во (предл.) - појас (имн.)

Ја пикна раката во појасот и извади едно мало шамивче, го разврзуваше полека, толку полека, што мене веќе трпението ме напушташе, па веднаш викнав: - Дај да ти го одврзам тоа! Што се мачиш!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Домаќинот почна да ја менува бојата на лицето.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Веднаш нешто му падна на ум. Тој стана и го скри револверот длабоко во појасот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во појасот, со посребрена рачка, на сонцето блескаше неговиот нов револвер.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Овој малиот е на него. (Му брка во пазувата и вади пиштолче) Гледаш, уште од сега пиштол во појасот ставил.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Најпосле го фати едниот крај од фустанот, го запрегна, го закачи во појасот и се наведна да пере...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кршењето на клучалката не би доаѓало предвид зашто вратата е направена од букови талпи, така што таквиот обид не би имал никаква смисла, а железните лостови се вкопани во појасите од ѕидот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во собата влегоа тројца мажи, млади, крупни, со вкрстени редици преку градите, со пиштоли и ками во појасите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Едно нешто, сепак, не му беше јасно во целава работа: Како во појасот на старецот се најде остар нож?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Но само така им се причинило на луѓето во засолништата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето нерешително се преместувале од нога на нога и не сфаќале што е сега, не ли е рано за починка?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Покажала зад себе, потоа кон кубурата во појасот на еден од нив и, одвојувајќи од стиснатите тупаници прст по прст, со безгласно мрдање на усните избројала до шест.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можело да се знае кога е лут, кога замислен, со некоја своја тага можеби врзан за далечната испуканост на татковата земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сиот беше во шарена облека, во тесни турски беневреци и со везен елек, со кубура и јатаган во појасот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Работел бавно и молкум, секогаш со скусена кулаклија во појасот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Објаснувала со раце зошто дошла, составувала реченици со движења, полека и одмерено, онака како што се разбирала со родителите и со врсниците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој, јавачот, сѐ уште свиткан во појасот и со стиснати коленици на шарените коњски ребра, извлекол од канија, невидлива од темната боја на беневреците, крива сабја што под удар на сонцето се распрснувала во зраци и, кревајќи ја високо, се исправил, се протегнал со една рака, со сета тежина се потпрел на зенгиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Борис Калпак имаше само толку време да се тргне од вратата за да не го урне со бес оној што дојде и што донесе мирис на коњско потење и здив на нови умирања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се смириле до безгласност зашто Арсо и Цветко прераскажале дека виделе на пат осуммина под пушки и со секакви ножови и кубури во појасите, бездруго арамии или платеници на бегот воденичар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имено, Турците не беа сигурни дали Дамческите не знаеја колку се вешти Турците со кубурите набиени во појасите, па, само откако ќе се поздравеа, се одминуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Им рече Поможи бог девојки и пред тие да успеат да му речат Бог ти помогнал, аго, рипна од коњот, беше тенок и усукан, а турската облека, стегната во појасот, го правеше уште потенок и поусукан, го издолжуваше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во зачаденото жржорење меѓу наши познати брадосани парталковци, некои од нив со нож во појасот, луѓе на кои кафеаната има станала вистинска татковина за која се врзани сите нивни романтичарски прчења, очајувања или нејасни радости, Ибраим Ибраим ме обогатуваше со нешто одамнешно што секогаш, и додека се слуша и подоцна, излгледаше дека е измислено, исградено како мисловна архитектура со врелина и недостижна фантазија никната од почвата и дарбата на старите раскажувачи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од под неговите црни усни ѕирнаа долги заби.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Голи до појас, во панталони од жолта ткаенина, горе широки, долу тесни, тие носија во појасите топузи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Центарот беше обезбеден со три стражарски места и со видеокамери поставени на високи метални шипки, со што во одделението за наблјудување и алармирање можеше да се забележи секоја промена и движење во пространиот двор, во паркот и надвор од оградата, во појас од десетина метри.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А оти чешелот стално ѝ беше во појасот, тоа сите го гледаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во појас носи задената тага, гола, исукана; канијата за неа е тесна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Горјан го забележа кавалчето во појасот на Трајчета и рече: - Ти имаш кавалче? - Да, имам.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Овде ја чувам. До мојата десна рака. Ја купив од еден селанец. Ја носеше забодено во појасот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога татко му Трајко видел дека го нема дома, го јавнал коњот (според бате Иле, одма му станало јасно куде е Прокопија), па негде на полпат го престигнал. – Што мајку тражиш тамо? – му се развикал (можам да замислам колку страшно од горе, качен на коњот, можеби со нагрнатата гуња и со кубур и долг нож во појас, му изгледал на десетгодишното дете).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Трајко бил напрек човек, секогаш намуртен, носил награната гуња, со кубур и долг нож во појас, па таков наоружан влегувал во пазарите во град Куманово, каде му се склањале од пат каурско и турско сметајќи го за опасан.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во појасот тој стави пиштоли, на колкот јатаган и на главата кожениот калпак на деда Гера, којшто го поклопи до под носот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Луман се бркна во појасот и оттаму извади една шарена шамија во која нешто беше врзано. Ѝ ја подаде на Танасица.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во појасот носи шише вотка. Кога таа ќе се врати, вотката ќе ја нема.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сани неколку пати мора да чука од страна врз комбето, да тропа со клоци и да го вика додека тој да се разбуди. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 173 Секој ден мора да биде посебен, единка, како суштество, снежен леопард, зебра, или виножитна пастрмка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секој со своја посебна еволуција и морфологија, свое место, комплексни случајности.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се поставуваат во појаси, секој појас од по два реда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)