во (предл.) - ресторан (имн.)

Сѐ поретко слетува на скопскиот аеродром.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На вечерата во ресторанот Бисер преку Камениот мост, кој чинам веќе не постои, Александар ми рече дека сум пораснала.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Следното на што се сеќавам беше солзата на син ми која капна во супата што ја јадеше во ресторанот и направи крукче меѓу зеленчукот и тестенините.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Стигнав во Бутел. Во капелата. На одарот беше Вангел Скендеров. Вујко ми. Им се придружи на Димитар, Софија и Пане Скендерови.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Вчера вечерта со зелена боја врз плочникот пред влезот во ресторанот „Елдорадо” напиша: Urbano Festo Neisto.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ако сретнеш Југословен во ресторан ќе забележиш дека консумира шампанско.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не се излагав. Во ресторанот ме пречека една средновечна жена од Херцеговина, која ми се претстави како стопанка на ресторанот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И за тоа секој позамашен, ако пристигнал некаде на гости или во ресторан на закажана вечера или на обичен собир со свои пријатели, веднаш напоменува дека се превезол со „такси“, а тоа не е исто што и со „долмуш“, во кој се возат обичните луѓе.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Туристите и летувалците губат многу нерви поради бавните услуги во рестораните.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Стопанката на „Диас“ ни рече колку чинат собите кај неа, дека тие имаат ладна и топла вода, и дека во ресторанот нуди евтина храна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во ресторанот на „Евридика“ се појави една жена, на која ѝ рековме дека сме Југословени.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше сама во ресторанот па иако со гости беа зафатени неколку маси, вештата домаќинка се снаоѓаше насекаде навреме да услужи. Сакав да каснам наше јадење.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се викам Дејзи и многу се радувам што сте од Европа - нѐ пречекува малолетното девојче кое ги опслужува гостите во ресторанот Хуан дел Мар на плоштадот Санто Доминго во Картагена.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Саде темнина има во солената катедрала - ни зрнце бела сол, ни капка бело солило, во кое во селата или во рестораните надземи се засолува говедското, на пример.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Салатата беше аранжирана како во ресторан - ситно сечкан кромид одоздола, купче зелени маслинки одозгора и тркалца лимон наоколу - окото да ти се засити пред јазикот да ти протече.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Прехрамбените супстанции на рафинираниот француски Готвач (на служба во ресторан наречен во слава на холандската трговско- градска класа од 17 век) повеќе се гастрономски досетки достојни за Лотреамоновите Малдоророви пеења.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бидејќи според режисерот (но и според Хераклит) сите нешта се насочени кон сите нешта, анатомијата на хиерархијата на луѓето собрани во ресторанот во еден европски историски контекст е потпомогната со сликата на Франс Халс и со еден алузивен наод - книгата посветена на настаните во текот на француската револуција.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Гаргантуовскиот но и макабричниот обред се одвива во ресторан со сличен штимунг, како епилог кон европската консументска култура.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Или вашата соговорничка (а тоа ми се случи мене) да потскокне од столот во ресторанот и сосема природно да направи неколку вежби за истегнување на ‘рбетот, додека вие зборувате за постмодернизмот за кој таа, вашата соговорничка, инаку е животно заинтересирана.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Со завршен поголем дел од работата во денот, тој, во кутијата со ручек, внесува здрав апетит и чувство на задоволство поради работата што ја завршил, и тој не би го заменил овој ручек во кутијата, што му го спакувала неговата сопруга, со оброк сервиран во ресторан на маса прекриена со бел чаршав.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Затоа, ова имплицира дека било кој разговор ќе помогне.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Терапевтот дури и нема потреба да знае нешто друго освен како да води разговор, слично на разговорот што тој или таа може да го води во ресторан.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А во ресторанот на четвртиот кат: колку се нејасни овие луѓе околу масите со измрсени чаршафи, колку маглечести, одминливи нивните гласови наспроти полната камена дојка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се разбравме? - нѐ праша со укор во гласот. – Простете - рече - јас ќе одам зашто во ресторанот ми се порачани сите маси.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Беше септемвриски ден кога во нашиот дом дојде еден од синовите на братот на мојата пријателка Клара, и ми кажа дека таа умрела во психијатриската клиника Гнездо, во која живееше со години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На ракавите моравме да носиме давидова ѕвезда, за да бидат регулирани забраните кои важеа за сите Евреи: повеќе не смеевме да одиме во театар, опера, на концерт; не смеевме да одиме во ресторани и паркови; не смеевме да се возиме во такси; дозволено ни беше да се возиме со трамвај, ама само во задната кола; смеевме да излегуваме од дома, ама само во точно определени часови; телефоните ни беа укинати, а смеевме да користиме само две пошти во градот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш, не така одамна, бевме двајцата: јас и мојот пријател на ручек во ресторан.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ќе можете да си слушате радио или да играте карти во ресторанот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога од прозорецот забележа дека страста се префрла само на очите, таа влезе во ресторанот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гледаше, но како да не гледаше ништо. Не ни помислуваше да се врати во ресторанот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој беше пак тука во бучните солунски кафеани, тајни квартири, се весели во ресторанот Алхамбра, и штуро им ракоплеска на шансонерките од Пиколомини.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Таа не може да ги заборави погледите на тетка Маре и баба Рада, кои беа единствените поканети од целото маало и имаа можност да видат што ќе се случи во ресторанот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го молиш Бога да заврне, да направиш пауза и да седнеш во „Посластичарница“, каде што првпат јадев кремпита, или во ресторан, каде предјадењата беа доволни да се најадеш без да поминеш на главното јадење, а чинеа колку ѓеврек.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Да, одиме на Нови Години во ресторани, фрламе пари за прослави по кафичи и таму јадиме мезе кое го спремила женската на келнерот, се пијаниме ко гојда, а на полноќ палиме петарди како недоветни.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Во ресторанот беше тихо. Газдарицата седеше зад автоматската каса и ја целиваше својата тромава мачка, дебела и сива како и таа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На 25 јули 1956 година Климент Камилски се сретна во Скопје во ресторанот на хотелот Македонија со Жан-Пол Сартр и неговата сопруга Симон де Бовуар на пропатување за Грција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Идниот ден, утрото, во мојот кабинет долго седев во фотелјата со испружени нозе на табуретката и се обидував барем една трошка да сведам на конкретно значење од сето она што во ресторанот „Зона” си го кажавме со мојот началник. Попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога го забележа влегувањето на Азра во ресторанот, Јурак со брзи чекори ѝ се доближи, ја фати за рака и ја повлече по себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во викендите, кога бев слободен, шетавме во паркот и најчесто одевме на ручек во ресторанот “Палма” на горниот дел од езерцето Око.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На една од масите во ресторанот, со Чехињата Илона, остана Тихомир од Машкото друштво “Осамени срца”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Андон им кажа дека со Стево Трајчов се договориле за викендот да бидат на заеднички ручек во ресторанот на езерото Око.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Набргу потоа сите знаеја дека во работните денови, од понеделник до петок, по 19 часот, во ресторанот „Кај Таки“ за припомош беше ангажиран Гоше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Заради задачата “Ема”, кога со полицајката ќе останеа сами, се однесуваше необично, плашејќи се да не ѝ погледне в очи зашто таа сигурно знаеше (така претпоставуваше Деница) да прочита барем мал дел од нејзините намери и затоа, кога ќе останеа сами, Деница разговорот го насочуваше кон нешта кои бараа двете да гледаат нешто таму некаде, да пребаруваат таму некаде, да се смеат или да се чудат на нешто што е таму некаде, надвор од нив, а пак тука некаде, во близината, во канцеларијата, во собата, во ресторанот, на улицата, кон нештата кои беа доволно интересни и важни за да бидат двете свртени кон светот што ги опкружуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Двете добро ја научија лекцијата на Андон за својата поставеност на се почестите ручеци во ресторанот “Палма” крај езерото Око, во Градскиот парк, заедно со сопругот на Лилица, господинот Стево Трајчов.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Авни ѝ кажа на Азра дека жените (ноќта тој требаше да помогне во нивното регрутирање за испраќање во странство и за давање услуги според договорот со Друштвото “Осамени срца”) веќе ги пренесол со комбето уште пред да падне мракот и дека тие чекаат во ресторанот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На масите во ресторанот никој никогаш не седеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во ресторанот „Кај Таки“ во вечерните часови, веднаш по стемнувањето, со возило беа носени по неколку жени од Прифатниот центар.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас и ти бевме во ресторан на вечера со пријателите, беше задушливо зошто сите пушевме и пиевме алкохол.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Којзнае колку е скапо тука, во хотелот и во ресторанот на хотелот каде што се хранеа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Слезе во ресторанот на хотелот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Постојано кога ќе седнеа во ресторанот да јадат, таа длабоко издивнуваше: ”Ах, а моите мили, имаат ли тие што да јадат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со секого когошто ќе го сретне, започнува разговор - со учител, со научник, со келнер во ресторан.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На аголот тој се поздрави со Аршински и влезе во ресторанот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ете, се зборува, во Франција, во Париз, исто така има многу боемство и такви работи, тепачки во рестораните...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сонцето и онака пак ќе си изгрева на исток И пак ќе заоѓа на запад што не значи дека и на запад Нѐ грее сонцето додека туристите чекаат Да го уловат во своите камери залезот За кој однапред знаат дека е волшебен и незаборавен Пред зајдисонце на запад катаден луѓето стануваат имуни На романтични воздишки и нежности од каков било вид Воопшто на запад многу е распространето мислењето Дека љубовта и сите воздишки се обична измислица И дека живеачката во целост ја движат пазарните односи Затоа на запад има сѐ повеќе жени кои не знаат да се бакнуваат Ај што не знаат да се бакнуваат ама не знаат ни да готват А тоа веќе директно се одразува врз квалитетот на сонувањето Зашто во рестораните за брза храна не се крепи здраво сонување И понекогаш е поарно да си гладен и барем со време да си знаеш
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Сретен Јаворов веднаш додаде: - Почитувани, другарот Јагулче Дримски, сите присутни, во името на Дирекцијата, ве кани на јагулска вечера, во ресторанот „Езерска куќа”. Се слушна аплауз.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога дојде времето да се замине во ресторан, меѓутоа, таа веќе не можеше да издржи, и покрај тоа што Френк беше доволно внимателен во шест и пол да ја повика галеријата и да каже да не се грижи; немал болки и сѐ е во ред, но сепак решил да одседи додека е густо - „додека е ретко”, се исправи - и да пушти брзалицата да мине, извини на изразот и не забо­ равај: тирамис.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Од „Ексцелзиор“,нормално. Аха, бевме долу, во ресторанот. Се напивме по сок.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Прво ќе се напиеме по сок во ресторанот, па точно ќе го фатиме пред да појде на пауза.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Влегува во ресторанот и веднаш незадоволно ги намрачува усните штом го здогледува шишето „кока кола“ пред мене.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Со цимерот Моне понекогаш одевме во ресторанот на „Ексцелзиор“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Почекај ме долу во ресторанот. Нарачај си природен сок.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во ресторанот којшто, како што реков, ми е добро познат од ручеците со Моне, додека си буричкам по усната празнина со големата голтка „кока кола“, си го следам со „ммм“ рефренот на „Knocking on the heaven door“ од џубоксот. Можеби, и нешто си мислам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Да ви додадам малку млеко?“, студено ќе го прашаше Светлана, како да се наоѓа во ресторан, пет километри оддалечени од куќата, а тој да е несакан гостин, останат по фајронтот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ех, бе, Кико, ич не ме прашувај и мене како се бега од историјата и како се прави помфри од норвешка сорта компири во рестораните на „Мек Доналдс“ среде Москва додека изгладнетата филхармонија на врапците се подготвува да ти го отсвири Вториот концерт на Рахмањинов.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Тогаш премина преку ќилимот, влезе во ресторанот и нарача плескавица.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
16. Запрашаа една жена која живееше на село колку студено било минатата година. „Не многу студено“, одговори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден ден допатува со фордот до експрес-ресторанот, се паркираше, ја отвори вратата кон улицата и посла црвен ќилим преку плочникот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Столовите беа неудобни како во ресторан за брза исхрана – со таа разлика што овде услугата беше очајна.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Слегов во ресторанот. Сите веќе беа тука, појадуваа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Слегов во ресторанот. Не забележав познат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постојано се шегувавме околу одењето таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред влезот во ресторанот „Академија“, на аголот, се разделуваат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се врткаше низ собата колку што можеше подолго додека најпосле, сепак на време, слезе долу во ресторанот на кафе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се сеќаваш... минатото лето ти кажав дека го видов во ресторанот „Света Софија“ во Охрид заедно со менаџерот на владиниот организиран клептомански грабеж на општествениот имот на оваа сиромашка државичка!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
При секое среќавање во ресторанот, Трајче доаѓаше кај авторот да му поднесе извештај како денеска се распрашувал за Еда Бранов, но конечно сепак малку корисни информации му носеше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сепак, насмевнат во себе, отиде на кафе во ресторанот „Пушкин“. Намерно, се разбира.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ти си студент и не можеш да изигруваш Рокфелер, па да ги носиш гостите по ручеци во ресторани.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)