во (предл.) - слама (имн.)

Се вовлече во сламата, ја насочи цевката кон вратата и неспокојно ја чекаше жртвата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да повечераме, та после ќе си одиме во сламата на гумното и ќе лафеме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дома останаа да господарат Анадолците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И овие го послушаа, ја отворија племната и се закопаа децата во сламата, а возрасните ги скрстија рацете и ги удрија главите ничкум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги растоварија раниците, го распалија огнот и прва грижа им беше да се најадат, та почнаа да претураат по куќата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Двете невести, Јова и Петкана, и дванаесет годишното девојче Митра ја разбраа работата и се закопаа во сламата како прасиња во буниште, но чаушите навлегоа во племната, ги грабнаа вилите, ја избуричкаа сета слама и ги извлечкаа скриените жени и девојчето, та им ги затнаа устите на трите со шамии.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Племната, деца, ваќајте а племната; ако можите во сламата да се позатоплите, друго чаре нема, — им советуваше дедот Бале на своите десеттина членови од семејството.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секој Турчин маваше на секој селанец, селанка па и на децата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бегај, криј сја в слама, сине, трпи там под копа, да ги уталожам...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Кога Бојан ги спушти кучињата на земја, Караман навреден, со свиткана опашка се повлече до ѕидот и легна во сламата, а Стрела почна да скока и да ги опира своите предни нозе во градите на момченцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Чекорел во редот на дружината пред својата запрега, потоа легнал на двоколката, се спружил отпуштен и ја завлекол едната рака во сламата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се чудел Онисифор Мечкојад, поточно не тој самиот туку како некој одамнешник да демнел од него со прашања зошто не го оставил другиот Онисифор сам да се расправа со закопот, како и пред тоа - со покојниковите претчувства и предвидувања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очекуваше дека ќе ги најде повеќе, а ги имаше само неколку килограми, ги извади сите нив, во сламата веќе немаше ни едно зрно и тој тогаш ја запрета дупката во подот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Луксузно, во шталата на горниот крај, во сламата, сами, среќни и вљубени и покрај сѐ ... и исплашени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ете јас бев, мајко, што 'и зедов - је рекол - ја качи се, бре Смиле, на куќа, кај што стоев јас, побарај во сламата, ќе 'и најдиш, земи 'и ваму да 'и видат и да поверуаат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се качил Смиле и 'и нашол и 'и донесол пред сите селани да 'и видат и да поверуаат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога дошла Неда кај ругузината, клопчето не си го нашла.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Станала Неда да си земи нешто од дома и Силјан слегол од куќа, та му зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќаат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На часот на Силјан му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа, та го скрил во сламата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По малку време излегла Босилка од куќа и си седна на ругузината.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога, по предвиден број часови, ќе завршевме со работата и вечерата, се повлекувавме во странични отвори на тунелот и спиевме во слама, покриена со ќебиња.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Можеш. Ќе го слушаш пак. Неговата песна ни дава сили да ги издржиме маките во оваа проклета јама.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Дишејќи ги така опојните мириси што избиваа од сламарицата, чувствувајќи го нивното благотворно дејство, на ум му дојде истото вакво дишење на сламата во плевната кога како дете се разболе; бегаше од болеста што го имаше приковано за креветот во собата и одеше кришум во плевната и запретувајќи ја главата во сламата и сеното, дишеше од миризбата и чувствуваше како го закрепнува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Врзаните, откако ги затворија, се спикаа некои под јасли во сламата, други во самите јасли и цела ноќ се тресеа од студ, но некако со сламата го ублажија студот и ја дочекаа зората. – Кураж, деца, кураж.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Збива некоја и друга минута, испружена крај јаслите во сламата, и кога веќе падна и уложјето од неа, сети дека опасноста на половина е помината.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе спиеме, како се вели „како бегови во слама“.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Станала Неда да си земе нешто дома и Силјан слегол од куќа, та ѝ го зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќава.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
На часот на Силјана му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа та го скрил во сламата.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ете јас бев, мајко, што ги зедов, ѝ рекол, ја качи се, бре Смиле, на куќа кај што стоев јас, побарај во сламата, ќе ги најдеш, земи ги вамо да ги видат за да поверуваат“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Го надушиле ѓаволите и кога еден ден, додека си молчеше затаен во сламата, некој како гром од ведро небо туку му свика: - Јатак!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Шишман прв исплашено се разбуди од сонот, најдувајќи се себеси со четири нозе во сламата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Штом легнаа во сламата, по телата им проструи пријатност и како да почуствуваа задоволство.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Велат Пандо таа ноќ преспал запретан во слама во племната, ама кој знае.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)