во (предл.) - пустелија (имн.)

Сириецот се исклештува, терајќи го најмалиот, голобрад придружник (сѐ уште исплашен од приказните за крвожедната Гило што во пустелија со пајакова плунка им ја цица крват на децата сè додека не им ја остави виснатата кожа) ситно да се закашла, придвижувајќи го натежнатиот простор како леснонога искра што се впива во молчалив преграб: - Не убедувај се дека тој ќе те заштити.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Шамаците и трските се затворија зад нив. Возеа една милја додека не стигнаа до трошната куќичка во пустелијата на крајот на светот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Како некоја војна да завршила и оставила сè во пустелија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Усвитената зеница на синото небесно око рамнодушно се вргалеше во пустелијата на која бев.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Дали и тоа ја доживеа проодноста на пролетта, се уште расцутена и росна во мојата свест или во моето срце?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Стотици македонски семејства депортирале во Северна Бугарија: во пустелиите на Добруџа или во напуштените турски чифлици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Разговарале и се смееле, никој од нив не претпоставувал дека во пустелијата ќе сретнат жив човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оделе без ред, тромаво, како луѓе доброволно здружени од свои сметки што ни биле војници ни ја сфаќале војничката ука на движење во еден или два реда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вратата се отвора. Во пустелијата се урамува првин таа Неда и веднаш потоа тој Иван.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)