Лествичникот, братот мој ја сочува главата на раменици, јас останав Сказник и Мозаичник, ќерката на логотетот прездраве и проклетството го снема, оти се помести вселената и ѓаволот веќе не гледаше нешто што не треба во словата да се види.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Сето тело, месото и коските на отец Мида се претвориле во слова, во букви: коските се претвориле во тврди гласови а месото негово во меки гласови.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Тој скокаше од радост, ги прегрнуваше и Лествичникот и Филозофот, им ветуваше делови од царството, товари азно, а овие збунето се гледаа, оти не очекуваа исход ист во словата, на две различни места најдени.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)