. Иако беше сѐ затворено, однекаде во собата се вовлече студеното ветре, ги заобиколи пријателите, ми се заобрачи околу градите и ме стегна како со мразен ремен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се вратив во собата и во себе, во своето тело.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Старите чевли си ги ставив во едно ќесе и ги вратив во собата од хотелот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Истрчав од дома, со страв, и со премален здив се тутнав во собата на мојот школски другар, познатиот Специјалист за чудни болести и му кажав дека на моето прашање: „ Што е тоа што веќе го нема“, некој друг Невидлив, со темен глас ми одговори „Тебе те нема.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ќе ги нас`скаше едни спроти други, а таа ќе се измиголеше и ќе се вртеше во дворот, ќе легнеше во собата од куќата на стопанот и до стариот кревет, ќе заспиеше во длабок сон.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мајка ми и другите гостинки се прибираа во собата што гледаше кон клисурата, а татко со другите мажи се собираа во собата со дебели ѕидови и со подвиснат таван, со голем шпорет на дрва.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По лицето ќе ме полееше светлина, а врелата плетенка во очите ќе се расплетеше и ќе исчезнеше во собата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Во Македонија сега е зима“, си помисли и се сети дека веќе со години не видел снег.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Под пријатната тежина на покривките нејзиното тело беше благодарно топло, заштитено од навестувањето на студената белина, како бисер во школка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Будилникот сè уште не заѕвонил, но некоја светлина сепак се пробиваше во собата, сосема несвојствена за мрачните зимски утра.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Си дополни од шишето што секогаш стоеше на масата кога во собата немаше никој освен него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Врелиот воздух на австралиското лето веднаш продре во собата и за миг ја уништи свежината на климатизерите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Имаш некој динар, педер?“ беше прашањето по кое знаеше дека таа вечер излегува со девојката, а кога ќе го прашаше: „Кога си утре на училиште? “, знаеше дека брат му сака да ја донесе дома и да бидат сами, за да водат љубов наутро во собата која ја делеа двајцата, додека тој е на училиште, а неговите се на работа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За миг, штотуку разбудена, таа помисли дека звукот што го слушнала е само остаток од сонот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
По звукот на утринската тишина и по светлината што влегуваше во собата сфати дека надвор заврнал снег.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За него, креветот во собата за дневен престој беше поважен од кујната.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Како човек, терајќи си го животецот во собата во ефтин и нечист хотел во Париз, не личи на никого.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ете, поради тоа, кога убаво се изнасмеав од прочитаното во есејот на Јан Кот „Одалеку-одблиску или Балзаковиот кревет“, веднаш потрчав во собата каде мојата сопруга уживаше во следењето на ТВ серијалите и почнав да и раскажувам за Јан Кот и за неговите средби.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Морам да кажам додека тие разговараа за моето поведение во училиштето, јас нечујно се вовлеков во собата, се стуткав во ќошот во кој мама по обичај ја остава метлата и ги слушав внимателно.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се повлеков од прозорецот. Во собата мракот го оторбешуваше таванот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сенките во собата како да ми се забуцуваа в месо, како да беа запци на стапици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со голи раце се фрлив на бегот и, кога му ја свртев пушката со оган и врело железо да го ранува ѕидот, ги видов како се фрлаат на Турците Онисифор Проказник, Орлен Шумков, Никифор Ганевски, Арсо Арнаутче, можеби и другите што беа во собата, можеби и жената и Ганка, и ги видов како доаѓаат како ѓаволи на правдата Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Наџак-Јанко, Богдан Преслапец, можеби и другите: ревеа, бодеа со ножови и сечеа со секири, но бегот во вртењето ми ги искрши забите со кундак и ме собори, да се грчам ошумоглавено и недоубиен меѓу нозе и под нозе и да слушам машки писоци и ревење и пцости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веројатно од удар, од кундак или од тупаница, во собата падна од скок познатото голо старче, сега многу покрваво отколку пред тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сурото старче нешто рече. Видливо изненаден, Сандре Самарија се прекрсти, Арсо Арнаутче се наведна и зашара по земјата круг со врвот на показалецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се движев, молчев. Мислев дека зачудено ќе се вртат кон мене дури и ако воздивнам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го потпирав челото на тупаници и пак бев во собата под слабата светлост и меѓу сенки кога влезе Борис Калпак, поточно тој веќе беше во собата кога се тргнав од чинките на мртвите за кои не запаливме ни половина свеќа во некоја црква.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не вртејќи се, викна нешто на турски и се потргна од вратата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш сфатив што сакаше пред стемнување да ми каже Арсо Арнаутче и сфатив дека не можам како Никола Влашки да се пикам по голото старче во огниште и да се покривам со пепел и со надеж дека ќе си поживеам незабележан од душманите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По малку се враќа. Лут е. По него во собата влегува Иван.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
(Скоро истовремено, во собата се втурнуваат, откако ќе ја отклучат вратата Луков и Иван.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Нешто малку подоцна, се отвора вратата од спротивната страна и во собата влегува Младичот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Меѓутоа, веднаш се повлекува во кујната, затоа што се отвора надворешната врата и во собата, без здив од трчање, влегува Милка.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И покрај тоа што на вратата се повторува договорениот знак, тројца во собата заземаат позиции што не допуштаат да бидат изненадени и измамени.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ИВАН: (Ја затвора вратата зад себе и влегува во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
(Се смее. Се враќа до фотелјата преку која му е префрлено палтото, го зема и трга во собата на Неда.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Штом ќе ја заклучи, се враќа во собата и оди до прозорецот и гледа на улица.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И не плаши се, јас... јас нема да бидам далеку, нема... нема... (Нешто тропнува во собата каде што остана Луков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Телото на Фезлиев паѓа со тап удар врз подот. Луков се враќа во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Дури по извесно време, во собата влегува Луков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
(Ја отфрла од себе и самиот бега во собата од каде што излезе.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МИЛКА: Ти изгледа не си чула? (Токму во тој момент во собата се враќа Младичот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Истовремено со тоа, во собата, сиот во крв влегува Фезлиев.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Очевидно е дека штотуку се разбудил, ги протрива очите и се обидува да свикне со полумракот во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: Се разбудив. Гледам во собата го нема другарот што спиеше со мене.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Со тебе подоцна ќе разговараме. (Го фрла во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: (Пред неговата подадена рака се повлекува во собата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Во собата навлегуваат викањата на продавачите на весници: ВЕСНИЦИ! ВЕСНИЦИ!
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
По малку, Луков ја отвора вратата и во собата - откако неразбирливо ќе ги разменат лозинките - влегуваат Младичот и Методи.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Така останува сè додека во собата не влезе Иван.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: (Трча во собата и се враќа со крпа.) ФЕЗЛИЕВ: (Се враќа со леген во рацете.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Откако ќе излезат, ја затвора вратата и се враќа во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: (Сакајќи што побргу да си отиде.) Можам ли да знам кој ќе биде со мене во собава?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Оди до собата каде што го фрли Фезлиев и гледа во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се упатува во собата од каде што дојде.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Го прави тоа уплашено, забрзано, со очигледна намера што помалку време да остане во собата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Таа вечер се разбуди сред сон, чувствувајќи дека некој е во собата.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Само отворете го прозорецот - гранките се втурнуваат во собата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Какви само јаболкници и крушки има под прозорците!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сакаше да ги знае сите тие работи, сакаше да знае сѐ, што беше напишано во оние тешки купишта книги во собата од младичот, а сакаше да го знае и она, што го кажуваа и другите, забранетите, кои младичот отпрво си ги криеше под креветот, а за кои после Змејко му изнајде едно скришно место во подот од своето сопче. Младичот не му кажа ништо веднаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеа тие и да влезат во собава, а ние требаше да си спиеме мирно, кога сме со еден ваков.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оставија само расфрлани книги по подот, оставија неколку откорнати штици, под кои не пронајдоа ништо, ја оставија вратата отворена; вратата чкрташе како ѓаволот сето време потоа, а онаа стара жена, стопанката на куќата, што живееше во собата веднаш спроти онаа отворената, неколку дена немаше смелост ни да ја затвори и по цели денови одеше изврзана со крпа преку ушите за да не ја слуша како чкрта и при најлесно ветре.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сончевите зраци кои како рој влегуваа во собата ги почувствува како огнени стрели кои се зариваат во нејзиното тело и вивнуваат во пламен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Брзо, Младене! Во собата има човек!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се извади од памет кога во собата во креветот здогледа маж.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се плашеше од неговата реакција за повторно да не и го заврти грбот, како тогаш кога ја тресна вратата зад себе во собата 1303.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ама, гнездо! - воздивна Томо, кога го смести и последниот пакет во собата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пред очи му излегуваше и пеколот во собата 1303.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога влезе во собата владееше парастосна тишина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кон крајот на октомври Рада се всели во студентскиот дом "Гоце Делчев" на тринаесеттиот кат во собата 1303.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се виде себеси како ловен трофеј обесен на ѕидот во собата на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Летното сонце влезе во собата на родилките пркосејќи со својата топлина на студената утринска мугра.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој миг Томо влезе во собата, гледајќи право во уплаканите очи на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Патот од Куманово до Скопје за Томо беше секојдневен и секогаш завршуваше во студентскиот дом, во собата 1303, новосвиеното љубовно гнездо на Томо и Радица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А Рада многу добро знаеше дека Томо е сместен во приватна куќа, во соба каде што имаше место за уште еден.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Новата информација од главната сестра ги упати во собата кај дежурниот лекар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Штом ќе влезеше Томо во собата, веднаш врз своето лице ја ставаше маската на љубезност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со храброста во раце тој влезе во собата на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Дамакловиот меч“ кој висеше во собата Рада го почувствува на својот врат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Токму, во тој миг во собата влезе Рада, облечена во народна носија од стариот крај.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Околу пладне во собата влезе Ружа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Карпата само меко се тргнува во темнината (а во собата сега навираат од цепнатините на закнижените прозорци сончеви зраци) како да го избегнува болезнениот допир на чеканот, се бранува, час истакнато грозна, час магличесто мека и рамна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо и Глигор ги втераа во соба што мирисаше на скорни и лој.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во муграта се растураа чекори во собата. Жилеста рака го симнуваше фенерот од бруќето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го удри по лице светлата жица од прозорецот, од неа сега струеше жештина, а викотниците како да излегуваа од неа и се истураа во собата врели и мачни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од некаде ги раздвижи оние што беа во собата и оние што чекаа надвор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега мирно ќе си се прибере горе во собата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- После... во собата... балдахин со свилени тантели порабен... - И ти во балдахинот?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Незабележливо квечерината навлегуваше во собата, ги множеше и ги претвораше сенките во непроѕирна маса.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зраците на изгревот удираа во неа и трептежот на нејзиниот полн сјај продираше во собата меко и пријатно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Влегувам јас во собата, тие тројца, седат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Само разбој, што како кујнски елемент стоеше на средина во собата и тропаше цела ноќ, кога совалката минуваше од крај на крај, а преѓата правеше црвен, зелен и црн ред.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Е, потоа се сменија работите на подобро и дојде до смена на друштвото во собата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Колку се лутеше кога влегував во соба кај неа и ѝ носев разни глупости од понади, а марамата заборавав да ја купам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нема, ама има врска со физичко, ако мајка ти влезе апансас во соба, а другар ти баш во моментот ти покажува како се прави мост, или скокање по греда.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, веќе уверена дека не е способен ама баш за ништо, па дури ни за обичен подведувач, таа влезе во собата и без трошка срам му подаде една црвена на зетот и рече: „Јас прашав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нејзиниот маж беше посебно освежување за нас во собата зашто професорката Душанка му пишуваше цели фермани за тоа што ѝ е потребно: од постелнина со сини облачиња, „младалаче пижамице“, козметика, храна и рецепт за ајвар што треба да го направи сам дома, со двете деца.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Влези, влези зете“, го покани во собата и го седна на фотелјата подместувајќи му голема перница со пердуви под газот за да му биде помеко.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се вратив назад, но во собата немаше никој, па излегов да ги побарам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во собата, пет со четири, чекорев од избледениот гоблен до печката и пак назад, од час во час, и си ги броев чекорите. Најспокојно размислував во движење.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Иако во собата се таложат сенки и шумови на дожд, шепот од кој слепоочниците прскаат, не ја палам светилката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така ќе одат со собрано срце, со запрен здив, да го затворат вратничето од ќумбето за да не пушта светлина во собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама ете, во собата, ме фаќа некој страв и срам, вели и сета крв ми запира. Кон никаде не оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа ќе се испули окол-наокол во собата, Којзнае дали познава некој од нас, ама не гледа небаре качен на високо дрво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со која нога ги внесе малиот девер во собата, вели, со лева или со десна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И џвака, како да нема никој, како да е сам во собата. (Тој џвака, а децата подголтнуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се враќаме пак во собата, зачадена од цигари и од миризби на овошје.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А пилињата, да не знаеш што да им кажеш. Ќе ти дојдат на пенџере: врапчиња, сојки, сколовранци и ќе ти удираат со клунчињата на џамот. Ќе ти наѕираат во собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се вртам, се шукадарам во собата, а него го нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вратата се отвори и во собата влезе Павле.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во собата имаше еден кревет, уредно наместен со превиткан чаршаф и ќебе, што Александар го потсети на планинското детско летувалиште во кое родителите редовно го испраќаа за време на летниот распуст.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Затворањето на вратата го врати Александар во собата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Девесницата ја искриви устата, го ничкоса погледот, небаре ја гледа потстанарот, па продолжи: – Земете ја ламбава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, не беше во право: таа се вратила кај своите родители и таму Сатурн ја побара, решен да ја врати по секоја цена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но и тоа трае само за миг, всушност, како непосредно пред мојата порта да се отвора дворот на мојот болен пациент, веќе стигнав таму; коњите стојат мирно; снегот престана да паѓа, околу мене месечевата светлина; родителите на болниот итаат низ куќата; сестра му по нив; речиси ме креваат од колата; од нивните збркани зборови не можам ништо да разберам; во собата на болниот воздухот одвај може да се дише.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се сети како татко ѝ се довлечка назад во собата од болната и рече: – ’Италијански гадови! Баш сега најдоа!’
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич мислеше, мислеше и реши дека ќе мора да ги намали вообичаените трошоци, најмалку во тек на една година; да се откаже од чајот за вечера, навечер да не пали свеќа, а ако е потребно нешто да се сработи, да појде во собата на газдарицата и таму да работи покрај нејзината свеќа; додека оди по улиците, да гази што е можно полесно по камењата и плочите, речиси напрсти, за да не се излитат пребрзо ѓоновите; што е можно поретко да ѝ ги дава на перачката валканите алишта, а за да не му се валкаат, секојпат кога ќе дојде дома да ги соблекува и да останува само во полупамучната облека, мошне дамнешна и поштедена дури и од самото време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На зборот „нов“ на Акакиј Акакиевич му се премрежија очите и сѐ што имаше во собата почна да се врти околу него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Треба да му се однесе ламба во собата, и тоа онаа убавата, порцеланската со насликан афион и со топка од матирано стакло, намерно тргната настрана за него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич, откако го закачи сам својот шинел, влезе во собата и истовремено ги виде пред себе свеќите, чиновниците, лулињата, масичките за карти, и беглиот разговор што се креваше од сите страни, и шумот на столовите што се поместуваа, матно му го поразија слухот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич мина низ кујната, незабележан дури и од самата домаќинка, и најпосле стапи во собата, каде што го виде Петрович како седи на широка дрвена небојосана маса со подвиени нозе под себе, како турски паша.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најмалку еден час седевме во мртва тишина; однадвор можеби изгледаше дека сме целосно внесени во витлите од чадот што го притискаа воздухот во собата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа го знам денес, но ова сознание го платив со тригодишно залудно студирање, свесен за фактот дека ќе стекнам глас на безделник, згора на сè за тоа отиде и целото наследство, но оттогаш помина многу време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич го натераа да испие две чаши, по кои тој почувствува дека во собата станало повесело, но никако не можеше да заборави дека веќе е дванаесет часот и дека одамна му е време за дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го напушти во Сиудад де Мексико шест месеци откако се запознаа, кога уште гореа од желба во блаженството на безумната страст во собата за послуга во населбата Анзурес.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И покрај солзите на моите родители, заминав од дома за да се вселам во собата на стрико ми Ото, нешто страшно ме влечеше таму, и во неа живеам и денес, иако косата одамна почна да ми белее.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа го сметав за необично совпаѓање мигот кога вратата одеднаш се отвори и во собата се појави нашиот стар познајник, господинот Г., префект на париската полиција.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По неколку вечери, кога Тулио Бути како и обично гледаше во прозорецот на Машиеви, се вангелоса кога виде како во собата отспротива, каде што семејството обично вечераше, но овојпат без таткото, влегуваат госпоѓите Нини, неговата стопанка и ќерка ѝ и како таму ги пречекуваат како стари пријателки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја отворам и барам меѓу моите инструменти; младичот, сепак, ја подава раката, посегајќи кон мене за да ме потсети на моето ветување; ја дофаќам пинцетата, ја посматрам на светлината од свеќата и повторно ја враќам на нејзиното место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Френк ќе ја прифати. Ќе ѝ даде живот, можеби и љубов.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Жедна поради самотијата и лагите, од воздухот кој во собите на замокот е посув од пламен, го бараше исчезнатиот сок на нејзините гради.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Од екранот во собата паѓа снег. Паѓа полека, ме покрива како топла прекривка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во собата, пет со четири, чекорев од избледениот гоблен до печката и пак назад, од час во час, и си ги броев чекорите. Неспокојно размислував во движење.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Иако во собата се таложат сенки и шумови на дожд, шепот од кој слепоочниците прскаат, не ја палам светилката.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го најдов скриен во собата, со најубавите и најпровокативните.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Главно во таа теза е идентификацијата на посредувањето во компјутерскиот модел помеѓу хардверот на машината и програмот што се извршува. Searle бара од нас да земеме програм за кој претпоставуваме дека разбира кинески - тоа може да биде било кој AI програм за кој се тврди дека на некој начин покажува когнитивни способности - и да се стави листинг од тој програм во соба со некој кој ќе може да го следи текстот на програмот, но кој не разбира кинески (или му недостига когнитивна вештина да утврди за што е наменет програмот).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се сеќавам, подоцна, како ја фрлаш својата ташничка на креветот во собата на некој хотел, како прекопуваш по шминката.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во својата дискусија на алегоријата на Searle, Rychlack корисно воведува дистинкција помеѓу она што тој го нарекува „екстраспективни” и „интроспективни” перспективи: ние можеме на тоа да гледаме или од гледна точка на надворешен набљудувач, гледајќи „на” собата, или од гледна точка на човек во собата, гледајќи „со” личноста која го извршува програмот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Навистина, личноста на Searle која е во собата не е во позиција да изрази гледиште, исто како што соголениот хардвер на Von Neumann-ов компјутер нема свое мислење.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Секако дека програмскиот листинг неможе ништо да разбира (тоа е само куп хартија); и под препоставка дека човекот не знае кинески; нема ништо друго во собата. Searle инсистира дека хипотетичката ситуација е точно аналогна со компјутерот кој извршува програм.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тоа не е имплементирање а тоа го прави Серл во собата.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сега, имаме листа на луѓе кои зборуваат кинески и кои праќаат „input” во собата и нека човекот во собата „го извршува” програмот читајќи го и правејќи го она што го налага програмот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Богдан, поминувајќи ги сите денови затворен во собата, излезе од куќата како Ное од ковчегот и влезе во градината без која не можеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го внесува во собата на Хера и го седнува на креветот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дишејќи ги така опојните мириси што избиваа од сламарицата, чувствувајќи го нивното благотворно дејство, на ум му дојде истото вакво дишење на сламата во плевната кога како дете се разболе; бегаше од болеста што го имаше приковано за креветот во собата и одеше кришум во плевната и запретувајќи ја главата во сламата и сеното, дишеше од миризбата и чувствуваше како го закрепнува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Некогаш ќе запалеше свеќа и ќе застанеше под сликите од татко му и мајка му, дедо му и баба му обесени на ѕидот во собата, клекнуваше под нив и им читаше молитва како да се мртви, како да се наоѓа над нивниот гроб.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ги гледа потсетувајќи се на онаа пеперутка што долго доаѓаше во собата по смртта на баба му Депа вртејќи околу светлоста на ламбата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И една вечер, кога во собата немаше никој, се спушти низ прозорецот држејќи се за заврзаните чаршафи од креветот и кога се најде на тротоарот крај болничкиот ѕид, помисли дека тука ќе испушти душа, но пак нешто го поткреваше и го тераше да продолжи, да бега.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По операцијата, кога се освести во собата и кога ја виде Марија над себе каде што му го брише оросеното чело и му шепоти: ”Ете бидна...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бојата на ковчегот на места е излупена, а капакот поцрнет од фаќање со раце; бравата падната; под ковчегот густа пајажина и наталожен прав што ја употполнува пустоста во собата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја гледа Богдан каде што лази по стаклото и бара начин да влезе во собата, да дојде до цвеќето.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сите негови шетаа низ куќата со подуени очи од плачење; со секое влегување кај него во собата, очите ќе им се наполнеа со солзи и излегуваа надвор да ги излеат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На вратата од другата соба пајакот ја крпи својата мрежа што синоќа Богдан му ја скина кога ја отвори и ѕирна во собата и од каде што го удри мемла на влага во носот; од прокиснување на покривот на подот изникнале стракчиња трева што повремено се сушеле и обновувале мачејќи се да зафатат живот во мрачната соба каде што им залутале семињата носени од дождот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Преку ден прозорците ги облепуваше со сонце за да внесе ведрина и расположение во собата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Низ прозорецот сѐ повеќе наудира светлоста и го чисти матнежот во собата, им ги враќа контурите на предметите и ги поставува секој на свое место.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога понекогаш ќе останеше Богдан сам во собата, правеше големи напори да стане од креветот и одеше во плевната и лежејќи во неа дишеше лакомо чувствувајќи како да лежи во цветна ливада.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И тоа внесува живот во собата, во гробната тишина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И додека настојуваа што побргу да се вразуми терајќи го да го полни воздухот во собата со каење и ветување дека ќе се поправи, дека ќе се измени, дедо му Аврам држеше до своето дека детето треба да се пушти на мира, да расудува со свој ум, да гледа со своите очи; во секое доба од животот да мисли онака како што му наложува тоа доба, зашто нема враќање назад.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Порано беше несреќна, но го контролираше своето однесување и држење, своите постапки, а сега заплисната од радоста, им се препушташе на чувствата и страстите бацувајќи го Богдана пред сите или водејќи го за рака во собата на љубовни наслади, среќна и благодарна што Богдан ја преобрази, што цветот на нејзината убавина, извлекувајќи го од нејзината мрачна душа, го разви и расцути.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но некогаш не му е сè едно: седи затворен во собата со мачно расположение.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Камилски го расчисти влезот на вратата од неколку книги и влезе во собата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овој претпостави дека Камилски ги чува парите во собата и претпочита таму да му ги предаде.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој, сепак, бил скромен во своите барања: побарал само да му ги средат книгите, односно да го отворат просторот од вратата во собата до креветот и бањата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се потпре на грб на вратата изненаден што никој не го чека во собата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Неочекувано од полумракот се најде во соба преплавена со сончева прашина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Шумовите во собата го тераа да мисли на Јана и да ја сонува, не в парк, каква што ја знаеше, туку в кревет со тој црн лекар, одмерен и пресметан дури и во љубовта.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Скомињавиот воздух во собата, стврдат од испреплеткани мириси, се таложеше. Притискаше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И сепак, празнината во собата зјапаше, можеше да ја склопи својата челуст и да го затвори во својот мрак, него и сѐ околу него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го најде мртов во собата на некаква Марија, го најде крвав, пробиен со олово, смирен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сликите, стиснати во рамката на отворениот прозорец, беа необично живи и подвижни, затоа во собата се беше во некоја темна, студена неподвижност, сѐ, дури и оној мирис што го имаа старите куќи во занемениот град.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не почувствува како и кога се распрсна во ситни раски светлината на месечината во собата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се чудеше - и злото имаше своја боја; лицата на браќата беа пепелавомодри. „Во собата на твојот сосед од број 6“ ,темно зашумоле тагата на Каин и Авел; се грчеа како да се чекаа да ги бичува. „Сте сонувале?“ Се заврте да не ги гледа. „Земете го другарот Климент Охридски за заштитник.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но веднаш потоа или со тоа забревта локомотива силно и ѕверски далеку негде а нему му се стори дека е тука, во собата, црна, грдомазна, со јаки железни глуждови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тогаш во собата на Отец Симеон набожно дојдоа браќата и со неизмерна меланхолија во очите покорно се наведнаа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Честотата на стапалките ме радуваше повеќе од старата логика во која секогаш сомнително се плеткаат читања, летања, но и слободни паѓања од карпи, во собата за сослушување во приземниот дел на оваа станица.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Наеднаш се разбудив. Бев вистински малечка и лежев во соба која беше иста со собата со отвор кон таванска просторија, но него, едноставно, го немаше.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Томето потресена стана и си замина во собата каде што ѝ се придружи сестра ѝ Христина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој отрча горе, во собата на сестра си Атина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Понекогаш ќе се заклучеа во соба со сестрите и ќе си читаа тивко, ќе се кикотеа, воздивнуваа...откога ќе останеше сама, Томаица ќе си пуштеше музика на грамофонот и долго си лежеше во креветот, во темница, гледајќи низ прозорецот во ѕвезденото небо, препуштајќи ја нејзината романтична душа на нежните крилја на мечтите за голема Љубов.... ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Беше момокот Васе, со мало писменце кое таа го грабна, се затвори во собата и најбрзо што можеше го отвори. За малку не го искина од возбуда.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во собата за приеми која под прав агол преоѓаше во тарпезаријата се служеа аперитиви: ракија, узо, грапа или шампањ.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Наеднаш скокна, го гушна татка си многу силно, ја бакна силно мајка си, се качи во собата и по десетина минути излета во дворот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Си седеа со Христина во собата кога Томаица праша: „Каде е тато? Што се случува? Си го видела?“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тоа попладне Томаица и Христина се вратија од пазарување и веднаш се качија во собата на Томето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во собата за прием во која веќе беше запален каминот, на кожната софа седеше стрико Ѓорги и пееше додека син му го придружуваше на гитара.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Една вечер се симна до болничките соби; погледна долж редот лежалки, како сите тие под своите покривачи мирно чекаат заздравување; ги гледаше како лежат: секој од некакво родно место, од сон полн соништа, од вечерно враќање дома, од песни што се пренесуваат од колено на колено, помеѓу среќата и смртта - погледна низ салата и се врати во собата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Грдата светлина на денот веќе паѓаше во собата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Лицето доби мигум загрижен израз, погледот рефлексно го упати во собата во која спиеја децата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Климе нè извести да бидеме будни и да стражариме во собата и è праша: Кој ќе се јави доброволец.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тогаш човекот му рече на командирот дека шмајзерот му е кај мене, а командирот ми вели: Браво бре, Милке!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја здогледаа Паца која ја имаше префрлено раката врз шефот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога се вратив, во собата шест души, облечени седеа и ме чекаа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потрчав право во собата каде што лежеше мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во собата над дуќанот на г. Черингтон, кога имаа време да се најдат таму, Џулија и Винстон лежеа еден покрај друг врз креветот без чаршафи, под отворениот прозорец и голи поради горештината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден млад офицер, со елегантна фигура во црна униформа, сета блескава од кожа и со лице со рамни црти што наликуваше на восочна маска, влезе отсечно во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите знаат што има во Собата 101.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Она што се наоѓа во Собата 101 е најлошото нешто на светот.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Добро се сеќаваше на тој ден, раскиснат, мокар ден, кога водата течеше по прозорското окно, а светлината во собата беше премногу матна за читање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ме праша еднаш“, рече О'Брајан, „што има во Собата 101.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во ходникот се слушнаа нови, полесни чекори. Во собата влезе г. Черингтон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во тој момент слушна брзи чекори по скалите. Џулија бувна во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден од нив, една жена, беше упатена во собата 101 и Винстон забележа дека се стресе и побледе кога го слушна тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Земете ги сите нив и заколете ги пред мои очи, јас ќе стојам и ќе гледам. Само не во собата 101!“ „Соба 101“, рече офицерот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со таа мисла зборовите сами излетаа од него: „Што има во Собата 101?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Блаженото чувство дека е сам со забранетата книга, во соба без телекран, уште не го напушташе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој не се потруди ни да го крене погледот од хартиите кога прислужникот ги воведе Џулија и Винстон во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон штотуку го заземаше своето место во еден од средните редови, кога две лица што ги знаеше од видување, но со кои никогаш немаше разговарано, влегоа неочекувано во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Напишете го и јас ќе го потпишам... сѐ ќе потпишам. Само не во собата 101!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По исклучувањето на телекранот, во собата завладеа нешто како смртна тишина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во собата се стемнуваше. Тој се сврте кон светлината и лежеше гледајќи во стаклениот тег за хартија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сврте токму навреме за да ја види г-ѓа Парсонс како го вовлекува својот син назад во собата, додека момчето го ставаше чаталот во џебот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одговори суво: „Ти знаеш што има во Собата 101, Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас, молчејќи, во воздухот со показалецот се обидував да ги бележам нивните рабови што беа во движење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога влезе во собата таа се обиде да се правда за причините на доцнењето, пцуејќи го начинот на работа во салонот за депилација („Крв ми оставија под ципиве”, велеше Азра), но Андон не покажа интерес за тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Нејзините очи беа стопени со мракот во собата; ги насетував во средината на оној дел што беше многу погуст и надвиснат над мене и ритмички ме обземаше со распуштената коса на Ема која во бранови ми паѓаше на челото, по лицето, на брадата, по вратот, по рамениците.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Думбаровски беше многу педантен и сите ливчиња со потписи ги чуваше во најлонче заклучено во бирото што стоеше лево од влезната врата во собата за прием на стока.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние стоевме отпростум во собата, неподвижни. Го гледавме танцот на сенките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога Азра влезе во собата (Нигеријците со кола ја донесоа пијана и ја истурија пред вратата) Ханка беше спружена на креветот помешечки, со главата издадена настрана, готова да ѝ се лизне на подот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Преспиваше во собата на Илона.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние стоевме отпростум во собата, неподвижни. Го гледавме танцот на сенките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Заради задачата “Ема”, кога со полицајката ќе останеа сами, се однесуваше необично, плашејќи се да не ѝ погледне в очи зашто таа сигурно знаеше (така претпоставуваше Деница) да прочита барем мал дел од нејзините намери и затоа, кога ќе останеа сами, Деница разговорот го насочуваше кон нешта кои бараа двете да гледаат нешто таму некаде, да пребаруваат таму некаде, да се смеат или да се чудат на нешто што е таму некаде, надвор од нив, а пак тука некаде, во близината, во канцеларијата, во собата, во ресторанот, на улицата, кон нештата кои беа доволно интересни и важни за да бидат двете свртени кон светот што ги опкружуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Сус, море!“ го пресече Тодора и во собата завладеа таква тишина што и ибн Бајко мораше да се далдиса во тоа што го гледа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Потоа, дека истото важело и за сијалиците кои јас не сум ги гасела, како што до премногу доцна не сум ја гасела и сијалицата во собата каде што спиев.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Лена се сместила во собата горе десно со двата прозорци што гледаат кон езерото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Првите денови, кога нешто ќе спремев, и ќе ставев на маса, тој ќе ја земаше својата чинија и ќе се повлечеше во собата, или пак ќе јадеше отпростум, свртен на некоја страна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Завесата е спуштена и во собата е тешкиот мирис на есенското цвеќе.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го гледам крвавото сонце како паѓа и, додека чука мојот часовник во собата, како да чука и неговото срце во еден ритам, сѐ додека не се губи во мојата отсутност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зар ти ќе седиш, вели, сама во собата?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа се качив горе во собата и бавно пред огледалото ја вадев шминката од очите и веќе избледениот кармин на усните.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Седевме така во собата на докторката, твоите најблиски.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Отидовме со Матеј во собата каде до пред некој час лежеше ти.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Пак се јавивме на телефон, овојпат ни рекоа дека операцијата завршила и дека си однесен во собата каде што треба полека да се освестиш.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Како времето да застанало во собите на хотелот, секоја посебен експонат, со различни шарени цветни тапети, оригинални стари делови од намештаи, меки килими секој со различни мотиви и шари, големи и удобни кревети.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Одеднаш сфати дека е во собата во хотелот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Заврши со читањето. Докторот беше во собата. Не го сетила кога влегол.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се потпиша на испратницата и пак се втурна во собата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кај него в соба!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И другите две болни во собата, не беа во многу лоша состојба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Влезе во собата каде беа мајка ѝ и сестрите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија со писмото влезе во собата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа си влезе во собата. Кај детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беа ја префрлиле во соба со три кревети.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По извесно време, Марија почна преку цел ден да останува со Карл во собата. По многу часови.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сакаше да му истрча во пресрет, но толку беше исплашен од мајка му Марша, што остана и натаму во собата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија влезе во собата каде што спиеше Карл. И стана многу жал за него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Свежо измиена, внимателно исчешлана и во убавиот фустан, кога влезе во собата на лекарот, Марија беше сосем друга личност.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка му прва се совлада. Ги поведе по долгиот полуосветлен ходник. Потоа, во собата за гости.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се сретнаа во собата за разговори. Се прегрнаа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Откако вечераа, Марија се прибра во собата, да го успие Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Никој не доаѓаше во собата. Само Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ќерката и внукот сè уште беа внатре во собата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лиле, со пресудата што ја најдовме кај тебе во собата, отиде во судот да праша - дали мораме да го дадеме детето?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Седеа во собата за разговори.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл, бидејќи се беше навикнал да си игра во дворот и многу често да го шетаат надвор од куќата, затворен во собата нервозно плачеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но Мил му го трга коритото, му ја заклучува вратата, го затвора прозорецот однадвор, и кога Богуле ќе стане, продолжува да врши експерименти во собата: му го дава клучот и му вели да ја отклучи вратата, и Богуле ја отклучува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Марио побегнал во собата за проекции и ја затворил дуплата врата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Некој требаше да влезе во собата и да праша: „Колку е часот и зошто сте се уште во кревет?“ Ги затворив очите и чекав.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На атмосферата во собата бев толку осетлив што понекогаш едвај нешто ќе прозборев.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Музичарите го следеле од соба во соба, и секаде се барало од Бах да ги испробува пијаната и да свири композиции со импровизации.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Првиот мрак се спушта. Во собата Симка е сама.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Само вие опуштете се и слободно оставете го тој волан на рецепција, нашиот белбој ќе ви го качи во соба.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Денеска слушав еден куртон познат во светот ко Елтон Џон широк ауспух на полигон спремен да прими и сурла од слон Брзо се проби со педерско лоби од Џорџ Мајкл поддршка доби поддршка орална, цврста, лојална двојка идеална во собата овална
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Имаше само една мала измена во собата. Мајка беше внела мал телевизор.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Штом Мајка се појави во собата, Татко нестрпливо ѝ се обрати: – Синов, мила, решил да замине во Франција, да ги продолжи студиите...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И станувам усвитен камен Метеор желен за Мајката Земја Со благ допир Го отворам просторот За глобално затоплување Во собата полна со гости Од жарот пишти змија
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Во театарот тогаш погодив по сјајот на твоите очи дека ќе сум сам и сам и осамен, смешен до смрт, од оној ден коа ќе се вратам во собата да се заканувам и да му наздравувам на заборавениот палјачо. Пророк!?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Седеа в соба, едниот тихо свиркајќи некоја неодредена мелодија, другиот загледан во полупразна чаша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа богословот го покри парчето небо со своите раменици и во собата легна непријатен мрак.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Стаклата на неговите очила впиваа се што беше во собата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нешто смрзнато и неподвижно што ги мени луѓето да не бидат луѓе, да бидам смрзната неподвижност и не на улица, а кај нас во собата - ѕид помеѓу мене и неа, граница на отуѓување неврат, нескршлив неуморлив суров бог.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Влезе уште еднаш во собата, само онака да види да не треба нешто.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мајка, со ибрикот полн со чај, влезе во собата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Чекореше во круг во собата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Виде не виде, влезе во собата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во најлош случај, таа од галеријата со другите ќе замине на вечера, а тој ќе нарача да му донесат нешто лесно во собата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но морам да признаам најмногу ме изненади присуството во собата на Роман Гигов Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се вратив во собата. Седев на креветот и се џарев во месечината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Впрочем затекнатата состојба во собата на Мирко Бунде беше онаква како што веќе ја опишав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова, дека станува збор за казна, Катерина ми го соопшти дури кога ги внесовме двата стола во собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност тие се појавија со влегувањето на доктор Пачев во собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Откритието ми наликуваше на оние ситни зраци што наеднаш се јавуваат покрај нас во собата користејќи некоја мала цепутка на завесата или на ролетните и тоа со единствена цел да нѐ упатат кон загубената ситница по која со часови трагаме; а замислете си само со колку слободно време располагав секое утро, во миговите на најголемата бистрина на умот, додека чекав во бурекџилницата (топлите симиди мораше да се чекаат ако навистина ги посакувавте топли) а Катерина, реков веќе, потскокнуваше од задоволство кога ќе утврдеше дека се онакви какви што ги посакуваше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стариот писател го врати погледот во собата и го сврти кон мене: - Сепак, останува еден проблем што мене ме збунува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи во скутот на тој Непознат седеше Катерина а неговиот глас дури и овде во темнината како да ми приоѓаше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Немам причина да измислувам, сѐ што реков и вистински се случуваше, а јас дури и се обидував да ѝ ја задржам раката на Катерина во мојата за да не мавта бидејќи светилката во собата гореше и нејзиното однесување веројатно се чинеше неприлично: девојка, само делумно покриена со лесни ноќни парталчиња, им мавта на поетите наседнати по високите гранки!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Одлучив да му го предложам ова при првата можност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се чудев, зошто морал да го избира подалечниот заобиколен пат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На пример, ми падна в очи дека Катерина не седеше во скутот на Мирко Бунде; беше расположена на софата; но навистина го беше навлекла на колковите спомнатото крпче од здолниште кое во најдобар случај можеше да прекрие само четириесетина сантиметри од оној предел помеѓу нејзините колена и делот на слабините од каде скапоценоста, нејзиното папоче, што не смееше толку лесно и неодговорно да се раздава на туѓите погледи, срамежливо наѕирнуваше како роза или како око.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Втрчал во собата на еден од иследниците, но бидејќи гласот доаѓал однадвор а прозорецот бил отворен се нашол долу, во тревникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во собата настапи тишина. Мислам дека тоа беше причина да се слушне предизвикувачкото смеење на Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога втасав во собата над Месарницата Катерина беше замината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но уште таа вачер, кога се вратив во собата со балкон таа веќе не беше празна: во неа, замислете си, ме чекаше насмеаната Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Помислив во собата има некој - рече стражарот откако ја внесе низ вратата бушавата глава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бидејќи (најпосле морам да признаам) при упадот во собата на заговорниците нивната збунетост оставаше поинаков впечаток, од оној, видениот низ затворената врата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Другите поединости во врска со овој случај навистина не ми се познати.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И беше многу тажно тие денови да седите во собата на тетка Боса Сотирова и да гледате како таа ни за момент не седнува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А и гласот на Непознатиот што го слушав како доаѓа низ вратата додека стоев во собата на Грофот беше истиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност размислував за коските на Пеперутката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колку ќе беше пополезно и за стражарот а и за мене ако му наредеше да влезе во собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Кога сум сам се случува да ми се откачи по некој збор – се обидов да се приберам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И токму кога се подготвував да истапам отворено и храбро и да го исправам Вртанов пред сите овие обвинувања, во собата се втурна најнапред главата на Росана, поточно нејзиното лице, а малку потоа, додека се придржуваше со едната рака за рамката на вратата пред мене таа го изложи и своето раскошно разголено торзо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А, јас! Јас го немам загубено љубопитството, убедуваше Лев Петрович некого кој изгледа беше присутен во собата а јас не можев да го забележам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го закачи во ходникот сакото што го носеше наметнато преку рака а во собата додека седнуваше на столчето со скусени ногарки не престана да си ја брише потта од челото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веројатно стануваше збор за сенката на Јана. Секогаш ја пушташе нејзината сенка да влезе пред него во собата?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Бојка ја забележав подоцна, откако се уверив дека лекарот се врати во собата на вујко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потоа си заминува а мршата ја остава во собата. За долго сеќавање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако успее таа девојка во бело да се втурне во собата на вујко ми, тој, иако онака антав и во непристојна бела антерија, ќе се измолкне од под чаршафите и ќе потскокне на мртовечкатата постела (како штотуку извадена од водата риба што лудо се фрла по песокта).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Радуле и Стојна не ги вознемируваше дури ни можноста дека секој момент може да наиде и да бувне во собата оној нејзин придонесен син, Оливер, кој токму тогаш можеби играше фудбал на широчинката под Црвената кула.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Впрочем неговата верзија се состоеше во тоа дека по првите недели од мај во собата на болниот командант во Бардовци го сместиле и познатиот лирски тенор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но во собата токму во моментот додека ги составуваше првите реченици од писмото за другарката Маре влегоа другарите. Навистина не ги очекуваше...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но наеднаш, откако откри дека сум во собата, и тоа можеби само на поминување како што умееше иронично да забележи, го крена својот треперлив показалец кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми дојде дури онака, да вреснам, за да му објавам дека и јас сум во собата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
ќе бараш наслови за следните книги Бесови песни, Лажна смрт, Плодни денови поетите ќе ги распознаваш по интонацијата а времињата и приликите според употребата на заповедниот начин карфиолот и модрите патлиџани ќе ги готвиш без рецепти, така што да побудуваат носталгија по домашно огниште и другите туѓи именки сеедно по којпат, сега чекаш - чекањето по дефиниција е бесконечно - можноста да напишеш песна лебди во собата како можност за љубов, како самовила цела како јајце, како гром, како Господ цела челото го збрчкуваш пред карстната перспектива на иднината и ги трошиш последните резерви надеж - тебе речиси непотребни.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Па сепак во собата се насетуваше она што се вика пладне.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кртот ги гледа играорците околу себе. Не мрда.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Весело насмеан и со покривачи за уши, во собата влегува ТВ Лицето.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КУРТА: Стигна…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Влегува во собата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Додека Кртот говори, од надворешната врата во собата влегува кртовица.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Рака под рака, во собата влегуваат ТВ Лицето и народниот претставник. Крвави се.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Се отвора вратата. Во собата влегува берберот. Никој не мрда.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Низ скршениот прозорец во собата влетува празно шише.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Во собата се појавува „Пецалка“ со новинарски микрофон.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Се отвара надворешната врата. Во собата влегува Тасе Берберот.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Очигледно, турнат однадвор во собата влетува ситен човек.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Пауза.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Токму во тој миг еден хеликоптер во минување затропоти и во собата се затресоа прозорците со кристално ѕвечење.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се обиде да вреска и можеше да вреска силно и високо и остро во собата, како мозокот да му истечува, десното око и десното уво како да му ги отсекуваат, беше слеп и глув, сиот оган и ужас, сиот паника и сиот смрт.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во собата продираа најразлични звуци: од тоалетот наутро се слушаше гргорењето на неговото порцеланско грло, од покривот лекото роморење на дождовните капки, од таванот итрото глувче што трча меѓу тајните прегради, а од под скалилата појот на канарката во нејзиниот кафез.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сѐ што требаше да стори беше да ги повика мајка му и татко му и тие ќе ги промолкнеа своите глави во собата за да видат како му е.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Забревтано влезе во собата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
V. Но промената ја почувствував дури во собата, кога свежо испегланата пижама податливо ми зашушка под рацете.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Големиот Мајстор го дочита писмото до крај, потоа, сеуште држејќи го писмото во рака остана уште долго замислен во својата фотелја додека во собата бавно надоаѓаше ноќта.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Кога по половина час влегоа во собата, врапчето го немаше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Благица влезе во собата да си ја остави училишната чанта и застана збунето. Ѝ се стори дека нешто живо мрдна крај радијаторот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
И таман сакаше да побегне во кујната кај мајка си, свика: - Мамо, врапче влегло кај мене во собата, - таа тогаш го здогледа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во собата влегоа лекарите. Ференц се поздрави со мене и ме праша: - Се познавате? Стари пријатели, а?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зошто вака завиткан во ќебе ми се шеткаш од соба в соба?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го внесоа во собата во која лежев и јас. Цела ноќ стенкаше и викаше. Пцуеше. Колнеше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас, клинкајќи, одев од соба в соба, ги гледав ранетите, им подавав вода, застанував покрај нивните кревети, го слушав разговорот и така дознавав многу работи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мракот полека навлегуваше во собата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не знам веќе што постои... Страв ми е... Ми се повраќа...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Горе, имаше само едно светло од целата фасада... во собата на стариот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ме тераат во собата одоздола...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не сум го убил белки? Срање!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Звукот вон кадарот беше разговорот на членовите на семејствот во собата: купиле фонограф и тој ја свиреше мелодијата „Ако си Ирец, дојди во салонот”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сигурно пак беше затворен...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се качуваат во собата 22. Друга соба, други тапети, сѐ друго.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Му се чини, а и како на другите да им станува јасно, дека наскоро сиот воздух во собата ќе се истроши и тие сите ќе поцркаат, додека под скафандерот, Мишкец и натаму упорно ќе продолжи да се бори за живот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Имаат време да се напијат уште по едно кафе.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во собата блескаво надојде светлината, како директно да се рефлектира од езерото, кое се подаде пред нашите очи во сета своја долговечна убавина.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако патникот веќе се навикна на недоволното греење во хотелите во Полска, во собата прилично студи.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Го уби пушењето. Здравјето и како блудник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Многу бргу, во собата станува задушливо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Си отидовме дома. Кога по едно време, еве ти го, дојде. Си остана со нас, ден-два, и си замина.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И така, си доаѓаше, па си одеше. И сега е тука. - Тука? - Да, тука.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Го бараат Зоки во собата – го нема. Го бараат Зоки во спалната – го нема.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Потоа гостите влегоа во собата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А, еве, што се случи. Низ прозорецот, во собата влета една оса. Ѕунеше гласно и предизвикуваше.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И кога го откри сето тоа, се втурна во собата каде што беа неговите.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Потоа сите излегоа надвор, па почнаа да пеат и да играат, а кога одново требаше да седнат на своите малечки столчиња во собата, Зоки пак си седна врз својата масичка. Ова на Зоки многу му се допадна.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И тој јурна кон вратата. Но уште не беше излезен, во собата се чу слабото гласче на Зоки Поки: - Немој, Драгане...
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Откритие Зоки Поки се врати од летување. Додека стаса дома тој сѐ трчаше по улицата, трчаше по скалите и така трчајќи се втурна и во собите.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дури и времето, кога ќе влезам во собата, се чини оти е истото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Непроменето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И не треба да се плашиш. Во собата нема светло, нема ламба.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ете таа сила и нејзе, на Дуковица, и влегла еден петок навечер во собата, и ги кревала чиниите од трпезата, ги фрлала по подот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби и му се умилкувал, дека тој лично, Иван Степанович, се потрудил нему, на својот верен пријател да му ја приреди таа чест, тој да ја воведе девојката во нејзината нова професија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А второ: неколку месеци, а можеби и цела година а и повеќе пред смртта на Генералот, Семјон излезе од оној генералски шинел со медали и ги напушти скалите што воделе во собата на таа непозната љубов на Генералот што и сега те вознемирува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А всушност сакав да проверам дали навистина е тој.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се враќам трчајќи во собата а таму некој ги крева садовите еден по еден и ги фрла.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како да му се обраќаш на туѓинец што случајно се нашол во собата, и само слушаш како повторува: „Чорт јево! Чорт јево“!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го остави секирчето на трупецот и еве ти го во собата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потполна секреција. Никој не може да открие дека си ти во прашање.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ти беше дури и премногу воздржан, со резервирана насмевка; сите свои постапки како да ги држеше под контрола, па сепак беше и прилично учтив и внимателен; дури не ме ни праша што готвам за ручек а тоа беше неговото прво прашање кога ќе влезеше во собата; веројатно сметаше дека и ручекот е домашна тајна; само се накашла погледна лево- десно, и изгледа се сети: отиде лично надвор во тремот, го поткрена капакот на тенџерето, а јас го дочекав како и секогаш со онаа моја забелешка "виде?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Овде сум, велам, во собата. Влегувај ако си за внатре“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби го викнал Ролана и го довел до некоја замрачена соба во куплерајот“, си претпоставуваше таа, „до некое сопче од оние горе, на катот, во Градината што не ѝ го знам ни името, и го замолил да влезе во собата и да го стори она што обично, во таквите случаи, им се прави на курвите, уверувајќи го дека е во прашање некоја нова девојка, некое златно суштество.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и смешни причини измислував за да го повикам во собата, божем нешто да ми помогне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар заборави дека честевме кога Семјон се стори со автомобил? Со оној зелен форд?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еднаш Парнаџиевата го оставила прозорецот отворен, и во тој момент дотрчала ветрушката, се качила по скалите, втрчала и во собата, и сѐ испревртила.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вели: „Каква е таа идеја, што не може да попричека додека ги сечам прачките?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се враќам вечерта дома на спиење, се качувам тивко по скалите нагоре, влегувам како сенка во собата, се насмевнувам кротко како јагне и полека седнувам на креветот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Партиите течат прилично изедначено. Играме во тишина, и никогаш, за сето време, јас не те гледам во собата за време на играта.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Едно попладне, кога бесен го клоцна инструментот, таа влезе во собата и му предложи да отпатува за некое време во колипката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И дури таа така сама спиеше и бараше средство со кое да се отруе, една ноќ кога беше тврдо заспиена, Полин ја преклучи вратата со друг клуч и полека, на прстички, ѝ влезе во собата, ѝ се пикна во постелата, ѝ ја крена кошулата и ја соголи; кога таа се разбуди и списка, тој веќе беше над неа, со едната рака ја стегаше за рацете да не му ги извади очите, со другата за устата да не вика.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Влезе во собата од Висара, се затвори и - повеќе не излезе. ...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но советот Профимов малку помагаше, зашто Девица уште од првото идење во куќата на Полин, уште првата ноќ, се затвори во собата и никако не го пушташе Полина да влезе внатре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го зеде за раце, го извади надвор да го шета, но татко му Маруш ги пречека, ги запре, го врати Висара во собата и им рече дека тој што го отепале не бил Зенула туку некој друг качак.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога по неколку дена Полин облечен во зетовски алишта дојде со сватовите да ја земе Девица, неа ја најдоа во собата каде што ја губи свеста испивајќи отров.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Под прозорот се јазат уморено во собата познатите звуци на гитарата Тоа пак во дворот осамотен пее и вика да го придружиме стариот пријател наш Молчиме ние тој вика Молчиме сите тој пее:
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Пак еве дојде ноќта... Дојде ко тивка вода и не ме плаши веќе Блиска во собата седи и молчи и тихо зрачи и знам: ќе биде добро ќе биде добро сѐ Ноќ...
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Тивко е темно сред класјето во полето и осамотеноста боли Барем вечерва, вечерва слезете долу развеселете ме Зошто не би дошол тој сам во собата нам ни е долу страв Ноќта е темна ноќта е густа нам ни е долу страв
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Се разбира, повторно се регистрира дали испитаникот го одгледал или го прескокнал ТВ спотот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По втората серија спотови се емитуваат уште шест минути програмски материјал после кој испитаникот оди во собата за интервјуа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
1. Една вечер, додека сѐ уште живеев на Големата Улица во Монро, ми дојде во посета Изаму Ногучи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тестирање на оглас во печатарските медии: Првите две фази - контролната група и преференцијата на марките се исти како и фазите на тестирањето на ТВ огласите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Изаму Ногучи рече, „Еден стар чевел би изгледал многу убаво во оваа соба“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во собата немаше ништо (ниту мебел, ниту слики).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ех, како би бил добредојден еден непостоечки Дедо Мраз да го врати во детството, во она време кога добиваме играчки и покрај тоа што не веруваме во него; кога самото постоење е доволна причина да се биде сакан; кога нашата прегратка е награда за возрасните, а насмевката е топлина за присутните во собата; несмасните зборови се причина за развеселување, a едно одење до продавница изнудува пофалба.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тресок и ехо од кикот. Се разбуди во соба со силна светлина.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И постапија мудро – таткото беше оперски пејач, а помошта од еден грлат човек беше повеќе од потребна. Тој задишан влезе во собата за породување и започна гласно да пее арија од операта „Кармен“. Пееше прекрасно.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сонцето од сликата закачена на ѕидот го префрла на таванот во собата, за да му свети и навечер.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Една вечер Дора и Ане си седеа во собата додека големите гледаа телевизија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа се вратив во собата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се чувствував прејадено и сонливо, но се надевав дека ако се концентрирам можеби ќе ми олесни тежината што почна да се претвора во далечна, тапа болка. Но, ништо не се случи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Малку е тврдо, ама не е страшно, - рече Дино со полна уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се обидов со едно друго моливче, но и тоа си играше со мене, па мината цело време му се трошеше кога ќе го допрев до хартијата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тетин ми го вклучи телевизорот поставен високо над старото ’рѓосано ќумбе и продолжи мирно да ги гледа сериите вести на државните канали, а децата се мушнаа во едно пожолтено ќоше и почнаа нешто таинствено да си играат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овој пат навистина ми стана непријатно, но бргу потоа сфатив дека ова семејство, покрај другите чудни навики, има и необичен распоред на спиење, поради тоа што мајката и девојчето и онака секогаш спијат заедно, тетин ми спие во собата на ќерката, а синот си спие во собата којашто сега беше "моја".
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега, единствено братучед ми се беше заменил со тетин ми, кој пак решил да спие во дневната, иако во собата на братучетка ми имаше два кревета.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само што не знам дали било 5 и 20. Можеби било 5 и 30.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овојпат се чувствуваше посигурна затоа што знаеше дека сѐ уште мириса на праски. Никој не ѝ одговори.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Излегов од кујната и влегов да се капам дури се пече телешкото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со телевизорот исклучен, во собата владееше штама.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа влегов во собата за да му објаснам: - Александар, нешто не е во ред со пенкалото што си го донел од работа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Влегов во собата и реков добро утро.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно ја прекинал. Можеби спиела. Можеби ја изнервирал.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вечерта си легнав по Дино и ги затворив сите врати и прозорци за да не ми влезе животното во соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги соблеков запотените чорапи и ги фрлив во еден чист агол од раскошниот тоалет.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Неговата не успеав да ја видам затоа што многу бргу го вовлекоа во собата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Па и да бев говедо затоа што ѝ ја затнав шолјата, зар сум дебел?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Наскоро најдов и едно тајно ќоше со малото ѕитче на кое можев да седам и да гледам поголемо ѕитче врз кое се потпишале другите пациенти што го откриле ова скришно место: Дуле, Мери, Марко.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сиот скиснат се враќаше во соба и се обидуваше барем уште еден час да поспие, но срцето му биеше во ушите секој пат кога ќе ја ставеше главата врз перницата и уште долго време или скоро воопшто не можеше да заспие.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И навистина - сум имал право. Супата беше ѓаволски вкусна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Марија дише рамномерно, со големи здивови, понекогаш ’рчнува и се помрднува кога јас и Дејан стануваме премногу гласни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогаш Александар влета во собата како торнадо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа пијам многу сокови во мали голтки, јадам само малку од грозната храна на сестра Ката, се среќавам со Дејан на ѕитчето, а по полноќ кај мене во соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По последниот разговор, во собата одново завладеа непријатната тишина, но овојпат морав некако да ја нарушам поради тоа што ако ништо друго, ќе одекнеше уште посилно бунењето на моите црева, па се поднасмеав и истакнав дека навистина тетка Олга е најчистата жена што ја познавам и дека заслужува сигурно и оваа година да победи, а и дека оваа супа што ја гледам пред мене е веројатно највкусната супа на светот и свечено ја наполнив лажицата, ставајќи огромно парче бело месо во устата потопено во ориз и во солена вода.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, тогаш попусто се обидував да извршам нужда - бев толку напнат дека пријателот ќе влезе во соба во тој момент или пак брзо откако ќе завршам, па ќе ја почувствува смрдеата како излегува од под вратата - што никако не можев да се опуштам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- ОСТАВИ МЕ, РАБОТАМ, - остро ми одврати тој кога му влегов во собата, со листовите в рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кимнав со главата и се обидов да се насмевнам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка ѝ стана и заедно со Томе ги однесе во собата каде што беше многу студено, да си легнат да спијат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Наутро, кога тој ќе влезеше во собата откако Ема ќе се разбудеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не беше многу доцна, но родителите ги имаа облечено братот и сестрата во пижами и сите седеа во собата на долниот кат, затоа што само таа беше затоплена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од сиот тој чад веројатно многу мирисаме, затоа што Марија ме гледа со неодобрување кога ќе влезам во соба и го отвора прозорецот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Во очај сум! - вресна и почна уште погласно да липа, да ја држи половината и да го риба подот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Устата ѝ беше постојано поднамуртена и не разговараше со нас многу.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа е толку фасцинирана од ова негово знаење што само го гледа низ дебелите стакла, со нејзината полуотворена, месеста уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа се обидов да го разработам на маргините на листот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вториот ден, неколкупати се обидов да му избегам, со тоа што ќе излезев порано од некое читање или пак брзо ќе го изголтав ручекот и ќе се качев во соба пред тој да дојде.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како што ја отвораше му се гледаа изџвакани парчиња храна во устата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дино и мајка му си седеа во соба и си пиеја кафе, а мене во мијалникот ме чекаа сите садови светнати со мачешка плунка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас избегав во собата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Избегав назад во собата уште пред тетка ми да забележи дека сум ја видел.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се сетив дека можеби сега треба и јас да ставам голем завој врз тенките гребаници на лицето и увото за да добијам барем малку сожалување од свекрвата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Маци стоеше на долапчето во собата, се облизнуваше и ме гледаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И таа мислеше дека наутро, кога ќе станеше прва и потоа ќе влезеше во собата на брат ѝ, сѐ мирисаше на него и на неговата коса.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја виде Ирена уште на влезот од училиштето, застаната заедно со четири други девојчиња од одделението.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На тетка ми претходно ѝ соопштив дека би сакал да се истуширам, па пресметав дека така ќе добијам уште повеќе време за да се олеснам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Значи, проблемот не беше во него, туку во тоа што се чувствував непријатно да го користам тоалетот и да одам по голема нужда кога пријателот ми беше во соба - а по првиот ден, кога успеав да одам во тоалет на мир, додека тој се задржа во бифето со една убава учесничка на конференцијата - се погодуваше секогаш да сме во собата во исто време.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан има дебели, меки, вишнови усни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
-Тоа што го работи татко ти не е лесно, - велеше баба, - затоа мора да има спокојство во собата, а ние ќе седиме во кујната и тивко ќе ти раскажувам приказни...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дедо Владимир и тато Петре го однесоа багажот во собата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- ќе го кренеше на раменици, ќе го однесеше во собата, ќе го седнеше на сотлот и ќе фатеше полека да го врти.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Влатко на сите им посака добра ноќ и си отиде во собата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Над градот е омарнина, по кеот мрака паднала, преку мост тропат копита, а Вардар лудо забрзал, галеби бели покренал а в соба тесна таванска Панче со млади студенти лист по лист вртат зборници.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Мара нешто сокрива мајка ѝ в соба штом влезе Кога е сама - на златна покривка Мара сѐ исто везе.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
(Дневна соба во трисобен стан. Во собата расфрлени инструменти, електрична опрема, расклопени звучници, засилувачи, звучни кутии, алати. Полни пепелници, празни чаши и шишиња.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Соња штотуку влегла во собата. Облечена во мантил, влажен. Носи пластична кеса со храна.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тебе ти наместив во собата на мансардата. Поголема е од твојата ќелија.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Од зад грб во собата влегува Сара во ноќница. Застанува зад Стево. Стево не забележува.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Знаете дека се заклучува во соба и игра балет. Удира од ѕид во ѕид. Или не знаете дека е жива.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Враќај се назад! (Пауза) Назад! (Матеј се враќа во собата. Борис заклучува. Го става клучот в џеб.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Јавна куќа. Симон во соба со проститутката Мими. Главата му е положена во нејзиниот скут. Облечен во војничко. Таа му ја милува косата.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Ајде Матеј. Оди подготви се. Си одиш дома. (Матеј оди во собата.) Што му направив? Добар беше. Што му направив?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Му открива една дојка. Ја зема неговата рака и ја става врз дојката. Стево зашеметен гледа. Сара ги затвора очите. Ја гризе неговата рака. Ги отвора очите. Се закопчува. Пауза. Се гледаат. Без тропање, во собата влегува Сивиќ.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Влегов во собата каде поминав цела една година од мојот живот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога со тихо тропање на вратата влегов во собата на Ангела, тоа беше таа која ми ја подотвори вратата - Ова е мојата приателка Софи-рече Агела вртејќи се кон момчињара и кон девојката Диана.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во моментите кога дедо и баба не беа во собата ние тивко се прикрадуавме, едниот од нас чуваше стража на вратата, а другите двајца опериравме.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Останав сама во собата. Ете ми го Париз за кој што сонував.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тие двајцата воопшто не изреагираа на моето влегување во собата, а Диана само ја подигна раката и тивко изусти: - Здраво јас сум Дијана Ангела ми рече: - Ајде смести се и земи нешто за пиење- па и таа се испружи на подот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во собата владееше тишина, а тие четворицата си подаваа некаква цигара еден на друг и скоро и да не разговараа, но затоа тивка музика допираше од касетофонот кој што во темницата не можев ни да го видам точно каде е сместен.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Пациентот можел да биде просторно блиску до креветот, но поради бројот и распоредот на креветите во собата, времето потребно да стигне до креветот може да му изгледа бесконечно.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Стоев некое време неподвижен на вратата, а потоа се вратив во собата во која беа и сите останати.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мислам дека сака да се вратам во собата за билијар.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Зголемувањето на бројот на сличните елементи во собата, изгледа, ја зголемувала “просторната”, и/или “временската” димензија на времето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Можете да се поистоветите со чувството на одбивање кое пациентот го чувствува кога влегува во соба, не затоа што собата е преголема или премала, туку затоа што е неускладена со психичките димензии на бројот на луѓето кои веќе се внатре.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Секој предмет во собата стана жив, подвижен свет кој дише.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ги погледнав завесите во собата и тие се претворија во нејасна златна боја.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сеедно, не можам да поднесам да останам во собата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Наспроти тоа кога во собата имало само еден кревет, изгледало дека е “поблиску”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во собата за билијард запаливме голем оган. Спиеме таму, ако воопшто спиеме.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Изгубив храброст да останам сам во собата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Истиот зеленикав руски џип, го видов од прозорците на долгиот коридор од хотелот во Влора, кога во долгата, пеколна ноќ, исцрпен од жед одев во собата на директорот на театарот да ги испијам потребните резерви вода за наредното патување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Чагас заболување“, повторив не знаејќи што точно да правам со себе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме бакна во образ, го зема шишето вино што го донесов и ме воведе во собата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Чагас заболување“, рече таа насмевнувајќи се и широко откривајќи ги своите големи и совршени заби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе се бакневме, усните ќе ти се отвореа и кога твојот јазик на неколку наврати ќе посегнеше по мојот, ти го откопчував првото копче од блузата, откривајќи ти го младежот на дното на грлото кој беше во хармонија со помалата дамка на аголот на усните што јас толку многу ја сакав, а потоа второто копче кое откриваше нежен златен крст - јас секогаш се обидував да го сметам само за моден детал - што се нишаше над расцепот на твоите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Почна да се чини дека секој пат кога ќе отидевме некаде да се фаќаме- на задниот чардак кај твојата полу-глува баба, мустаклија Италијанка која седеше пред станот кикотејќи се на репризи од “Ја сакам Луси”; или во собата за рекреација во подрумот на твојата пријателка Џини додека родителите ѝ беа на целоноќно куглање а таа беше горе со тогашниот ⥊ симпатија Брад; или далеку во предградијата, во драјв-ин киното “Огромниот Близнак” за време на таканаречениот Елвис Фест викенд - удавената жена постојано беше со нас. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 182
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Третото копче ти ја разоткриваше чипканата набабреност на прслучето и јас си ја лизгав раката низ дезенираната мрежа напипувајќи ја цврстината на твојата пупка која ми се креваше кон прстите, но ти малку ќе се повлечеше и во позадината на забрзаниот ти здив твојот бакнеж се оддалечуваше и јас почнував посилно да те бакнувам обидувајќи се да те намамам да се вратиш од каде и да беше и конечно, држејќи те како да бев само пријател утешник, те прашував, „што си мислиш?“ иако, се разбира, знаев што ќе одговориш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мајките, се знае, први се разбудуваат и низ куќите, од соба в соба, на долг пат тргнуваат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Патуваат тие без прекин од соба в соба од рано утро до никоја доба.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А, кога сите до една ги излапавме, отидовме со Саше да си играме во собата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бреза во тој момент влезе во собата и кога ме виде дека плачам, ми се фрли во прегратка и почна да ме смирува: - Батенце, не плачи, мене ми е многу жал кога плачеш. Да не те боли нешто?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Најмногу од сè ми се допаѓаше што тетка ми откако ќе се врати од работа, ништо не треба да пишува, не се затвора во собата да чука на машина, како мајка ми, и не ми вели: „Морам да одам в кино уште веднаш“, туку вели: „Сакате ли да одиме в кино заедно?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми влезе во собата и ја повика да ѝ помогне околу раскревањето на масата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Молња, - ми рече Абраш кога влегов во собата, - малку ми е непријатно, но не можам да издржам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Влегов во собата кај дедо ми. Тој веќе беше заспал со дневниот весник паднат врз градите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пред да влезам во собата, тивко отидов кај татко ми: - Тато, знаше со кого сум?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Веќе се стемнуваше и во собата беше полутемно зашто, заигран со малите автомобили, заборавив да ја запалам сијалицата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знаев дека сега ќе почне да ги разместува моите пластични војници и дека ќе направи страшно безредие во собата, ама немав намера да ја спречувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас командувам, разбра? - и плукна настрана низ заби, не забележувајќи дека Бреза нечујно се мушнала во собата и дека застанала до мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Станав од креветот и се мушнав во собата на Бреза.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми влезе во собата и седна до мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ајде оди си в соба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се разбира, Бреза се обиде да се пикне во собата кога ние двајцата влеговме внатре.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој ден, додека Нерка трчаше од соба во соба, расчистувајќи ја „Хирошима“, јас и Саше се разонодувавме читајќи ги пораките на ливчињата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој влезе кај мене во соба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Изгледаше загрижена и нерасположена. Влегов по неа во собата и ја прашав: - Мамо, да не си болна?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога останав сам во собата се расплакав тивко, никој да не ме чуе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Пред да си легнам, ѕирнав во собата на мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми влезе во собата и нежно ме покри.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Липав со перницата преку глава, кога тетка Ана неочекувано влезе во собата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се покажувам и јас во собата и шетам со очите: на една кожна фотелја седи русокос мајор, на бирото полковник, а онака, настрана, уште еден мајор со сипаничаво лице.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме оставија сама во собата, а собата голема, што се вели, не е само за еден човек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вечерта кога отидов во собата од хотелот, сите мислеа дека спијам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сама и без никаков страв стигнав таму, убаво се сместив, во соба со поглед на градот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Наместо мене ја пратив Лима, а јас си заминав во собата со изговор дека ми се спие и сакам да се одморам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Додека ме внесуваше во собата каде што спиеше речиси не забележав дека излегуваат некои луѓе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Значи, откако добро ќе се изнасончав и испливав, се враќав во собата на ридот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се качувавме по скалите и секој од својата врата си влегуваше во собата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Јас во собата на брат му кој беше на студии во Скопје и ретко доаѓаше дома, а тој си спиеше во својата соба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Значи откако ќе се вратев од плажа, јадев, па пиев кафе со газдарицата на куќата или со Американката која беше сместена во собата до мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме прашуваа дали ми е добро зошто сум се вратила, и безброј такви директни прашања кои бараа детално објаснение, во мигови кога човек сака да се затвори во собата и да ја чита својата омилена книга.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во собата е топло. Печката боботи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Во собата нема подобро место за криење.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Инаку, освен тогаш, секогаш кога ненадејно сум му влегла во собата а тој учел, така и било – си учел човекот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Уште долго останав сама во собата, загледана во празно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ова заспивање не е вистинско, како што мајките ги заспиваат малите бебиња, туку е наш заеднички ритуал секоја вечер, кој изгледа вака: јас ќе легнам, мајка ми малку подоцна ќе влезе во собата, ќе седне на мојот кревет, а понекогаш, кога има повеќе време или кога е порасположена, и ќе прилегне, па ќе си разговараме нешто и таа ќе ме гали по грпчето, по косата и по рацете, а многу често и ќе ми раскажува приказна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас бев легната во креветот, таа седната крај мене, во собата беше изгасната светилката, па не можев да ѝ го видам лицето кога ја изговори таа чудна реченица.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имав многу причини да бидам задоволна поради неговото заминување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Толку многу бев занесена во разговорот што не сум го чула дека ја отвара вратата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја отворив балконската врата, седнав внимателно на прагот и ги спуштив нозете слободно да ми висат во просторот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како да заборавил колку многу се нервираше кога бев помала и кога му буричкав недозволено во собата и низ фиоките, сега тоа истото мене ми го прави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја имам слушнато како полугласно им зборува на цвеќињата, како ги допира тревите во Маврово и им се извинува што ги згазнала, ја имам видено како ноќе неподвижно гледа во ѕвездите, или „го пушта потокот да влезе во собата” доцна навечер кога сè е толку тивко, што во истиот миг кога ќе го отвори прозорецот, навистина се чини дека потокот сиот се втурнува внатре и продолжува да тече низ целата куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам како не разбираат дека мене ми е многу здодевно да талкам по околината и дека мразам да ме убедуваат да појдам со нив кога тргнуваат на прошетки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Значи, седам во мојава соба, на прозорецот, гледам во потокот, Борче, не знам што му текнало, учи нешто во неговата, т.е. во собата на брат ми, што е сега привремено негова и, веќе реков, ги имам сите предуслови да бидам сосема среќна, а не сум.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секогаш ми е криво кога без мене тоа ќе се случи и кога ќе ми речат: „е па, Бреза, животните не доаѓаат во соба, треба малку да се излезе надвор од куќата и да се прошета”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да може сега да влезе во собата, па и нека се лути што без прашање седам тука, сеедно, и нека ми се дере, и нека ми се заканува, сѐ ќе издржам само да е овде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, мала утеха за мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Срипав од креветот и се втурнав кон неа: - Што сакаш да кажеш со тоа – една среда?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа дома, во собата на сестра ѝ Бојана, а јас кај брат ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Отидов во собата и ја зедов првата книга од мојата поличка што ми падна на рака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Добро - одговори Мила, но штом мајка ѝ излезе, ние продолживме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Влегов во собата на брат ми и ја отворив онаа книга што тој често ја чита, за дрогите и за опасностите од нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што правиш? – влезе неочекувано брат ми во собата и ме стресе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега ве имам. Сите тројца ве имам – си помислив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми божем заинтересирано ја разгледуваше, но не рече ништо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нема нервози, нема караници, нема кој да ми влегува без дозвола во собата, сѐ ќе ми биде на свое место, нема кој да ги зафркава моите другарки кои понекогаш мака мачат со шегите на брат ми, а понекоја од нив дури се срами да доаѓа кај мене дома зашто е тој „од големите”, а ние сме „од малите”...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе се затворат во соба и само нешто си шушкаат, некои нивни тајни, поим немам за што разговараат, ама се гледа дека се добри другарки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Една ноќ, од оние темни, длабоки, по малку страшни и таинствени летни ноќи во Маврово, откако бев сигурна дека сите се заспани, тивко, на прсти се качив во собата на мајка ми – Одајата со чаеви.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не сфаќа дека веќе не може да ме смета за мала и дека мојата соба е само моја и само со моја дозвола може да влезе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Порано секоја вечер, без исклучок, ми раскажуваше различни приказни, нејзини, измислени, а сега сè поретко, оти наместо нив имаме други интересни теми за разговор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оставете нè нас двете на мира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го следев јас него, ќе се врати од училиште, ќе си направи еден голем сендвич, ќе го излапа набрзина и ќе се затвори во собата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу често сум се прашувала дали можеби и таа знае да лета на килим,и каде оди, и со кого? Ѝ го прочитав писмото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Никој тебе ништо не ти рече – го замолча мајка ми – оди си в соба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Една мисла ми ја поматува среќата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Погледнав во вратата и си помислив што би рекле моите да ме видат доцна ноќе како седам во собата со непознато момче, а толку сум мала, само десет години имам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа нејзините се вратија од некаде и мајка ѝ влезе во собата: - Мила, - рече - привршувајте со играта, треба да вежбаш клавир.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е фер! – викна брат ми и влезе во спалната. – Вие тројцата се гушкате, а мене ме оставивте сам во собата – и се пикна меѓу нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бато, повторував, дали ти знаеш дека јас тебе многу те сакам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Понекогаш тоа и заднички го правевме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Решив да го започнам мојот нов проект: борба против дрогата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се обидував да мислам на Игбал и само на Игбал, ама не ми поаѓаше од рака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не мора сосема да го отвараме, само крајче, да видам што ќилим ќе е тоа да може да се свитка во толку мало пакетче, а башка што најмногу ме интересира, што им текнало дури од Индија да носат килим, кога мајка ми и овде одбива да купи оти најмногу сака подот да ѝ е гол за да има што поширок простор во собата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)