Внесоа многу поголема влага во почвата.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
- Ако го надбори, во единаесеттата, Арапинот со бузи натекнати од насилство, ќе го предизвика на мегдан со буздовани: - ако го набие во почва, ќе го сочека, како петнаесетгодишник, аждерот со три глави - ако го обезглави, Мајката, со први бели во косата, му ја полни торбата со пита, јаболка, колачи со вишни што толку ги сака.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Стоев како вкопан во почвата момент, два па потрчав по него.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Исправен под небесниот волумен, како сваперен, сенка на некој мртов, на дамна мртвиот Никола Поцо, наслушнував да ги насетам промените во почвата долу и да видам дали се тоа победи и слава, или нешто што е подобро и да не се знае.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
„Така треба: внатре има хумус, хранлива земја, конопената вреќа ќе згние и така корењата сами ќе се ослободат и ќе се вкоренат во почвата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)