во (предл.) - природа (имн.)

Тоа подесување на времето е продукт на два генерални феномени: расцепот во природата на означителот предизвикан од фонтовите и од електро-дигиталниот трансфер на текстуалните информации, и со формулирањето на одредени општествени елементи низ културни слогани и корпорациски заштитни знаци (традемаркс).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И вторпат, тоа е не-време, сингуларност, zero-wait, потполн колапс на темпоралната дистанца.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бидејќи во природата ништо не угинува, туку, сѐ останува во севкупната вечност, менувајќи ја само формата, така минатото дури и не завршува, тоа дури и не е минато.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Дојден е тука во природата, на чист воздух, на прошетка и еве седнал да руча.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се обидувам да се загледам во природата во која борави некаков сеопшт и постојан разум, осенчен со божествена сила.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се случуваше, тогаш, како по некое чудо, сè нешто му го одвлекуваше вниманието: преголеми обврски со работата, службени патувања или премногу сончеви денови, создадени за уживање во природа.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тие се секогаш отворени зиме и лете, а низ нив годишно минуваат и по милион гости - евтино, во природа, со добра кујна, а по желба може да се приготвува и јадење, но тоа во Белгија не се исплатува...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Разбрана на овој начин меморијата може да се открие насекаде во природата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Вториот закон на термодинамиката тврди дека сета информација во природата клони кон тоа да биде заборавена.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Имавме настава во природа, се расправавме по цел ден, „теоретизиравме”...
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Буен и здрав, растен во природата, личен што не може да биде, премногу развиен за своите години, така што од него'бликаше здравје, сила и убавина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа не е во природата на Желките!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Богомилското дуалистичко учење за разлика од официјалната црква учело дека во природата постоеле и се бореле две начела доброто и злото, при што на крајот секогаш победува доброто.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Т табиет - карактер, нарав, ќуд, природа тајфа - дружина, група луѓе (најчесто, мајстори, ѕидари), но и ајдутска дружина, разбојници таксират - несреќа, неволја тамаќар и тамавќар - лакомец, скржавец теферич - издадено место, височинка, глетка, излет на такво место, забава во природа тикуш - пита со пилешко месо
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ние, на пример, долго верувавме дека тнр. природни закони се некаде во природата цврсто укотвени и дека природата поради некои мистериозни причини е организирана математички.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега почнуваме да согледуваме дека ние самите во природата сме го проектирале тој математички поредок и дека природните закони не сме ги откриле туку Margina #26-28 [1995] | okno.mk 93 во најдобар случај одново сме ги откриле.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Фракталната геометрија се користи за да опише и многу други сложени појави во природата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Така настануваат живи суштества што ги нема во природата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Хаосот го затекнуваме насекаде во природата, понекогаш и во отчукувањата на човечкото срце.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И навистина, академијата беше некој вид на мрестилиште во кое многу „лососи“ ги положија своите икри и својот млеч за како што тоа и во природата бидува, да се распаднат во некој од вировите на академизмот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Историја: иако ги има и на британскиот пазар, сепак се најпопуларни во Соединетите Држави каде барските жаби живеат слободно во природата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Се покажа дека такви личности има 92, што се поклопува со бројот на познатите јазици од СНН, а и со бројот на елементите што постојат во природата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој работеше со брат си на ѕидната кострукција на кулата, а денот беше светол колку што може да биде во природа што се граничи со протегнатите индустриски метрополи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Постои еден закон во природата, вели тој, помоќен од сите променливи струи, од секое влијание однадвор или влијание од минатото: тој јазик бара поезијата никогаш премногу да не се оддалечи од нашиот секојдневен говор“.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
На која страна од таа дихотомија ќе ѝ припаѓаат може да зависи од нивната политика или од нивната вера, но сите тие изгледа се согласни дека тоа се во секој случај единствените две можности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Напротив, тие се многу основани – работата е само во тоа што основата им е во нашето општествено постоење, а не во природата на нештата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Обете премиси одразуваат мои лични и интелектуални склоности, а не научни аксиоми, но дозволете да се обидам да ги оправдам – или, барем, да објаснам зошто претпочитам вака да размислувам за машките геј-културни практики – бидејќи мојот пристап, всушност, има широки методолошки импликации.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете зошто на коментатори на културата како Камил Палија и Харви Менсфилд, кои мешетарат со такви предрасуди или ги мобилизираат за да им дадат на своите ставови божемна убедлива разумност, секогаш им успева да си најдат восприемлива публика – публика која е и тоа како готова да си ги фрли во вода наводно „политички коректните“ уверувања (кои, како прво, очигледно не ги ни пригрнала многу ревносно и искрено) во корист на нешто што лесно, но делотворно, се протнува како чиста природна стварност и како очигледен здрав разум. ‌Ова само покажува колку од она што го сметаме за стварност е, всушност, општествено конституирано без да престане да ни изгледа стварно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа склоност деновиве злокобно се засилува со модата да се сместуваат сексуалноста и родовиот идентитет во генетиката, во геномиката, во работењето на мозокот, на невралните патишта и во когнитивниот развој – склоност што често ја спорат психолозите и психијатрите, кои во когнитивната наука гледаат опасност за својот професионален авторитет, како и за својот дел од доходовниот пазар.342 Мојот пристап кон геј-културата е устроен да им противречи и на едниот и на другиот пристап: неговата методолошка цел е да спори и против биолошкиот и против психолошкиот редукционизам. ‌За Фелоуса, машките геј-културни практики се природни изрази на половата меѓупросторност и ја откриваат природната суштина на геј-мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Општествените конструкции, со други зборови, не се неточни и погрешно е да се смета дека општествената анализа имплицира дека темелните интуиции за светот ни се заблудени и неосновани.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Второ, родовата ориентација и сексуалната ориентација не треба коренито да се издвојат една од друга или систематски да се разграничуваат во ниеден приказ на машката хомосексуалност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Предизвикот за квир-студиите е да ги објасни преку општествена анализа, наместо да му ги припишува на природниот поредок на нештата. ‌Зашто не е баш веројатно дека културните практики имаат корен во природата, па секој обид потеклото да им се смести во природите на геј-мажите само ќе ги направи недостапни за натамошно критичко испитување, бидејќи ќе имплицира дека нема што да се објаснува освен природните факти на работава, ќе нема што да се оди подалеку од тоа како природно си стојат работите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И едната и другата поента се важни; наместо да се избегнуваат, тие заслужуваат сериозно и постојано размислување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, да се бараат општествените основи на субјективитетот не значи да се побиваат најдлабоките чувства и интуиции на луѓето и да им се сведуваат на статус на обични илузии и делузии.359 Тоа, едноставно, значи да се објаснуваат. ‌Втората премиса ми е дека работните обрасци на машкиот геј-субјективитет не треба да се стремат да ја оградат родовата ориентација од сексуалноста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Современите Американци западнале во лошата навика изворот на сите нестандардни однесувања да го сместуваат или во природата или во општеството.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-мажите не треба да клонат од нив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Виножитото во црната сува земја го оддава присуството на светоста во природата, во праформа на животот – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Работите во природата сами се случуваат кога си смирен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сите нешта во природата се повразни.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Гледаш дека во природата се е поврзано со многу цврсти врски.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А таму, на страниците од првата до дванаесеттата, мислам, се гледа, по прв пат и повторно, семоќниот небесен шир, една постела во природата и младата жена по име Ана.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Раснел близу до Минхен, а доволно длабоко во природата; додека татко му сликал, тој бил покрај неговиот штафелај по полињата, до потоците и во шумата во околината на домот; остатокот од денот го минувал со мајка си, која понекогаш му читала поезија и му свирела на пијано.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А сепак тоа идилично постоење не ја намалувало тагата на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Живописни пејсажи во природата, уметнички да се вгнездат во душата на минувачите, во хард дискот на човечкото битие за на век...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Постои светскоисториски поларитет на лично и нелично разбирање на Бога.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Човекот со непоматен “природен” инстинкт и без расколи во свеста го прикажува човека како лик, како “човек”, “најбожествена” метафора како во паганската така и во христијанската религија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
“Понекогаш се обидувам да ја постигнам традиционалната рамнотежа на боите” објаснува тој, “и тогаш се обидувам да спојам бои што одат заедно исто како што боите на животните, во природата, одат заедно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кога маниристичкиот прагест настојува да го дофати “неличниот”, необликуван Бог (сила којашто дејствува во природата вака или онака), многу повеќе е натуралистичка од “наивниот” гест естетски врзан за природата на класицизмот, кој го гледа Бога како лик, уште повеќе, го гледа Бога како човек, значи низ една мошне избрзана метафора.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Оваа поента ја добива својата најголема важност кога ќе се дојде до тоа да се разлачи она што е едноставно од она што не е едноставно, и во природата и во животот, затоа што ја формира основата на непремостливиот јаз меѓу реалниот свет и нашите модели на тој свет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа заматеност настанува во маниристичкиот пра-порив сексуалното либидо да не се задоволува во и со помош на природата, туку често вон неа, дури против неа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Човекот фасциниран со сопствениот свет на идеи го гледа како волја, сила, како повеќе или помалку апстрактна фигурација на напнатост и дејствување во природата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ќе видите жаба или пеперутка, или гасеница или птица, и изгледа речиси како боите, вообличени 108 okno.mk и аранжирани заедно, да воскликнуваат во природата, дека се тоа траги направени за тебе, од вселената, за природата на нештата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тенденцијата кон артифициелност во уметноста и литературата � соодветствува на тенденцијата најсилниот порив за доживување да не биде во природата туку во Идејата, во сопствените, “внатрешни” претстави.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Времето минато во природата ме исполнува и ми ги полни батериите за секој нареден ден.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, до пред десетина и повеќе години, во лето, и додека сè уште не беа раштркани по градиштата и низ светот, жителите на Потковицата излегуваа да спијат надвор, во дворовите, под отворено небо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во природа што ли прават Ескимите цел живот вака!? Мачно, навистина мачно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Затоа што во природата сите најубави нешта се во пар.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Убавината во природата не е случајна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Па, во природата сè има свое место, свој тек.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нешто суштинско во природата на генијалецот ги гради културно -етичките столбови на универзалното човечко учение. Азбуката, јазикот, песната...
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Вистината за ова е исклучително добро скриена и во секој случај во природата на Дишан е да ја одрекува утврдената вистина.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Толе проведувајќи го времето постојано во природата меѓу животните и птиците, им го знаеше нивниот немушт говор и ги имитираше: кога ќе зарикаше како магаре, сите магариња што ќе го чуеа во селото рикаа; кога ќе замукаше, како крава, сите крави мукаа; кога ќе залаеше како куче, се одѕвиваа кучињата; кога ќе замјаукаше, се одѕвиваа мачките; кога ќе закукаше, му се јавуваше кукавица.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Балканот ќе се ослободи од самокурбанот кога ќе биде моќен да придонесе разноликостите меѓу луѓето да бидат прифатени како богатство на човештвото, како што разноликоста во природата се доживува како богатство во нашата заедничка татковина животот!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Немаше никаква врска меѓу овој поим од италјанско-шпанска провиниенција и политичките настани кои се случуваа во тие денови во Тунис по конечниот пад на бургибизмот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Постои некаква имагинарна рамнотежа, некакво согласје, можна хармонија, меѓу законитостите во природата и социјалните законитости и историјата, кои најчесто ги доведува во прашање човекот со своето однесување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И настојував, читајќи го Сјоран, да се доближам до смислата на неговата Школа на тираните во проекцијата на видениот државен удар во Тунис, подоцна во доживеаните состојби на однесувањето и на други владетели до кои се доближија моите дипломатски мисии.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но во поимот матанѕа, кој го изразуваше колективниот транс на педесетината рибари, кои ги убиваа намамените туни во нивниот миграционен циклус, при минувањето крај тунискиот брег, по атланската и медитеранската одисеја, на пат кон Сиритскиот залив на либискиот брег, за да го означат процесот на обновата во природата, се криеше инстинктивната понесеност на човекот да владее над природата, да ја наложува својата лажна супериорност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Општо земено, човек не можеше да мисли дека е побезбеден во природа, отколку во Лондон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така уживав во природата и во тишината, се чувствував исполнета и, донекаде, среќна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И немаше веќе волја ниту да работи, ниту да застанува крај прозрецот да гледа надвор, да го набљудува менувањето на времето, денот, и промените во природата, зашто чувствуваше дека сите тие промени сега се одвиваат во него: и разденувањето и стемнувањето, и наоблачувањето и разведрувањето и судирот и хаосот на ветровите, и талкањето на маглите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вѕирајќи се низ прозорците надвор, следејќи ги промените во природата, гаснењето и обновувањето, на Мил мислите му шетаат многу назад во времето пред неколку милијарди години кога земјата била пуста безживотна планета: ги гледа во мислите вулканите кои исфрлуваат лава на сите страни распрскувајќи ја како огномет, како некое славје, како некоја радост што таа вжарена магма започнува да ја создава првата жива клетка, првата жива материја на земјата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Е!... Море, удри понатака!... (Го крева шишето со вино, а другите тивко пеат: „Во стриковото градинче, галабо...) СИМКА: Не лути се, Костадине...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Во природата. Големо, старо дрво.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ја зближуваше со нив не само заедничкиот албански јазик, етничката припадност, туку и судбината на заминувањето, а со различните вери, само си ја зацврстуваа љубовта кон заедничкиот Бог што постоеше во природата на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тој продолжи: - Во природата се распаѓа само она што е составено од нешто: од делови, од честици, што е соединение.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Учителот додека деновите беа убави, наставата ја држеше надвор, во природа; но кога зафатија дождливите и студените есенски денови, бараше да му се ослободат училниците за да продолжи внатре, но командантот му викаше: - Какво школо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од тоа не излегува дека човек со својата логика може да го создава движењето на логичките категории на „апсолутниот дух“, туку дека човечкиот разум, како една од појавите на „светскиот разум“ субјективно го открива „објективизираниот“ „апсолутен дух“ во природата или општеството.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Хегел никојпат не тврдел дека човечкиот субјективен „светски разум“ го создава движењето на категориите на „објективизираниот апсолутен дух“ во природата или општеството (неговата дијалектичка филозофија го признаваше приматот на надворешниот, „објективизираниот светски разум“ над самоспознатиот, „субјективниот разум“ кај човека), туку верувал дека во неговата филозофија „апсолутниот дух“ се „самоспознал“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Меѓутоа, огромното значење на Хегел не е во неговите филозофски теории како такви, туку единствено во откривањето на постојаното и незадржливо движење што владее во природата и општеството.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Бидејќи законите на дијалектиката се универзални, објективизираниот „дух“ во природата ги пренесува нив преку науките кај човекот кога се „самоспознава“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Вистина, таа дијалектика кај него е обвиена со мистицизам, но со отфрлањето негово и со нејзиното конкретизирање врз појавите од објективната реалност, се доаѓа до нејзиното вистинско и објективно важење во природата и општеството.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Таа е зависна и независна, се „објективизира“ во природата и општеството, по степените од дадените и допрва создаваните појави на природата и општеството, во нивните најразлични, најмногубројни и сѐ повеќе растежни страни и форми.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Проучувајќи го хармоничниот пат на јагулите, кој беше постар и од постоењето на човекот, Татко се соочуваше со вистината за неговиот отклон од правиот пат во природата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински јасно ја насетуваше постојаната надоврзувачка паралела на Татко помеѓу патот на луѓето и патот на јагулите, помеѓу движењето во природата и движењето на луѓето во историјата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Природата го закорени за најголемиот парадокс крај Езерото: во природата царуваше вечниот, единствен континуитет во животот, а историјата на семејството, на луѓето околу Езерото се одвиваше во најголемиот и најневозможен дисконтинуитет.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Споредувајќи го неизвесниот пат на своето семејство со патот на јагулите, тој му ја доверуваше во ноќта на Игор Лозински својата водечка идеја дека сѐ што се случува во природата на планетата Земја, може да се провери во човековиот дух.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
...големиот закон на природноста наспроти квадрантите промислата наспроти оправдувањето лебедот наспроти кристалот крв слободна од телото се простира пред окото зад извикот таму каде чека твојата сребрена чевличка твојот заден траг... знаците од сонот или сонувачите како алтернативци ...отежната од змиските клопчиња гранките се веднат скоро до паднатите лисја зошто оттаму од живите шуми ме потсеќаш на своите боси стопала јас не сум лошиот родител ниту ти оставеното дете тие чудовишни црнобели слики се сосема предвидлива компензација за отсатноста сонот место допир декорот го бираме наизменично ноќва се моите змии шумите следната ноќ возењето во спротивна насока распарченото тело на асфалтот крваво што го љубиш осветлена во трикото на невина балерина потоа јас летот над градот по ехото на твојот глас па ти појадокот во природа со заборавените заеднички пријатели...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Од една страна, субјектот станува чиста безсупстанцијална субјективност без свое детерминирано место во природата и културата, но, од друга страна, субјектот исто така станува еден меѓу многуте елементи на универзумот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Тука е нивната грешка во сфаќањето на картузијанскиот субјект како ултимативно антропоцентричка идеја, додека всушност со растеж на картузијанизмот и со него поврзаната коперниканска револуција, субјектот ја губи својата вкоренетост во природата како и своето средишно место во универзумот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Парадоксот на перформансот на Кулик е во тоа што тој не сака да ја разоткрие својата посебност како руски уметник, туку се обидува да даде одговор на универзалната дилема во односот човек и животно, човековото место во природата итн. 10 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
За да се проникне во природата, треба да се разбере етимологијата на терминот идиотизам.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
За домашните животни е битно да живеат во јазикот, бидејќи не можеме да речеме дека кучињата, на пример, на ист начин се однесуваат и во природата и дома.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Како и да е, во ноќта за која зборуваме Ѓошо Савев заспал со прекрасното разбирање за „пепругата - душа“ што претпочита да лета поттикнувајќи ја во размислите претставата за единствениот цвет во природата кој може да си го менува местото и положбата и да се лулее во воздухот без помош на ветерот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Секоја неодреденост во природата има краток здив. Едноставно испарува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сѐ оживеа во природата. Дрвјата расцветаа, замириса во воздухот на убаво.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Дека на човекот му нема рамен во тој однос во природата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Секој се бори, секој настојува да се искачи на брегот на спасот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина, кога ќе погледнеш околу себе, мал е бројот на оние кои веднаш им се покоруваат на тешкотиите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Таа... Тие преку тебе и преку овие растенија сакаат да дознаат како може војската во кризно време, кога ќе нема леб, да се прехранува од растенијата што растат сами во природата...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И од тој ден, не само што не му забрануваше да собира тревки, туку и со нетрпение го чекаше на брегот да седнат под некоја сенка и да расправаат за многуте тајни што се кријат во природата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Или јас тебе ќе те убијам, или сама ќе се убијам“, му рече еден ден кога Полин наполу го отфрли лебот и другите јадења и започна да ја засмрдува куќата приготвувајќи јадења од разни растенија што така диво растеа во природата: штавеј, блостурци, див спанаќ, лобода, ардукли, киселачка, разјан, зајачко зелје, шумска салата, мајорок, чубрица, дрезга, мечкино грозје, рајчица, шафран, жолта месечина, пиперица, горчица, див лук, брашнарка, граорка, гомбел и др.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Не умира“, им велеше Полин, „како што има отров, така има и противотров во природата...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Овие композиции можат да се изедначуваат во сите бројни комбинации и редоследи на настап. 176 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Во Концерт за клавир и оркестар (1957-58) повторно се вкрстуваат многубројните разновидни Кејџови искуства со намера да се концентрираат екстремните спротивности какви што нема во природата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите овие квалитети, иако неартикулирани, Кејџ ги наоѓаше во природата, во нејзиниот начин на функционирање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Прифаќањето на ваквите појдовни точки и заклучоци можеби не би било можно кога не би биле свесни дека Кејџ своите ставови секогаш ги изнесуваше со свест дека ги изнесува своите ставови и кога не би ја имале во предвид познатата забелешка на Костеланец дека “во Америка, за разлика од поголемиот број европски културни средини, не постои утврден пат за постигнување на интелектуален и уметнички успех, еден единствен културен естаблишмент кон кој младиот и амбициозен човек ќе може да се насочи, нема одредена публика која донесува конечен суд, институции кои издаваат конечна потврда за успехот, признание или награда која ужива општо почитување“. 174 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Музика за клавир 1-84 (1952-56) е голем проект на испитување на несовршеноста на нотната хартија и добиениот нотен запис.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во случај на барање на повеќе можни одговори, Кејџ ги користеше print out компјутеризираните табели според Ји Џинг.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Посебно е карактеристична делницата на диригентот кој според статусот е изедначен со другите изведувачи.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Постојано го проветруваше малиот тесен стан и често шеташе во природа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сфаќајќи ја со текот на времето залудноста на прошетките во природа, Б се повлече меѓу своите ѕидови и повеќе не излезе.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Принципот на јавност е принцип на јавни информации, што обезбедува демократска контрола врз активностите на државата.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Како такви, овие периферии ни нудат слободен увид во природата на центрите на моќ.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Темелното проучување од страна на просветлената и граѓански настроена јавност вклучена 93 Simone Chambers, “The Politics of Critical Theory” in The Cambridge Companion to Critical Theory, ed. Fred Rush (Cambridge: Cambridge University Press, 2004), 230. 83 во јавна критичка дебата станува тест за рационалноста и правото: „Бидејќи критичката јавна дебата на приватните лица уверливо тврдеше дека е во природата на непринудното истражување за она што е истовремено точно и правично, легислативата којшто можеше да се повика на јавното мислење затоа не можеше експлицитно да се смета за доминација“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Постои нешто фасцинантно во природата на водата која, единствено од четирите елементи, минува низ безброј непредвидливи патишта и метаморфози.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Цитирам од поглавје два: „Во природата нема тело, коешто апсолутно би мируело. Да се движиш значи да го менуеш своето место спрема средината каде што се наоѓаш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Викендите одеа во природа со децата, а преку лето целото семејство заедно одеше на море и кога се враќаа поцрнети и освежени раскажуваа за нивните „морски авантури“.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Точно е дека работите се случуваат постепено, како растот на семето во природата, но исто така точно е и тоа дека работите се случуваат ненадејно, како земјотресот, громот и сл.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Те разбирам.“ Се состанувавме цел еден месец - музеи, возења во природа, француски и германски ресторани, сладоледи, романтични барови - пред да се бакнеме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А кога се бакнавме, по филмот „Дејвид и Лиза“ во кинотеката дури во Рајнбек и во ноќ толку студена што ниедна бактерија или вирус не би можеле да преживеат, тоа не беше ништо повеќе од бегло допирање на усните.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа имаше капут со подигнати раменици, од вештачко крзно и плетен шешир навлечен преку веѓите, и ја бакна мојата рака кога излегувавме од салата во праскотот на ноќта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
СИТЕ НИЕ САКАМЕ да излеземе во природа, да најдеме; негде свежо, чисто изворче, чисто зелено полјанче, пријатна сенка, па да се одмориме, да се надишеме свеж воздух, да се наслушаме милозвучни птичји песни, да се нагледаме убавини.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но, што сме испоседнале со нив вака како да сме на настава во природа?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Просто не стануваше од масата на авторот зашто овој, случајно, го заинтересира Трајќета, така се викаше сопственикот, со своите прикаски за необјаснетото во природата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Некогаш, кога ќе ни препадне време, ќе се качиме на некоја тумба и ќе гледаме во градините, во природата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо во природата не мирува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
На сите фотографии изгледам многу полошо одошто во природа, барем мене така ми се чини. – Што сакаш ти, фотографскиот апарат да те разубави? – ме зафркава брат ми. – Не е шминкер!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако пак, заминев во Маврово, ќе бев по цел ден со мајка ми, татко ми и брат ми, друштво што го обожавам и со кое ми е особено убаво таму, зашто нема ни телевизор, ни телефон и ништо што би ги прекинувало нашите разговори, раскажувања, читање книги, уживање во природата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мавтав долго, сѐ додека можев со очи да го следам авионот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сè до лани не сум го имала тој проблем и таква дилема никогаш не ме мачела.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)