во (предл.) - сандак (имн.)

Да нè испитуваат, да нè мачат, да ни судат: кој на робија, кој на бесилка, кој дома во сандак.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Гледајте да не ви изгасне огнот! Дрва и јаглен имате во сандакот, - им рече мајка им на излегување.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога гостуваше Окружниот театар, со нивната пиеса „Аналфабети“, ме замолија да им ја украсам сцената.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така пишуваше на плакатот што ја објавуваше изведбата на претставата: Ристе Блажевски, декоратер!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Поприлична бројка! И сите беа погребани во сандаци?“ „Точно“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш разбрав дека јас сум ти бил декоратер.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И за нас ќе беше полесно да те спакувавме во сандакот!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сетив на него дури кога се прибрав во собичето на Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Подоцна се сетив и на она легнување во сандакот, што Ристе патем ми го прирече.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се начичкавме на стаклената врата и живо ѕиркавме во сандакот со десетина маси, со тезге, зад кое газдата спиеше буден, со зли келнери и меки полни певци, нацрвени и сонливи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Лани од Италија дојдоа и во два камиони коските ги товарија во сандаци и си отидоа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зашто тоа мртовците во сандакот стануваат така тешки?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потоа сопственорачно учествував во носењето на сандакот од црквата до гробот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во сандакот му беше останат само уште еден сомун леб, стврднат и начнат на едниот раб, а во другиот агол стоеја уште пет сотни компири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во сандакот имаше доста храна за уште овој пат да биде сит. Тоа му беше доста.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Додека ги средуваше во сандакот, мислеше дека ќе има храна за едно дванаесетина дена, ако го распредели сето, што го имаше така, за во секој од тие денови да биде донекаде сит.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Светлана влезе со нарамокот и со тресок го истури во сандакот до шпоретот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иван ги извлекува торбичињата со ортома и ги испразнува во сандакот. Потоа го покрива со хартија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ете тука, на Градиште, во една спила, како во сандак, десетина метра долг, толку широк и не многу длабок, од памтивек ниту пресушува ните се ислива Градишка Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги затворам очите во сандаков и можам да те видам таму - во сето тоа светкање, во кристалниот лавиринт на бутици, во мирисот на новата облека.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој, кутриот, се најде на проклетиот гол остров и покрај тоа што книгите кои се однесуваа на Русија, Советскиот Сојуз, Ленин, Сталин и други добро ги скри: некои ги закопа во сандаци под земја во дворот, а другите, најопасните, убаво ги заѕида во самата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Напишав проштално писмо и го оставив најгоре во сандакот, каде што ми беше чеизот и меѓу другото забелешка „Ако останам жива – добро, ако пак загинам, од чеизот да им се даде на децата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас и Ема добивме задача да направиме попис на муницијата, а потоа, запечатена во сандаци, да ја предадеме на командирот на стражата во Камник.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога заврши тоа, донесоа еден сандак од џамијата, го затворија телото во сандакот и на горниот дел, кај главата, ставија одозгора фес, колку да се знае дека покојникот е маж, а не жена.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Човекот беше јадар, над два метра долг и не го собираше во сандакот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Почнавме да му ги кршиме нозете за да го пикнеме во сандакот, и во тој момент човекот се поврати од шокот, оживеа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се затворил во сандак, и по половина час го извадиле мртов.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
(Михајло го крие Гаврило во сандак. Пауза. Евто ја отвора вратата. Влегува Киро. Пауза. Тишина.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Одново ги дипли, ги враќа фустаните во сандакот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)