во (предл.) - ров (имн.)

Така велиме за тој (тие) со кој (кои) заедно бевме во строј, во долгите ноќни маршеви под дожд или снег, во рововите и бункерите, во влажните и студени земјанки, на боиштата и заедно долги години ја голтавме горчината на поразот, искоренувањето и туѓината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така бевме воспитувани таму во ровот, во бункерот, на кратката почивка по долгиот ноќен марш, во влажната земјанка, во ровот и во бункерот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секој погреб таму во планините почну-ваше и завршуваше со повици за победа, а одењето на соборецот беше само празнина во стројот, во ровот, во земјанката, во редот кога стоевме пред казан.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Тука се пикнавме во ровови и бункери и на тој начин постојано бевме на нишан.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сега, по многу одминато време неизбежно во мозокот се вклинува прашањето: која беше целта тие, осумте илјади партизани на Демократската армија на Грција да влезат во ровови и бункери и само со пешадиско оружје да ѝ се спротивстават на осумдесет илјадна владина армија облечена и сита и вооружена со најсовремено оружје?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И пред тоа, речиси цела година, таму во рововите и во земјанките, и пред одење и враќање од борба, политичките секретари во името на партијата, најлошо ни зборуваа за Тито.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние бевме во планините, во шумите, во рововите, во бункерите, во земјанките, во постојани маршеви и тоа само ноќе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На крајот од војната, кога за време на една од семејните средби во неговиот дом, Зигмунд ја прочита на глас тукушто пристигнатата телеграма дека неговите синови наскоро ќе се вратат од фронтот, помислив на Роза, но не се осмелив да ја погледнам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како да верувам дека загинал во ров со уште стотина други војници?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Телата им биле разнесени, се измешале трупови, откинати раце, нозе и глави, и наместо во гроб, ги оставиле таму, во ровот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога следниот ден појдов да ја видам Роза, ја најдов стуткана на креветот, со главата потпрена на рамото на ќерка си Цецилија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нуне, раскажуваа тие, одржал нагледен час и покажал со личен пример како без барут и куршуми, без ранети и мртви, може да се реши судирот меѓу две овражени војски залегнати во рововите едни спроти други.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се вратил во ровот Нуне Волта свиткан, подвиткан до земји, ама среќен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Погледот на доктор Батибиус врз неа е всушност нашиот поглед низ отворите во Дишановото дело, а водопадот можно е да укажува на протечната вода во ровот од Маркеловата куќа или дури и на возот во трката со велосипедите.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
По ослободувањето, кога го чекав да се врати од Сремскиот фронт, ми јавија дека загинал од непријателски тенкови што го смачкале во ров полн со вода.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Овие интелектуалци, најдени среде ужасите на војната, вкопани со месеци во рововите на смртта, во интервалите кога биле поштедени од смртта, го следеле животот на луѓето крај нив, нивната природа, песни и јазик, носии и обичаи, во надеж дека заедно ќе преживеат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таква беше и судбината на офицерот и славист Андре Мазон, кој не се врати од бојното поле со медали, туку со книги за опстанокот на обичните луѓе, недолжните жртви на Големата војна која ја водеа Големите сили и нивните балкански поделени балкански сојузници.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Остана во рововите на Плетвар што ги копале Германците.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа беше жив само еден ден.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Драга мајко, Деноноќно сме во ровот, како во гроб. Живи, а мртви; мртви, а живи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но моите другари во рововите мислат дека бегам, дека дезертирам и пукаат по мене...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Мила мајко, ... Уште еден Велигден пречекавме во ровот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој скока во ровот и ми граби од лебот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Таму во ровот тие нема да ти бидат нужни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Та затоа, Нумо, секогаш кога спиеме, дали по сонце или во темнина, под сенки букови или дабови, крај изворче или поточе, во ров ипи во бункер, на осојница или на припек, дење или ноќе, да сонуваме секогаш еден сон. Еден, ама заеднички...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зарем само затоа што во рововите зборуваа македонски?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Живите, клекнати во рововите, во митралеските огништа, држат око на нишан и се подготвуваат да сеат смрт. Така катаден...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој остана тамо, во ровот, сам. Ни ја бранеше отстапницата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„А, еве, што да лажам, покрај оние, исплашените смртници“, ми вели тој, „ги имаше и такви кои не залегнуваа во рововите туку пукаа стоејќи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако не скокнев над мојот другар да го засолнам кога падна гранатата во ровот, немаше да ослепам...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зашто разбрав во болницата: тие што останале во ровот, веднаш по моето пренесување во болницата, изгинале од гранатите...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Големиот црвен кауч, оној кој ќе биде толку многу пати фотографиран следните години - оној црвениот, кој го искористивме во толку многу филмови - Били го најде токму пред “Y”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Амфетаминот навистина те ослободуваше, но тоа го правеше неговиот недостаток крајно забавен.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Били говореше дека амфетаминот го измислил Хитлер за да ја одржи својата војска будна и хепи во рововите, но Силвер Џорџ инсистираше дека го произвеле Јапонците, за да можат да извезат повеќе пенкала.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Наменети за уништување жива непријателска сила од близина, во ровови, засолништа и заседи. (Ја отвора другата страна.) Бојни отрови: нервно-паралитички, пликавци, задушливци, крвни, психо-хемиски, сарин соман, табун, иперит, луизит, фозген, дифозген, цијано-водородна киселина и хлор-цијан.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Шарко најмногу не го поднесува политичкиот комесар. Каде и да се појави тој, во ровот, во редот пред казанот - лае по него, ‘ржи, покажува заби, на грбот му се наежува влакното, го гледа со крвјосани очи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ти велам, команданте, лошо се зборува во рововите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со очи смрзнато вгледани во небото, баздиме под жешкото сонце ослободени од се... меѓу два фронта, на ридот, во ровот, во бункерот, пред цевката и штикот, пред ножот и камата е таа - слободата...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во ровот, долго кашлање, а потоа тивко потпевнување: Митревица чеканката рано рани на утрина...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Над ридот полнатa месечина загледува во рововите, бункерите и земјанките во кои расцутува младоста на овие седумнаесет, осумнаесет, деветнаесет и дваесетгодишни момчиња и моми... кои растат и созреваат во долгите ноќни маршеви под дожд и снег, во мракот на густите магли, во студените и влажни земјанки, меѓу карпите и камењето, во рововите и бункерите, во непрестајните борби во кои од студенилото и вжештената цевка на оружјето, ја изгубија нежноста и топлината на дланките... Ех, анасана!...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѝ навираат спомените, а гласовите ги подзема ветерот и ги сее од ров во ров од бункер во бункер, од таму ги презема и ги префрлува над трапиштата, ги разлева по ридиштата, ги подига до врвови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во земјанката, во ровот и во бункерот, во долгите, најчесто пелтечени дрдорења на довчерашните говедари и овчари, а сега самоуверени и самобендисани политички комесари, кои човека го прават роб, перејќи му го умот и мозокот само за да го ослободат од обидот да размислува, да не мисли и расудува; ги запозна чекриците низ кои тие, млади и недопечени, поминаа за да станат голема сепаленица.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се навали на својот крлук од кој не се разделуваше (дури и кога спиеше го ставаше под перница или во ровот и земјанката под глава) и се врати на излагањето на Захаријадис.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го прескокна ранетиот, зеде две рачни гранати од еден убиен и, легнувајќи во ровот, без да гледа, ги фрли.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Четата притаена во рововите и бункерите чека наредба.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кутрите мочката не можат а си ја задржат. Им забранив да мочаат во рововите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Раздиплува и здиплува и врз диплите ги гледа девојките кои не стигнаа да ги облечат фустаните и да станат невести, туку останаа под чуките, под буките, во реките матно надојдени, сакати по болниците и мрзнат во долгите маршеви, во рововите и во земјанките и на стража...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка се врати во ровот. Сега ослободена од стравот, се навали на топлиот земјен ѕид, вдишува воздух, истресува земја од коса.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога во ровот завладеа црнина - таа се осмели да се исправи и виде како од своите дувла излегуваа момчињата и девојките и опиени од свежиот воздух легнуваа на земјата изорана од гранати.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во нив се вткаени сите нејзини мисли и драги лица на блиските и нешто што остана зад неа и кои во секое време - било во марш, кратка починка, украден миг за сон, во ров или земјанка, во јуриш, на носилка и под земја – се никнува пред нејзините очи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Малку понатака од бункерот - долг и распарувачки врисок на тешко погоден човек. Хр - хр - хр - хрчи во ровот тешко ранетиот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму горе, во ровот... - зборува тој мачно и испрекинато и капе та капе под него крв - во бункерот, мене, кого го нарекоа херој, стравот, ужасот секогаш беа до мене,..
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Е, гледаш? - Што прави? - Моча, моча во ровот, тоа прави.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Поздравите меѓу нив и командантите на бригадите се срдечни, можеби затоа што почесто се гледаат на позициите, во рововите и во бункерите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во ровот, врз неа паѓа топла земја испомешана со парчиња од камен.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Беа задоволни од промената на местото и сега, како што секогаш кога ќе можеа одеа во рововите, доаѓаа овде над карпата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)